ធីម៉ូថេ ទី១

សេចក្ដីផ្ដើម

សាវកប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រទៅកាន់ធីម៉ូថេ ដែលជាអ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពម្នាក់នៅក្រុងអេភេសូរ ហើយបានទូន្មានគាត់ឲ្យប្រាកដថាគាត់បានបង្រៀនគោលលទ្ធិពិត ។ លោកបានលើកឡើងអំពីភាពសក្ដិសមនានារបស់ប៊ីស្សព និងឌីកុន ព្រមទាំងបានទូន្មានធីម៉ូថេឲ្យធ្វើជាគំរូដល់ពួកអ្នកជឿ ។ ប៉ុលបានដាក់តឿនពួកបរិសុទ្ធឲ្យមើលថែជនក្រីក្រ និងស្ត្រីមេម៉ាយ ។ លោកបានបញ្ចប់សំបុត្ររបស់លោកដោយបង្រៀនថា « ការដែលស្រឡាញ់ប្រាក់ នោះហើយជាមេឫសនៃសេចក្តីអាក្រក់គ្រប់យ៉ាង » ( ធីម៉ូថេ ទី១ ៦:១០ ) ។

ធីម៉ូថេ ទី១ ១–៣

ប៉ុលណែនាំធីម៉ូថេអំពីការទទួលខុសត្រូវក្នុងការមើលថែសាសនាចក្រ

រូបភាព
ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន

សូមអានដំណើររឿងខាងក្រោមដោយប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ៖ « ខ្ញុំនៅចាំអំពីបទពិសោធន៍មួយច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ កាលខ្ញុំបម្រើជាប៊ីស្សព ។ អំឡុងពេលពិធីបើកការប្រជុំបព្វជិតភាពនាព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យមួយ យើងបានរៀបចំតែងតាំងយុវជនមួយរូបឲ្យកាន់តំណែងសង្ឃ ។ អ្នកដែលមកធ្វើទស្សនកិច្ចនៅវួដរបស់យើងនៅថ្ងៃនោះ គឺទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់មួយរូបដែលក៏បានបម្រើជាអ្នកធ្វើការក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធដែរ ។ នៅពេលខ្ញុំបានរៀបចំឲ្យយុវជនរូបនោះអង្គុយបែរមុខទៅបណ្ដាជនដើម្បីយើងអាចធ្វើការតែងតាំង ទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់រូបនោះក៏បានបញ្ឈប់ខ្ញុំ ហើយបានពោលថា ‹ ប៊ីស្សព ខ្ញុំតែងឲ្យអ្នកដែលត្រូវបានតែងតាំងនោះអង្គុយបែរមុខទៅរកព្រះវិហារបរិសុទ្ធជានិច្ច › ។ គាត់បានបង្វែរកៅអីដើម្បីឲ្យយុវជនរូបនោះបានអង្គុយបែរមុខទៅរកព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ភ្លាមនោះ ខ្ញុំបានដឹងថានេះគឺជាទង្វើដែលគ្មានការអនុញ្ញាតឡើយ » ( « Opening Remarks [ worldwide leadership training meeting ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១០ ] lds.org/broadcasts ) ។

ក្នុងនាមជាប៊ីស្សព នោះប្រធាន ម៉នសុន ត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យធ្វើអធិបតីលើកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងវួដរបស់លោក មិនមែនជាទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់រូបនោះទេ ។ តើអ្នកគិតថា ប៊ីស្សពមួយរូបអាចធ្វើដូចម្ដេចបាននៅក្នុងស្ថានភាពដូចនេះ ? ( ដំណើររឿងបញ្ចប់របស់ប្រធាន ម៉នសុន មាននៅបន្តិចទៀតក្នុងមេរៀននេះ ) ។

សាវកប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់ទៅកាន់ធីម៉ូថេ ដែលជាអ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពវ័យក្មេងមួយរូបនៅក្រុងអេភេសូរ ។ នៅក្នុងសាខាដែលគាត់បានធ្វើអធិបតីលើ ធីម៉ូថេបានប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាស្រដៀងនឹងបញ្ហាដែលប្រធាន ម៉នសុន បានប្រឈមមុខនៅក្នុងដំណើររឿងដែលអ្នកបានអាន ។

សូមអាន ធីម៉ូថេ ទី១ ១:៣–៧ ដោយស្វែងរកការទទួលខុសត្រូវដែលបានប៉ុលបានផ្ដល់ឲ្យធីម៉ូថេ ។

ពាក្យ រឿងព្រេង ( ខទី ៤ ) សំដៅទៅលើការបង្រៀនខុសឆ្គង ការស្តាប់តាម « ពង្សាវតារដែលមិនចេះអស់មិនចេះហើយ » ( ខទី ៤ ) សំដៅទៅលើប្រពៃណីខុសឆ្គងដែលថា ការសង្គ្រោះកើតមានដល់តែពូជដែលបានជ្រើសរើសរបស់អ័ប្រាហាំ ជាអ្នកដែលត្រូវបានស្គាល់តាមរយៈពង្សាវតាដែលមិនចេះអស់មិនចេះហើយប៉ុណ្ណោះ ចំណែកឯពាក្យ « ពាក្យសម្តីដែលឥតប្រយោជន៍ » ( ខទី ៦ ) សំដៅទៅលើការពិភាក្សាគ្មានបានការ ( សូមមើល ធីម៉ូថេ ទី១ ១:៦ លេខយោង c ) ។

យោងតាម ធីម៉ូថេ ទី១ ១:៦–៧ ហេតុអ្វីបានជាវាមានសារៈសំខាន់ចំពោះធីម៉ូថេ ដែលត្រូវបំពេញការទទួលខុសត្រូវដែលប៉ុលបានផ្ដល់ឲ្យគាត់ ?

យើងរៀនចេញពីសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ប៉ុលថា ថ្នាក់ដឹកនាំបព្វជិតភាពមានការទទួលខុសត្រូវដើម្បីប្រាកដថា ពួកគាត់បានបង្រៀនអំពីគោលលទ្ធិពិត និងអំពីការប្រព្រឹត្តដ៏ត្រឹមត្រូវ ។

រូបភាព
ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន

សូមអានសេចក្ដីបញ្ចប់ក្នុងដំណើររឿងរបស់ប្រធាន ម៉នសុន ដោយស្វែងរករបៀបដែលលោកបានឆ្លើយតបទៅនឹងអ្វីដែលទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់រូបនោះបានធ្វើ ៖ « ខ្ញុំអាចមើលឃើញប្រសិទ្ធភាពរបស់វា [ ដែលឲ្យមនុស្សអង្គុយបែរមុខទៅរកព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ] ដើម្បីឲ្យការប្រព្រឹត្តបែបនោះមានសភាពដូចទៅនឹងអ្វីដែលគាត់ធ្វើដែរ ។ ទោះជាខ្ញុំមានវ័យក្មេងជាងទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់រូបនោះឆ្ងាយក្ដី ក៏ខ្ញុំដឹងអំពីអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើដែរ ។ ខ្ញុំបានបង្វែរកៅអីមកវិញដើម្បីឲ្យយុវជនរូបនោះបែរទៅរកបណ្ដាជនសាជាថ្មី ហើយពោលទៅកាន់គាត់ថា ‹ នៅក្នុងវួដរបស់យើង ពួកយើងអង្គុយបែរទៅរកក្រុមជំនុំ › » ( « Opening Remarks » lds.org/broadcasts ) ។

សូមសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក អំពីរបៀបដែលសមាជិកសាសនាចក្រមានពរតាមរយៈថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រ ដែលខិតខំធ្វើឲ្យប្រាកដថា គាត់បានបង្រៀនអំពីគោលលទ្ធិពិត និងការប្រព្រឹត្តត្រឹមត្រូវនៅក្នុងសាសនាចក្រ ។

នៅក្នុង ធីម៉ូថេ ទី១ ១:៨–១១ យើងរៀនថា ប៉ុលបានព្រមានអំពីអ្នកដែលមានបំណងធ្វើជាគ្រូបង្រៀនក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ ប៉ុន្តែគ្មានការយល់ដឹងត្រឹមត្រូវអំពីក្រឹត្យវិន័យនោះ ។ សូមអាន ធីម៉ូថេ ទី១ ១:១២–១៦ ដោយស្វែងរកមូលហេតុដែលប៉ុលបានសម្ដែងការដឹងគុណចំពោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។

យោងតាម ខទី ១៥–១៦ តើប៉ុល « បានធ្វើជាក្បួន » ដល់ពួកអ្នកដែលជឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទយ៉ាងដូចម្ដេច ?

នៅក្នុង ធីម៉ូថេ ទី១ ១:១៧–២:១៥ ប៉ុលបានទូន្មានធីម៉ូថេឲ្យកាន់ខ្ជាប់ទៅនឹងសេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់ ហើយលោកបានបង្រៀនថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺអង្គបង្រួបបង្រួមយើង ។ ប៉ុលក៏បានដាស់តឿនស្ត្រីៗឲ្យស្លៀកពាក់ឲ្យបានសមរម្យដែរ ។ នៅក្នុង ធីម៉ូថេ ទី១ ៣ យើងអានសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ប៉ុល អំពីភាពសក្ដិសមនានារបស់ប៊ីស្សព និងឌីកុន ។ សូមកត់ចំណាំថា ឌីកុនទាំងនេះក្នុងសាសនាចក្រពីបុរាណមិនមែនជាយុវជនដែលមានអាយុ ១២ ឬ ១៣ ឆ្នាំដូចពេលបច្ចុប្បន្ននេះទេ ។

ធីម៉ូថេ ទី១ ៤–៥

ប៉ុលពិពណ៌នាអំពីលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់អ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ

នៅក្នុង ធីម៉ូថេ ទី១ ៤:១–១១ យើងអានអំពីការព្យាកររបស់ប៉ុលថា « នៅគ្រាជាន់ក្រោយបង្អស់ » ( ខទី ១ ) សមាជិកមួយចំនួននៃសាសនាចក្រនឹងដើរចេញពីសេចក្ដីជំនឿ ហើយធ្វើតាមសេចក្ដីបង្រៀន និងការប្រព្រឹត្តខុសឆ្គង ដូចជាការហាមប្រាមមិនឲ្យរៀបការជាដើម ។ ប៉ុលបានប្រៀនប្រដៅធីម៉ូថេ ឲ្យចិញ្ចឹមបីបាច់ពួកបរិសុទ្ធដោយនូវគោលលទ្ធិពិត ។

សូមអាន ធីម៉ូថេ ទី១ ៤:១២ ដោយស្វែងរកអ្វីដែលប៉ុលបានទូន្មានឲ្យធីម៉ូថេធ្វើ ។ ពាក្យ កិរិយាប្រព្រឹត្ត នៅក្នុង ខទី ១២ សំដៅទៅលើការប្រព្រឹត្ត ឬអាកប្បកិរិយា ( សូមមើល ធីម៉ូថេ ទី១ ៤:១២ ) ។

តើអ្នកគិតថា « គំរូដល់ពួកអ្នកជឿ » មានន័យដូចម្ដេច ?

តើប៉ុលបានទូន្មានឲ្យធីម៉ូថេធ្វើជាគំរូដល់ពួកអ្នកជឿ តាមរបៀបណា ?

សូមពិចារណាអំពីរបៀបដែលប៉ុលបានទូន្មានឲ្យធីម៉ូថេធ្វើជាគំរូដល់ពួកអ្នកជឿ ( សូមមើល ធីម៉ូថេ ទី១ ៤:១២ ) ។ សូមជ្រើសរើសរបៀបចំនួនបី រួចសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក អំពីរបៀបដែលមនុស្សម្នាក់អាចធ្វើជាគំរូដល់ពួកអ្នកជឿនៅតាមរបៀបនិមួយៗទាំងនោះ ។

សូមអាន ធីម៉ូថេ ទី១ ៤:១៣–១៦ ដោយស្វែងរកពាក្យណែនាំបន្ថែមដែលប៉ុលបានផ្ដល់ឲ្យធីម៉ូថេ ដែលនឹងជួយគាត់ឲ្យធ្វើជាគំរូដល់ពួកអ្នកជឿ ។

ដូចមានកត់ត្រានៅក្នុង ធីម៉ូថេ ទី១ ៥ ប៉ុលបានណែនាំធីម៉ូថេអំពីរបៀបដែលពួកបរិសុទ្ធអាចមើលថែអ្នកខ្វះខាត រួមទាំងស្ត្រីមេម៉ាយ ។

ធីម៉ូថេ ទី១ ៦

ប៉ុលប្រៀនប្រដៅធីម៉ូថេឲ្យជួយមនុស្សដទៃស្វែងរកភាពមានបានដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច

រូបភាព

កាក់ និង វិក្កយបត្រ

តើអ្នកគិតថាការមានប្រាក់កាសច្រើន អាចនាំឲ្យមានសេចក្ដីអាក្រក់កាន់តែច្រើន ឬសេចក្ដីល្អកាន់តែច្រើន ? ហេតុអ្វី ?

នៅក្នុង ធីម៉ូថេ ទី១ ៦ យើងអានអំពីដំបូន្មានរបស់ប៉ុលដល់ធីម៉ូថេ អំពីប្រាក់កាស ។ សូមអាន ធីម៉ូថេ ទី១ ៦:៦-១០ ដោយស្វែងរកអ្វីដែលប៉ុលបានបង្រៀន ហើយព្រមានអំពីទ្រព្យសម្បត្តិ ។

តើអ្នកគិតថាឃ្លា « ការដែលស្រឡាញ់ប្រាក់ នោះហើយជាមេឫសនៃសេចក្តីអាក្រក់គ្រប់យ៉ាង » មានន័យដូចម្ដេច ( ធីម៉ូថេ ទី១ ៦:១០ ) ?

សេចក្ដីពិតមួយដែលយើងរៀនចេញពីសេចក្ដីបង្រៀនរបស់ប៉ុលគឺថា ការដែលស្រឡាញ់ប្រាក់ នាំឲ្យមានអំពើទុច្ចរិត និងការក្បត់សាសនា ។

វាសំខាន់ដែលត្រូវយល់ថា ការដែលស្រឡាញ់ប្រាក់ហួសហេតុពេកនាំឲ្យមានអំពើទុច្ចរិត ។ សូមពិចារណាអំពីរបៀបដែលមនុស្សទាំងអស់អាចស្ដាប់តាមការព្រមានរបស់ប៉ុល—ទាំងអ្នកក្រ ទាំងអ្នកមាន ។

នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក សូមពន្យល់ថាតើការដែលស្រឡាញ់ប្រាក់ ( ហួសហេតុពេក ) នាំឲ្យមានអំពើទុច្ចរិតតាមរបៀបណា ។

សូមអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយអែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖

រូបភាព
អែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក

« ប្រាក់មិនមែនជាសេចក្ដីអាក្រក់ឡើយ ។ សាសន៍សាម៉ារីដ៏សប្បុរសបានប្រើប្រាក់ដូចនឹងប្រាក់ដែលយូដាសបានប្រើដើម្បីក្បត់ព្រះយេស៊ូវ ទៅបម្រើបងប្អូនរបស់គាត់ ។ វាគឺជា ‹ ការដែល ស្រឡាញ់ប្រាក់ [ នោះហើយ ] ជាមេឫសនៃសេចក្តីអាក្រក់គ្រប់យ៉ាង › ។ ( ធីម៉ូថេ ទី១ ៦:១០ អក្សរទ្រេតបានបន្ថែម ) ។ ភាពខុសគ្នាដ៏ចាំបាច់នោះគឺជាកម្រិតនៃជីវភាពខាងវិញ្ញាណ ដែលយើងប្រើក្នុងការយល់ឃើញ ការវាយតម្លៃ និងការគ្រប់គ្រងរបស់ខាងលោកិយនេះ ព្រមទាំងបទពិសោធន៍ដែលយើងមានជាមួយវា ។

« ប្រសិនបើយើងអនុញ្ញាតឲ្យវាក្លាយជាអ្វីមួយដែលយើងថ្វាយបង្គំ ឬទុកជាអាទិភាពខ្ពស់ នោះប្រាក់អាចនឹងធ្វើឲ្យយើងអាត្មានិយម ហើយឆ្មើងឆ្មៃ ‹ អួតខ្លួនចំពោះវត្ថុទាំងឡាយដែលឥតប្រយោជន៍នៃលោកិយ › ។ ( អាលម៉ា ៥:៣៧ ) ។ ផ្ទុយទៅវិញ ប្រសិនបើយើងប្រើវាដើម្បីបំពេញកាតព្វកិច្ចត្រឹមត្រូវ និងសម្រាប់ការថ្វាយដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ និងដង្វាយតមអាហារ នោះប្រាក់អាចបង្ហាញភាពថ្លៃថ្នូរ ហើយមិនមានភាពអាត្មានិយមឡើយ ។ ការប្រើប្រាស់ទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ត្រឹមត្រូវខាងវិញ្ញាណ អាចជួយរៀបចំយើងឲ្យសក្ដិសមនឹងក្រឹត្យវិន័យកាន់តែខ្ពស់នៃសិរីល្អសេឡេស្ទាល » ( « Spirituality » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៨៥ ទំព័រ ៦៣ ) ។

សូមអាន ធីម៉ូថេ ទី១ ៦:១១–១២, ១៧–១៩ ដោយស្វែងរកដំបូន្មានដែលប៉ុលបានផ្ដល់ឲ្យធីម៉ូថេ និងអ្នកមានទាំងឡាយ ។

សូមពិចារណាអំពីរបៀបដែលដំបូន្មានរបស់ប៉ុលអាចជួយយើងឲ្យមានឥរិយាបថត្រឹមត្រូវក្នុងការស្វែងរកភាពមានបាន ហើយប្រើប្រាស់ប្រាក់ និងទ្រព្យសម្បត្តិខាងសាច់ឈាមដទៃទៀត ។

យោងតាម ធីម៉ូថេ ទី១ ៦:១៩ ប្រសិនបើពួកបរិសុទ្ធទុកចិត្តលើព្រះ ហើយមានទ្រព្យសម្បត្តិដោយសារកិច្ចការល្អ តើប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថាពួកគេអាច « ចាប់បាន » អ្វី ?

សេចក្ដីពិតមួយដែលយើងអាចរៀនពីដំបូន្មានរបស់ប៉ុលគឺថា បើយើងទុកចិត្តលើព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ ហើយមានទ្រព្យសម្បត្តិដោយសារកិច្ចការល្អ នោះយើងអាចចាប់បានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ។

សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖ ប្រសិនបើយើងដាក់អាទិភាពលើការទុកចិត្តលើព្រះ និងការធ្វើតាមសេចក្ដីសុចរិត តើការធ្វើដូចនោះអាចជះឥទ្ធិពលលើរបៀបដែលយើងយល់ឃើញ ស្វែងរក ហើយប្រើប្រាស់ប្រាក់កាសយ៉ាងដូចម្ដេច ?

នៅពេលអ្នកទុកចិត្តលើព្រះ ហើយដាក់អាទិភាពចម្បងទៅលើការធ្វើតាមសេចក្ដីសុចរិត នោះអ្នកអាចទទួលបានភាពមានបាននៃជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចបាន ។

សូមសរសេរឃ្លាដែលនៅខាងក្រោមនេះ ពីខាងក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖

ខ្ញុំបានសិក្សា ធីម៉ូថេ ទី១ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។

សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែមដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖