មេរៀនទី ៣ ៖ ថ្ងៃទី ១
ម៉ាថាយ ៦-៧
សេចក្តីផ្តើម
ទេសនកថារបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើភ្នំ បន្តនៅក្នុង ម៉ាថាយ ៦–៧ ។ នៅក្នុងទេសនកថារបស់ទ្រង់ផ្នែកនេះ ទ្រង់បានបង្រៀនថា ទង្វើលះបង់ដ៏សុចរិត គប្បីត្រូវបានធ្វើឡើង ដើម្បីឲ្យព្រះវរបិតាសួគ៌សព្វព្រះហឫទ័យ ។ ទ្រង់ក៏បានបង្គាប់ពួកសិស្សទ្រង់ ឲ្យខិតខំស្ថាបនានគរព្រះជាមុនសិន ។
ម៉ាថាយ ៦:១-១៨
ព្រះអង្គសង្គ្រោះបង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ឲ្យធ្វើកិច្ចការសុចរិត
សូមពិចារណា អំពីសំណួរខាងក្រោមនេះ ៖ តើអ្នកធ្លាប់ធ្វើអ្វីមួយល្អ ក្នុងបុព្វហេតុមិនត្រឹមត្រូវដែរឬទេ ? បើដូច្នោះមែន តើមានអ្វីដែលជំរុញអ្នកឲ្យធ្វើដូចនោះ ?
សូមអាន ម៉ាថាយ ៦:១–២ ដោយស្វែងរកអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានព្រះបន្ទូលថា ជាមូលហេតុពុំត្រឹមត្រូវមួយ ចំពោះទង្វើដ៏សុចរិតនានា ។
ការធ្វើទាន គឺជាការប្រព្រឹត្តខាងសាសនាប្រកបដោយការលះបង់ដូចជា ការផ្ដល់ជំនួយដល់ជនក្រីក្រជាដើម ( សូមមើល ម៉ាថាយ ៦:១ លេខយោង b ) ។ តើខគម្ពីរទាំងនេះ បង្រៀនយើងយ៉ាងដូចម្ដេច អំពីមនុស្សមួយចំនួនដែលធ្វើទាន ?
សូមកត់ចំណាំថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានហៅមនុស្សទាំងនេះថា « ពួកមានពុត » ដែលជាភាសាក្រិក សំដៅទៅលើមនុស្សដែលក្លែងបន្លំធ្វើ ( សូមមើល ម៉ាថាយ ៦:២ លេខយោង a ) ។
សូមអាន ម៉ាថាយ ៦:៣–៤ ដោយស្វែងរកអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានបង្រៀនអំពីរបៀបដែលពួកសិស្សរបស់ទ្រង់គួរធ្វើទង្វើសុចរិត ។ អ្នកអាចនឹងចង់គូសចំណាំការសន្យារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដែលបានសន្យាដល់បុគ្គលដែលបានធ្វើទង្វើសុចរិតក្នុងហេតុផលត្រឹមត្រូវ ។
បម្រើក្នុងទីសម្ងាត់មានន័យថា យើងធ្វើការបម្រើដល់មនុស្សទូទៅដោយស្ងៀមស្ងាត់ ដោយមិនចាំបាច់ប្រកាសឲ្យគេដឹង ឬ ស្វែងរកផលប្រយោជន៍ណាមួយឡើយ ។ មានអ្វីដ៏មានតម្លៃដែលយើងអាចផ្ដល់ឲ្យដោយទង្វើនៃការបម្រើក្នុងទីសម្ងាត់ ជាទង្វើដែលគ្មាននរណាដឹងឡើយ លើកលែងតែបុគ្គលដែលត្រូវគេបម្រើ និង បុគ្គលដែលបម្រើគេប៉ុណ្ណោះ ។
សូមបំពេញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោម ដើម្បីបង្ហាញគោលការណ៍មួយដែលយើងរៀនចេញពីការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនេះ ៖ ប្រសិនបើយើងធ្វើទង្វើនៃការលះបង់ ដើម្បីធ្វើឲ្យព្រះវរបិតាសួគ៌សព្វព្រះទ័យជាជាងទាមទារចង់បានចំណាប់អារម្មណ៍ពីមនុស្សដទៃ នោះទ្រង់នឹង ។
ឃ្លា « ប្រទានរង្វាន់ដល់អ្នក នៅទីប្រចក្សច្បាស់ » អាចមានន័យថា ព្រះវរបិតាសួគ៌នឹងប្រទានពរដល់យើងតាមរបៀបខាងសាច់ឈាម ឬ ខាងវិញ្ញាណ ដែលមនុស្សទូទៅអាច ឬ មិនអាចឃើញ ប៉ុន្តែជាពរជ័យដែលយើងអាចនឹងងាយស្គាល់ នៅពេលយើងទទួលបានពរជ័យនោះ ។
សូមអាន ម៉ាថាយ ៦:៥–៦ និង ម៉ាថាយ ៦:១៦–១៨ ដោយស្វែងរកឧទាហរណ៍ទាំងឡាយ ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រើ ដើម្បីបង្ហាញអំពីគោលការណ៍នៃការធ្វើទង្វើនៃការលះបង់ ដើម្បីធ្វើឲ្យព្រះវរបិតាសួគ៌សព្វព្រះទ័យ ។ ឃ្លា « ធ្វើទឹកមុខក្រៀម » និង « គេក្លែងទឹកមុខស្រងូត » នៅក្នុង ខទី ១៦ សំដៅទៅលើបុគ្គលដែលបង្ហាញសំបកក្រៅអំពីការតមអាហាររបស់ខ្លួន ។
ការអធិស្ឋានក្នុងទីសាធារណៈពុំមែនជារឿងខុសឆ្គងឡើយ ហើយពុំមែនការអធិស្ឋានទាំងអស់សុទ្ធតែត្រូវបានធ្វើឡើងនៅទីសម្ងាត់ដែរ ។ ការអធិស្ឋាន និង ការអនុវត្តផ្នែកផ្សេងៗទៀតរបស់សាសនាអាចធ្វើឡើងក្នុងទីសាធារណៈ ប្រសិនបើវាត្រូវបានធ្វើឡើងដោយភាពស្មោះត្រង់ និង ការលះបង់ ហើយស្របទៅតាមការអនុវត្តត្រឹមត្រូវក្នុងសាសនាចក្រ ។
-
នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក សូមពិពណ៌នាអំពីគ្រាមួយ ដែលអ្នកបានធ្វើទង្វើនៃការលះបង់—ដូចជាការអធិស្ឋាន ឬ ការតមអាហារ—ដើម្បីធ្វើឲ្យព្រះវរបិតាសួគ៌សព្វព្រះទ័យ ។ សូមសរសេរថា តើអ្នកទទួលអារម្មណ៍ថា មានពរយ៉ាងដូចម្ដេចខ្លះ ចំពោះការថ្វាយបង្គំដ៏ស្មោះរបស់អ្នក ។
នៅក្នុង ម៉ាថាយ ៦:៧–១៥ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រទានសេចក្ដីបង្គាប់ និង គំរូមួយស្ដីពីរបៀបអធិស្ឋានដ៏ត្រឹមត្រូវ ។ គំរូរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់អំពីការអធិស្ឋាន ត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាការអធិស្ឋានរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ សូមអានខគម្ពីរទាំងនេះ ដោយស្វែងរកសេចក្ដីពិតបន្ថែម ដែលអ្នកអាចរៀន អំពីការអធិស្ឋាននៅក្នុងគំរូរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។
សូមគិតអំពីការស្វែងរកទីកន្លែងសម្ងាត់ ឯកជនមួយដើម្បីអធិស្ឋានឲ្យឮៗ រួចអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះវរបិតាសួគ៌ដោយមានចិត្តស្មោះនៅទីនោះ ។ តើអ្នកកត់សម្គាល់ឃើញភាពខុសគ្នាអ្វីខ្លះ រវាងការអធិស្ឋានបញ្ចេញសំឡេង និង ការអធិស្ឋានដោយស្ងាត់ៗ ? តើគំនិតរបស់អ្នកបានផ្ដោតអារម្មណ៍កាន់តែខ្លាំងដែរឬទេ នៅពេលអ្នកបានអធិស្ឋានបញ្ចេញសំឡេងនោះ ?
-
សូមសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក អំពីការយល់ដឹងមួយចំនួនចេញពីការសិក្សារបស់អ្នកអំពី ម៉ាថាយ ៦:៧–១៥ ដែលអាចនឹងមានអានុភាពកាន់តែខ្លាំងនៅក្នុងការអធិស្ឋានផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ។
ម៉ាថាយ ៦:១៩-២៤
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បង្រៀនពួកសិស្សទ្រង់ឲ្យទុកទ្រព្យសម្បត្តិខ្លួនឯងនៅឯស្ថានសួគ៌វិញ
ទ្រព្យសម្បត្តិគឺជាអ្វីៗដែលយើងឲ្យតម្លៃយ៉ាងធំធេង ។
សូមអាន ម៉ាថាយ ៦:១៩–២១ ដោយស្វែងរកប្រភេទទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ឲ្យស្វែងរក ។
តើព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលថាទ្រព្យសម្បត្តិដែលទុកនៅលើផែនដី និងទ្រព្យសម្បត្តិដែលទុកនៅឯស្ថានសួគ៌ខុសគ្នាដូចម្ដេចខ្លះ ?
នៅក្នុងតារាងខាងក្រោមនេះ សូមសរសេរឧទាហរណ៍នៃទ្រព្យសម្បត្តិចំនួនបី ដែលមនុស្សអាចនឹងស្វែងរកទុកនៅលើផែនដីនេះ និង ឧទាហរណ៍នៃទ្រព្យសម្បត្តិចំនួនបីទៀត ដែលយើងអាចទុកនៅស្ថានសួគ៌ ។
ទ្រព្យសម្បត្តិនៅលើផែនដី |
ទ្រព្យសម្បត្តិនៅឯស្ថានសួគ៌ |
---|---|
សូមអាន ម៉ាថាយ ៦:២២–២៤ ដោយស្វែងរកអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនថា អាចជួយយើងឲ្យទុកទ្រព្យសម្បត្តិនៅស្ថានសួគ៌បាន ។
ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ នៃ ម៉ាថាយ ៦:២២ ជួយយើងឲ្យយល់ថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនថា ដើម្បីទុកទ្រព្យសម្បត្តិនៅឯស្ថានសួគ៌ យើងត្រូវតែរក្សាភ្នែករបស់យើងឲ្យ « ស្មោះស្ម័គ្រទាំងស្រុង ចំពោះសិរីល្អនៃព្រះ » ( ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ម៉ាថាយ ៦:២២ [ នៅក្នុង ម៉ាថាយ ៦:២២ លេខយោង ខ ] ) ដែលមានន័យថា សម្របទស្សនវិស័យរបស់យើងឲ្យត្រូវនឹងព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះ ។
ចេញពីប្រយោគចុងក្រោយនៃ ម៉ាថាយ ៦:២៤ យើងរៀនសេចក្ដីពិតខាងក្រោម ដែលអាចជួយយើងឲ្យចងចាំថាត្រូវទុកទ្រព្យសម្បត្តិនៅឯស្ថានសួគ៌ ៖ យើងពុំអាចបម្រើទាំងព្រះ និង ទ្រព្យសម្បត្តិក្នុងពេលតែមួយបានទេ ។ ពាក្យ ទ្រព្យសម្បត្តិ សំដៅទៅលើភាពស្ដុកស្ដម្ភ និង ភាពខាងលោកិយ ។
-
សូមឆ្លើយសំណួរដូចខាងក្រោម ដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖ តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាយើងពុំអាចបម្រើព្រះ និង ទ្រព្យសម្បត្តិក្នុងពេលតែមួយបាន ?
សូមពិចារណាអំពីជីវិតរបស់អ្នក និង គិតអំពីគំរូមួយនៃការដែលដាក់ដួងចិត្តអ្នកទៅលើរឿងលោកិយ អាចអូសទាញអ្នកចេញពីការបម្រើព្រះ និង ការទុកទ្រព្យសម្បត្តិនៅឯស្ថានសួគ៌ ។
ម៉ាថាយ ៦:២៥-៣៤
ព្រះអង្គសង្គ្រោះត្រាស់បង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ឲ្យស្វែងរកនគរព្រះជាមុនសិន
ដូចមានកត់ត្រានៅក្នុង ម៉ាថាយ ៦:២៥–៣៤ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានត្រាស់បង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ កុំឲ្យព្រួយបារម្ភពីការបំពេញសេចក្ដីត្រូវការបឋមរបស់ពួកគេ ។ ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ នៃ ម៉ាថាយ ៦:២៥–២៧ ជួយយើងឲ្យយល់ថា ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលជាពិសេសដល់អ្នកដែលចេញទៅប្រកាសដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ ( សូមមើល ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ម៉ាថាយ ៦:២៥–២៧ [ នៅក្នុងសេចក្ដីបន្ថែមនៃព្រះគម្ពីរប៊ីប ] ) ។
សូមអាន ម៉ាថាយ ៦:៣១–៣៤ ដោយស្វែងរកគោលការណ៍ ដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនដល់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ឲ្យស្វែងរកជាចម្បងនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។ ( សូមកត់ចំណាំពាក្យចេញមកពី ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ នៅក្នុង ម៉ាថាយ ៦:៣៣ លេខយោង ក ) ។
តើយើងរៀនគោលការណ៍អ្វីចេញមកពី ម៉ាថាយ ៦:៣៣ ?
« នគរនៃព្រះ » ( ម៉ាថាយ ៦:៣៣ ) តំណាងឲ្យសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅជំនាន់នោះ និង ជំនាន់បច្ចុប្បន្ននេះ ។ នៅជំនាន់យើងនេះ វាតំណាងឲ្យសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ដែលត្រូវបានស្ដារឡើងវិញ ដើម្បីរៀបចំកូនចៅរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ចូលក្នុងនគរទ្រង់នៅឯស្ថានសួគ៌—ដែលជានគរសេឡេស្ទាល ។
សេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយប្រធាន អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន អាចជួយអ្នកយល់អំពីរបៀបអនុវត្តគោលការណ៍នេះនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ៖
« យើងត្រូវតែដាក់ព្រះពីមុខអ្វីៗទាំងអស់នៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ។ ទ្រង់ត្រូវតែជាអង្គយាងមកមុនគេ ។ …
« ពេលយើងទុកព្រះជាមុន នោះអ្វីៗទាំងអស់ផ្សេងទៀតចូលទៅក្នុងកន្លែងត្រឹមត្រូវរបស់វា ឬ ក៏ចេញពីជីវិតយើង ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះព្រះអម្ចាស់ នឹងជួយយើងឲ្យផ្ដល់សារៈសំខាន់ទៅលើការតវ៉ាឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ទាមទារឲ្យមានពេលវេលា ចំណូលចិត្តដែលយើងមាន និង លំដាប់លំដោយនៃអាទិភាពរបស់យើង ។
« យើងគួរដាក់ព្រះមុន មនុស្សទាំងអស់ ក្នុងជីវិតយើង » (« The Great Commandment—Love the Lord » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៨៨ ទំព័រ ៤ ) ។
-
សូមឆ្លើយសំណួរដូចខាងក្រោម ដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖ តើអ្នកធ្លាប់មានបទពិសោធន៍នៃពរជ័យរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌នៅពេលណាដែរ កាលអ្នកបានព្យាយាមដាក់ទ្រង់ជាទីមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ?
ម៉ាថាយ ៧:១-៥
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទត្រាស់បង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ អំពីការថ្កោលទោសដោយសុចរិត
សូមអាន ម៉ាថាយ ៧:១–២ រួមទាំង ម៉ាថាយ ៧:១ លេខយោង ក ដោយស្វែងរកអ្វីដែល ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនអំពីការថ្កោលទោស ។
ម៉ាថាយ ៧:១ ជាញឹកញាប់ត្រូវគេយល់ច្រឡំថា យើងមិនត្រូវថ្កោលទោសសោះ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងរៀនចេញពីការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបង្រៀនថា យើងត្រូវ « ជំនុំជម្រះតាមសេចក្តីសុចរិត » ។
តើអ្នកគិតថា ជំនុំជម្រះតាមសេចក្តីសុចរិតមានន័យដូចម្ដេច ?
សូមអាន ម៉ាថាយ ៧:៣–៥ រួចពិចារណាអំពីរឿងប្រដូច ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រើ ដើម្បីបង្រៀនយើងអំពីរបៀបចៀសវាងពីការថ្កោលទោសមនុស្សដទៃដោយទុច្ចរិត ( សូមមើលផងដែរ យ៉ូហាន ៧:២៤ ) ។
អែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក បានពន្យល់អំពីប្រភេទផ្សេងៗគ្នានៃការថ្កោលទោស ៖
« ខ្ញុំបានច្របូកច្របល់ដែលបទគម្ពីរមួយចំនួនប្រាប់យើងកុំឲ្យវិនិច្ឆ័យ ចំណែកឯបទគម្ពីរខ្លះទៀតណែនាំយើងឲ្យវិនិច្ឆ័យ ថែមទាំងប្រាប់យើងអំពីរបៀបវិនិច្ឆ័យទៀតផង ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលខ្ញុំបានសិក្សាអំពីវគ្គបទគម្ពីរទាំងនេះ ខ្ញុំបានជឿជាក់ថា ការណ៍ដែលហាក់ដូចជាមានទិសដៅផ្ទុយគ្នានេះ មានភាពស្របគ្នាទៅវិញ នៅពេលយើងគិតអំពីវាដោយនូវទស្សននៃភាពអស់កល្បជានិច្ចនោះ ។ គន្លឹះសំខាន់នោះគឺត្រូវយល់ថា មានការថ្កោលទោសពីរប្រភេទ ៖ ការវិនិច្ឆ័យចុងក្រោយបំផុត ដែលយើងត្រូវបានហាមឃាត់មិនឲ្យធ្វើ និង ការវិនិច្ឆ័យដែលនៅចន្លោះ ដែលយើងត្រូវបានណែនាំឲ្យធ្វើ ប៉ុន្តែដោយផ្អែកទៅលើគោលការណ៍ដ៏សុចរិត ។ …
« ផ្ទុយពីការហាមឃាត់មនុស្សមិនឲ្យធ្វើការវិនិច្ឆ័យចុងក្រោយបំផុត នោះបទគម្ពីរតម្រូវឲ្យមនុស្សធ្វើអ្វីមួយ ដែលខ្ញុំនឹងហៅថា ‹ ការវិនិច្ឆ័យដែលនៅចន្លោះ › ។ ការវិនិច្ឆ័យទាំងនេះ មានសារៈសំខាន់ក្នុងការប្រើប្រាស់សិទ្ធិជ្រើសរើសជាក្រមសីលកធម៌ផ្ទាល់ខ្លួន ។ …
« យើងទាំងអស់គ្នាធ្វើការវិនិច្ឆ័យក្នុងការជ្រើសរើសមិត្តភក្ដិ របៀបដែលយើងនឹងចំណាយពេលវេលា និង ប្រាក់កាសរបស់យើង ហើយជាក់ស្ដែងនោះ គឺជ្រើសរើសដៃគូអស់កល្បជានិច្ចរបស់យើង ។ …
« នៅក្នុងការវិនិច្ឆ័យដែលនៅចន្លោះដែលយើងត្រូវធ្វើនោះ យើងគួរតែយកចិត្តទុកដាក់វិនិច្ឆ័យដោយសុចរិត ។ យើងគួរតែស្វែងរកសេចក្ដីណែនាំពីព្រះវិញ្ញាណ នៅពេលយើងសម្រេចចិត្ត ។ យើងគួរតែកំណត់ការវិនិច្ឆ័យរបស់យើង ឲ្យស្របទៅតាមកម្រិតនៃការទទួលខុសត្រូវរបស់យើង ។ នៅពេលណាដែលអាចធ្វើទៅបាន យើងគួរតែចៀសវាងពីការវិនិច្ឆ័យដល់មនុស្ស ដរាបណាយើងបានស្គាល់ភាពជាក់ស្ដែងគ្រប់គ្រាន់ជាមុនសិន ។ ប្រសិនបើអាចធ្វើទៅបាន យើងគួរតែវិនិច្ឆ័យទៅលើកាលៈទេសៈ ប្រសើរជាងវិនិច្ឆ័យដល់មនុស្ស ។ យើងគួរតែអនុវត្តបទដ្ឋាននៃសុចរិតភាព គ្រប់ពេលដែលយើងវិនិច្ឆ័យ ។ ហើយនៅក្នុងគ្រប់ការវិនិច្ឆ័យទាំងអស់នេះ យើងត្រូវតែចងចាំអំពីការត្រាស់បង្គាប់ឲ្យធ្វើការអភ័យទោស » (« ‹Judge Not › and Judging » Ensign ខែ សីហា ឆ្នាំ ១៩៩៩ ទំព័រ ៧, ៩, ១៣ ) ។
ប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ ក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ បានផ្ដល់អនុសាសន៍ទៅលើ ម៉ាថាយ ៧:៣–៥ ៖
« រឿងពីធ្នឹម និង កំទេចនេះហាក់ដូចជាទាក់ទងយ៉ាងខ្លាំងទៅនឹងការខ្វះសមត្ថភាពរបស់យើងក្នុងការមើលមកខ្លួនឯងឲ្យបានច្បាស់ ។ ខ្ញុំមិនប្រាកដទេថា ហេតុអ្វីបានជាយើងអាចដឹង ហើយណែនាំអំពីឱសថព្យាបាលជំងឺរបស់អ្នកដទៃបានយ៉ាងល្អ ខណៈដែលយើងមានការពិបាកក្នុងការមើលឃើញអំពីជំងឺខ្លួនឯងជារឿយៗនោះ ។
« កាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន មានព័ត៌មានក្នុងសារព័ត៌មានមួយអំពីបុរសម្នាក់ដែលបានជឿថា បើគាត់យកទឹកក្រូចឆ្មារមកលាបលើមុខគាត់ នោះម៉ាស៊ីនថតមិនអាចចាប់រូបភាពគាត់បានឡើយ ។ ដូច្នេះ គាត់បានយកទឹកក្រូចឆ្មារមកលាបមុខ ហើយចេញទៅប្លន់ធនាគារពីរកន្លែង ។ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក គាត់ត្រូវបានគេចាប់ខ្លួន ហើយចាក់ផ្សាយរូបភាពគាត់ពេញកម្មវិធីសារព័ត៌មានពេលល្ងាច ។ ពេលនគរបាលបានបង្ហាញបុរសនោះពីរូបគាត់ក្នុងវីដេអូ ដែលថតបានពីម៉ាស៊ីនថតសុវត្ថិភាព គាត់មិនចង់ជឿនោះទេ ។ គាត់បានតវ៉ាថា «ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានលាបទឹកក្រូចឆ្មារលើមុខហើយ តើ ! » [ សូមមើល Errol Morris, ‹ The Anosognosic’s Dilemma: Something’s Wrong but You’ll Never Know What It Is › ( ភាគ ១ ) New York Times, ថ្ងៃទី ២០ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ ២០១០ opinionator.blogs.nytimes.com/2010/06/20/the-anosognosics-dilemma-1 ] ។
« កាលអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រម្នាក់នៅសាកលវិទ្យាល័យ ខនណេល បានឮអំពីរឿងនេះ គាត់បានចាប់អារម្មណ៍ថា មនុស្សម្នាក់អាចមិនទាន់ដឹងខ្លួនអំពីអសមត្ថភាពរបស់ខ្លួនឡើយ ។ ដើម្បីកំណត់ថា នេះជាបញ្ហាទូទៅមួយ ឬ ក៏មិនមែននោះ មានអ្នកស្រាវជ្រាវពីររូប បានអញ្ជើញសិស្សនៅមហាវិទ្យាឲ្យចូលរួមក្នុងការសាកល្បងជំនាញក្នុងជីវិតផ្សេងៗគ្នា រួចសុំឲ្យពួកគេដាក់ចំណាត់ថ្នាក់ដល់ខ្លួនឯង ។ សិស្សដែលបានពិន្ទុទាប មិនបានវាយតម្លៃត្រឹមត្រូវទៅលើការសាកល្បងរបស់ខ្លួនឡើយ—ពួកគេមួយចំនួនបានប៉ាន់ស្មានពិន្ទុរបស់ខ្លួន ខ្ពស់ជាងពិន្ទុជាក់ស្ដែងដល់ទៅប្រាំដង ។ [ សូមមើល Justin Kruger and David Dunning, ‘Unskilled and Unaware of It: How Difficulties in Recognizing One’s Own Incompetence Lead to Inflated Self-Assessments,’ Journal of Personality and Social Psychology ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ១៩៩៩ ទំព័រ ១១២១–៣៤ ] ។
« ការសិក្សានេះត្រូវបានគេធ្វើសាជាថ្មីតាមរបៀបជាច្រើន ដោយបញ្ជាក់ម្ដងហើយម្ដងទៀតនូវការសន្និដ្ឋានដូចគ្នា ៖ យើងភាគច្រើនពិបាកមើលឃើញពីខ្លួនឯង ហើយសូម្បីតែបុគ្គលដ៏ជោគជ័យក៏ប្រមាណហួសពីសមត្ថភាពខ្លួន ថែមទាំងមិនឲ្យតម្លៃដល់សមត្ថភាពរបស់មនុស្សដទៃទៀតផង ។ [ សូមមើល Marshall Goldsmith, What Got You Here Won’t Get You There ( ឆ្នាំ ២០០៧ ) ជំពូកទៅ ៣ ] ។
« វាប្រហែលជាមិនសំខាន់ណាស់ណាទេ ដែលប្រមាណហួស ថាតើយើងបើកឡានបានល្អប៉ុណ្ណា ឬ ថាតើយើងអាចវាយគ្រាប់កូនហ្គោលបានឆ្ងាយប៉ុណ្ណានោះ ។ ប៉ុន្តែពេលយើងចាប់ផ្ដើមជឿថា ការខិតខំរបស់យើងនៅឯផ្ទះ នៅកន្លែងធ្វើការ និង នៅព្រះវិហារលើសពីភាពជាក់ស្ដែង នោះយើងធ្វើឲ្យខ្លួនឯងមើលមិនឃើញពីពរជ័យ និងឱកាសដើម្បីកែលម្អខ្លួនតាមរបៀបដ៏ចាំបាច់បំផុតយ៉ាងពិតប្រាកដ » (« Lord, Is It I? » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១៤ ទំព័រ ៥៦-៥៧ ) ។
ម៉ាថាយ ៧:៦-១៤
ព្រះអង្គសង្គ្រោះបង្រៀនអំពីការស្វែងរកវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួន ។
ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ នៃ ម៉ាថាយ ៧:៦ ជួយយើងឲ្យយល់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានត្រាស់ហៅពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ឲ្យចេញទៅសព្វផែនដីដើម្បីប្រកាសដំណឹងល្អ ។ ពួកគេត្រូវបង្រៀនអំពីការប្រែចិត្ត ប៉ុន្តែត្រូវរក្សាសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងនៃនគរទុកនៅជាមួយនឹងពួកគេ ។ អាចនិយាយបានម្យ៉ាងទៀតថា ពួកគេពុំត្រូវបង្រៀនអំពីអ្វីដែលបរិសុទ្ធ ទៅកាន់មនុស្សដែលពុំទាន់បានត្រៀមខ្លួនរួចរាល់ដើម្បីទទួលដំណឹងល្អឡើយ ។ ( សូមមើល ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ម៉ាថាយ ៧:៩–១១ [ នៅក្នុងសេចក្ដីបន្ថែមនៃព្រះគម្ពីរប៊ីប ] ) ។
យោងតាមការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ម៉ាថាយ ៧:៧ ចាប់ផ្ដើមដោយឃ្លា « ចូរប្រាប់ពួកគេឲ្យសួរដល់ព្រះ » ។ សូមអាន ខទី ៧ ដែលចាប់ផ្ដើមដោយឃ្លានេះ ដោយស្វែងរកអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានមានព្រះបន្ទូលប្រាប់ឲ្យពួកសិស្សរបស់ទ្រង់បង្រៀន ។
យើងរៀនចេញពីខគម្ពីរនេះ នូវគោលការណ៍ដូចតទៅនេះ ៖ នៅពេលយើងសុំ ស្វែងរក និង គោះដើម្បីស្វែងរកសេចក្ដីពិត នោះព្រះវរបិតាសួគ៌នឹងឆ្លើយតប ហើយប្រទានពរដល់យើងឲ្យមានវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួន ។
តើពាក្យ សុំ ស្វែងរក និង គោះ បង្ហាញថា យើងត្រូវតែធ្វើអ្វីដើម្បីទទួលបានវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួន ?
សូមពិចារណាអំពីគ្រាមួយដែលការសុំ ការស្វែងរក និង ការគោះ បាននាំឲ្យមានវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួន ។
ដូចមានកត់ត្រានៅក្នុង ម៉ាថាយ ៧:៩–១១ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនថា គឺដូចជាឪពុកដ៏ពេញទៅដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់នឹងមិនឲ្យដុំថ្ម ឬ ពស់នៅពេលកូនប្រុសគាត់សុំនំប៉័ង ឬ ត្រីនោះដែរ ព្រះវរបិតាសួគ៌នឹងពុំបដិសេធក្នុងការប្រទានអំណោយនៃវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួនទៅដល់កូនចៅទ្រង់ដែលស្វែងរក ហើយសុំនូវអ្វីដែលត្រឹមត្រូវឡើយ ។
សូមអាន ម៉ាថាយ ៧:១២-១៤ ដោយស្វែងរកសេចក្ដីពិតបន្ថែម ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានព្រះបន្ទូលប្រាប់ឲ្យពួកសិស្សរបស់ទ្រង់បង្រៀន ។ ពាក្យ ចង្អៀត នៅក្នុងវគ្គបទគម្ពីរនេះ សំដៅទៅលើទ្វារដែលតូច ផ្ទុយទៅនឹង ត្រង់ ដែលមានន័យថា ជាផ្លូវត្រង់ មិនបត់បែនចុះឡើង ។
ម៉ាថាយ ៧:១៥-២៧
ព្រះអង្គសង្គ្រោះសន្យាថានឹងប្រទានសេចក្ដីសង្គ្រោះ ដល់អ្នកដែលធ្វើតាមព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះវរបិតា
តើគំនិតមួយចំនួនណាខ្លះ ដែលជាទូទៅត្រូវបានទទួលយកដោយលោកិយ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅនឹងផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ?
សូមគិតអំពីមូលហេតុដែលវាអាចនឹងមានសារៈសំខាន់ចំពោះអ្នក ដែលត្រូវយល់ថាបុគ្គលម្នាក់ ឬ មនុស្សមួយក្រុមកំពុងតែបង្រៀនអំពីគំនិត ដែលផ្ទុយទៅនឹងផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។
សូមអាន ម៉ាថាយ ៧:១៥ ដោយស្វែងរកការព្រមានពីព្រះអម្ចាស់ទៅដល់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ។
អែលឌើរ រ័សុល បាឡឺដ ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានព្រមានអំពី « ពួកព្យាការី និង ពួកគ្រូក្លែងក្លាយ ទាំងបុរស និង ស្ត្រី ដែលតាំងខ្លួនឯងថាជាអ្នកបង្រៀនគោលលទ្ធិទាំងឡាយនៃសាសនាចក្រ » ព្រមទាំង « អ្នកទាំងឡាយដែលថ្លែង ហើយបោះពុម្ពផ្សាយដើម្បីជំទាស់នឹងព្យាការីដ៏ពិតរបស់ព្រះ និង ជាអ្នកដែលបញ្ចុះបញ្ចូលមនុស្សទូទៅដោយមើលស្រាលឥតបើគិត ចំពោះសុខុមាលភាពដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចនៃមនុស្សដែលពួកគេបានទាក់ទាញចិត្តនោះ » (« Beware of False Prophets and False Teachers » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៩៩ ទំព័រ ៦៣ ) ។
សូមអាន ម៉ាថាយ ៧:១៦–២០ ដោយស្វែងរកមធ្យោបាយមួយ ដែលយើងអាចដឹងថាបុគ្គលម្នាក់គឺជាព្យាការី ឬ គ្រូក្លែងក្លាយតាមរបៀបណា ។
យើងរៀនចេញពីខគម្ពីរនេះ នូវសេចក្ដីពិតដូចខាងក្រោម ៖ យើងអាចស្គាល់ពួកព្យាការីក្លែងក្លាយបាន ដោយផលដែលពួកគេបង្កើត ។ វាមានលក្ខណៈស្រដៀងនឹងការបង្ហាញអំពីគុណភាពនៃដើមឈើតាមរយៈប្រភេទ ឬ គុណភាពនៃផ្លែដែលវាបញ្ចេញ នោះយើងក៏អាចស្គាល់ពួកព្យាការី និង គ្រូក្លែងក្លាយតាមរយៈការបង្រៀន ទង្វើ និង គំនិតរបស់ពួកគេដែរ ។
តើអ្នកគិតថា ផលមួយចំនួនដែលពួកព្យាការីបង្កើតនោះគឺជាអ្វី ?
សូមអាន ម៉ាថាយ ៧:២១–២៧ ដោយស្វែងរកអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនអំពី សារៈសំខាន់នៃការរស់នៅឲ្យស្របតាមការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ ។ សូមកត់ចំណាំថា ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ កែប្រែសេចក្ដីថ្លែងការណ៍នៅក្នុង ខទី ២៣ ពី « អញមិនដែលបានស្គាល់ឯងរាល់គ្នាទេ » ទៅជា « ឯងរាល់គ្នាមិនដែលបានស្គាល់អញទេ » ( ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ម៉ាថាយ ៧:៣៣ [ នៅក្នុង ម៉ាថាយ ៧:២៣ លេខយោង ក ] ) ។
-
សូមសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក អំពីរបៀបដែលអ្នកនឹងអនុវត្តនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក នូវគោលការណ៍មួយ ឬ ច្រើនជាងនេះ ដែលអ្នកបានរកឃើញនៅក្នុងមេរៀននេះ ។
-
សូមសរសេរឃ្លាដែលនៅខាងក្រោមនេះ ពីខាងក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
ខ្ញុំបានសិក្សា ម៉ាថាយ ៦-៧ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។
សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែម ដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖