សេចក្តីណែនាំស្តីពី គម្ពីរ កាឡាទី
ហេតុអ្វីសិក្សាគម្ពីរនេះ ?
សំបុត្ររបស់សាវកប៉ុលទៅកាន់ពួកកាឡាទីត្រូវបានសរសេរដល់គ្រិស្តសាសនិកសាសន៍យូដា ដែលឃ្លាតចាកឆ្ងាយពីព្រះអម្ចាស់ដោយការពឹងផ្អែកសារជាថ្មីទៅលើកិច្ចការចេញពីក្រឹត្យវិន័យលោកម៉ូសេ ។ សាវកប៉ុលបានព្យាយាមកែប្រែបញ្ហានេះដោយគូសបញ្ជាក់អំពីភាពខុសគ្នារវាងបន្ទុក « នឹម » នៃក្រឹត្យវិន័យម៉ូសេ ដែលនាំទៅរកសេវកភាពខាងវិញ្ញាណ ចំណែកឯដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនាំទៅរកសេរីភាពខាងវិញ្ញាណ ។ ការសិក្សាសំបុត្រមួយច្បាប់នេះ អាចជួយអ្នកមានអំណរគុណកាន់តែខ្លាំងចំពោះសេរីភាពដែលបានប្រទានឲ្យតាមរយៈដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
តើនរណាបានសរសេរគម្ពីរនេះ ?
សាវកប៉ុលបានសរសេរគម្ពីរកាឡាទី ( សូមមើល កាឡាទី ១:១ ) ។
តើគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរឡើងនៅពេលណា ហើយនៅកន្លែងណា ?
ប៉ុលប្រហែលជាបានសរសេរសំបុត្រទៅកាន់ពួកកាឡាទី នៅពេលធ្វើដំណើរកាត់ខេត្តម៉ាសេដូនអំឡុងពេលដំណើរផ្សព្វផ្សាយសាសនាជាលើកទីបីរបស់លោកប្រមាណឆ្នាំ ៥៥–៥៧ នៃ គ.ស. ( សូមមើល Bible Dictionary « Pauline Epistles » ) ។
តើគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរដល់នរណា ហើយតើហេតុអ្វី ?
« មានភាពមិនច្បាស់លាស់មួយចំនួនអំពីសេចក្ដីដែលបានបង្រៀនដល់សមាជិកសាសនាចក្រនៅក្នុងសំបុត្រមួយច្បាប់នេះ ។ អំឡុងពេលការធ្វើដំណើរផ្សព្វផ្សាយសាសនារបស់លោក ប៉ុលបានទៅជួបសមាជិកនៅភាគខាងជើងខេត្តកាឡាទីដែលមានទីក្រុងឈ្មោះ អាន់ស៊ីរ៉ា ឬនៅក្នុងស្រុកស្ថិតនៅជាប់ព្រំដែនស្រុកព្រីគា និងស្រុកកាឡាទី ។ ទោះក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ ប៉ុលបានទៅជួបសមាជិកសាសនាចក្រនៅខេត្តកាឡាទីក្នុងពេលធ្វើដំណើរផ្សព្វផ្សាយសាសនាជាលើកទីពីរ ( កិច្ចការ ១៦:៦ ) និង លើកទីបីរបស់លោក ( កិច្ចការ ១៨:២៣ ) » ( Bible Dictionary « Pauline Epistles » ) ។
ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រទៅកាន់ពួកបរិសុទ្ធនៅស្រុកកាឡាទី ព្រោះលោកបារម្ភជាខ្លាំងថាពួកគេបានបែកចេញពីព្រះអម្ចាស់ទៅធ្វើតាមសេចក្ដីបង្រៀនមកពីមនុស្សដែលបានព្យាយាម « បង្ខូចដំណឹងល្អព្រះគ្រីស្ទ » ( សូមមើល កាឡាទី ១:៦–៧ ) ។ គ្រិស្តសាសនិកជនជាតិយូដាបានបង្រៀនគ្រិស្តសាសនិកសាសន៍ដទៃអំពីគោលលទ្ធិខុសឆ្គងថា ពួកគេត្រូវកាត់ស្បែក ហើយបំពេញតាមតម្រូវការខាងសាសនាក្នុងក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេដើម្បីបានសង្គ្រោះ ( សូមមើល កាឡាទី ៦:១២ សូមមើលផងដែរ កិច្ចការ ១៥:១ ) ។ ពួកបរិសុទ្ធកាឡាទីមួយចំនួនបានឱបក្រសោបយកសេចក្ដីបង្រៀនមកពីមនុស្សទាំងនេះ ( សូមមើល កាឡាទី ៤:១០ ) ។
គោលបំណងសំខាន់របស់ប៉ុលក្នុងការសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់នេះរួមមាន ៖
-
ការការពារខ្លួនលោកពីការចោទប្រកាន់មកពីសំណាក់ពួកគ្រូបង្រៀនក្លែងក្លាយដែលប្រឆាំងនឹងលោក ។
-
ការបង្រៀនថាមនុស្សទាំងអស់ទោះជាសាសន៍យូដា ឬសាសន៍ដទៃ ត្រូវបានសង្គ្រោះដោយសារដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទតាមរយៈការសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជំនួសឲ្យការពឹងផ្អែកទៅលើក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ ។
-
ការស្រាយបំភ្លឺអំពីតួនាទីនៃក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេនៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះ ។
-
ការបែងចែកឲ្យដាច់រវាងសេចក្ដីសញ្ញាពីបុរាណដែលបានធ្វើដោយលោកម៉ូសេ និង សេចក្ដីសញ្ញាថ្មីនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ។
-
ការអំពាវនាវឲ្យពួកបរិសុទ្ធរស់នៅតាមព្រះវិញ្ញាណ ។
តើមានលក្ខណៈពិសេសអ្វីខ្លះ នៅក្នុងគម្ពីរនេះ ?
គម្ពីរកាឡាទីគឺជាសំបុត្ររបស់ប៉ុល ដែលពញ្ញាក់អារម្មណ៍បំផុតដែលក្នុងនោះលោកបានបន្ទោសទាំងសមាជិកសាសនាចក្រដែលបានបែកចេញ និងពួកគ្រូបង្រៀនក្លែងក្លាយដែលដឹកនាំពួកគេឲ្យបែកចេញផង ។ គម្ពីរកាឡាទីមាននូវការបង្ហាញដែលបានសរសេរទុកដំបូងបង្អស់អំពីគោលលទ្ធិនៃការរាប់ជាសុចរិត—ថាយើងមិនត្រូវបានរាប់ជាសុចរិតតាមរយៈក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេទេ ប៉ុន្តែគឺតាមរយៈសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទវិញទេតើ ។ សំបុត្រមួយច្បាប់នេះលើកពីភាពផ្ទុយគ្នារវាង « កិច្ចការខាងសាច់ឈាម » និង « ផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណ » ( សូមមើល កាឡាទី ៥:១៦–២៥ ) ។
គម្រោងមេរៀន
កាឡាទី ១–២ ។ ប៉ុលសរសេរសំបុត្រទៅកាន់ពួកបរិសុទ្ធកាឡាទី ព្រោះពួកគេបានបែកចេញពីព្រះអម្ចាស់ ហើយឱបក្រសោបយកសេចក្ដីបង្រៀនក្លែងក្លាយ ។ លោកការពារការហៅបម្រើរបស់លោកក្នុងនាមជាសាវកមួយរូបដោយដំណាលប្រាប់អំពីការប្រឆាំងទាស់នឹងសាសនាចក្រ និង ការប្រែចិត្តជឿរបស់លោកពីដំបូង ។ លោកបានសង្កត់ធ្ងន់ថា លោកបានទទួលវិវរណៈដោយផ្ទាល់មកពីព្រះ ហើយលោកស្រាយបំភ្លឺថា ការងារបម្រើរបស់លោកដល់ពួកសាសន៍ដទៃត្រូវបានអនុមតិដោយពួកសាវក ។ លោកថ្លែងថា លោកធ្លាប់បានខ្វែងគំនិតគ្នាជាមួយនឹងពេត្រុសអំពីពួកបរិសុទ្ធសាសន៍ដទៃ ។ លោកបង្រៀនថា មនុស្សពុំត្រូវបានរាប់ជាសុចរិតតាមរយៈក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេទេ ប៉ុន្តែគឺតាមរយៈសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទវិញទេតើ ។
កាឡាទី ៣–៤ ។ ប៉ុលការពារសារលិខិតនៃដំណឹងល្អ ។ លោកបង្រៀនថា អ័ប្រាហាំគឺជាគំរូមួយនៃបុគ្គលដែលបានរាប់ជាសុចរិតតាមរយៈសេចក្ដីជំនឿ ហើយមិនមែនតាមរយៈក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេទេ ។ តាមរយៈដង្វាយធួន ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានប្រោសលោះមនុស្សលោកពីបណ្ដាសានៃក្រឹត្យវិន័យ ។ គោលបំណងនៃក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេគឺធ្វើជា « អ្នកដឹកនាំយើងរាល់គ្នាទៅដល់ព្រះគ្រីស្ទ » ( កាឡាទី ៣:២៤ ) ។ តាមរយៈសេចក្ដីជំនឿ និង ពិធីបុណជ្រមុជទឹក នោះពួកបរិសុទ្ធទទួលបានពរជ័យមកពីដង្វាយធួន ចូលទៅក្នុងសេចក្ដីសញ្ញានៃដំណឹងល្អ ក្លាយជាអ្នកគ្រងមរតករបស់ព្រះតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ ហើយមិនធ្វើជាបាវបម្រើទៀតឡើយ ប៉ុន្តែជាបុត្រាបុត្រីនៃព្រះវិញ ។
កាឡាទី ៥–៦ ។ ប៉ុលអំពាវនាវឲ្យពួកបរិសុទ្ធបន្តរឹងមាំក្នុងសេចក្ដីសញ្ញានៃដំណឹងល្អដែលបានប្រទានឲ្យដោយព្រះគ្រីស្ទ ។ ប៉ុលលើកឡើងអំពីភាពខុសគ្នារវាងបុគ្គលម្នាក់ដែលរួមចំណែកក្នុង « កិច្ចការខាងសាច់ឈាម » ( កាឡាទី ៥:១៩ ) និងបុគ្គលដែលរីករាយនឹង « ផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណ » ( កាឡាទី ៥:២២ ) ។ លោកបង្រៀនថា ពួកបរិសុទ្ធគួរតែយល់ព្រមទទួលបន្ទុកគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយមិននឿយណាយក្នុងការធ្វើល្អ ។ យើងច្រូតកាត់នូវអ្វីដែលយើងបានសាបព្រោះ ។