បណ្ណាល័យ
មេរៀន​ទី ៣ ថ្ងៃ​ទី ១ ៖ ម៉ាថាយ ៦-៧


មេរៀន​ទី ៣ ៖ ថ្ងៃ​ទី ១

ម៉ាថាយ ៦-៧

សេចក្តីផ្តើម

ទេសនកថា​របស់​ព្រះយេស៊ូវ​នៅ​លើ​ភ្នំ បន្ត​នៅ​ក្នុង ម៉ាថាយ ៦–៧ ។ នៅ​ក្នុង​ទេសនកថា​របស់​ទ្រង់​ផ្នែក​នេះ ទ្រង់​បាន​បង្រៀន​ថា ទង្វើ​លះបង់​ដ៏​សុចរិត គប្បី​ត្រូវ​បាន​ធ្វើ​ឡើង ដើម្បី​ឲ្យ​ព្រះវរបិតាសួគ៌​សព្វ​ព្រះហឫទ័យ ។ ទ្រង់​ក៏​បាន​បង្គាប់​ពួក​សិស្ស​ទ្រង់ ឲ្យ​ខិតខំ​ស្ថាបនា​នគរ​ព្រះ​ជា​មុន​សិន ។

ម៉ាថាយ ៦:១-១៨

ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​បង្រៀន​ពួក​សិស្ស​របស់​ទ្រង់​ឲ្យ​ធ្វើ​កិច្ចការ​សុចរិត

សូម​ពិចារណា អំពី​សំណួរ​ខាង​ក្រោម​នេះ ៖ តើ​អ្នក​ធ្លាប់​ធ្វើ​អ្វី​មួយ​ល្អ ក្នុង​បុព្វហេតុមិន​ត្រឹម​ត្រូវ​ដែរ​ឬ​ទេ ? បើ​ដូច្នោះ​មែន តើ​មាន​អ្វី​ដែល​ជំរុញ​អ្នក​ឲ្យ​ធ្វើ​ដូចនោះ ?

សូម​អាន ម៉ាថាយ ៦:១–២ ដោយ​ស្វែងរក​អ្វី​ដែល​ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​បាន​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​ថា ជា​មូលហេតុ​ពុំ​ត្រឹមត្រូវ​មួយ ចំពោះ​ទង្វើ​ដ៏​សុចរិត​នានា ។

ការធ្វើទាន គឺ​ជា​ការ​ប្រព្រឹត្ត​ខាង​សាសនា​ប្រកប​ដោយ​ការលះបង់​ដូចជា ការផ្ដល់​ជំនួយ​ដល់​ជនក្រីក្រ​ជាដើម ( សូម​មើល ម៉ាថាយ ៦:១ លេខ​យោង b ) ។ តើ​ខគម្ពីរ​ទាំងនេះ បង្រៀន​យើង​យ៉ាង​ដូចម្ដេច អំពី​មនុស្ស​មួយ​ចំនួន​ដែល​ធ្វើ​ទាន ?

សូម​កត់ចំណាំ​ថា ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​បាន​ហៅ​មនុស្ស​ទាំងនេះ​ថា « ពួក​មាន​ពុត » ដែល​ជា​ភាសា​ក្រិក សំដៅ​ទៅ​លើ​មនុស្ស​ដែល​ក្លែង​បន្លំ​ធ្វើ ( សូម​មើល ម៉ាថាយ ៦:២ លេខ​យោង a ) ។

សូម​អាន ម៉ាថាយ ៦:៣–៤ ដោយ​ស្វែងរក​អ្វី​ដែល​ព្រះអង្គសង្គ្រោះ បាន​បង្រៀន​អំពី​របៀប​ដែល​ពួក​សិស្ស​របស់​ទ្រង់​គួរ​ធ្វើ​ទង្វើ​សុចរិត ។ អ្នក​អាច​នឹង​ចង់​គូសចំណាំ​ការសន្យា​របស់​ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ ដែល​បាន​សន្យា​ដល់​បុគ្គល​ដែល​បាន​ធ្វើ​ទង្វើ​សុចរិត​ក្នុង​ហេតុផល​ត្រឹមត្រូវ ។

បម្រើ​ក្នុង​ទីសម្ងាត់​មាន​ន័យ​ថា យើង​ធ្វើ​ការបម្រើ​ដល់​មនុស្ស​ទូទៅ​ដោយ​ស្ងៀមស្ងាត់ ដោយ​មិន​ចាំបាច់​ប្រកាស​ឲ្យ​គេ​ដឹង ឬ ស្វែងរក​ផលប្រយោជន៍​ណា​មួយ​ឡើយ ។ មាន​អ្វី​ដ៏​មាន​តម្លៃ​ដែល​យើង​អាច​ផ្ដល់​ឲ្យ​ដោយ​ទង្វើ​នៃ​ការបម្រើ​ក្នុង​ទីសម្ងាត់ ជា​ទង្វើ​ដែល​គ្មាន​នរណា​ដឹង​ឡើយ លើកលែង​តែ​បុគ្គល​ដែល​ត្រូវ​គេ​បម្រើ និង បុគ្គល​ដែល​បម្រើ​គេ​ប៉ុណ្ណោះ ។

សូម​បំពេញ​សេចក្ដី​ថ្លែងការណ៍​ខាង​ក្រោម ដើម្បី​បង្ហាញ​គោលការណ៍​មួយ​ដែល​យើង​រៀន​ចេញ​ពី​ការបង្រៀន​របស់​ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​នេះ ៖ ប្រសិនបើ​យើង​ធ្វើ​ទង្វើ​នៃ​ការលះបង់ ដើម្បី​ធ្វើ​ឲ្យ​ព្រះវរបិតាសួគ៌​សព្វ​ព្រះទ័យ​ជាជាង​ទាមទារ​ចង់​បាន​ចំណាប់​អារម្មណ៍​ពី​មនុស្ស​ដទៃ នោះ​ទ្រង់​នឹង  ។

ឃ្លា « ប្រទាន​រង្វាន់​ដល់​អ្នក នៅ​ទី​ប្រចក្ស​ច្បាស់ » អាច​មាន​ន័យ​ថា ព្រះវរបិតាសួគ៌​នឹង​ប្រទានពរ​ដល់​យើង​តាម​របៀប​ខាង​សាច់ឈាម ឬ ខាង​វិញ្ញាណ ដែល​មនុស្ស​ទូទៅ​អាច ឬ មិន​អាច​ឃើញ ប៉ុន្តែ​ជា​ពរជ័យ​ដែល​យើង​អាច​នឹង​ងាយ​ស្គាល់ នៅ​ពេល​យើង​ទទួល​បាន​ពរជ័យ​នោះ ។

សូម​អាន ម៉ាថាយ ៦:៥–៦ និង ម៉ាថាយ ៦:១៦–១៨ ដោយ​ស្វែងរក​ឧទាហរណ៍​ទាំងឡាយ ដែល​ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​បាន​ប្រើ ដើម្បី​បង្ហាញ​អំពី​គោលការណ៍​នៃ​ការធ្វើ​ទង្វើ​នៃ​ការលះបង់ ដើម្បី​ធ្វើ​ឲ្យ​ព្រះវរបិតា​សួគ៌​សព្វ​ព្រះទ័យ ។ ឃ្លា « ធ្វើ​ទឹក​មុខ​ក្រៀម » និង « គេ​ក្លែង​ទឹក​មុខ​ស្រងូត » នៅ​ក្នុង ខទី ១៦ សំដៅ​ទៅ​លើ​បុគ្គល​ដែល​បង្ហាញសំបក​ក្រៅ​អំពី​ការតមអាហារ​របស់​ខ្លួន ។

ការអធិស្ឋាន​ក្នុង​ទី​សាធារណៈ​ពុំ​មែន​ជា​រឿង​ខុសឆ្គង​ឡើយ ហើយ​ពុំ​មែន​ការអធិស្ឋាន​ទាំងអស់​សុទ្ធតែ​ត្រូវបាន​ធ្វើ​ឡើង​នៅ​ទីសម្ងាត់​ដែរ ។ ការអធិស្ឋាន និង ការអនុវត្ត​ផ្នែកផ្សេងៗ​ទៀត​របស់​សាសនា​​អាច​ធ្វើ​ឡើង​ក្នុង​ទី​សាធារណៈ ប្រសិន​បើ​វា​ត្រូវ​បាន​ធ្វើ​ឡើង​ដោយ​ភាពស្មោះត្រង់ និង ការលះបង់ ហើយ​ស្រប​ទៅ​តាម​ការអនុវត្ត​ត្រឹមត្រូវ​ក្នុង​សាសនាចក្រ ។

  1. នៅ​ក្នុង​សៀវភៅ​កំណត់ហេតុ​ការសិក្សា​ព្រះគម្ពីរ​របស់​អ្នក សូម​ពិពណ៌នា​អំពី​គ្រា​មួយ ដែល​អ្នក​បាន​ធ្វើ​ទង្វើ​នៃ​ការលះបង់—ដូចជា​ការអធិស្ឋាន ឬ ការតមអាហារ—ដើម្បី​ធ្វើ​ឲ្យ​ព្រះវរបិតា​សួគ៌​សព្វ​ព្រះទ័យ ។ សូម​សរសេរ​ថា តើ​អ្នក​ទទួល​អារម្មណ៍​ថា មាន​ពរ​យ៉ាង​ដូចម្ដេច​ខ្លះ ចំពោះ​ការថ្វាយបង្គំ​ដ៏​ស្មោះ​របស់​អ្នក ។

នៅ​ក្នុង ម៉ាថាយ ៦:៧–១៥ ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​បាន​ប្រទាន​សេចក្ដី​បង្គាប់ និង គំរូ​មួយ​ស្ដី​ពី​របៀប​អធិស្ឋាន​ដ៏​ត្រឹមត្រូវ ។ គំរូ​របស់​ទ្រង់​ផ្ទាល់​អំពី​ការអធិស្ឋាន ត្រូវបាន​គេ​ស្គាល់​ថា​ជា​ការអធិស្ឋាន​របស់​ព្រះអម្ចាស់ ។ សូម​អាន​ខគម្ពីរ​ទាំងនេះ ដោយ​ស្វែងរក​សេចក្ដីពិត​បន្ថែម ដែល​អ្នក​អាច​រៀន អំពី​ការអធិស្ឋាន​នៅ​ក្នុង​គំរូ​របស់​ព្រះអម្ចាស់ ។

សូម​គិត​អំពី​ការស្វែងរក​ទីកន្លែង​សម្ងាត់ ឯកជន​មួយ​ដើម្បី​អធិស្ឋាន​ឲ្យ​ឮៗ រួច​អធិស្ឋាន​ទៅ​កាន់​ព្រះវរបិតា​សួគ៌​ដោយ​មាន​ចិត្ត​ស្មោះ​នៅ​ទីនោះ ។ តើ​អ្នក​កត់សម្គាល់​ឃើញ​ភាពខុសគ្នា​អ្វី​ខ្លះ រវាង​ការអធិស្ឋាន​បញ្ចេញ​សំឡេង និង ការអធិស្ឋាន​ដោយ​ស្ងាត់ៗ ? តើ​គំនិត​របស់​អ្នក​បាន​ផ្ដោត​អារម្មណ៍​កាន់តែ​ខ្លាំង​ដែរ​ឬ​ទេ នៅ​ពេល​អ្នក​បាន​អធិស្ឋាន​បញ្ចេញ​សំឡេង​នោះ ?

  1. សូម​សរសេរ​នៅ​ក្នុង​សៀវភៅ​កំណត់ហេតុ​ការសិក្សា​ព្រះគម្ពីរ​របស់​អ្នក អំពី​ការយល់ដឹង​មួយ​ចំនួន​ចេញ​ពី​ការសិក្សា​របស់​អ្នក​អំពី ម៉ាថាយ ៦:៧–១៥ ដែល​អាច​នឹង​មាន​អានុភាព​កាន់តែ​ខ្លាំង​នៅ​ក្នុង​ការអធិស្ឋាន​ផ្ទាល់ខ្លួន​របស់​អ្នក ។

ម៉ាថាយ ៦:១៩-២៤

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បង្រៀន​ពួក​សិស្ស​ទ្រង់​ឲ្យ​ទុក​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ខ្លួន​ឯង​នៅ​ឯ​ស្ថានសួគ៌​វិញ

ទ្រព្យសម្បត្តិ​គឺជា​អ្វីៗ​ដែល​យើង​ឲ្យ​តម្លៃ​យ៉ាង​ធំធេង ។

រូបភាព
កាក់ និង ថង់​ប្រាក់​ដ៏​តូច

សូម​អាន ម៉ាថាយ ៦:១៩–២១ ដោយ​ស្វែងរក​ប្រភេទ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ ដែល​ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​បាន​បង្រៀន​ពួក​សិស្ស​របស់​ទ្រង់​ឲ្យ​ស្វែងរក ។

តើ​ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​បាន​មាន​បន្ទូល​ថា​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ដែល​ទុក​នៅ​លើ​ផែនដី និង​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ដែល​ទុក​នៅ​ឯ​ស្ថានសួគ៌​ខុស​គ្នា​ដូចម្ដេច​ខ្លះ ?

នៅ​ក្នុង​តារាង​ខាងក្រោម​នេះ សូម​សរសេរ​ឧទាហរណ៍​នៃ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ចំនួន​បី ដែល​មនុស្ស​អាច​នឹង​ស្វែងរក​ទុក​នៅ​លើ​ផែនដី​នេះ និង ឧទាហរណ៍​នៃ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ចំនួន​បី​ទៀត ដែល​យើង​អាច​ទុក​នៅ​ស្ថានសួគ៌ ។

ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​នៅ​លើ​ផែនដី

ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​នៅ​ឯ​ស្ថានសួគ៌

សូម​អាន ម៉ាថាយ ៦:២២–២៤ ដោយ​ស្វែងរក​អ្វី​ដែល​ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​បាន​បង្រៀន​ថា អាច​ជួយ​យើង​ឲ្យ​ទុក​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​នៅ​ស្ថានសួគ៌​បាន ។

ការបកប្រែ​ដោយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ នៃ ម៉ាថាយ ៦:២២ ជួយ​យើង​ឲ្យ​យល់​ថា ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​បាន​បង្រៀន​ថា ដើម្បី​ទុក​ទ្រព្យសម្បត្តិ​នៅ​ឯ​ស្ថានសួគ៌ យើង​ត្រូវតែ​រក្សា​ភ្នែក​របស់​យើង​ឲ្យ « ស្មោះស្ម័គ្រ​ទាំងស្រុង ចំពោះ​សិរីល្អ​នៃ​ព្រះ » ( ការបកប្រែ​ដោយ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ម៉ាថាយ ៦:២២ [ នៅ​ក្នុង ម៉ាថាយ ៦:២២ លេខ​យោង  ] ) ដែល​មាន​ន័យ​ថា សម្រប​ទស្សនវិស័យ​របស់​យើង​ឲ្យ​ត្រូវ​នឹង​ព្រះឆន្ទៈ​របស់​ព្រះ ។

ចេញ​ពី​ប្រយោគ​ចុងក្រោយ​នៃ ម៉ាថាយ ៦:២៤ យើង​រៀន​សេចក្ដីពិត​ខាងក្រោម ដែល​អាច​ជួយ​យើង​ឲ្យ​ចងចាំ​ថា​ត្រូវ​ទុក​ទ្រព្យសម្បត្តិ​នៅ​ឯ​ស្ថានសួគ៌ ៖ យើង​ពុំ​អាច​បម្រើ​ទាំង​ព្រះ និង ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ក្នុង​ពេល​តែ​មួយ​បាន​ទេ ។ ពាក្យ ទ្រព្យ​សម្បត្តិ សំដៅ​ទៅ​លើ​ភាពស្ដុកស្ដម្ភ និង ភាពខាង​លោកិយ ។

  1. សូម​ឆ្លើយ​សំណួរ​ដូច​ខាងក្រោម ដាក់​នៅក្នុង​សៀវភៅ​កំណត់ហេតុ​ការសិក្សា​ព្រះគម្ពីរ​របស់​អ្នក ៖ តើ​អ្នក​គិត​ថា ហេតុអ្វី​បាន​ជា​យើង​ពុំ​អាច​បម្រើ​ព្រះ និង ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ក្នុង​ពេល​តែ​មួយ​បាន ?

សូម​ពិចារណា​អំពី​ជីវិត​របស់​អ្នក និង គិត​អំពី​គំរូ​មួយ​នៃ​ការដែល​ដាក់​ដួងចិត្ត​អ្នក​ទៅ​លើ​រឿង​លោកិយ អាច​អូស​ទាញ​អ្នក​ចេញ​ពី​ការបម្រើ​ព្រះ និង ការទុក​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​នៅ​ឯ​ស្ថានសួគ៌ ។

ម៉ាថាយ ៦:២៥-៣៤

ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​ត្រាស់​បង្រៀន​ពួក​សិស្ស​របស់​ទ្រង់ ឲ្យ​ស្វែងរក​នគរ​ព្រះ​ជា​មុន​សិន

ដូច​មាន​កត់ត្រា​នៅ​ក្នុង ម៉ាថាយ ៦:២៥–៣៤ ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​បាន​ត្រាស់​បង្រៀន​ពួក​សិស្ស​របស់​ទ្រង់ កុំ​ឲ្យ​ព្រួយ​បារម្ភ​ពី​ការបំពេញ​សេចក្ដី​ត្រូវការ​បឋម​របស់​ពួកគេ ។ ការបកប្រែ​ដោយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ នៃ ម៉ាថាយ ៦:២៥–២៧ ជួយ​យើង​ឲ្យ​យល់​ថា ទ្រង់​មាន​ព្រះបន្ទូល​ជា​ពិសេស​ដល់​អ្នក​ដែល​ចេញ​ទៅ​ប្រកាស​ដំណឹងល្អ​របស់​ទ្រង់ ( សូម​មើល ការបកប្រែ​ដោយ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ម៉ាថាយ ៦:២៥–២៧ [ នៅ​ក្នុងសេចក្ដី​បន្ថែម​នៃ​ព្រះគម្ពីរ​ប៊ីប ] ) ។

សូម​អាន ម៉ាថាយ ៦:៣១–៣៤ ដោយ​ស្វែងរក​គោលការណ៍ ដែល​ព្រះយេស៊ូវ​បាន​បង្រៀន​ដល់​ពួក​សិស្ស​របស់​ទ្រង់ ឲ្យ​ស្វែងរក​ជា​ចម្បង​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​របស់​ពួកគេ ។ ( សូម​កត់ចំណាំ​ពាក្យ​ចេញ​មក​ពី ការបកប្រែ​ដោយ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ នៅ​ក្នុង ម៉ាថាយ ៦:៣៣ លេខ​យោង  ) ។

តើ​យើង​រៀន​គោលការណ៍​អ្វី​ចេញ​មក​ពី ម៉ាថាយ ៦:៣៣ ?

« នគរ​នៃ​ព្រះ » ( ម៉ាថាយ ៦:៣៣ ) តំណាង​ឲ្យ​សាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​នៅ​ជំនាន់​នោះ និង ជំនាន់​បច្ចុប្បន្ន​នេះ ។ នៅ​ជំនាន់​យើង​នេះ វា​តំណាង​ឲ្យ​សាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវ​គ្រីស្ទ​នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ ដែល​ត្រូវបាន​ស្ដារឡើងវិញ ដើម្បី​រៀបចំ​កូនចៅ​របស់​ព្រះវរបិតាសួគ៌​ចូល​ក្នុង​នគរ​ទ្រង់​នៅ​ឯ​ស្ថានសួគ៌—ដែល​ជា​នគរ​សេឡេស្ទាល ។

សេចក្ដី​ថ្លែងការណ៍​ខាង​ក្រោម​ដោយ​ប្រធាន អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន អាច​ជួយ​អ្នក​យល់​អំពី​របៀប​អនុវត្ត​គោលការណ៍​នេះ​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​របស់​អ្នក ៖

រូបភាព
ប្រធាន អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន

« យើង​ត្រូវ​តែ​ដាក់​ព្រះ​ពី​មុខ​អ្វីៗ​ទាំងអស់​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​របស់​យើង ។ ទ្រង់​ត្រូវតែ​ជា​អង្គ​យាង​មក​មុន​គេ ។ …

« ពេល​យើង​ទុក​ព្រះ​ជាមុន នោះ​អ្វីៗ​ទាំងអស់​ផ្សេងទៀត​ចូល​ទៅក្នុង​កន្លែង​ត្រឹមត្រូវ​របស់​វា ឬ ក៏​ចេញ​ពី​ជីវិត​យើង ។ សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​របស់​យើង​ចំពោះ​ព្រះអម្ចាស់ នឹង​ជួយ​យើង​ឲ្យ​ផ្ដល់​សារៈសំខាន់​ទៅ​លើ​ការតវ៉ា​ឲ្យ​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់ ទាមទារ​ឲ្យ​មាន​ពេលវេលា ចំណូលចិត្ត​ដែល​យើង​មាន និង លំដាប់​លំដោយ​នៃ​អាទិភាព​របស់​យើង ។

« យើង​គួរ​ដាក់​ព្រះ​មុន មនុស្ស​ទាំងអស់ ក្នុង​ជីវិត​យើង » (« The Great Commandment—Love the Lord » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៨៨ ទំព័រ ៤ ) ។

  1. សូម​ឆ្លើយ​សំណួរ​ដូច​ខាងក្រោម ដាក់​នៅក្នុង​សៀវភៅ​កំណត់ហេតុ​ការសិក្សា​ព្រះគម្ពីរ​របស់​អ្នក ៖ តើ​អ្នក​ធ្លាប់​មាន​បទពិសោធន៍​នៃ​ពរជ័យ​របស់​ព្រះវរបិតាសួគ៌​នៅ​ពេល​ណា​ដែរ កាល​អ្នក​បាន​ព្យាយាម​ដាក់​ទ្រង់​ជា​ទីមួយ​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​របស់​អ្នក ?

ម៉ាថាយ ៧:១-៥

ព្រះយេស៊ូវ​គ្រីស្ទ​ត្រាស់​បង្រៀន​ពួក​សិស្ស​របស់​ទ្រង់ អំពី​ការ​ថ្កោល​ទោស​ដោយ​សុចរិត

សូម​អាន ម៉ាថាយ ៧:១–២ រួម​ទាំង ម៉ាថាយ ៧:១ លេខ​យោង  ដោយ​ស្វែងរក​អ្វី​ដែល ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​បាន​បង្រៀន​អំពី​ការថ្កោលទោស ។

ម៉ាថាយ ៧:១ ជា​ញឹកញាប់​ត្រូវ​គេ​យល់ច្រឡំ​ថា យើង​មិន​ត្រូវ​ថ្កោលទោស​​សោះ ។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ យើង​រៀន​ចេញ​ពី​ការបកប្រែ​ដោយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​បាន​បង្រៀន​ថា យើង​ត្រូវ « ជំនុំជម្រះ​តាម​សេចក្តី​សុចរិត » ។

តើ​អ្នក​គិត​ថា ជំនុំជម្រះ​តាម​សេចក្តី​សុចរិត​មាន​ន័យ​ដូចម្ដេច ?

សូម​អាន ម៉ាថាយ ៧:៣–៥ រួច​ពិចារណា​អំពី​រឿង​ប្រដូច ដែល​ព្រះអង្គសង្គ្រោះ​បាន​ប្រើ ដើម្បី​បង្រៀន​យើង​អំពី​របៀប​ចៀសវាង​ពី​ការថ្កោលទោស​មនុស្ស​ដទៃ​ដោយ​ទុច្ចរិត ( សូម​មើល​ផងដែរ យ៉ូហាន ៧:២៤ ) ។

អែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក បាន​ពន្យល់​អំពី​ប្រភេទ​ផ្សេងៗ​គ្នា​នៃ​ការថ្កោលទោស ៖

រូបភាព
អែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក

« ខ្ញុំ​បាន​ច្របូកច្របល់​ដែល​បទគម្ពីរ​មួយ​ចំនួន​ប្រាប់​យើង​កុំ​ឲ្យ​វិនិច្ឆ័យ ចំណែក​ឯ​បទគម្ពីរ​ខ្លះ​ទៀត​ណែនាំ​យើង​ឲ្យ​វិនិច្ឆ័យ ថែម​ទាំង​ប្រាប់​យើង​អំពី​របៀប​វិនិច្ឆ័យ​ទៀតផង ។ ប៉ុន្តែ នៅ​ពេល​ខ្ញុំ​បាន​សិក្សា​អំពី​វគ្គបទគម្ពីរ​ទាំងនេះ ខ្ញុំ​បាន​ជឿជាក់​ថា ការណ៍​ដែល​ហាក់ដូចជា​មាន​ទិសដៅ​ផ្ទុយគ្នា​នេះ មាន​ភាព​ស្រប​គ្នា​ទៅ​វិញ នៅ​ពេល​យើង​គិត​អំពី​វា​ដោយ​នូវ​ទស្សន​នៃ​ភាពអស់កល្ប​ជានិច្ច​នោះ ។ គន្លឹះ​សំខាន់​នោះ​គឺ​ត្រូវ​យល់​ថា មាន​ការថ្កោលទោស​ពីរ​ប្រភេទ ៖ ការវិនិច្ឆ័យ​ចុងក្រោយ​បំផុត ដែល​យើង​ត្រូវបាន​ហាមឃាត់​មិន​ឲ្យ​ធ្វើ និង ការវិនិច្ឆ័យ​ដែល​នៅ​ចន្លោះ ដែល​យើង​ត្រូវបាន​ណែនាំ​ឲ្យ​ធ្វើ ប៉ុន្តែ​ដោយ​ផ្អែក​ទៅ​លើ​គោលការណ៍​ដ៏​សុចរិត ។ …

« ផ្ទុយ​ពី​ការហាមឃាត់​មនុស្ស​មិន​ឲ្យ​ធ្វើ​ការវិនិច្ឆ័យ​ចុងក្រោយ​បំផុត នោះ​បទគម្ពីរ​តម្រូវ​ឲ្យ​មនុស្ស​ធ្វើ​អ្វី​មួយ ដែល​ខ្ញុំ​នឹង​ហៅ​ថា ‹ ការវិនិច្ឆ័យ​ដែល​នៅ​ចន្លោះ › ។ ការវិនិច្ឆ័យ​ទាំងនេះ មាន​សារៈសំខាន់​ក្នុង​ការប្រើប្រាស់​សិទ្ធិ​ជ្រើសរើស​ជា​ក្រម​សីលកធម៌​ផ្ទាល់ខ្លួន ។ …

« យើង​ទាំងអស់​គ្នា​ធ្វើ​ការវិនិច្ឆ័យ​ក្នុង​ការជ្រើសរើស​មិត្តភក្ដិ របៀប​ដែល​យើង​នឹង​ចំណាយ​ពេល​វេលា និង ប្រាក់កាស​របស់​យើង ហើយ​ជាក់ស្ដែង​នោះ គឺ​ជ្រើសរើស​ដៃគូ​អស់កល្ប​ជានិច្ច​របស់​យើង ។ …

« នៅ​ក្នុង​ការវិនិច្ឆ័យ​ដែល​នៅ​ចន្លោះ​ដែល​យើង​ត្រូវ​ធ្វើ​នោះ យើង​គួរតែ​យកចិត្ត​ទុកដាក់​វិនិច្ឆ័យ​ដោយ​សុចរិត ។ យើង​គួរតែ​ស្វែងរក​សេចក្ដី​ណែនាំ​ពី​ព្រះវិញ្ញាណ នៅ​ពេល​យើង​សម្រេចចិត្ត ។ យើង​គួរតែ​កំណត់​ការវិនិច្ឆ័យ​របស់​យើង ឲ្យ​ស្រប​ទៅ​តាម​កម្រិត​នៃ​ការ​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​របស់​យើង ។ នៅ​ពេល​ណា​ដែល​អាច​ធ្វើ​ទៅ​បាន យើង​គួរតែ​ចៀសវាង​ពី​ការវិនិច្ឆ័យ​ដល់​មនុស្ស ដរាប​ណា​យើង​បាន​ស្គាល់​ភាពជាក់ស្ដែង​គ្រប់គ្រាន់​ជា​មុន​សិន ។ ប្រសិនបើ​អាច​ធ្វើ​ទៅ​បាន យើង​គួរតែ​វិនិច្ឆ័យ​ទៅ​លើ​កាលៈទេសៈ ប្រសើរ​ជាង​វិនិច្ឆ័យ​ដល់​មនុស្ស ។ យើង​គួរតែ​អនុវត្ត​បទដ្ឋាន​នៃ​សុចរិតភាព គ្រប់​ពេល​ដែល​យើង​វិនិច្ឆ័យ ។ ហើយ​នៅ​ក្នុង​គ្រប់​ការវិនិច្ឆ័យ​ទាំងអស់​នេះ យើង​ត្រូវតែ​ចងចាំ​អំពី​ការត្រាស់​បង្គាប់​ឲ្យ​ធ្វើ​ការអភ័យទោស » (« ‹Judge Not › and Judging » Ensign ខែ សីហា ឆ្នាំ ១៩៩៩ ទំព័រ ៧, ៩, ១៣ ) ។

ប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ ក្នុង​គណៈ​ប្រធាន​ទី​មួយ បាន​ផ្ដល់​អនុសាសន៍​ទៅ​លើ ម៉ាថាយ ៧:៣–៥ ៖

រូបភាព
ប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ

« រឿង​ពី​ធ្នឹម និង កំទេច​នេះ​ហាក់ដូចជា​ទាក់ទង​យ៉ាង​ខ្លាំង​ទៅ​នឹង​ការខ្វះសមត្ថភាព​របស់​យើង​ក្នុង​ការមើល​មក​ខ្លួន​ឯង​ឲ្យ​បាន​ច្បាស់ ។ ខ្ញុំ​មិន​ប្រាកដ​ទេ​ថា ហេតុអ្វី​បាន​ជា​យើង​អាច​ដឹង ហើយ​ណែនាំ​អំពី​ឱសថ​ព្យាបាល​ជំងឺ​របស់​អ្នក​ដទៃ​បាន​យ៉ាង​ល្អ ខណៈ​ដែល​យើង​មាន​ការពិបាក​ក្នុង​ការមើល​ឃើញ​អំពី​ជំងឺ​ខ្លួន​ឯង​ជារឿយៗ​នោះ ។

« កាល​ពី​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​មុន មាន​ព័ត៌មាន​ក្នុង​សារព័ត៌មាន​មួយ​អំពី​បុរស​ម្នាក់​ដែល​បាន​ជឿ​ថា បើ​គាត់​យក​ទឹក​ក្រូចឆ្មារ​មក​លាប​លើ​មុខ​គាត់ នោះ​ម៉ាស៊ីន​ថត​មិន​អាច​ចាប់​រូបភាព​គាត់​បាន​ឡើយ ។ ដូច្នេះ គាត់​បាន​យក​ទឹក​ក្រូចឆ្មារ​មក​លាប​មុខ ហើយ​ចេញ​ទៅ​ប្លន់​ធនាគារ​ពីរ​កន្លែង ។ មិន​យូរប៉ុន្មាន​ក្រោយ​មក គាត់​ត្រូវបាន​គេ​ចាប់​ខ្លួន ហើយ​ចាក់ផ្សាយ​រូបភាព​គាត់​ពេញ​កម្មវិធី​សារព័ត៌មាន​ពេល​ល្ងាច ។ ពេល​នគរបាល​បាន​បង្ហាញ​បុរស​នោះ​ពី​រូបគាត់​ក្នុង​វីដេអូ ដែល​ថត​បាន​ពី​ម៉ាស៊ីន​ថត​សុវត្ថិភាព គាត់​មិន​ចង់​ជឿ​នោះ​ទេ ។ គាត់​បាន​តវ៉ា​ថា «ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​បាន​លាប​ទឹកក្រូចឆ្មារ​លើ​មុខ​ហើយ តើ ! » [ សូម​មើល Errol Morris, ‹ The Anosognosic’s Dilemma: Something’s Wrong but You’ll Never Know What It Is › ( ភាគ ១ ) New York Times, ថ្ងៃទី ២០ ខែ មិថុនា ឆ្នាំ ២០១០ opinionator.blogs.nytimes.com/2010/06/20/the-anosognosics-dilemma-1 ] ។

« កាល​អ្នក​វិទ្យាសាស្ត្រ​ម្នាក់​នៅ​សាកល​វិទ្យាល័យ ខនណេល បាន​ឮ​អំពី​រឿង​នេះ គាត់​បាន​ចាប់​អារម្មណ៍​ថា មនុស្ស​ម្នាក់​អាច​មិន​ទាន់ដឹងខ្លួន​អំពី​អសមត្ថភាព​របស់​ខ្លួន​ឡើយ ។ ដើម្បី​កំណត់​ថា នេះ​ជា​បញ្ហា​ទូទៅ​មួយ ឬ ក៏​មិនមែន​នោះ មាន​អ្នកស្រាវជ្រាវ​ពីរ​រូប បាន​អញ្ជើញ​សិស្ស​នៅ​មហាវិទ្យា​ឲ្យ​ចូលរួម​ក្នុង​ការសាកល្បង​ជំនាញ​ក្នុង​ជីវិត​ផ្សេងៗ​គ្នា រួច​សុំ​ឲ្យ​ពួកគេ​ដាក់​ចំណាត់​ថ្នាក់​ដល់​ខ្លួន​ឯង ។ សិស្ស​ដែល​បាន​ពិន្ទុ​ទាប មិន​បាន​វាយតម្លៃ​ត្រឹមត្រូវ​ទៅ​លើ​ការសាកល្បង​របស់​ខ្លួន​ឡើយ—ពួកគេ​មួយ​ចំនួន​បាន​ប៉ាន់ស្មាន​ពិន្ទុ​របស់​ខ្លួន ខ្ពស់​ជាង​ពិន្ទុ​ជាក់ស្ដែង​ដល់​ទៅ​ប្រាំ​ដង ។ [ សូម​មើល Justin Kruger and David Dunning, ‘Unskilled and Unaware of It: How Difficulties in Recognizing One’s Own Incompetence Lead to Inflated Self-Assessments,’ Journal of Personality and Social Psychology ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ១៩៩៩ ទំព័រ ១១២១–៣៤ ] ។

« ការសិក្សា​នេះ​ត្រូវបាន​គេ​ធ្វើ​សាជាថ្មី​តាម​របៀប​ជាច្រើន ដោយ​បញ្ជាក់​ម្ដងហើយ​ម្ដងទៀត​នូវ​ការសន្និដ្ឋាន​ដូចគ្នា ៖ យើង​ភាគច្រើន​ពិបាក​មើល​ឃើញ​ពី​ខ្លួន​ឯង ហើយ​សូម្បី​តែ​បុគ្គល​ដ៏​ជោគជ័យ​ក៏​ប្រមាណ​ហួស​ពី​សមត្ថភាពខ្លួន ថែមទាំង​មិន​ឲ្យ​តម្លៃ​ដល់​សមត្ថភាព​របស់​មនុស្ស​ដទៃ​ទៀត​ផង ។ [ សូម​មើល Marshall Goldsmith, What Got You Here Won’t Get You There ( ឆ្នាំ ២០០៧ ) ជំពូក​ទៅ ៣ ] ។

« វា​ប្រហែល​ជា​មិន​សំខាន់​ណាស់​ណា​ទេ ដែល​ប្រមាណ​ហួស ថាតើ​យើង​បើក​ឡាន​បាន​ល្អ​ប៉ុណ្ណា ឬ ថាតើ​យើង​អាច​វាយ​គ្រាប់​កូន​ហ្គោល​បាន​ឆ្ងាយ​ប៉ុណ្ណា​នោះ ។ ប៉ុន្តែ​ពេល​យើង​ចាប់ផ្ដើម​ជឿ​ថា ការខិតខំ​របស់​យើង​នៅ​ឯ​ផ្ទះ នៅ​កន្លែង​ធ្វើការ និង នៅ​ព្រះវិហារ​លើស​ពី​ភាពជាក់ស្ដែង នោះ​យើង​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្លួនឯង​មើល​មិន​ឃើញ​ពី​ពរជ័យ និង​ឱកាស​ដើម្បី​កែលម្អ​ខ្លួន​តាមរបៀប​ដ៏ចាំ​បាច់បំផុត​យ៉ាង​ពិតប្រាកដ » (« Lord, Is It I? » EnsignLiahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១៤ ទំព័រ ៥៦-៥៧ ) ។

ម៉ាថាយ ៧:៦-១៤

ព្រះអង្គសង្គ្រោះ​បង្រៀន​អំពី​ការស្វែងរក​វិវរណៈ​ផ្ទាល់ខ្លួន ។

ការបកប្រែ​ដោយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ នៃ ម៉ាថាយ ៧:៦ ជួយ​យើង​ឲ្យ​យល់​ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បាន​ត្រាស់​ហៅ​ពួក​សិស្ស​របស់​ទ្រង់ ឲ្យ​ចេញ​ទៅ​សព្វ​ផែនដី​ដើម្បី​ប្រកាស​ដំណឹងល្អ ។ ពួកគេ​ត្រូវ​បង្រៀន​អំពី​ការប្រែចិត្ត ប៉ុន្តែ​ត្រូវ​រក្សា​សេចក្ដី​អាថ៌កំបាំង​នៃ​នគរ​ទុក​នៅ​ជាមួយ​នឹង​ពួកគេ ។ អាច​និយាយ​បាន​ម្យ៉ាង​ទៀត​ថា ពួកគេ​ពុំ​ត្រូវ​បង្រៀន​អំពី​អ្វី​ដែល​បរិសុទ្ធ ទៅ​កាន់​មនុស្ស​ដែល​ពុំ​ទាន់​បាន​ត្រៀមខ្លួន​រួចរាល់​ដើម្បី​ទទួល​ដំណឹងល្អ​ឡើយ ។ ( សូម​មើល ការបកប្រែ​ដោយ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ម៉ាថាយ ៧:៩–១១ [ នៅ​ក្នុង​សេចក្ដី​បន្ថែម​នៃ​ព្រះគម្ពីរ​ប៊ីប ] ) ។

យោងតាម​ការបកប្រែ​ដោយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ម៉ាថាយ ៧:៧ ចាប់ផ្ដើម​ដោយ​ឃ្លា « ចូរ​ប្រាប់​ពួកគេ​ឲ្យ​សួរ​ដល់​ព្រះ » ។ សូម​អាន ខទី ៧ ដែល​ចាប់ផ្ដើម​ដោយ​ឃ្លា​នេះ ដោយ​ស្វែងរក​អ្វី​ដែល​ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ បាន​មាន​ព្រះបន្ទូល​ប្រាប់​ឲ្យ​ពួក​សិស្ស​របស់​ទ្រង់​បង្រៀន ។

យើង​រៀន​ចេញ​ពី​ខគម្ពីរ​នេះ នូវ​គោលការណ៍​ដូច​តទៅ​នេះ ៖ នៅ​ពេល​យើង​សុំ ស្វែងរក និង គោះ​ដើម្បី​ស្វែងរក​សេចក្ដីពិត នោះ​ព្រះវរបិតា​សួគ៌​នឹង​ឆ្លើយតប ហើយ​ប្រទានពរ​ដល់​យើង​ឲ្យ​មាន​វិវរណៈ​ផ្ទាល់ខ្លួន ។

តើ​ពាក្យ សុំ ស្វែងរក និង គោះ បង្ហាញ​ថា យើង​ត្រូវតែ​ធ្វើ​អ្វី​ដើម្បី​ទទួល​បាន​វិវរណៈ​ផ្ទាល់ខ្លួន ?

សូម​ពិចារណា​អំពី​គ្រា​មួយ​ដែល​ការសុំ ការស្វែងរក និង ការគោះ បាន​នាំឲ្យ​មាន​វិវរណៈ​ផ្ទាល់ខ្លួន ។

ដូច​មាន​កត់ត្រា​នៅ​ក្នុង ម៉ាថាយ ៧:៩–១១ ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​បាន​បង្រៀន​ថា គឺ​ដូចជា​ឪពុក​ដ៏​ពេញ​ទៅ​ដោយ​សេចក្ដីស្រឡាញ់​នឹង​មិន​ឲ្យ​ដុំ​ថ្ម ឬ ពស់​នៅ​ពេល​កូន​ប្រុស​គាត់​សុំ​នំប៉័ង ឬ ត្រី​នោះ​ដែរ ព្រះវរបិតាសួគ៌​នឹង​ពុំ​បដិសេធ​ក្នុង​ការប្រទាន​អំណោយ​នៃ​វិវរណៈ​ផ្ទាល់ខ្លួន​ទៅ​ដល់​កូនចៅ​ទ្រង់​ដែល​ស្វែងរក ហើយ​សុំ​នូវ​អ្វី​ដែល​ត្រឹមត្រូវ​ឡើយ ។

សូម​អាន ម៉ាថាយ ៧:១២-១៤ ដោយ​ស្វែងរក​សេចក្ដីពិត​បន្ថែម ដែល​ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​បាន​មាន​ព្រះបន្ទូល​ប្រាប់​ឲ្យ​ពួក​សិស្ស​របស់​ទ្រង់​បង្រៀន ។ ពាក្យ ចង្អៀត នៅ​ក្នុង​វគ្គ​បទគម្ពីរ​នេះ សំដៅ​ទៅ​លើ​ទ្វារ​ដែល​តូច ផ្ទុយ​ទៅ​នឹង ត្រង់ ដែល​មាន​ន័យ​ថា ជា​ផ្លូវ​ត្រង់ មិន​បត់បែន​ចុះ​ឡើង ។

ម៉ាថាយ ៧:១៥-២៧

ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​សន្យា​ថា​នឹង​ប្រទាន​សេចក្ដី​សង្គ្រោះ ដល់​អ្នក​ដែល​ធ្វើតាម​ព្រះឆន្ទៈ​របស់​ព្រះវរបិតា

តើ​គំនិត​មួយ​ចំនួន​ណា​ខ្លះ ដែល​ជា​ទូទៅ​ត្រូវបាន​ទទួល​យក​ដោយ​លោកិយ ប៉ុន្តែ​ផ្ទុយ​ទៅ​នឹង​ផែនការ​របស់​ព្រះវរបិតាសួគ៌ ?

សូម​គិត​អំពី​មូលហេតុ​ដែល​វា​អាច​នឹង​មាន​សារៈសំខាន់​ចំពោះ​អ្នក ដែល​ត្រូវ​យល់​ថា​បុគ្គល​ម្នាក់ ឬ មនុស្ស​មួយ​ក្រុម​កំពុង​តែ​បង្រៀន​អំពី​គំនិត ដែល​ផ្ទុយ​ទៅ​នឹង​ផែនការ​របស់​ព្រះវរបិតា​សួគ៌ ។

សូម​អាន ម៉ាថាយ ៧:១៥ ដោយ​ស្វែងរក​ការព្រមាន​ពី​ព្រះអម្ចាស់​ទៅ​ដល់​ពួក​សិស្ស​របស់​ទ្រង់ ។

រូបភាព
អែលឌើរ អិម រ័សុល បាឡឺដ

អែលឌើរ រ័សុល បាឡឺដ ក្នុង​កូរ៉ុម​នៃ​ពួក​សាវក​ដប់ពីរ​នាក់ បាន​ព្រមាន​អំពី « ពួក​ព្យាការី និង ពួក​គ្រូ​ក្លែងក្លាយ ទាំង​បុរស និង ស្ត្រី ដែល​តាំង​ខ្លួនឯង​ថា​ជា​អ្នក​បង្រៀន​គោលលទ្ធិ​ទាំងឡាយ​នៃ​សាសនាចក្រ » ព្រមទាំង « អ្នក​ទាំងឡាយ​ដែល​ថ្លែង ហើយ​បោះពុម្ពផ្សាយ​ដើម្បី​ជំទាស់​នឹង​ព្យាការី​ដ៏​ពិត​របស់​ព្រះ និង ជា​អ្នក​ដែល​បញ្ចុះបញ្ចូល​មនុស្ស​ទូទៅ​ដោយ​មើលស្រាល​ឥត​បើ​គិត ចំពោះ​សុខុមាលភាព​ដ៏​នៅ​អស់កល្ប​ជានិច្ច​នៃ​មនុស្ស​ដែល​ពួកគេ​បាន​ទាក់ទាញ​ចិត្ត​នោះ » (« Beware of False Prophets and False Teachers » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៩៩ ទំព័រ ៦៣ ) ។

សូម​អាន ម៉ាថាយ ៧:១៦–២០ ដោយ​ស្វែងរក​មធ្យោបាយ​មួយ ដែល​យើង​អាច​ដឹង​ថា​បុគ្គល​ម្នាក់​គឺ​ជា​ព្យាការី ឬ គ្រូ​ក្លែងក្លាយ​តាម​របៀប​ណា ។

យើង​រៀន​ចេញ​ពី​ខគម្ពីរ​នេះ នូវ​សេចក្ដីពិត​ដូច​ខាង​ក្រោម ៖ យើង​អាច​ស្គាល់​ពួក​ព្យាការី​ក្លែងក្លាយ​បាន ដោយ​ផល​ដែល​ពួកគេ​បង្កើត ។ វា​មាន​លក្ខណៈ​ស្រដៀង​នឹង​ការបង្ហាញ​អំពី​គុណភាព​នៃ​ដើម​ឈើ​តាមរយៈ​ប្រភេទ ឬ គុណភាព​នៃ​ផ្លែ​ដែល​វា​បញ្ចេញ នោះ​យើង​ក៏​អាច​ស្គាល់​ពួក​ព្យាការី និង គ្រូ​ក្លែងក្លាយ​តាមរយៈ​ការបង្រៀន ទង្វើ និង គំនិត​របស់​ពួកគេ​ដែរ ។

តើ​អ្នក​គិត​ថា ផល​មួយ​ចំនួន​ដែល​ពួក​ព្យាការី​បង្កើត​នោះ​គឺ​ជា​អ្វី ?

សូម​អាន ម៉ាថាយ ៧:២១–២៧ ដោយ​ស្វែងរក​អ្វី​ដែល​ព្រះអង្គ​សង្គ្រោះ​បាន​បង្រៀន​អំពី សារៈសំខាន់​នៃ​ការរស់នៅ​ឲ្យ​ស្រប​តាម​ការបង្រៀន​របស់​ទ្រង់ ។ សូម​កត់ចំណាំ​ថា ការបកប្រែ​ដោយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ កែប្រែ​សេចក្ដី​ថ្លែងការណ៍​នៅ​ក្នុង ខទី ២៣ ពី « អញ​មិន​ដែល​បាន​ស្គាល់​ឯង​រាល់​គ្នា​ទេ » ទៅ​ជា « ឯង​រាល់​គ្នា​មិន​ដែល​បាន​ស្គាល់​អញ​ទេ » ( ការបកប្រែ​ដោយ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ម៉ាថាយ ៧:៣៣ [ នៅ​ក្នុង ម៉ាថាយ ៧:២៣ លេខ​យោង  ] ) ។

  1. សូម​សរសេរ​នៅ​ក្នុង​សៀវភៅ​កំណត់ហេតុ​ការសិក្សា​ព្រះគម្ពីរ​របស់​អ្នក អំពី​របៀប​ដែល​អ្នក​នឹង​អនុវត្ត​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​របស់​អ្នក នូវ​គោលការណ៍​មួយ ឬ ច្រើន​ជាង​នេះ ដែល​អ្នក​បាន​រកឃើញ​នៅ​ក្នុង​មេរៀន​នេះ ។

  2. សូម​សរសេរ​ឃ្លា​ដែល​នៅ​ខាង​ក្រោម​នេះ ពី​ខាង​ក្រោម​កិច្ចការ​ថ្ងៃ​នេះ នៅ​ក្នុង​សៀវភៅ​កំណត់ហេតុ​ការសិក្សា​ព្រះគម្ពីរ​របស់​អ្នក ៖

    ខ្ញុំ​បាន​សិក្សា ម៉ាថាយ ៦-៧ ហើយ​បាន​បញ្ចប់​មេរៀន​នេះ​នៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។

    សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹង​បន្ថែម ដែល​ខ្ញុំ​ចង់​ចែកចាយ​ជាមួយ​គ្រូ​របស់​ខ្ញុំ ៖