សេចក្ដីណែនាំស្តីពីគម្ពីរ ហេព្រើរ
ហេតុអ្វីសិក្សាគម្ពីរនេះ ?
សំបុត្ររបស់សាវកប៉ុលសរសេរសំបុត្រទៅកាន់ពួកហេព្រើរ ថ្លែងទីបន្ទាល់ពីភាពឧត្តុងឧត្តម្ភរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ទ្រង់អស្ចារ្យជាងអស់ទាំងពួកទេវតា ហើយមានព្រះនាមវិសេសជាង និង មានការហៅខ្ពស់ជាង ។ ពួកទេវតាគឺជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ ។ គម្ពីរក៏បានបង្រៀនផងដែរថា ព្រះយេស៊ូវអស្ចារ្យជាង ម៉ូសេ ហើយថាការងារបម្រើរបស់ទ្រង់បាននាំមកនូវសេចក្តីសញ្ញាដ៏ឧត្តុងឧត្តមថ្មីចំពោះសេចក្តីសញ្ញាចាស់នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេ ្វជិតភាពរបស់ទ្រង់គឺអស្ចារ្យជាងសង្ឃជាន់ខ្ពស់ទាំងឡាយនៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេទៅទៀត ។
ទោះបីជាព្រះគម្ពីរមានពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីយោងអំពីពលិកម្មដ៏ធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ និង ការយាងឡើងស្ថានសួគ៌វិញរបស់ទ្រង់ក្តី ក៏គម្ពីរហេព្រើរគូសបញ្ជាក់ពីកិច្ចការបន្តនៃសេចក្តីប្រោសលោះនៅក្នុងជីវិតរបស់អស់អ្នកដែលបែរត្រឡប់មករកទ្រង់ដោយការគោរពប្រតិបត្តិ និង សេចក្ដីជំនឿផងដែរ ។ ការសិក្សាគម្ពីរហេព្រើរអាចជួយអ្នកឲ្យយល់កាន់តែច្បាស់អំពីគោលលទ្ធិនៃដង្វាយធួន ហើយបំផុសគំនិតអ្នកឲ្យរស់នៅដោយសេចក្តីជំនឿលើព្រះវរបិតាសួគ៌ និង ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
តើនរណាបានសរសេរគម្ពីរនេះ ?
ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយភាគច្រើនទទួលស្គាល់ថា ប៉ុលគឺជាអ្នកនិពន្ធគម្ពីរហេព្រើរ ( សូមមើល សេចក្តីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « សំបុត្ររបស់ប៉ុល » ) ។ ប៉ុន្តែ មានមនុស្សមួយចំនួនដែលសួរថាតើប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រនេះឬអត់ ដោយសារតែរបៀបសរសេរ និង ភាសាក្នុងសំបុត្រខុសពីសំបុត្រផ្សេងទៀតរបស់លោក ។ មានមនុស្សបានយល់ស្របថា ប្រសិនបើនេះមិនមែនជាការសរសេរដោយប៉ុលក្តី តែគំនិតដែលសរសេរនោះគឺជាគំនិតលោក ដោយសារគោលលទ្ធិនៅក្នុងគម្ពីរហេព្រើរត្រូវគ្នាជាមួយនឹងគោលលទ្ធិដែលមាននៅក្នុងសំបុត្រផ្សេងទៀតរបស់លោក ្ពីរហេព្រើរថាជាសំបុត្ររបស់ប៉ុល ( សូមមើល Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith [ ឆ្នាំ ២០០៧ ] ទំព័រ ១០៥ ) ។ សម្រាប់គោលបំណងនៃសៀវភៅសិក្សានេះ យើងទទួលយកថា ប៉ុលគឺជាអ្នកនិពន្ធ ។
តើគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរឡើងនៅពេលណា ហើយនៅកន្លែងណា ?
យើងពុំដឹងពីទីកន្លែងដែលសំបុត្ររបស់ប៉ុលត្រូវបានសរសេរឡើងទៅកាន់ពួកហេព្រើរឡើយ ។ យើងក៏ពុំដឹងច្បាស់លាស់ពីពេលវេលាដែលលោកបានសរសេរឡើងឡើយ ។ ប៉ុន្តែ ការស្មានភាគច្រើននោះគឺថា សំបុត្រនេះត្រូវបានសរសេរឡើងនៅឆ្នាំ ៦០–៦២ គ. ស. ស្ទើរតែដំណាលគ្នានឹងពេលដែលប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រទៅពួកភីលីព កូល៉ុស អេភេសូរ និង ភីលេម៉ូន (សូមមើល សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « សំបុត្ររបស់ប៉ុល » scriptures.lds.org ) ។
តើគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរដល់នរណា ហើយហេតុអ្វី ?
ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រនេះទៅកាន់ពួកហេព្រើរ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តសមាជិកសាសនាចក្រសាសន៍យូដា ឲ្យរក្សាសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្លួនលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយកុំត្រឡប់ទៅផ្លូវចាស់របស់ពួកគេវិញ ( សូមមើល ហេព្រើរ ១០:៣២–៣៨ ) ។ នៅក្រោមទម្ងន់នៃទុក្ខវេទនាជាច្រើន នោះពួកគ្រីស្ទានជាសាសន៍យូដាទាំងនេះ ហាក់ដូចជាដកខ្លួនចេញពីសាសនាចក្រ ហើយត្រឡប់ទៅថ្វាយបង្គំតាមទម្លាប់សាសន៍យូដានៅឯសាលាប្រជុំវិញ ( សូមមើល ហេព្រើរ ១០:២៥, ៣៨–៣៩ ) ។ ប៉ុលមានបំណងចង់បង្ហាញដល់ពួកគ្រីស្ទានសាសន៍យូដាទាំងនេះថា ក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេផ្ទាល់គឺចង្អុលបង្ហាញទៅរកព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់គឺជាប្រភពពិតនៃសេចក្តីសង្គ្រោះ ។
តើមានលក្ខណៈពិសេសអ្វីខ្លះ នៅក្នុងគម្ពីរនេះ ?
វាមិនមែនជាសំបុត្រដែលមានច្បាប់តឹងរឹងនោះទេ សំបុត្រហេព្រើរមាននូវទេសនាកថា ដែលនិយាយដដែលៗអំពីព្រះគម្ពីរ និង ទំនៀមទម្លាប់របស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល ។ វាជាទេសនាកថាដ៏វែងបំផុតនៅក្នុងព្រះគម្ពីរអំពីមូលហេតុ និង របៀបដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមានភាពឧត្តុងឧត្តមលើគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ ។
គម្ពីរហេព្រើរបង្រៀនថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប្រសើរជាងក្រឹត្យវិន័យ ដោយសារទ្រង់បានប្រទាននូវក្រឹត្យវិន័យនោះ ។ គម្ពីរហេព្រើរក៏បង្រៀនផងដែរថា ព្យាការីបានទទួលអំណាចតាមរយៈសេចក្តីជំនឿលើទ្រង់ ថាទ្រង់គឺជាសម្តេចសង្ឃ ( សង្ឃជាន់ខ្ពស់ ) ដ៏ធំបំផុត ដែលការបូជានានានៅក្នុងជំនាន់ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានបំពេញ ថាទ្រង់អស្ចារ្យជាងពួកទេវតា ហើយថាតាមរយៈពលិកម្មដ៏ធួនរបស់ទ្រង់ នោះយើងអាចទទួលបានការផ្តាច់បាប ។
គម្ពីរហេព្រើរគឺជាគម្ពីរមួយនៅក្នុងចំណោមគម្ពីរពីរបីនៅក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីបដែលយើងអាចអានអំពីព្យាការី មិលគីស្សាដែក ( សូមមើល ហេព្រើរ ៧:១–៤) និង បព្វជិតភាពដែលបានដាក់ឈ្មោះតាមឈ្មោះលោក ( សូមមើល ហេព្រើរ ៥:៥–៦, ១០, ៦:២០, ៧:១១–១៧ ) ។ គម្ពីរហេព្រើរបង្រៀនថា បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកគឺធំជាងបព្វជិតភាពអើរ៉ុន ហើយវាបង្ហាញថា សេចក្តីសង្គ្រោះពុំមែនកើតឡើងតាមរយៈក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេ ឬ ពិធីបរិសុទ្ធនានាដែលចាត់ចែងដោយពួកសង្ឃលេវីឡើយ ប៉ុន្តែសេចក្តីសង្គ្រោះកើតឡើងដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង ពិធីបរិសុទ្ធនានានៃបព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកវិញ ( សូមមើល ហេព្រើរ ៧:៥–២៨ ) ។ ហេព្រើរ ១១:១–១២:៤ ផ្តល់នូវការថ្លែងដ៏អស្ចារ្យអំពីសេចក្តីជំនឿ ហើយបង្រៀនពីរបៀបដែលបុគ្គលម្នាក់ៗអាចទុកចិត្តលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ( សូមមើល សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « សំបុត្ររបស់ប៉ុល » ) ។
គម្រោងមេរៀន
ហេព្រើរ ១–៦ ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមានភិនភាគដូចជាព្រះវរបិតា ។ ទ្រង់អស្ចារ្យជាងអស់ទាំងពួកទេវតា និង ព្យាការីទាំងអស់ដែលមកពីមុនទ្រង់រួមទាំងម៉ូសេផងដែរ ។ ពួកអ៊ីស្រាអែលពីបុរាណ ដែលត្រូវបាននាំចេញមកពីប្រទេសអេស៊ីព្ទ ខកខានពុំបានចូលទៅក្នុងទីសម្រាករបស់ព្រះអម្ចាស់ ដោយសារពួកគេបានពង្រឹងចិត្តរបស់ខ្លួនទាស់នឹងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ព្រមទាំងអ្នកបម្រើទ្រង់គឺម៉ូសេ ។ ក្នុងនាមជាសម្តេចសង្ឃ ( សង្ឃជាន់ខ្ពស់ ) ដ៏ធំបំផុត ព្រះយេស៊ូវគឺមានភាពឧត្តុងឧត្តមលើអស់ទាំងពួកសង្ឃរបស់ម៉ូសេ ។ តាមរយៈការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់ នោះព្រះគ្រីស្ទបានប្រែជាល្អឥតខ្ចោះ ។ យើងអាចចូលទៅក្នុងទីសម្រាករបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយ « ជឿនទៅមុខ ដរាបដល់ពេញខ្នាតចុះ » តាមរយៈគោលលទ្ធិ និង ពិធីបរិសុទ្ធនៃដំណឹងល្អ ( ហេព្រើរ ៦:១ ) ។
ហេព្រើរ ៧–១៣ ។ បព្វជិតភាពម៉ិលគីស្សាដែកចាត់ចែងដំណឹងល្អ ហើយធំជាងបព្វជិតភាពអើរ៉ុន ។ រោងឧបោសថ និង ពិធីបរិសុទ្ធរបស់ម៉ូសេគឺជាស្រមោលនៃការបម្រើរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបំពេញក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេ តាមរយៈការបង្ហូរលោហិតរបស់ទ្រង់ ដែលយើងអាចទទួលបានសេចក្តីសង្គ្រោះ និង ការផ្តាច់បាបរបស់យើង ។ តាមរយៈសេចក្តីជំនឿ ព្យាការី និង បុរស ព្រមទាំងស្ត្រីផ្សេងទៀតបានធ្វើកិច្ចការសុចរិត និង អព្ភូតហេតុទាំងឡាយ ។