មេរៀនទី ២៩ ៖ ថ្ងៃទី ២
យ៉ាកុប ៤-៥
សេចក្តីផ្ដើម
សាវកយ៉ាកុបបានទូន្មានពួកបរិសុទ្ធឲ្យទប់ទល់នឹងអំពើអាក្រក់ ខិតកាន់តែជិតព្រះ ហើយស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាកដោយអត់ធ្មត់ អំឡុងពេលរង់ចាំការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ លោកបានបង្រៀនថា អ្នកឈឺគួរតែ « ហៅពួកចាស់ទុំក្នុងពួកជំនុំ ( សាសនាចក្រ ) » ( យ៉ាកុប ៥:១៤ ) ព្យាបាលពួកគេ ។ យ៉ាកុបក៏បានបង្រៀនអំពីសារៈសំខាន់នៃការជួយអ្នកមានបាបឲ្យប្រែចិត្តផងដែរ ។
យ៉ាកុប ៤
យ៉ាកុបទូន្មានពួកបរិសុទ្ធឲ្យខិតកាន់តែជិតព្រះ ហើយទប់ទល់នឹងអំពើអាក្រក់
សូមគិតពីសមាជិកម្នាក់នៃគ្រួសារ ឬមិត្តភក្តិដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ស្និទ្ធស្នាលជាមួយពួកគាត់ ។ ហេតុអ្វីអ្នកមានអារម្មណ៍ស្និទ្ធស្នាលជាមួយបុគ្គលម្នាក់នោះ ?
តើអ្នកមានអារម្មណ៍ស្និទ្ធស្នាលជាមួយបុគ្គលម្នាក់នោះដោយរបៀបណា ?
ឥឡូវសូមពិចារណាពីអារម្មណ៍ស្និទ្ធស្នាលដែលអ្នកមានចំពោះព្រះ ។ តើជីវិតរបស់អ្នកអាចបានទទួលពរ តាមរយៈការមានទំនាក់ទំនងយ៉ាងខ្លាំងជាមួយព្រះយ៉ាងដូចម្ដចេ ?
នៅពេលអ្នកសិក្សា យ៉ាកុប ៤ សូមរកមើលសេចក្តីពិតដែលអាចជួយអ្នកពង្រឹងទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកជាមួយព្រះ ។
ដូចបានកត់ត្រានៅក្នុង យ៉ាកុប ៤:១-៣ យ៉ាកុបបានបន្ទោសដល់ពួកបរិសុទ្ធ ដោយសារតែការបណ្ដោយចិត្តខ្លួនទៅក្នុងក្តីប្រាថ្នានៃលោកិយ ។ សូមអាន យ៉ាកុប ៤:៤ ដោយរកមើលមិត្តភាពបែបណា ដែលយ៉ាកុបបានព្រមានដល់ពួកបរិសុទ្ធ ។ ពាក្យ ស្អប់ មានន័យថា ជាសត្រូវ ឬ ការស្អប់ខ្ពើមរអើម ។
ការទូន្មានរបស់យ៉ាកុបនៅក្នុង ខទី ៤ ពុំមែនមានន័យថា យើងគួរតែចៀសវាងការមានទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សដែលមិនមែនជាសមាជិកសាសនាចក្រឡើយ ។ ផ្ទុយទៅវិញយើងគប្បីចៀសវាងពីការទទួលយក ឬ ធ្វើតាមការបង្រៀនខុសឆ្គង និង បំណងប្រាថ្នា បទដ្ឋាន និង ទំនៀមទម្លាប់មិនសុចរិតនៃលោកិយ ។ យ៉ាកុបបានបង្រៀនថា ការធ្វើជាមិត្តនឹងលោកិយ ( នៃលោកិយ ) នឹងធ្វើឲ្យយើងក្លាយជាសត្រូវនឹងព្រះ ។
សូមអាន យ៉ាកុប ៤:៦-៨ ដោយរកមើលអ្វីដែលយ៉ាកុបបានទូន្មានដល់ពួកបរិសុទ្ធឲ្យធ្វើ ។
ដោយយោងទៅលើអ្វីដែលអ្នកបានរៀនមកពី យ៉ាកុប ៤:៨ សូមបំពេញគោលការណ៍ដូចតទៅនេះ ៖ នៅពេលយើងខិតកាន់តែជិតព្រះ ។ សូមគូសចំណាំពាក្យនៅក្នុង យ៉ាកុប ៤:៨ ដែលបង្រៀនពីគោលការណ៍នេះ ។ គោលការណ៍នេះត្រូវបានបញ្ជាក់នៅក្នុងវិវរណៈសម័យទំនើបនេះ ( សូមមើល គ. និង ស. ៨៨:៦៣ ) ។
-
នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក សូមសរសេរអំពីអ្វីដែលអ្នកអាចធ្វើបានដើម្បីខិតកាន់តែជិតព្រះ ។
របៀបមួយដែលអ្នកអាចខិតកាន់តែជិតព្រះនោះគឺ ធ្វើតាមការទូន្មានរបស់ប៉ុលឲ្យ « លាងដៃឲ្យស្អាតចុះ » ហើយ « សំអាត [ ចិត្ត] ឡើង » ( យ៉ាកុប ៤:៨ ) ។ ដូចបានប្រើនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ដៃអាចតំណាងឲ្យសកម្មភាព ហើយដួងចិត្តរបស់យើងអាចតំណាងឲ្យបំណងប្រាថ្នារបស់យើង ។ សូមពិចារណាថា តើការលាងដៃឲ្យស្អាត ហើយសម្អាតចិត្តឡើង អាចជួយយើងឲ្យខិតកាន់តែជិតព្រះយ៉ាងដូចម្តេច ។
សូមអាន យ៉ាកុប ៤:៩-១២, ១៧ ដោយរកមើលការទូន្មានបន្ថែមទៀត ដែលយ៉ាកុបបានទូន្មានដល់ពួកបរិសុទ្ធ ដើម្បីជួយពួកគេឲ្យខិតកាន់តែជិតព្រះ ។ ឃ្លា « សូមឲ្យសំណើចរបស់អ្នករាល់គ្នាត្រឡប់ជាដំងូរ » ខទី ៩ សំដៅលើអារម្មណ៍នៃសេចក្តីព្រួយដែលគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះ ដោយសារអំពើបាប ។
យោងតាម យ៉ាកុប ៤:១៧ តើយ៉ាកុបបានបង្រៀនថាអ្វីជាអំពើបាប ?
យើងអាចរៀនចេញពី យ៉ាកុប ៤:១៧ ថា ប្រសិនបើយើងដឹងថា ការធ្វើល្អជារឿងត្រឹមត្រូវ ប៉ុន្តែយើងជ្រើសរើសពុំធ្វើវា នោះយើងប្រព្រឹត្តអំពើបាបហើយ ។ សូមគូសចំណាំពាក្យនៅក្នុង យ៉ាកុប ៤:១៧ ដែលបង្រៀនពីសេចក្តីពិតនេះ ។
ហេតុអ្វីអ្នកគិតថា វាជាអំពើបាប ដើម្បីដឹងពីកិច្ចការល្អៗដែលយើងគួរធ្វើ ប៉ុន្តែយើងជ្រើសពុំធ្វើវានោះ ?
ប្រធាន ជែមស៍ អ៊ី ហ្វោស្ត នៃគណៈប្រធានទីមួយបានពន្យល់ពីសេចក្តីពិតនេះ ៖ ពាក្យ ព្រងើយកន្តើយ នៅក្នុងបរិបទនេះ សំដៅលើទង្វើល្អ ដែលយើងគួរធ្វើ ប៉ុន្តែយើងបែរជាអើពើរ ឬ ទុកចោលពុំធ្វើវា ។
« ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា អំពើបាបដ៏ធំបំផុតរបស់យើងមួយចំនួនគឺជាអំពើបាបនៃការព្រងើយកន្តើយ ។ មានក្រឹត្យវិន័យសំខាន់ៗមួយចំនួន ដែលព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលថាយើងពុំគួរទុកចោលមិនធ្វើវានោះទេ [ សូមមើល ម៉ាថាយ ២៣:២៣] ។ ទាំងនេះគឺជាទង្វើដែលមានការគិតគូរ ខ្វល់ខ្វាយ ដែលយើងខកខានពុំបានធ្វើ ហើយមានអារម្មណ៍ថាខុសឆ្គងដោយសារបានព្រងើយកន្តើយនឹងធ្វើវា ។
កាលនៅក្មេង នៅក្នុងកសិដ្ឋាន អំឡុងពេលរដូវក្តៅខ្លាំងមួយ ខ្ញុំចាំថាជីដូនខ្ញុំ ម៉ារី ហ្វីនលីសុន បានចម្អិនអាហារយ៉ាងឆ្ងុយឆ្ងាញ់លើចង្ក្រានដុតអុសដ៏ក្តៅមួយ ។ នៅពេលអស់អុសពីប្រអប់ក្បែរចង្ក្រាននោះ ជីដូនខ្ញុំបានលើកប្រអប់នោះ ទៅរើសអុសដាក់ដោយស្ងាត់ស្ងៀម គាត់បានទៅក្រៅផ្ទះដើម្បីរើសអុសដើមស៊ីដា ហើយយកអុសពេញមួយប្រអប់យ៉ាងធ្ងន់នោះចូលក្នុងផ្ទះវិញ ។ ខ្ញុំមានចំណាប់អារម្មណ៍ និង ចង់ជជែកគ្នានៅក្នុងផ្ទះបាយនោះយ៉ាងខ្លាំង ខ្ញុំបានអង្គុយនៅទីនោះ ហើយឲ្យជីដូនជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ រកអុសដាក់ក្នុងប្រអប់ឈើនោះមកដាក់ក្នុងផ្ទះបាយតែម្នាក់ឯង ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀន ហើយសោកស្តាយចំពោះការមិនអើពើររបស់ខ្ញុំនោះពេញមួយជីវិតខ្ញុំ ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ថ្ងៃណាមួយខ្ញុំនឹងសូមទោសគាត់ » ( « The Weightier Matters of the Law: Judgment, Mercy, and Faith » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៩៧ ទំព័រ ៥៩ ) ។
-
សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះ ដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
-
តើអ្វីខ្លះជាឧទាហរណ៍អំពី « អំពើបាបនៃការព្រងើយកន្តើយ » ដែលរារាំងយើងមិនឲ្យខិតកាន់តែជិតព្រះនោះ ?
-
តើមានកិច្ចការណាមួយ ដែលអ្នកនឹងធ្វើដើម្បីខិតកាន់តែជិតព្រះ ? សូមប្តេជ្ញាចិត្តអនុវត្តតាមការបំផុសគំនិតនានា ដែលអ្នកបានទទួល ដែលនឹងជួយអ្នកឲ្យបំពេញគោលដៅនេះ ។
-
យ៉ាកុប ៥
យ៉ាកុបបង្រៀនពួកបរិសុទ្ធឲ្យស៊ូទ្រាំនឹងសេចក្តីទុក្ខវេទនាដោយអត់ធ្មត់ ហើយបង្គាប់ឲ្យអ្នកឈឺហៅពួកចាស់ទុំ
នៅក្នុង យ៉ាកុប ៥:១-៦ យើងអានថា សាវកយ៉ាកុបបានថ្កោលទោសដល់ពួកអ្នកមាន ដែលប្រើប្រាស់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកគេក្នុងផ្លូវខុស ហើយបៀតបៀនដល់សេចក្តីយុត្តធម៌ ។ លោកបានព្រមានថា សេចក្តីវេទនា និង ការជំនុំជម្រះកំពុងរង់ចាំពួកគេ ។
សូមអាន យ៉ាកុប ៥:៧–១១ ដោយរកមើលអ្វីដែលយ៉ាកុបបានបង្គាប់ដល់ពួកបរិសុទ្ធឲ្យធ្វើ នៅពេលពួកគេបានជួបនូវសេចក្តីវេទនា អំឡុងពេលរង់ចាំការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនោះ ។
ខគម្ពីរទាំងនេះបង្ហាញពីទំនាក់ទំនងរវាងការសាកល្បង និង ក្តីអំណត់ និង របៀបដែលពួកអ្នកស្មោះត្រង់ ដូចជាយ៉ូប ឆ្លើយតបចំពោះការរងទុក្ខ និង សេចក្តីលំបាក ។ សូមកត់សម្គាល់នៅក្នុង យ៉ាកុប ៥:១០ ថាតើនរណាដែលពួកបរិសុទ្ធអាច សម្លឹងមើលធ្វើជាគំរូនៃមនុស្សដែលស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខវេទនាដោយការអត់ធ្មត់នោះ ។
សូមសរសេរគំរូមួយចំនួនចេញមកពីព្រះគម្ពីរអំពីព្យាការីនានា ដែលបានស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខវេទនាដោយការអត់ធ្មត់ ៖
សូមពិចារណាពីការទូន្មានដែលអ្នកទូន្មានដល់មិត្តម្នាក់ដែលបាននិយាយថា « ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាឈឺចាប់ណាស់ ។ ខ្ញុំបានឈឺមួយសប្តាហ៍ជាងហើយ ។ ខ្ញុំបានទៅជួបវេជ្ជបណ្ឌិត ហើយបានលេបថ្នាំរួចហើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែពុំទាន់បានស្រួលខ្លួននៅឡើយ ។ ខ្ញុំពុំដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីទៀតឡើយ » ។
សូមអាន យ៉ាកុប ៥:១៣-១៦ ដោយរកមើលថាយ៉ាកុបបានទូន្មានដល់អស់អ្នកដែលឈឺ និង រងទុក្ខឲ្យធ្វើអ្វីខ្លះ ។
អែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានបង្រៀនថា « នៅពេលពួកអែលឌើរបានលាបតាំងដល់បុគ្គលម្នាក់ដែលឈឺ ហើយផ្សារភ្ជាប់ការលាបតាំង នោះពួកគេបើកបង្អួចស្ថានសួគ៌ ឲ្យព្រះអម្ចាស់ចាក់ស្រោចពរជ័យនានាដែលតាមព្រះទ័យទ្រង់ ដល់បុគ្គលដែលរងទុក្ខនោះ » ( « Healing the Sick » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១០ ទំព័រ ៤៨ ) ។
សូមមើល យ៉ាកុប ៥:១៥ ម្តងទៀត ។ ក្រៅពីសិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាព តើមានអ្វីទៀតដែលយ៉ាកុបបាននិយាយថានឹងជួយសង្គ្រោះ ឬ ព្យាបាលជំងឺបាន ?
សេចក្ដីពិតមួយដែលយើង អាចរៀនចេញពី យ៉ាកុប ៥:១៤–១៦ គឺថា តាមរយៈការអធិស្ឋាននៃសេចក្តីជំនឿ និង អំណាចនៃបព្វជិតភាព នោះអ្នកឈឺអាចត្រូវបានព្យាបាល ។
អែលឌើរ អូក បានបង្រៀនដូចតទៅនេះ អំពីការអធិស្ឋានដោយសេចក្តីជំនឿ និង អំណាចព្យាបាលនៃបព្វជិតភាព ៖
« នៅពេលយើងអនុវត្តអំណាចបព្វជិតភាពនៃព្រះដោយឥតសង្ស័យ និងនៅពេលយើងឱបក្រសោបដល់សេចក្ដីសន្យារបស់ទ្រង់ ថាទ្រង់នឹងឮ និងឆ្លើយតបការអធិស្ឋានដោយសេចក្ដីជំនឿ នោះយើងតែងតែត្រូវចងចាំថា សេចក្ដីជំនឿ និងអំណាចបព្វជិតភាពនៃការព្យាបាលមិនអាចមានលទ្ធផលមួយ ផ្ទុយទៅនឹងព្រះឆន្ទៈរបស់ទ្រង់ ដែលមានបព្វជិតភាពនោះឡើយ ។ …
… ទោះបីជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលមានការអនុវត្តអំណាចដ៏ទេវភាពរបស់ទ្រង់នៅក្នុងកាលៈទេសៈមួយ ដែលមានសេចក្ដីជំនឿគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទទួលបានការព្យាបាលក្ដី ក៏មិនអាចផ្ដល់ពរជ័យបព្វជិតភាពមួយ ដែលនឹងបណ្ដាលឲ្យបុគ្គលម្នាក់នោះជាសះស្បើយដែរ ប្រសិនបើការព្យាបាលនោះមិនមែនជាព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។
ក្នុងនាមជាបុត្ររបស់ព្រះ ដោយដឹងពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏មហិមារបស់ទ្រង់ និងចំណេះដឹងដ៏គ្មានកម្រិតរបស់ទ្រង់អំពីអ្វីដែលល្អបំផុតសម្រាប់សុខុមាលភាពដ៏អស់កល្បរបស់យើង នោះយើងនឹងទុកចិត្តលើទ្រង់ ។ គោលការណ៍ទីមួយនៃដំណឹងល្អគឺជាសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះអម្ចាស់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយសេចក្ដីជំនឿមានន័យថាការទុកចិត្ត ។ ខ្ញុំបានទទួលអារម្មណ៍ដឹងពីទំនុកចិត្តនោះ នៅក្នុងការនិយាយដែលបងប្អូនជីដូនមួយរបស់ខ្ញុំបានផ្ដល់នៅពិធីបុណ្យសពរបស់ក្មេងស្រីជំទង់ម្នាក់ ដែលបានស្លាប់ដោយសារមានជំងឺធ្ងន់ ។ គាត់បាននិយាយពាក្យទាំងនេះ ដែលដំបូងវាធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើល ហើយបន្ទាប់មកវាបានធ្វើខ្ញុំបានស្កប់ចិត្ត ៖ ‹ ខ្ញុំដឹងថា វាគឺជាព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលថានាងត្រូវស្លាប់ ។ នាងបានទទួលនូវការយកចិត្តទុកដាក់ពីវេជ្ជសាស្ដ្រដ៏ល្អ ។ នាងត្រូវបានប្រទានពរពីអំណាចបព្វជិតភាព ។ ឈ្មោះរបស់នាងត្រូវបានដាក់នៅក្នុងបញ្ជីអធិស្ឋានក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ នាងគឺជាប្រធានបទនៃការអធិស្ឋានរបស់មនុស្សរាប់រយនាក់ ដែលសុំឲ្យនាងមានសុខភាពល្អប្រសើរវិញ ។ ហើយខ្ញុំដឹងថា មានសេចក្ដីជំនឿគ្រប់គ្រាន់នៅក្នុងគ្រួសារនេះ ថានាងនឹងត្រូវបានជាសះស្បើយ លើកលែងតែវាជាព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះអម្ចាស់នឹងយកនាងទៅផ្ទះវិញនៅពេលនេះ › ។ ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ពីទំនុកចិត្តដូចគ្នានេះ ទៅលើពាក្យរបស់ឪពុករបស់ក្មេងស្រីជម្រើសម្នាក់ទៀត ដែលបានស្លាប់ដោយសារមហារីក ក្នុងវ័យជំទង់របស់នាង ។ គាត់បានប្រកាសថា ‹ សេចក្ដីជំនឿរបស់គ្រួសារយើង គឺនៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយវាមិនពឹងផ្អែកទៅលើលទ្ធផលណាមួយនោះទេ › ។ ការបង្រៀនទាំងនោះ ស្ដាប់ទៅវាពិតចំពោះខ្ញុំ ។ យើងធ្វើនូវអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងអាចធ្វើដើម្បីព្យាបាលដល់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើង រួចហើយយើងទុកចិត្តទៅលើព្រះអម្ចាស់ចំពោះលទ្ធផលដែលកើតឡើង » ( « Healing the Sick » ទំព័រ ៥០ ) ។
តើការបង្រៀនរបស់អែលឌើរ អូក ជួយអ្នកឲ្យយល់ពីអំណាចនៃការព្យាបាលនៃបព្វជិតភាពយ៉ាងដូចម្តេច ? ហេតុអ្វីសេចក្ដីជំនឿ និង ការអធិស្ឋានរបស់យើងត្រូវតែស្របទៅនឹងព្រះទ័យរបស់ព្រះ ? ( សូមមើល សេចក្តីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « ការអធិស្ឋាន » ) ។
-
សូមស្រមៃថា មិត្តម្នាក់របស់អ្នក ឬ សមាជិកគ្រួសារអ្នកឈឺ ។ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក សូមសរសេរសំបុត្រមួយទៅកាន់បុគ្គលម្នាក់នោះ ដោយពន្យល់ពីអ្វីដែលអ្នកបានរៀនអំពី អំណាចនៃការព្យាបាលនៃបព្វជិតភាព ។ សូមប្រាកដថា អ្នកពន្យល់ពីមូលហេតុសំខាន់ដែលថា សេចក្តីជំនឿរបស់យើងលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ពុំអាស្រ័យលើលទ្ធផលនៃការប្រសិទ្ធពរបព្វជិតភាពឡើយ ។ សូមសរសេរបញ្ចូលនូវគំរូនានាអំពីមនុស្សដែលអ្នកស្គាល់ដែល បានទទួលពរតាមរយៈការអធិស្ឋានដោយសេចក្តីជំនឿ និង អំណាចនៃបព្វជិតភាព ។
យ៉ាកុបក៏បានប្រៀបធៀបការព្យាបាលជំងឺទៅនឹងការអភ័យទោសចំពោះអំពើបាបផងដែរ ( សូមមើល យ៉ាកុប ៥:១៦ ) ។
អែលឌើរ ប្រ៊ូស អ័រ ម៉ាក់ខន់ឃី ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានបង្រៀនថា ការបន្ទាបខ្លួន និង សេចក្តីជំនឿ ដែលតម្រូវឲ្យយើងមាន ដើម្បីទទួលបានការជាសះស្បើយខាងរូបកាយ គឺវាដូចគ្នាទៅនឹង ការបន្ទាបខ្លួន និង សេចក្តីជំនឿ ដែលតម្រូវឲ្យយើងមាន ដើម្បីទទួលការអភ័យទោសផងដែរ ៖ « មាន…ឱកាសពិសិដ្ឋនានាជាច្រើន ដែលមនុស្សមានឯកសិទ្ធិ ដើម្បីឡើងឆ្ពោះទៅដល់កំពស់ខាងវិញ្ញាណទាំងនោះ ដែលជាទីដែលពួកគេទទួលបាននូវការបញ្ជាក់អនុមតិពីព្រះវិញ្ញាណ សម្រាប់កិច្ចការរបស់ពួកគេ ហើយជាលទ្ធផលត្រូវបានទទួលការអភ័យទោសពីអំពើបាបរបស់ខ្លួន ។ យ៉ាកុបបានដាក់ឈ្មោះពិធីបរិសុទ្ធនៃការព្យាបាលអ្នកជំងឺនេះថាជាកិច្ចការមួយនៃកិច្ចការទាំងនេះ ។ … បុគ្គលណាដែលមានសេចក្តីជំនឿ ការបូជា សុចរិត និង មានភាពសក្តិសមផ្ទាល់ខ្លួន គឺស្ថិតនៅក្នុងលក្ខខណ្ឌដើម្បីបានជាសះស្បើយ ហើយក៏នៅក្នុងលក្ខខណ្ឌ ដើម្បីទទួលបានការបញ្ជាក់អនុមតិពីព្រះវិញ្ញាណសម្រាប់ដំណើរជីវិតរបស់ខ្លួន ហើយអំពើបាបរបស់គាត់ត្រូវបានអភ័យទោសឲ្យ ដែលបានឃើញតាមរយៈភាពពិតដែលគាត់ទទួលបានភាពជាគូគននៃព្រះវិញ្ញាណ ដែលគាត់ពុំអាចមានវាបានឡើយ ប្រសិនបើគាត់មិនសក្តិសមនោះ » ( Mormon Doctrine ការបោះពុម្ពលើកទី ២ [ ឆ្នាំ ១៩៦៦ ] ទំព័រ ២៩៧–៩៨ ) ។
ប៉ុន្តែ ការណ៍នេះពុំមែនបានន័យថា បុគ្គលម្នាក់ដែលពុំបានជាសះស្បើយ នៅពេលផ្តល់ការប្រសិទ្ធពរបព្វជិតភាពនោះមិនសក្តិសមឡើយ ។ ពរជ័យទាំងអស់ដែលបានផ្តល់ឲ្យ គឺស្របទៅតាមព្រះទ័យយល់ដឹងដ៏មហិមារបស់ព្រះ ហើយយើងអាចទទួលអារម្មណ៍នៃក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ និង ភាពសុខសាន្តនៃព្រះវិញ្ញាណដែលបញ្ជាក់ពីភាពសក្តិសមរបស់យើង ។
ដូចបានកត់ត្រានៅក្នុង យ៉ាកុប ៥:១៧–២០ យ៉ាកុបបាននិយាយអំពីព្យាការីអេលីយ៉ា ថាជាគំរូមួយនៃបុគ្គលដែលបានប្រើអំណាចនៃការអធិស្ឋានដោយចិត្តស្មោះ ។ លោកក៏បានទូន្មានឲ្យពួកបរិសុទ្ធជួយអ្នកមានបាបឲ្យប្រែចិត្តផងដែរ ។ សូមកត់សម្គាល់នៅក្នុង យ៉ាកុប ៥:២០ ពីពរជ័យដែលបានសន្យាថា នឹងកើតឡើងចំពោះអស់អ្នកដែល « [ នាំ ] មនុស្សមានបាប ឲ្យត្រឡប់ពីផ្លូវវង្វេងមកវិញ » ។
-
សូមសរសេរឃ្លាខាងក្រោមនេះ ពីក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
ខ្ញុំបានសិក្សា យ៉ាកុប ៤-៥ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។
សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែមដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖