មេរៀនទី ៥ ៖ ថ្ងៃទី ១
ម៉ាថាយ ១៨-២០
សេចក្តីផ្តើម
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់អំពីគោលការណ៍នានា ដែលនឹងជួយពួកគេដឹកនាំសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់បន្ទាប់ពីការយាងឡើងទៅស្ថានសួគ៌វិញរបស់ទ្រង់ ។ ទ្រង់ក៏បានតំណាលរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីអ្នកបម្រើ ដែលគ្មានចិត្តមេត្តា ជាការតបទៅនឹងសំណួររបស់ពេត្រុសស្ដីពីការអភ័យទោស ហើយទ្រង់បានបង្រៀនអំពីភាពបរិសុទ្ធនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានគូសបញ្ជាក់អំពីសារៈសំខាន់នៃការជ្រើសយកជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ជាជាងទ្រព្យសម្បត្តិខាងលោកិយ ហើយបានបង្រៀនរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីពួកអ្នកធ្វើការនៅក្នុងចម្ការទំពាំងបាយជូរ ។
ម៉ាថាយ ១៨
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់អំពីគោលការណ៍នានា ដែលនឹងជួយពួកគេដឹកនាំសាសនាចក្រ ហើយតំណាលរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីអ្នកបម្រើដែលគ្មានចិត្តមេត្តា
ដំណើររឿងខាងក្រោម ដែលតំណាលដោយប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ប្រាប់អំពីគ្រួសារមួយដែលមានកូនពីរខែបានស្លាប់ ៖ « ឪពុកជាជាងធ្វើទូ ក៏បានធ្វើក្ដាមឈូសដ៏ស្អាតមួយសម្រាប់ដាក់សពកូនសំណព្វរបស់គាត់ ។ ថ្ងៃបុណ្យសពគឺជាថ្ងៃដ៏អាប់អួរ ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងពីភាពសោកសៅដែលពួកគេមានពីការបាត់បង់កូនរបស់ខ្លួន ។ នៅពេលគ្រួសារនោះ បានដើរទៅដល់សាលាប្រជុំ ដែលឪពុកជាអ្នកលីក្ដារមឈុសតូចនោះ ដែលមានមនុស្សតែបន្ដិចមកចូលរួម ។ ទោះជាយ៉ាងណាក្ដី ទា្វរសាលាប្រជុំជាប់សោរ ។ ប៊ីស្សពដ៏រវល់នោះ បានភ្លេចអំពីពិធីបុណ្យសព ។ គាត់ពុំអាចទាក់ទងបានសោះ ។ ដោយមិនដឹងថាត្រូវធ្វើយ៉ាងណា នោះឪពុករូបនោះ បានលើកក្ដាមឈូសកូនដាក់លើដៃគាត់លីទៅផ្ទះវិញ ជាមួយនឹងគ្រួសារគាត់ទាំងដើរកាត់ភ្លៀងទទឹកខ្លួនជោគ » ( «Hidden Wedges» Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០២ ទំព័រ ១៩ ) ។
-
សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
-
ប្រសិនបើអ្នកជាសមាជិកម្នាក់ក្នុងគ្រួសារនោះ តើអ្នកមានអារម្មណ៍បែបណាកាលប៊ីស្សមិនបានមកពិធីបុណ្យសពនោះ ?
-
ហេតុអ្វីវាពិបាកនឹងអភ័យទោសឲ្យប៊ីស្សពនោះ ?
-
នៅក្នុង ម៉ាថាយ ១៨:១-១០ យើងអានថា ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ឲ្យរាបសា ហើយក្លាយដូចជាក្មេងតូច ។ ទ្រង់ក៏បានបង្រៀនដែរថា អ្នកទាំងឡាយដែល « ធ្វើឲ្យរវាតចិត្ត » ដល់កូនតូចដែលជឿដល់ទ្រង់ ឬនាំពួកគេឲ្យដើរផ្លូវខុស នោះនឹងរងទុក្ខ ( សូមមើល ខទី ៦–៧ រួមមាន ម៉ាថាយ ១៨:៦ លេខយោង ក ) ។
ភាពរាបសារបស់កូនតូចៗអាចប្រដូចទៅនឹង ភាពរាបសារបស់អ្នកប្រែចិត្តជឿថ្មីនៅក្នុងសាសនាចក្រ ។ តើយើងអាចរៀនមេរៀនអ្វីខ្លះ ពីអ្នកប្រែចិត្តជឿថ្មី ? តើយើងអាចចិញ្ចឹមបីបាច់ទាំងកូនតូចៗ និង អ្នកប្រែចិត្តជឿថ្មីនៅក្នុងសាសនាចក្របានយ៉ាងដូចម្ដេច ?
បន្ទាប់មក ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រទានឱវាទដល់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ឲ្យដកយករឿងដែលអាចធ្វើឲ្យពួកគេរវាតចិត្ត ឬបណ្ដាលឲ្យពួកគេភ្លាំងភ្លាត់ចេញពីជីវិតរបស់ពួកគេ ( សូមមើល ខទី ៩ ) ។ ទ្រង់ក៏បានបង្រៀនពួកសាវកទ្រង់ថា ប្រសិនបើនរណាម្នាក់ប្រព្រឹត្តខុស ឬ ធ្វើបាបទាស់នឹងពួកគេ ដំបូងពួកគេត្រូវព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហានោះជាមួយបុគ្គលនោះដោយសម្ងាត់ ។ ប្រសិនបើបុគ្គលនោះមិនព្រមប្រែចិត្តទេ លំដាប់នោះពួកគេនឹងត្រូវនាំទៅចំពោះមុខអ្នកកាន់សិទ្ធិអំណាចក្នុងសាសនាចក្រ ។ ( កំណត់ចំណាំ ៖ ការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដែលមាននៅក្នុង ម៉ាថាយ ១៨:១-១៤ នឹងត្រូវបានពិភាក្សាយ៉ាងស៊ីជម្រៅនៅក្នុងមេរៀនសម្រាប់ ម៉ាកុស ៩និង លូកា ១៥ ) ។
បន្ទាប់ពីទ្រង់បានណែនាំហើយ ពេត្រុស បានទូលសួរព្រះអម្ចាស់អំពីការអត់ទោស ។ សូមអាន ម៉ាថាយ ១៨:២១ ដោយស្វែងរកសំណួររបស់ពេត្រុស ។
ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាមួយចំនួននៅជំនាន់ពេត្រុសបានបង្រៀនថា បុគ្គលម្នាក់មិនត្រូវអភ័យទោសដល់មនុស្សម្នាក់ទៀតឲ្យលើសពីបីដងទេ ។ ដោយទូលសួរព្រះអម្ចាស់ថាតើលោកគួរអភ័យទោសដល់មនុស្សម្នាក់ដល់ទៅប្រាំពីរដង ពេត្រុសអាចនឹងគិតថាលោកគឺជាមនុស្សដែលមានចិត្តសប្បុរសហើយ ( សូមមើល ប្រ៊ូស អ័រ ម៉ាក់ខន់ឃី The Mortal Messiah: From Bethlehem to Calvary វ៉ុល ៤ [ ឆ្នាំ ១៩៧៩–៨១ ] ៣:៩១ ) ។ សូមអាន ម៉ាថាយ ១៨:២២ ដោយស្វែងរកចម្លើយរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះឆ្លើយតបទៅពេត្រុស ។
« ប្រាំពីរចិតសិបដង » គឺជាការលើកឡើងមួយថា យើងមិនគួរកំណត់ថាយើងគួរអភ័យទោសដល់មនុស្សដទៃទៀតប៉ុន្មានដងនោះទេ ។ ចម្លើយរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះទៅកាន់ពេត្រុស បង្រៀនអំពីសេចក្ដីពិតដែលថា ព្រះអម្ចាស់បានត្រាស់បង្គាប់យើងឲ្យអភ័យទោសដល់អ្នកទាំងឡាយដែលបានធ្វើឲ្យរវាទចិត្ត ឬ ធ្វើបាបទាស់នឹងយើង ។
ការអត់ទោសដល់មនុស្សដទៃគឺការប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សដែលធ្វើឲ្យយើងរវាតចិត្ត ឬឈឺចាប់ ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយមានអារម្មណ៍ល្អចំពោះគាត់ ( សូមមើល សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « អភ័យទោស » scriptures.lds.org គ. និង ស. ៦៤:៩–១១ ) ។ ការអភ័យទោសពុំមែនមានន័យថា យើងបន្តអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សដទៃធ្វើទុក្ខទោសយើង ឬថាអ្នកប្រមាថមិនគួរទទួលខុសត្រូវសម្រាប់ទង្វើរបស់ខ្លួនតាមច្បាប់ ឬដោយប្រការណាមួយឡើយ ។
បន្ទាប់ពីឆ្លើយនឹងសំណួររបស់ពេត្រុស នោះព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់អំពីរឿងប្រៀបប្រដូចមួយ ដែលអាចជួយយើងឲ្យយល់ហេតុផលដែលយើងគួរអភ័យទោសដល់អ្នកដទៃ ។
សូមអាន ម៉ាថាយ ១៨:២៣–៣០ ដោយស្វែងរកថាតើបាវបម្រើ និង គូកនរបស់គាត់បានជំពាក់ប្រាក់ចំនួនប៉ុន្មាន ។
តើបាវនោះជំពាក់ប្រាក់ស្ដេចប៉ុន្មាន ?
តើគូកនបានជំពាក់ប្រាក់អ្នកបម្រើនោះប៉ុន្មាន ?
សូមប្រើព័ត៌មានខាងក្រោមនេះ ដើម្បីជួយអ្នកគណនាថាវាត្រូវចំណាយរយៈពេលប៉ុន្មានដើម្បីអ្នកជំពាក់បំណុលម្នាក់ៗត្រូវសង ៖
នៅជំនាន់ព្រះយេស៊ូវ « ២កោដិស្មើនឹង ១០០,០០០,០០០ កាក់ [ រូបិយប័ណ្ណរ៉ូម ] ។ មួយកាក់គឺជាប្រាក់កម្រៃធម្មតាក្នុងមួយថ្ងៃសម្រាប់កម្មករទូទៅ » ( Jay A. Parry and Donald W. Parry Understanding the Parables of Jesus Christ [ ឆ្នាំ២០០៦ ] ទំព័រ ៩៥ ) ។ សូមគណនាថាតើរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំដែលកម្មករត្រូវធ្វើការ ដើម្បីសងបំណុលនេះអស់ដោយចែក ១០០,០០០,០០០ កាក់ នឹង ៣៦៥ថ្ងៃ ។
ប្រសិនបើប្រាក់ខែរបស់គាត់ត្រូវបានបើកឲ្យទាំងអស់ តើវានឹងចំណាយពេលប៉ុន្មានដើម្បីឲ្យបាវនោះសងបំណុលរបស់គាត់អស់ ?
២០ រៀលស្មើនឹង ១០០ កាក់ ។ ( សូមចាំថាកម្មករភាគច្រើនរកបានមួយកាក់ក្នុងមួយថ្ងៃ ) ។ សូមគណនាថាតើគូកនរបស់បាវនោះ ត្រូវចំណាយពេលប៉ុន្មានដើម្បីសងបំណុលរបស់គាត់អស់ ។
ប្រសិនបើប្រាក់ខែរបស់គាត់ត្រូវបានបើកឲ្យទាំងអស់ តើវានឹងចំណាយពេលប៉ុន្មានដើម្បីឲ្យគូកនរបស់បាវនោះសងបំណុលរបស់គាត់អស់ ?
សូមអាន ម៉ាថាយ ១៨:៣១–៣៥ ដោយស្វែងរកថាតើស្ដេចបានមានប្រតិកម្មដូចម្ដេច នៅពេលទ្រង់បានជ្រាបអំពីទង្វើរបស់បាវនោះចំពោះគូកនរបស់ខ្លួន ។
តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាស្ដេចមានបន្ទូលហៅបាវបម្រើនោះថាជាមនុស្សទុច្ចរិត ដោយសារគាត់មិនបានអភ័យទោសដល់គូកនខ្លួនសម្រាប់បំណុលនេះ ?
យោងតាមអ្វីដែលអ្នកបានអានក្នុង ខទី ៣៥ សូមសរសេរនិមិត្តរូបរបស់បុគ្គលទាំងបីនៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចនេះ ៖
ស្ដេច =
បាវបម្រើ =
គូកន =
ដោយប្រើអ្វីដែលអ្នកបានរៀនចេញពីរឿងប្រៀបប្រដូចនេះ សូមបញ្ចប់គោលការណ៍ខាងក្រោមនេះ ៖ ប្រសិនបើយើងចង់ឲ្យព្រះអភ័យទោសឲ្យយើង នោះ ។ សូមគិតដល់ការសរសេរសេចក្ដីពិតនេះ នៅលើគែមព្រះគម្ពីររបស់អ្នកក្បែរ ម៉ាថាយ ១៨:២៤-៣៥ ) ។
តើមនុស្សម្នាក់អាចធ្វើអ្វីខ្លះ ប្រសិនបើគាត់កំពុងស្មុគស្មាញក្នុងការអភ័យទោសដល់មនុស្សម្នាក់ទៀត ?
ប្រធាន ជែមស៍ អ៊ី ហ្វោស្ត ក្នុងគណៈប្រធានទីមួយបានបង្រៀន ៖
« យើងត្រូវដឹង ហើយទទួលស្គាល់អារម្មណ៍ខឹង ។ វាត្រូវការការបន្ទាបខ្លួនដើម្បីធ្វើដូចនោះបាន ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងនឹងលុតជង្គង់ចុះ ហើយទូលសុំព្រះវរបិតាសួគ៌ឲ្យប្រទានមនោសញ្ចេតនាចំពោះការរអភ័យទោស នោះទ្រង់នឹងជួយអ្នក ។ ព្រះអម្ចាស់តម្រូវយើងទាំងអស់គ្នាឲ្យ ‹ អត់ទោសដល់មនុស្សទាំងអស់ › [ គ. និង ស. ៦៤:១០ ] សម្រាប់សេចក្ដីល្អរបស់យើងផ្ទាល់ដោយសារ ‹ ការស្អប់ពន្យឺតដល់ការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ › [ Orson F. Whitney Gospel Themes ( ឆ្នាំ ១៩១៤ ) ទំព័រ ១៤៤ ] ។ លើកលែងតែយើងកម្ចាត់ចោលសម្អប់ និង ភាពល្វីងជូរចត់ចេញពីខ្លួនយើងប៉ុណ្ណោះ ទើបព្រះអម្ចាស់អាចដាក់ការលួងលោមចូលមកក្នុងដួងចិត្តរបស់យើងបាន ។ …
« … ពេលសោកនាដកម្មសង្គ្រប់មកលើយើង យើងមិនគួរឆ្លើយតបដោយព្យាយាមសងសឹកដោយខ្លួនឯងនោះទេ ប៉ុន្តែគួរទុកឲ្យយុត្តិធម៌ធ្វើការ ហើយបណ្ដាយឲ្យវាចប់ទៅ ។ វាមិនងាយស្រួលនឹងបណ្ដោយឲ្យវាចប់ទៅ ហើយកម្ចាត់ចេញនូវការអន់ចិត្ត ដែលកកើតឡើងចេញពីដួងចិត្តរបស់យើងឡើយ ។ ព្រះអង្គសង្រ្គោះបានប្រទានដល់យើងទាំងអស់គ្នានូវសេចក្ដីសុខសាន្តដ៏មានតម្លៃ តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែវាអាចមានដល់យើងបានតែពេលដែលយើងសុខចិត្តលះបង់អារម្មណ៍អវិជ្ជមាននៃសេចក្ដីក្រោធ គំនុំ ឬ ការសងសឹកប៉ុណ្ណោះ ។ សម្រាប់យើងទាំងអស់គ្នាដែលអភ័យទោសដល់ ‹ ពួកអ្នកដែលបំពានដល់យើង › [ ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ម៉ាថាយ ៦:១៣ ] សូម្បីតែពួកអ្នកដែលបានប្រព្រឹត្តឧក្រិដ្ឋកម្មដ៏ធ្ងន់ធ្ងរក្ដី នោះដង្វាយធួននាំមកនូវរង្វាស់នៃសេចក្ដីសុខសាន្ត និង ការលួងលោម » ( «The Healing Power of Forgiveness» Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៧ ទំព័រ ៦៩ ) ។
-
សូមសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក អំពីគ្រាមួយដែលព្រះអម្ចាស់បានជួយអ្នកឲ្យអភ័យទោសដល់នរណាម្នាក់ដែលបានធ្វើបាប ឬ ធ្វើឲ្យអ្នករវាតចិត្ត ។
ខាងក្រោមនេះគឺជាសេចក្ដីបញ្ចប់នៃដំណើររឿងដែលប្រធាន ម៉នសុន បានចែកចាយនៅដើមមេរៀន ៖ « ប្រសិនបើគ្រួសារនោះមានចរិតមិនសមរម្យ ពួកគេនឹងបន្ទោសប៊ីស្សព ហើយបញ្ចេញអារម្មណ៍ដ៏ឈឺចាប់នោះ ។ ពេលដែលប៊ីស្សព បានដឹងពីសោកនាដកម្មនេះ គាត់បានទៅជួបនឹងគ្រួសារនោះ ហើយបានសុំអភ័យទោស ។ ឪពុករូបនោះបានទទួលយកការសុំអភ័យទោសនោះទាំងមានការឈឺចាប់នៅលើទឹកមុខនៅឡើយ ទាំងទឹកភ្នែក រួចហើយអ្នកទាំងពីរនាក់បានពេញដោយមនោសញ្ចេតនានៃការយោគយល់គ្នា » ( «Hidden Wedges» ទំព័រ ១៩ ) ។
សូមគិតអំពីមនុស្សដែលអ្នក មិនព្រមអភ័យទោសឲ្យនៅក្នុងជីវិតអ្នក ។ សូមអធិស្ឋានឲ្យមានបំណងប្រាថ្នាមួយដើម្បីអភ័យទោស និងសមត្ថភាពបំភ្លេចការឈឺចាប់ និងសេចក្ដីក្រោធដើម្បីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអាចជួយអ្នកឲ្យមានអារម្មណ៍សុខសាន្ត និងភាពលួងលោមចិត្តតាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ។
ម៉ាថាយ ១៩:១-១២
ព្រះអង្គសង្គ្រោះបង្រៀនអំពីភាពបរិសុទ្ធនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍
គោលលទ្ធិរបស់ព្រះអម្ចាស់ទាក់ទិននឹងអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងការលែងលះគ្នាគឺខុសពីការយល់ឃើញជាច្រើនពីសំណាក់លោកិយ ។
តើការយល់ឃើញមួយចំនួនពីសំណាក់លោកិយអំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ ឬការលែងលះគ្នាមានអ្វីខ្លះ ?
នៅពេលអ្នកសិក្សា ម៉ាថាយ ១៩:១–១២ សូមស្វែងរកការបង្រៀនរបស់ព្រះអម្ចាស់អំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងការលែងលះគ្នា ហើយពិចារណាអំពីសារៈសំខាន់នៃការបង្រៀនទាំងនេះចំពោះពួកគេ ។
សូមអាន ម៉ាថាយ ១៩:១-៣ ដោយស្វែងរកសំណួរ ដែលពួកផារីស៊ីបានចោទសួរព្រះយេស៊ូវ ។
ឃ្លា « នឹងលែងប្រពន្ធ ដោយហេតុណាក៏ដោយ » ( ម៉ាថាយ ១៩:៣ ) សំដៅលើបុរសម្នាក់ដែលនឹងលែងលះប្រពន្ធខ្លួនជាដាច់ខាត សូម្បីតែវាជារឿងតូចតាច ឬជាភាពអត្មានិយមក៏ដោយ ។
សូមអាន ម៉ាថាយ ១៩:៤–៦ ដោយស្វែងរកអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀន អំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ និង ការលែងលះ ។
ខគម្ពីរទាំងនេះបង្រៀនថា អាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងបុរសម្នាក់ និងស្ត្រីម្នាក់គឺជាទំនាក់ទំនងដ៏ពិសិដ្ឋមួយដែលព្រះបានរៀបចំ ហើយបង្កើតឡើង ។ សូមគិតដល់ការសរសេរសេចក្ដីពិតនេះ នៅលើគែមព្រះគម្ពីររបស់អ្នកក្បែរ ម៉ាថាយ ១៩:៦ ។ នៅក្នុងវិវរណៈសម័យទំនើប ព្រះអម្ចាស់បានបញ្ជាក់ថា « សេចក្ដីសញ្ញាថ្មី ហើយអស់កល្បអស់កាលជានិច្ចខាងអាពាហ៍ពិពាហ៍ » ( អាពាហ៍ពិពាហ៍នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ) គឺចាំបាច់ចំពោះភាពលើកតម្កើង ( សូមមើល គ. និង ស. ១៣១:១–៤ ) ។
សូមអាន ម៉ាថាយ ១៩:៧ ដោយរកមើលសំណួរមួយទៀតដែលពួកផារិស៊ីបានចោទសួរព្រះយេស៊ូវ ។
ម៉ាថាយ ១៩:៨-៩ កត់ត្រាថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលប្រាប់ពួកផារិស៊ីថា ម៉ូសេបានអនុញ្ញាតឲ្យមានការលែងលះកើតឡើងនៅក្នុងជំនាន់របស់លោក ដោយសារភាពរឹងរូសនៃដួងចិត្តរបស់ប្រជាជននោះ ។ វាក្យសព្ទ « លែង » នៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះក៏អាចមានន័យផងដែរថា បែកបាក់ ឬចាកចេញ ។
សូមអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍តទៅនេះ ដែលថ្លែងដោយ អែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ជួយបញ្ជាក់អំពីរបៀបការបង្រៀននេះទាក់ទងនឹងសម័យរបស់យើង ៖ « ប្រភេទអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលទាមទារឲ្យមានភាពតម្កើងឡើង—មានរយៈពេលអស់កល្ប ហើយមានគុណលក្ខណៈដូចជាព្រះ—ពុំសញ្ជឹងគិតពីការលែងលះឡើយ ។ នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអម្ចាស់ ស្វាមីភរិយាត្រូវបានរៀបការសម្រាប់ភាពអស់កល្បជានិច្ច ។ ប៉ុន្តែអាពាហ៍ពិពាហ៍ខ្លះមិនរីកចម្រើនឆ្ពោះទៅរកគំនិតនោះទេ ។ ដោយសារ ‹ ចិត្ត [ របស់យើង ] រឹងរបឹង [ ម៉ាថាយ ១៩:៨ ] នៅបច្ចុប្បន្ននេះព្រះអម្ចាស់ពុំបានបង្ខំឲ្យទូទាត់ផលវិបាកនៃបទដ្ឋានសេឡេស្ទាលឡើយ ។ ទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យបុគ្គលដែលលែងលះគ្នារៀបការម្ដងទៀតដោយគ្មានស្នាមប្រឡាក់នៃអមតភាពដែលបានបញ្ជាក់នៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យសួគ៌ា » ( « Divorce » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ២០០៧ ទំព័រ ៧០ ) ។
-
នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក សូមរាយបញ្ជីអំពីរបៀបដែលអ្នករៀបចំខ្លួនសម្រាប់ « ប្រភេទអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលទាមទារឲ្យមានភាពតម្កើងឡើង » ដែលបានពិពណ៌នាដោយ អែលឌើរ អូក ។ តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីមានអាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ដោយមានការតាំងចិត្តដ៏មុតមាំក្នុងការជម្នះលើការខ្វែងគំនិតគ្នាដោយពុំចាំបាច់មានការលែងលះ ?
ម៉ាថាយ ១៩:១៣-២០:៣៤
ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនអំពីជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយតំណាលរឿងប្រៀបប្រដូចស្ដីពីពួកអ្នកធ្វើការក្នុងចម្ការទំពាំងបាយជូរ
ម៉ាថាយ ១៩:១៣-៣០ កត់ត្រាថា ព្រះយេស៊ូវបានលើកទឹកចិត្តអ្នកដើរតាមទ្រង់ ឲ្យស្វែងរកជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចជាជាងទ្រព្យសម្បត្តិខាងលោកិយ ។ ពេត្រុសបានទូលសួរអំពីអ្វីដែលពួកសិស្សនឹងទទួលបាន ដោយសារពួកគេបានលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិខាងលោកិយរបស់ខ្លួនមកដើរតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ( កំណត់ចំណាំ ៖ ព្រឹត្តិការណ៍ដែលបានពិភាក្សានៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះនឹងត្រូវបង្រៀនយ៉ាងលម្អិតនៅក្នុងមេរៀនសម្រាប់ ម៉ាកុស ១០ ) ។
នៅក្នុង ម៉ាថាយ ២០:១–១៦ យើងអានថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់អំពីរឿងប្រៀបប្រដូចមួយដើម្បីជួយពួកគេឲ្យយល់ព្រះរាជបំណងរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ដើម្បីប្រទានឱកាសទទួលបានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដល់កូនចៅរបស់ទ្រង់ទាំងអស់ ។ នៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចនេះ បុរសម្នាក់បានជួលកម្មករនៅពេលខុសពីគ្នាពេញមួយថ្ងៃឲ្យធ្វើការនៅក្នុងចម្ការទំពាំងបាយជូររបស់គាត់ ក្រោយមកគាត់បានបង់ប្រាក់ឲ្យស្មើៗគ្នានៅពេលបញ្ចប់ការងារ ។
ម៉ាថាយ ២០:១៧–៣៤ កត់ត្រាថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលប្រាប់ជាមុនថានឹងមានមនុស្សក្បត់ទ្រង់ ហើយទ្រង់ត្រូវបានគេដាក់ទោសរហូតដល់សុគត កាលទ្រង់ត្រឡប់ទៅទីក្រុងយេរូសាឡិមវិញ ។ ទ្រង់បានបង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ថា ពួកគេគួរធ្វើតាមគំរូរបស់ទ្រង់ ហើយបម្រើដល់មនុស្សដទៃ ប្រសើរជាងការស្វែងរកមុខតំណែង និងសិទ្ធិអំណាច ។
-
សូមសរសេរឃ្លាខាងក្រោមនេះ ពីខាងក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
ខ្ញុំបានសិក្សា ម៉ាថាយ ១៨-២០ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។
សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែម ដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖