ហេព្រើរ ៧-១០

សេចក្តីផ្ដើម

សាវកប៉ុលបានបង្រៀនថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាអ្នក កណ្តាលនៃ « សញ្ញាថ្មីដល់វង្សានុវង្សនៃពួកអ៊ីស្រាអែល » ( ហេព្រើរ ៨:៨ ) ។ លោកបានពន្យល់ថា ការបូជារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះគឺធំជាងការបូជា ដែលពួកសង្ឃជាន់ខ្ពស់បានធ្វើនៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យលោកម៉ូសេ ។ លោកក៏បានពន្យល់ផងដែរថា ពិធីបរិសុទ្ធរបស់លោកម៉ូសេ ចង្អុលបង្ហាញមនុស្សឲ្យឆ្ពោះទៅរកព្រះអង្គសង្គ្រោះ និង ដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ។

ហេព្រើរ ៧-៨

ប៉ុលបង្រៀនថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាអ្នកកណ្តាលនៃសេចក្តីសញ្ញាថ្មី

រូបភាព

ស្រមោលនៃរូបកៅអី លេឡូ សត្វទា

នៅក្នុងចន្លោះដែលបានផ្តល់ឲ្យ សូមរកមើលវត្ថុដែលបង្កើតស្រមោលនិមួយៗ ។

ហេតុអ្វីអ្នកអាចរកឃើញថាវាជាវត្ថុអ្វីមួយដោយផ្អែកលើស្រមោលរបស់វាដូច្នោះ ?

ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ប្រាប់អំពីពិធីបុណ្យ និង ពិធីបរិសុទ្ធជាច្រើនដែល ជានិមិត្តសញ្ញា និង ស្រមោលអំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ និង ដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ។ ដោយសារប៉ុលបានដឹងថាពួកគ្រីស្ទានជាសាសន៍យូដា ឬ សាសន៍ហេព្រើរ បានស្គាល់ពិធីបុណ្យ និង ពិធីបរិសុទ្ធទាំងនេះ នោះលោកបាននិយាយអំពីពិធីទាំងនោះនៅក្នុងសំបុត្ររបស់លោក ពេលលោកបានបង្រៀនពួកបរិសុទ្ធទាំងនេះអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។

និមិត្តសញ្ញានៃបទគម្ពីរ

Bible Dictionary ចែងថា ៖ « ព្រះគម្ពីរសម្បូរទៅដោយនិមិត្តសញ្ញា និង សំនួនពាក្យប្រៀបធៀបជាច្រើន ។ ពិធីបុណ្យ និង ពិធីបរិសុទ្ធគឺជានិមិត្តសញ្ញានៅក្នុងការធ្វើពិធីទាំងនោះ ហើយពិធីទាំងអស់នោះធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ … ពិធីបុណ្យនៅរោងឧបោសថគឺជានិមិត្តសញ្ញានៃអ្វីៗដែលអស់កល្បជានិច្ច ( ហេព្រើរ ៨–១០ ) ដូចជាក្រឹត្យវិន័យលោកម៉ូសេទាំងស្រុងដែរ ដោយមាននូវគំរូ និង ស្រមោលអំពីព្រះគ្រីស្ទ » ( « និមិត្តរូប » ) ។ ការយល់ដឹងពីគំរូ និង ស្រមោលទាំងនេះ អាចជួយឲ្យការយល់ដឹង និង សេចក្តីស្រឡាញ់របស់អ្នកចំពោះដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទកាន់តែជ្រាលជ្រៅឡើង ។

ព្រះគម្ពីរទាំងអស់រួមមាននូវគំរូ សណ្ឋាន និមិត្តរូបទាំងឡាយ និងភាពស្រដៀងគ្នានានាអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ គំរូ សណ្ឋាន និមិត្តរូបទាំងឡាយ និងភាពស្រដៀងគ្នានានា គឺជាតំណាងនៃភាពពិតដ៏អស្ចារ្យ ។ និមិត្តរូបទាំងនេះភាគច្រើន គឺជាមនុស្ស វត្ថុ ហេតុការណ៍ និងកាលៈទេសៈនានា ។

ក្រឹត្យវិន័យលោកម៉ូសេមានគោលបំណងធ្វើជាគំរូ និង សណ្ឋានអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ឬ ជានិមិត្តរូបដែលចង្អុលបង្ហាញដល់ពួកអ៊ីស្រាអែលអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង ពលិកម្មដ៏ធួនរបស់ទ្រង់ ( សូមមើល នីហ្វៃទី ២ ១១:៤; យ៉ាកុប ៤:៤–៥ ) ។ សាវកប៉ុលបានពន្យល់ពីរបៀបដែលផ្នែកជាច្រើននៃក្រឹត្យវិន័យនេះបានសម្រេចនូវការណ៍នេះ ។ លោកចង់ជួយពួកបរិសុទ្ធជាសាសន៍យូដា ឲ្យបន្តនៅស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាជាងត្រឡប់ទៅធ្វើតាមក្រឹត្យវិន័យលោកម៉ូសេ ដូចមនុស្សមួយចំនួនបានធ្វើ ។

អ្នកអាននៅក្នុង ហេព្រើរ ២:១៧ ថាប៉ុលនិយាយអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទថាជា « សម្តេចសង្ឃ ( សង្ឃជាន់ខ្ពស់ ) ដែលមានព្រះទ័យមេត្តាករុណា ហើយក៏ស្មោះត្រង់ » ។ តាំងពីជំនាន់ម៉ូសេមកដល់ជំនាន់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ សង្ឃជាន់ខ្ពស់ គឺជាតំណែងអធិបតីមួយនៃបព្វជិតភាពអើរ៉ុន ដែលពេលខ្លះត្រូវបានហៅថាជាបព្វជិតភាពពួកលេវី សំដៅលើសិទ្ធិអំណាចនៃបព្វជិតភាពអើរ៉ុនដែលកាន់ដោយសមាជិកនៃពួកកុលសម្ព័ន្ធលេវី ( សូមមើល Bible Dictionary « Aaronic Priesthood » ) ។

ម៉ូសេបានតែងតាំងអើរ៉ុនជាសង្ឃជាន់ខ្ពស់នៃបព្វជិតភាពអើរ៉ុន ។

សូមអាន ហេព្រើរ ៧:១-៤ ដោយរកមើលអ្វីដែលប៉ុលបានបង្រៀនអំពីមិលគីស្សាដែក ។ សូមអានផងដែរ ការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ហេព្រើរ ៧:៣ ( នៅក្នុងសេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ ) ផងដែរ សម្រាប់ការបញ្ជាក់អំពីអ្វីដែលប៉ុលបានបង្រៀននៅក្នុង ខទី ៣ ។

មិលគីស្សាដែកគឺជា « ព្យាការី និង អ្នកដឹកនាំដ៏មានមុខមាត់ម្នាក់ដែលបានរស់នៅប្រហែលជាឆ្នាំ ២០០០ មុនគ. ស. លោកបានត្រូវហៅថាជា ស្ដេចនៃក្រុងសាឡិម ( យេរូសាឡិម ) ជាស្ដេចនៃសេចក្ដីសុខសាន្ត ហើយជា ‹ សង្ឃនៃព្រះដ៏ខ្ពស់បំផុត › [ ហេព្រើរ ៧:១ ] » ( សេចក្តីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « មិលគីស្សាដែក » សូមមើលផងដែរ ការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ លោកុប្បត្តិ ១៤:២៥–៤០ [ នៅក្នុង សេចក្តីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ ] ) ។ ប៉ុលបានយល់ពីភាពដ៏អស្ចារ្យរបស់មិលគីស្សាដែក ហើយបានប្រើលោកជាគំរូ និង ស្រមោលអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។

នៅក្នុង ហេព្រើរ ៧:១៥–១៧ ប៉ុលបាននិយាយពីការព្យាករនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ អំពីការចេញមកនៃសង្ឃម្នាក់ « តាមរបៀបលោកម៉ិលគីស្សាដែក » ( ហេព្រើរ ៧:១៧ សូមមើលផងដែរ ទំនុកតម្កើង ១១០:៤ ) ។ ប៉ុលបានបង្រៀនថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបំពេញតាមការព្យាករនេះ ។

« គោលបំណងមួយរបស់ប៉ុលនៅក្នុង ហេព្រើរ ៧ គឺដើម្បីបង្ហាញពីភាពធំជាងរបស់បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែក លើបព្វជិតភាពលេវី ឬ អើរ៉ុន និង ពិធីបរិសុទ្ធនានាដែលមានមកជាមួយបព្វជិតភាពនោះ ។ ប្រសិនបើភាពល្អឥតខ្ចោះ និង ភាពតម្កើងឡើងអាចសម្រេចយកបានតាមរយៈតែបព្វជិតភាពលេវី តើហេតុអ្វីចាំបាច់មានការផ្លាស់ប្តូរទៅកាន់បព្វជិតភាពដែលខ្ពស់ជាងនោះ ? ប៉ុលបានបង្រៀនថា ភាពល្អឥតខ្ចោះ ឬ ការធ្វើឲ្យ ‹ មានភាពដូចជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ › ( ហេព្រើរ ៧:៣ ) ពុំកើតឡើងមកពីបព្វជិតភាពលេវីឡើយ ប៉ុន្តែតាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង តាមរបៀបនៃបព្វជិតភាពរបស់ទ្រង់ ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ‹ កើតពីពូជអំបូរយូដា › មិនមែនពួកលេវីឡើយ ដូច្នោះប៉ុលបានបង្រៀនថា សិទ្ធិរបស់ទ្រង់ចំពោះបព្វជិតភាពនេះនឹងមិនផ្អែកលើជីដូនជីតា ប៉ុន្តែផ្អែកលើ ‹ ព្រះចេស្តារបស់ជីវិតដ៏មិនចេះសូន្យឡើយនោះវិញ › ( សូមមើល ហេព្រើរ ៧:១៤–១៦) ។ កាលជីវិតមុនផែនដីនេះ ព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់បានបង្កើតផែនដី ហើយគ្រប់គ្រងព្រឹត្តិការណ៍នានានៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ជាមួយនឹងព្រះចេស្តានៃបព្វជិតភាពដដែរនោះ ដែលទ្រង់កាន់អំឡុងពេលការងារបម្រើរបស់ទ្រង់នៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ » ( New Testament Student Manual [ Church Educational System manual ឆ្នាំ ២០១៤ ] ទំព័រ ៤៨០ ) ។

សូមអាន ហេព្រើរ ៧:២៣–២៨ ដោយរកមើលភាពខុសគ្នារវាងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង សង្ឃជាន់ខ្ពស់លេវី ដែលចាត់ចែងពិធីបរិសុទ្ធនៃបព្វជិតភាពអើរ៉ុនសម្រាប់មនុស្ស ។ ឃ្លា « តែងតាំងមនុស្សឲ្យធ្វើជាសម្តេចសង្ឃ ( សង្ឃជាន់ខ្ពស់ ) ដែលគេមានសេចក្តីកំសោយ » នៅក្នុង ខទី ២៨ មានន័យថា ពួកគេមានភាពទន់ខ្សោយ ។ សូមអានផងដែរ ការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ហេព្រើរ ៧:២៥-២៦ ( នៅក្នុងសេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ ) ផងដែរ ។

នៅក្នុង ហេព្រើរ ៧:២៥ ឃ្លា « ទ្រង់មានព្រះជន្មរស់នៅជានិច្ច ដើម្បីនឹងជួយអង្វរជំនួសគេ » មានន័យថា បេសកកម្មរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺសម្របសម្រួលជំនួសយើង ដើម្បីជួយយើងឲ្យត្រឡប់ទៅកាន់វត្តមានរបស់ព្រះវិញ ។

រូបភាព

ព្រះយេស៊ូវអធិស្ឋាននៅក្នុងច្បារគែតសេម៉ានី

តើអ្នកអាចពន្យល់អំពីភាពខុសគ្នារវាងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង សង្ឃជាន់ខ្ពស់លេវីតាមរបៀបណា ?

សូមអាន ហេព្រើរ ៨:១-៤ ដោយរកមើលអំណោយទាន ឬ ការបូជា ដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានប្រទានឲ្យ ។ សូមកត់សម្គាល់ថា ការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធនៃ ហេព្រើរ ៨:៤ អានថា « ហេតុដូច្នោះហើយ អំឡុងពេលទ្រង់គង់នៅលើផែនដីនេះ ទ្រង់បានថ្វាយការបូជាមួយនៃព្រះជន្មទ្រង់ផ្ទាល់ សម្រាប់អំពើបាបនៃមនុស្ស ។ ឥឡូវនេះសង្ឃគ្រប់រូបនៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យ ចាំបាច់ត្រូវផ្តល់អំណាយទាន ឬ ការបូជា ស្របតាមក្រឹត្យវិន័យ » ( ការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ហេព្រើរ ៨:៤ [ នៅក្នុង ហេព្រើរ ៨:៤] ) ។

តើយើងអាចរៀនសេចក្ដីពិតអ្វីខ្លះ មកពីការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ហេព្រើរ ៨:៤ អំពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានធ្វើសម្រាប់យើង ?

សូមពិចារណាថា តើការពលិកម្មដ៏ធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ មានន័យយ៉ាងណាចំពោះអ្នកផ្ទាល់ ហើយសូមបំពេញសេចក្តីថ្លែងដូចតទៅនេះ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ។ សូមគិតពីការស្វែងរកពេលវេលាសមរម្យមួយ ដើម្បីចែកចាយអ្វីដែលអ្នកបានសរសេរជាមួយសមាជិកគ្រួសារ ឬ មិត្តភក្ដិ ។
1. ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះដោយសារ …
2. ខ្ញុំដឹងថាព្រះអង្គសង្គ្រោះស្រឡាញ់ខ្ញុំដោយសារ …
3. ខ្ញុំបានទទួលពរតាមរយៈការពលិកម្មដ៏ធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដោយសារ …

អ្នកកណ្តាលគឺជាបុគ្គលម្នាក់ដែលដោះស្រាយភាពជំទាស់គ្នារវាងមនុស្ស ឬ ក្រុមមនុស្សពីរផ្សេងគ្នា ។ ដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទផ្សះផ្សារមនុស្សលោក ( មនុស្សទាំងអស់ដែលមានអំពើបាប ) ទៅនឹងព្រះជាព្រះវរបិតា ។ ដោយសារការពលិកម្មរបស់ទ្រង់ នោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជា « អ្នកកណ្តាលរបស់សេចក្តីសញ្ញាមួយដ៏ប្រសើរ » ( ហេព្រើរ ៨:៦ ) ជាសេចក្តីសញ្ញាមួយដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រកាសថា ទ្រង់ « នឹងដាក់ក្រឹត្យវិន័យ [ របស់ទ្រង់ ] នៅក្នុងគំនិតគេ ហើយនិងកត់ទុកនៅក្នុងចិត្តគេផង ហើយទ្រង់នឹងធ្វើជាព្រះដល់គេ ហើយគេនឹងធ្វើជារាស្ត្រ [ របស់ទ្រង់ ] » ( ហេព្រើរ ៨:១០ ) ។ សេចក្តីសញ្ញានេះ ប្រសិនបើមនុស្សបានទទួលយក នោះនឹងជួយពួកគេឲ្យ « ស្គាល់ព្រះអម្ចាស់ » ( ហេព្រើរ ៨:១១ ) ហើយត្រូវបានសម្អាតចេញពី « អំពើបាប និងសេចក្តីទទឹងច្បាប់របស់គេទៀត » ( ហេព្រើរ ៨:១២ ) ។

ហេព្រើរ ៩-១០

ប៉ុលបានបង្ហាញពីរបៀបដែលពិធីបរិសុទ្ធរបស់លោកម៉ូសេ ចង្អុលបង្ហាញទៅរកដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។

យើងអាននៅក្នុង ហេព្រើរ ៩–១០ ថាសាវកប៉ុលបានបន្តប្រៀបធៀបសង្ឃជាន់ខ្ពស់លេវី ទៅនឹងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដោយការពិភាក្សាពីកាតព្វកិច្ចដែលពួកសង្ឃជាន់ខ្ពស់ទាំងនោះបានធ្វើនៅថ្ងៃនៃដង្វាយធួន ។

រូបភាព

រូបរោងឧបោសថ

មួយឆ្នាំម្តងនៅក្នុងថ្ងៃបរិសុទ្ធរបស់សាសន៍យូដា ត្រូវបានហៅថាជាថ្ងៃនៃដង្វាយធួន ( គេក៏ហៅថា យ៉ុម គីផួរ ផងដែរ ) សង្ឃជាន់ខ្ពស់ត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យចូលទៅក្នុងទីបរិសុទ្ធបំផុត ( គេក៏ហៅថា បរិសុទ្ធលើទីបរិសុទ្ធ ឬ ទីដ៏បរិសុទ្ធបំផុត ) នៅក្នុងរោងឧបោសថ ឬ ក្រោយមកជាព្រះវិហារបរិសុទ្ធយេរូសាឡិម ។ ពីមុនចូលទៅទីនោះ សង្ឃជាន់ខ្ពស់បានបូជាគោឈ្មោលមួយ ដែលជាការបង្ហាញពីការពលិកម្ម « សម្រាប់ខ្លួនគាត់ និង គ្រួសារគាត់ » ហើយក្រោយមក បានបូជាពពែឈ្មោលជាការបង្ហាញពីការពលិកម្ម « សម្រាប់ក្រុមជំនុំនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល » ។ គាត់បានស្រោចឈាមសត្វនោះនៅក្នុងកន្លែងពិសេស និង នៅលើវត្ថុជាក់លាក់មួយចំនួននៅក្នុងទីបរិសុទ្ធបំផុតនោះ ដែលជាការបង្ហាញបន្ថែមទៀតនៃដង្វាយធួន ។ ក្រោយមកគាត់ « សារភាពរាល់ទោសកំហុសរបស់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល » ហើយយកពពែឈ្មោលមួយទៀត ( ហៅថាអ្នករងកំហុសអ្នកឯទៀត ) បណ្តេញចេញឲ្យទៅក្នុងទីរហោស្ថាន ជានិមិត្តរូបនៃការដកចេញនូវអំពើបាបរបស់ប្រជាជន ។ បន្ទាប់មក គាត់ប្តូរសម្លៀកបំពាក់គាត់ ហើយ « ដុតដង្វាយចៀមឈ្មោលពីសម្រាប់ខ្លួនគាត់ និង ប្រជាជនគាត់ » ( Bible Dictionary « Fasts » សូមមើលផងដែរ លេវីវិន័យ ១៦ ) ។

សូមអាន ហេព្រើរ ៩:១១–១២, ២៤, ២៨ និង ហេព្រើរ ១០:១, ៤, ១០–១២ ដោយរកមើលរបៀបដែលព្រឹត្តិការណ៍នៅថ្ងៃនៃដង្វាយធួនគឺជាគំរូ និង សណ្ឋានអំពីការពលិកម្មដ៏ធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។

សង្ឃជាន់ខ្ពស់ត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យចូលទៅទីបរិសុទ្ធបំផុតនៃរោងឧបោសថមួយឆ្នាំម្តងនៅថ្ងៃនៃដង្វាយធួន ។ តើ « ទីបរិសុទ្ធ » ( ហេព្រើរ ៩:១២ ) អ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះអាចយាងចូលបាន ( ហើយមនុស្សលោកទាំងអស់ផងដែរ ) ដោយសារតែដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់នោះ ?

តើការបូជារបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអាចធ្វើកិច្ចការអ្វីខ្លះ ដែល « ឈាមគោឈ្មោល និងពពែឈ្មោល » ( ហេព្រើរ ១០:៤ ) ពុំអាចធ្វើបាន ?

ទោះបីជាឈាមសត្វពុំអាចធ្វើឲ្យធួនចំពោះអំពើបាបរបស់មនុស្សក្តី ពួកសង្ឃជាន់ខ្ពស់លេវី បានធ្វើពិធីបរិសុទ្ធនោះដើម្បីបង្ហាញពី « ស្រមោលពីសេចក្តីល្អដែលត្រូវមក » ( ហេព្រើរ ១០:១ ) ឬ ចង្អុលបង្ហាញអំពីដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។

សូមអាន ហេព្រើរ ១០:១៧-២០ ដោយរកមើលថា ការពលិកម្មរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះអាចធ្វើអ្វីបាន ។

យោងតាម ហេព្រើរ ១០:១៩ យើងអាចចូលទៅក្នុងទី « ដ៏បរិសុទ្ធបំផុត » ឬ វត្តមានរបស់ព្រះនៅក្នុងនគរសេឡេស្ទាល ដោយសារការពលិកម្មរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ឃ្លា « ជាផ្លូវថ្មី ហើយរស់ » នៅក្នុង ហេព្រើរ ១០:២០ សំដៅលើដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ឬ ផែនការដែលយើងអាចត្រូវបានអភ័យទោស ហើយញែកចេញជាបរិសុទ្ធតាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ហើយប្រែជាមានភាពសក្តិសមត្រឡប់ទៅកាន់វត្តមានរបស់ព្រះវិញ ។

សូមអាន ហេព្រើរ ១០:២២-២៤ ដោយស្វែងរកអ្វីដែលយើងត្រូវតែធ្វើ ដើម្បីចូលទៅក្នុងនគរសេឡេស្ទាល ។ បន្ទាប់មកសូមបំពេញគោលការណ៍ដូចតទៅនេះ ៖ ដោយសារដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះយើងអាចចូលទៅក្នុងនគរសេឡេស្ទាលបាន ប្រសិនបើ ។

តើអ្នកគិតថា « កាន់ខ្ជាប់ » មានន័យដូចម្ដេច ( ហេព្រើរ ១០:២៣ ) ចំពោះសេចក្តីជំនឿរបស់យើងលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ?

សូមអាន ហេព្រើរ ១០:៣៥ ដោយរកមើលការទូន្មានរបស់ប៉ុល ដែលអាចជួយយើងឲ្យកាន់ខ្ជាប់ចំពោះសេចក្ដីជំនឿរបស់យើងលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ អ្នកអាចគូសចំណាំនូវអ្វីដែលអ្នករកឃើញ ។

តើអ្នកគិតថា « កុំឲ្យបោះបង់ចោល … សេចក្តីក្លាហានរបស់អ្នករាល់គ្នា » មានន័យដូចម្តេច ? ( ហេព្រើរ ១០:៣៥ ) ។

រូបភាព
អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន

អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានពន្យល់ពីអត្ថន័យនៃ « កុំឲ្យបោះបង់ចោលសេចក្តីក្លាហាន [ របស់យើង ] » ៖ « នៅក្នុងការនិយាយរបស់ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយនោះ វាពិតជាពិបាកណាស់—ពីមុនអ្នកចូលរួមសាសនាចក្រ អំឡុងពេលអ្នកកំពុងព្យាយាមចូលរួម ហើយបន្ទាប់មកបានចូលរួមសាសនាចក្រ ។ ប៉ុលបាននិយាយថា នេះជារបៀបដែលវាតែងតែកើតឡើង ប៉ុន្តែចូរកុំរុញរាធ្វើតាមវាឡើយ ។ ចូរកុំភិតភ័យ និង ដកខ្លួនចេញ ។ ចូរកុំបោះបង់សេចក្តីក្លាហានរបស់អ្នក ។ ចូរកុំភ្លេចពីអារម្មណ៍ដ៏អស្ចារ្យមួយដែលអ្នកធ្លាប់មាន ។ ចូរកុំខ្វល់ពីបទពិសោធន៍ដែលអ្នកធ្លាប់មានឡើយ ។ ការតស៊ូស្វិតស្វាញនោះ [ ភាពរឹងប៉ឹង ] គឺជាឧបករណ៍មួយដែលបានជួយសង្គ្រោះម៉ូសេ និង យ៉ូសែប ស៊្មីធ នៅពេលមាសត្រូវបានប្រឈមមុខជាមួយពួកគេ ហើយវាក៏ជាអ្វីដែលនឹងជួយសង្គ្រោះអ្នកផងដែរ » ( « Cast Not Away Therefore Your Confidence » Ensign ខែ មិនា ឆ្នាំ ២០០០ ទំព័រ ៨ ) ។

នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក សូមសរសេរអំពីមនុស្សម្នាក់ដែលអ្នកស្គាល់ ដែលមានគំរូល្អក្នុងការកាន់ខ្ជាប់ទៅនឹងសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់លើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយពុំបោះបង់ទំនុកចិត្តរបស់គាត់ចោលឡើយ ។
សូមគិតអំពីការប្តេជ្ញាចិត្តរបស់អ្នកដើម្បីកាន់ខ្ជាប់ទៅនឹងសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក សូមសរសេរពីរបៀបដែលអ្នកនឹងបង្កើនការប្តេជ្ញាចិត្ត និង សមត្ថភាពរបស់អ្នក ដើម្បីធ្វើកិច្ចការនេះ ។
សូមសរសេរឃ្លាខាងក្រោមនេះ ពីក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖

ខ្ញុំបានសិក្សា ហេព្រើរ ៧-១០ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។

សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែមដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖