សេចក្ដីណែនាំស្តីពី គម្ពីរកូល៉ុស
ហេតុអ្វីសិក្សាគម្ពីរនេះ ?
សាវកប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រទៅកាន់ពួកកូល៉ុស ដោយសារតែមានដំណឹងមួយប្រាប់ថា ពួកគេបានធ្លាក់ទៅក្នុងកំហុសដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ( សូមមើល សេចក្តីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « សំបុត្ររបស់ប៉ុល » ) ។ សេចក្ដីបង្រៀន និង ការប្រព្រឹត្តក្លែងក្លាយនៅក្រុងកូល៉ុស បានជះឥទ្ធិពលលើពួកបរិសុទ្ធនៅទីនោះ ហើយគំរាមកំហែងដល់សេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេ ។ សម្ពាធខាងវប្បធម៌ស្រដៀងគ្នានេះដែរ បានក្លាយជាឧបសគ្គចំពោះសមាជិកសាសនាចក្រនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ។ ផ្នែកសំខាន់ក្នុងសំបុត្រនេះអាស្រ័យទៅលើរបៀបដែលលោកបង្ហាញ ហើយលើកឡើងអំពីភាពខុសឆ្គង ខណៈដែលគូសបញ្ជាក់ទៅលើទេវភាពរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង កិច្ចការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ ។ តាមរយៈការសិក្សាគម្ពីរកូល៉ុស អ្នកអាចពង្រឹងការប្រែចិត្តជឿទៅលើព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់អ្នក ហើយទទួលបានការការពារឲ្យផុតពីការបំភាន់ និង អំពើបាប ។
តើនរណាបានសរសេរគម្ពីរនេះ ?
សំបុត្រទៅកាន់ពួកកូល៉ុសត្រូវបានផ្ញើមកពីប៉ុល និង ធីម៉ូថេ ( សូមមើល កូល៉ុស ១:១, ២៣; ៤:១៨ ) ។ ប៉ុលប្រាកដជាបានសរសេរអំពីស្ថានភាពរបស់លោកផ្ទាល់ នៅចុងបញ្ចប់សំបុត្រ ( សូមមើល កូល៉ុស ៤:១៨ ) ដោយបង្ហាញថា ប្រហែលជាធីម៉ូថេគឺជាស្មៀនម្នាក់ ដែលបានជួយលោកសរសេរតួសេចក្ដីនៃសំបុត្រនេះហើយ ។
តើគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរឡើងនៅពេលណា ហើយនៅកន្លែងណា ?
ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រនេះទៅកាន់ពួកកូល៉ុស អំឡុងពេលការជាប់ឃុំលើកទីមួយរបស់លោកនៅក្រុងរ៉ូម ប្រមាណឆ្នាំ ៦០–៦២ នៃ គ.ស. ( សូមមើល សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « សំបុត្ររបស់ប៉ុល » scriptures.lds.org ) ។ លោកប្រហែលជាបានសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់នេះនៅពេលដំណាលគ្នាដែលលោកបានសរសេរទៅកាន់ពួកភីលីព អេភេសូរ និង ភីលេម៉ូនដែរ ។
តើគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរដល់នរណា ហើយតើហេតុអ្វី ?
សំបុត្រនេះត្រូវបានសរសេរទៅកាន់ពួកបរិសុទ្ធដ៏ស្មោះត្រង់នៅក្រុងកូល៉ុស ដែលជាប្រទេសតួគីនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ។ ប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ណែនាំឲ្យពួកបរិសុទ្ធកូល៉ុស ចែកចាយសំបុត្រនេះជាមួយសមាជិកសាសនាចក្រនៅក្បែរៗក្រុងឡៅឌីសេផង ( សូមមើល កូល៉ុស ៤:១៦ ) ។
ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់នេះ « ក្រោយពីលោក អេប៉ាប្រាស ជាអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អនៃសាសនាចក្រនៅ [ កូល៉ុស ] បានមកជួបនឹងលោក [ សូមមើល កូល៉ុស ១:៧–៨ ] ។ អេប៉ាប្រាសប្រាប់ប៉ុលថា ពួកកូល៉ុសកំពុងតែធ្លាក់ក្នុងកំហុសដ៏ធ្ងន់—គេគិតថាខ្លួនគេគ្រាន់បើជាងមនុស្សឯទៀត ពីព្រោះគេកាន់តាមពិធីបរិសុទ្ធខាងក្រៅខ្លះៗយ៉ាងប្រយ័ត្នប្រយែង [ សូមមើល កូល៉ុស ២:១៦ ] គឺដោយអត់នូវសេចក្ដីប្រាថ្នាខាងសាច់ឈាមខ្លះ ហើយថ្វាយបង្គំពួកទេវតា [ សូមមើល កូល៉ុស ២:១៨ ] ។ អំពើទាំងនេះ ធ្វើឲ្យពួកកូល៉ុសគិតថា ខ្លួនគេបានញែកចេញជាបរិសុទ្ធ ។ គេក៏គិតថា គេយល់នូវការអាថ៌កំបាំងនៃសាកលលោក ជាងសមាជិកដទៃទៀតក្នុងសាសនាចក្រ ។ នៅក្នុងសំបុត្រលោក នោះប៉ុលបានកែតម្រូវគេដោយបង្រៀនគេថា សេចក្ដីប្រោសលោះបានមកតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ ហើយពួកយើងត្រូវមានប្រាជ្ញាវាងវៃ ហើយបម្រើទ្រង់ » ( សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « កូល៉ុស សំបុត្រដល់ពួក » scriptures.lds.org ) ។
តើមានលក្ខណៈពិសេសអ្វីខ្លះ នៅក្នុងគម្ពីរនេះ ?
នៅក្នុងសំបុត្រទៅកាន់ពួកកូល៉ុស ប៉ុលបានរៀបរាប់អំពីសេចក្ដីបង្រៀនខុសឆ្គងនៅក្រុងកូល៉ុសដោយផ្ដោតសំខាន់ទៅលើទេវភាព បេសកកម្មសង្គ្រោះ និង ឧត្តមភាពរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើល កូល៉ុស ១:១៥–២៣ ) ។ លោកបានបង្រៀនថា ព្រះគ្រីស្ទមានរូបអង្គរបស់ព្រះជាព្រះវរបិតា អង្គបង្កបង្កើត សិរសានៃសាសនាចក្រ អង្គទីមួយដែលបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ និង ព្រះអង្គប្រោសលោះ ។ ទ្រង់គឺជា « សិរសាលើអស់ទាំងពួកគ្រប់គ្រង និងអំណាចទាំងប៉ុន្មាន » ( កូល៉ុស ២:១០ ) ហើយទ្រង់បានសម្រេចបេសកកម្មដ៏ទេវភាពរបស់ទ្រង់នៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះវរបិតា ( សូមមើល កូល៉ុស ១:១៩; ៣:១ ) ។
ប៉ុលបានព្រមានទាស់នឹងអស់អ្នកដែលបានបង្រៀនថា ជីវភាពខាងផ្លូវវិញ្ញាណដ៏ពិតកើតមានឡើងតាមរយៈពិធីសាសនាពិសេសៗ ពិធីបុណ្យនានា និង អាហារ ( សូមមើល កូល៉ុស ២:១៦–១៨, ២០, ២៣ ) ។ ជំនួសមកវិញ លោកបានបង្រៀនថា ភាពចាស់ទុំខាងវិញ្ញាណ និង ចំណេះដឹងអំពីព្រះត្រូវបានបង្ហាញតាមរយៈការផ្ចង់ « ចិត្តទៅឯសេចក្តីទាំងអស់ដែលនៅខាងលើ » ( កូល៉ុស ៣:២ ) ដោយកម្ចាត់ចោលនូវទង្វើនានាដែលមិនសុចរិត ( សូមមើល កូល៉ុស ៣:៥–៩ ) ហើយអភិវឌ្ឍលក្ខណៈដូចជាព្រះគ្រីស្ទ ( សូមមើល កូល៉ុស ៣:១២–១៧ ) ។ ប៉ុលបានទូន្មានអ្នកអានរបស់លោកឲ្យ « បានតាំងនៅជាប់លាប់ ហើយមាំមួន » ក្នុងដំណឹងល្អ ( កូល៉ុស ១:២៣ ) ក៏ដូចជា « បានចាក់ឫស ហើយស្អាងឡើងក្នុង [ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ] ទាំងតាំងនៅខ្ជាប់ខ្ជួនក្នុងសេចក្តីជំនឿ » ( កូល៉ុស ២:៧ ) ។
គម្រោងមេរៀន
កូល៉ុស ១:១–២៣ ។ ប៉ុលថ្លែងពាក្យជម្រាបសួរដល់ពួកបរិសុទ្ធ ហើយប្រកាសថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ជាបុត្រច្បងក្នុងចំណោមកូនវិញ្ញាណទាំងអស់ និងជាព្រះអម្ចាស់នៃអស់ទាំងភាពគ្រប់លក្ខណ៍ ជាអង្គដែលបង្កបង្កើតចក្រវាឡ ។ ប៉ុលទូន្មានពួកបរិសុទ្ធឲ្យស្ថាបនាសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្លួនទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
កូល៉ុស ១:២៤–២:២៣ ។ ប៉ុលព្រមានទាស់នឹងការជឿទៅលើទស្សនៈវិជ្ជា ឬសណ្ដាប់ខុសឆ្គងរបស់មនុស្ស រួមមានការថ្វាយបង្គំពួកទេវតា និង ភាពជ្រុលនិយមក្នុងការមិនទទួលស្គាល់សេចក្ដីត្រូវការចាំបាច់ខាងសាច់ឈាមរបស់ខ្លួនឯង ដែលជាទម្រង់នៃការដាក់វិន័យខាងវិញ្ញាណ ។
កូល៉ុស ៣:១–៤:១៨ ។ ប៉ុលទូន្មានពួកបរិសុទ្ធឲ្យដាក់ចិត្តទៅឯសេចក្តីទាំងអស់ដែលនៅខាងលើ បោះបង់ចោលអំពើបាបដែលមានក្នុងជីវិតចាស់របស់ពួកគេ ហើយមានចិត្តមេត្តាករុណាចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ។ លោកផ្តល់ការណែនាំអំពីរបៀបដែលពួកបរិសុទ្ធគួរតែថ្វាយបង្គំ រួចលោកផ្ដល់ដំបូន្មានដល់ភរិយា ស្វាមី កូនៗ ឪពុកម្ដាយ បាវបម្រើ និង ចៅហ្វាយ ។ លោកបញ្ចប់សំបុត្ររបស់លោកទៅកាន់ពួកកូល៉ុសដោយពាក្យសរសើរ ការគោរព និង សេចក្ដីណែនាំចុងក្រោយព្រមទាំងពាក្យជូនពរ ។