សេចក្ដីណែនាំស្តីពី គម្ពីរធីម៉ូថេទី ២
ហេតុអ្វីសិក្សាគម្ពីរនេះ ?
ជាសំបុត្រទីពីររបស់ប៉ុលទៅកាន់ធីម៉ូថេ ដែលគូសបញ្ជាក់អំពីអំណាចដែលមានមកពីការមានទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ១:៧–៨ ) ។ សំបុត្រនេះមាននូវការព្យាករអំពី « គ្រាលំបាកណាស់ » ដែលមាននៅជំនាន់របស់ប៉ុល និង ធីម៉ូថេ ក៏មាននៅជំនាន់ចុងក្រោយដែរ ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ៣:១–៧ ) ។ ដើម្បីជួយធីម៉ូថេនៅក្នុងឧបសគ្គទាំងឡាយដែលគាត់ជួប ប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តគាត់ឲ្យទុកចិត្តលើព្រះគម្ពីរ និង លើថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រ ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ៣:១៤–១៧ ) ហើយត្រូវពឹងផ្អែកទៅលើគោលលទ្ធិដ៏ពិត ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ៤:២ ) ។ តាមរយៈការសិក្សាគម្ពីរនេះ អ្នកនឹងរៀនគោលលទ្ធិ និង គោលការណ៍នានាដែលអាចជួយអ្នករស់នៅដោយស្មោះត្រង់នៅពេលអ្នកជួបនឹងគ្រាលំបាកណាស់នៅថ្ងៃចុងក្រោយ ។
តើនរណាបានសរសេរគម្ពីរនេះ ?
សាវកប៉ុលបានសរសេរ ធីម៉ូថេទី ២ ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ១:១ ) ។
តើគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរឡើងនៅពេលណា ហើយនៅកន្លែងណា ?
សំបុត្រទីពីររបស់ប៉ុលទៅកាន់ធីម៉ូថេប្រហែលជាត្រូវបានសរសេររវាងឆ្នាំ ៦៤ និង ៦៥ នៃ គ.ស. ( សូមមើល សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « សំបុត្ររបស់ប៉ុល » scriptures.lds.org ) ។ ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់នេះអំឡុងពេលការជាប់ឃុំលើកទីពីររបស់លោកនៅក្រុងរ៉ូមនៅមិនយូរប៉ុន្មានពីមុនទុក្ករកម្មរបស់លោក ( សូមមើល Bible Dictionary « Pauline Epistles » ) ។
អំឡុងពេលការជាប់ឃុំរបស់លោក ប៉ុលបានជាប់ចំណង ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ១:១៦; ២:៩ ) លោកប្រហែលជាស្ថិតនៅក្នុងគុកតូច ឬ គុកងងឹត ហើយរងនឹងអាកាសធាតុត្រជាក់ ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ៤:១៣, ២១ ) ចំណែកឯមិត្តភក្ដិរបស់លោកបានខ្នះខ្នែងរកលោក ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ១:១៧ ) ។ លូកាទំនងជាអ្នកមកសួរសុខទុក្ខតែម្នាក់គត់ ដែលមកសួរសុខទុក្ខលោកជាប្រចាំ ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ៤:១១ ) ហើយប៉ុលបានដឹងថា ជីវិតរបស់លោកកំពុងតែឈានដល់ទីបញ្ចប់ ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ៤:៦–៨ ) ។
តើគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរដល់នរណា ហើយតើហេតុអ្វី ?
នៅក្នុងសំបុត្រមួយច្បាប់នេះ ប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តធីម៉ូថេ ហើយបានផ្ដល់កម្លាំងចិត្តដើម្បីជួយគាត់បន្តទៅមុខទៀត បន្ទាប់ពីការស្លាប់របស់ប៉ុលដែលហៀបនឹងមកដល់នោះ ។ ប៉ុលបានដឹងថា គាត់មានពេលតិចតួចណាស់ ហើយលោកចង់ជួបធីម៉ូថេ ដែលលោកបានហៅថាជា « កូនស្ងួនភ្ងា » ( ធីម៉ូថេទី ២ ១:២ ) ។
នៅចុងបញ្ចប់នៃសំបុត្ររបស់លោក ប៉ុលបានស្នើឲ្យធីម៉ូថេ និង ម៉ាកុសមកជួបលោក ហើយនាំយករបស់មួយចំនួនដែលលោកបានផ្ញើទុកមក ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ៤:៩–១៣ ) ។ ទោះជាសំបុត្ររបស់ប៉ុលថ្លែងជាពិសេសទៅកាន់ធីម៉ូថេក្ដី ក៏ដំបូន្មានក្នុងសំបុត្រនេះអាចអនុវត្តចំពោះអ្នកដែលរស់នៅ « ជាន់ក្រោយបង្អស់ » ដែរ ( ធីម៉ូថេទី ២ ៣:១ ) ព្រោះប៉ុលបានបង្រៀនអំពីឧបសគ្គ និង ដំណោះស្រាយនានា ដែលទាក់ទងនឹងជំនាន់របស់យើងនេះក៏ដូចជាជំនាន់របស់លោកដែរ ។
តើមានលក្ខណៈពិសេសអ្វីខ្លះ នៅក្នុងគម្ពីរនេះ ?
សំបុត្រនេះគឺជាសំបុត្រសម្រាប់គ្រូគង្វាល ព្រមជាមួយធីម៉ូថេទី១ និង ទីតុស ហើយ « មានសរសេរពាក្យពេចន៍ចុងក្រោយរបស់សាវក ថែមទាំងបង្ហាញភាពក្លាហាន និង ការទុកចិត្តដ៏អស្ចារ្យនៅពេលលោកត្រូវប្រឈមមុខនឹងសេចក្ដីស្លាប់ » ( សូមមើល Bible Dictionary « Pauline Epistles » ) ។ តាមលំដាប់កាល ធីម៉ូថេទី ២ គឺជាសំបុត្រច្បាប់ចុងក្រោយរបស់ប៉ុលនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ៤:៦ ) ។
សំបុត្រមួយច្បាប់នេះមានការត្រិះរិះពិចារណាមួយចំនួនរបស់ប៉ុលទៅលើពរជ័យ និង ទុក្ខលំបាកក្នុងការបម្រើជា « អ្នកប្រកាសប្រាប់ដំណឹងល្អ និងជាសាវក ហើយជាគ្រូបង្រៀនដល់សាសន៍ដទៃ » ( ធីម៉ូថេទី ២ ១:១១ ) ។ ប៉ុលបានប្រកាសថា « ខ្ញុំបានតយុទ្ធយ៉ាងល្អ ខ្ញុំបានរត់ប្រណាំងជាស្រេច ខ្ញុំបានរក្សាសេចក្តីជំនឿទៅហើយ ៖ ពីនេះទៅមុខ នឹងមានមកុដនៃសេចក្តីសុចរិត បម្រុងទុកឲ្យខ្ញុំ » ( ធីម៉ូថេទី ២ ៤:៧–៨ ) បង្ហាញថា លោកមានទំនុកចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនថា លោកនឹងគ្រងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។ ក្នុងនាមជាបុគ្គលមួយរូបដែលបានបម្រើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាង ៣០ ឆ្នាំ នោះប៉ុលមានគោលជំហរយ៉ាងរឹងមាំ ដើម្បីណែនាំធីម៉ូថេអំពីរបៀបបម្រើដ៏មានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការពង្រឹងសេចក្ដីជំនឿរបស់មនុស្សដទៃ ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ២:១៥–១៧, ២២–២៦; ៤:១–២, ៥ ) ។
គម្រោងមេរៀន
ធីម៉ូថេ ទី២ ១ ។ ប៉ុលបានថ្លែងអំពីអំណោយទាន និង ព្រះចេស្ដានៃព្រះ ដែលទទួលបានតាមរយៈការតែងតាំងបព្វជិតភាព ។ លោកបង្រៀនថា « វិញ្ញាណដែលតែងតែខ្លាច » ( ធីម៉ូថេទី ២ ១:៧ ) ពុំមែនមកពីព្រះនោះទេ ហើយយើងមិនគួរអៀនខ្មាសចំពោះទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទឡើយ ។ ប៉ុលថ្លែងទីបន្ទាល់ថាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានត្រាស់ហៅលោកឲ្យប្រកាសដំណឹងល្អ ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ១:១១ ) ។
ធីម៉ូថេទី ២ ២ ។ ប៉ុលបានប្រើការប្រៀបធៀបអំពីទាហានល្អម្នាក់ កីឡាករដ៏ជោគជ័យ និងអ្នកធ្វើស្រែដ៏ឧស្សាហ៍ ដើម្បីបង្ហាញអំពីតម្រូវការកាន់ខ្ជាប់នៅក្នុងភាពលំបាកដើម្បីទទួលបានសិរីរុងរឿងដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។ លោកបែងចែកភាពខុសគ្នារវាងគ្រូបង្រៀនពិត និង ក្លែងក្លាយ គ្រឿងប្រដាប់ប្រសើរ និង អាប់ឱន ។ លោកព្រមានធីម៉ូថេឲ្យចៀសវាងពីការជជែកឈ្នះចាញ់ ហើយត្រូវបង្រៀនដោយចិត្តអត់ធ្មត់ដល់អ្នកទាំងឡាយណាដែលត្រូវប្រែចិត្ត ។
ធីម៉ូថេទី ២ ៣–៤ ។ ប៉ុលពិពណ៌នាអំពីស្ថានភាពអាក្រក់នៅថ្ងៃចុងក្រោយ ហើយលើកទឹកចិត្តធីម៉ូថេឲ្យប្រើប្រាស់ព្រះគម្ពីរនៅក្នុងតួនាទីរបស់លោកក្នុងនាមជាថ្នាក់ដឹកនាំបព្វជិតភាព ។ លោកសរសេរអំពីសេចក្ដីស្លាប់ដែលហៀបនឹងមកដល់ ហើយប្រកាសថា « ខ្ញុំបានរក្សាសេចក្តីជំនឿទៅហើយ » ( ធីម៉ូថេទី ២ ៤:៧ ) ។ ប៉ុលថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះអម្ចាស់នឹងប្រោសលោកទុកសម្រាប់ « នគរទ្រង់នៅស្ថានសួគ៌ » ( ធីម៉ូថេទី ២ ៤:១៨ ) ។