មេរៀនទី ៧ ៖ ថ្ងៃទី ២
ម៉ាថាយ ២៧–២៨
សេចក្តីផ្តើម
ដើម្បីជាផ្នែកមួយនៃការរួមគំនិតដើម្បីធ្វើគុតព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាបាននាំទ្រង់ទៅជួបប៉ុនទាស-ពីឡាត់ជា អភិបាលរ៉ូម ។ ពីឡាត់បាននាំព្រះយេស៊ូវទៅឲ្យធ្វើទុក្ខទោស ហើយត្រូវឆ្កាង ។ ព្រះយេស៊ូវបានសុខព្រះទ័យទទួលការរងទុក្ខ និងសេចក្ដីស្លាប់ដើម្បីបំពេញតាមព្រះទ័យរបស់ព្រះវរបិតាទ្រង់ ។
ម៉ាថាយ ២៧:១–២៥
ព្រះយេស៊ូវត្រូវបាននាំទៅឲ្យពីឡាត់ ហើយត្រូវគេធ្វើទុក្ខទោស ព្រមទាំងត្រូវគេឆ្កាង
ប្រសិនបើអ្នកអាចក្លាយជាសាក្សីម្នាក់ចំពោះព្រឹត្តិការណ៍មួយក្នុងព្រះគម្ពីរ តើអ្នកនឹងជ្រើសយកព្រឹត្តិការណ៍មួយណា ? ហេតុអ្វី ?
នៅក្នុងមេរៀននេះ អ្នកនឹងសិក្សាព្រឹត្តិការណ៍ដ៏សំខាន់បំផុតមួយនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃពិភពលោក ។ នៅពេលអ្នកសិក្សា សូមស្រមៃថាអ្នកកំពុងឃើញអ្វីដែលបានកើតឡើង ។
នៅក្នុងម៉ាថាយ ២៦ យើងអានថា ព្រះយេស៊ូវត្រូវគេចាប់ព្រះកាយ ហើយត្រូវគេប៉ុនប៉ងព្យាបាទ និង ធ្វើទុក្ខទោសដោយអយុត្តិធម៌ពីសំណាក់ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដា ។ នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ពួករ៉ូម ពួកសាសន៍យូដាគ្មានអំណាចក្នុងការប្រហារជីវិតនរណាម្នាក់ឡើយ ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាខំស្វែងរកបទល្មើសមួយតាមច្បាប់រ៉ូមដែលព្រះយេស៊ូវនឹងត្រូវបានគេដាក់ទោសដល់សុគត ។
នៅក្នុង ម៉ាថាយ ២៧:១–១០ យើងរៀនថា ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាបាននាំព្រះយេស៊ូវទៅជួបប៉ុនទាស-ពីឡាត់ ជាអភិបាលរ៉ូមនៅស្រុកយូដា ។ កាលយូដាសបានឃើញព្រឹត្តិការណ៍នេះ គាត់បានសោកស្ដាយចំពោះការជ្រើសរើសក្បត់នឹងព្រះយេស៊ូវ គាត់បានខំយកប្រាក់ដែលគាត់បានទទួលទៅឲ្យពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាវិញ ហើយក្រោយមកទៀតបានបញ្ចប់ជីវិតខ្លួនឯង ។ ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ បញ្ជាក់ថា យូដាស « បានចងកសម្លាប់ខ្លួននៅលើដើមឈើ ។ ហើយភ្លាមនោះ គាត់បានធ្លាក់មកដី ហើយធ្លាយពោះវៀនចេញមកក្រៅក៏បានស្លាប់ទៅ » ( ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ម៉ាថាយ ២៧:៦ [ នៅក្នុង ម៉ាថាយ ២៧:៥ លេខយោង ក ] ) ។
ដោយសារប្រាក់នោះគឺជា « ថ្លៃឈាម » (ម៉ាថាយ ២៧:៦) វាមិនត្រូវតាមច្បាប់ដើម្បីដាក់វាបញ្ចូលទៅក្នុងរតនាគាវិញឡើយ ហេតុដូច្នេះហើយពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាបានប្រើប្រាក់នោះទិញដីវាលរបស់ជាងស្មូនសម្រាប់ជាទីកប់ខ្មោចមនុស្សចម្លែក ( ជនបរទេស ) ។ ម៉ាថាយបានយោងទៅព្រឹត្តិការណ៍នេះជាការបំពេញមួយនៃការព្យាករ ( សូមមើល សាការី ១១:១២–១៣ ) ។
ដោយសារតែមានសម្ពាធពីសំណាក់ពួកសាសន៍យូដា និង ការភ័យខ្លាចថានឹងបាត់បង់ការគ្រប់គ្រងលើប្រជាជនខ្លួនឯងផង ពីឡាត់បានបញ្ជូនព្រះយេស៊ូវទៅឲ្យគេឆ្កាង ( សូមមើល ម៉ាថាយ ២៧:១១–២៦ ) ។ ( អ្នកនឹងមានឱកាសសិក្សាព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះកាន់តែលម្អិតនៅក្នុងមេរៀនសម្រាប់ យ៉ូហាន ១៨–១៩ ) ។
ម៉ាថាយ ២៧:២៦–៥០
ព្រះយេស៊ូវត្រូវគេធ្វើទុក្ខទោស ប្រមាថ ហើយឆ្កាង
ពីមុនបញ្ជូនព្រះយេស៊ូវទៅឆ្កាង ពីឡាត់បានឲ្យគេវាយនឹងរំពាត់ ( សូមមើល ម៉ាថាយ ២៧:២៦ ) ។ ត្រូវគេវាយនឹងរំពាត់មានន័យថា ត្រូវគេវាយជាច្រើនដងដោយប្រើខ្សែតីដែលមានកំទេចថ្ម ឬចម្រឹងមុតស្រួចបង្កប់នៅក្នុងខ្សែមួយចំនួន ។ ការដាក់ទោសបែបនេះ ជាធម្មតាគឺសម្រាប់ជនដែលជាពួកអ្នកបម្រើ ចំណែកឯបុគ្គលដែលមានខ្សែលោហិតថ្លៃថ្នូរ ឬពួកអ្នកមានសេរីភាពនៃរ៉ូមត្រូវបានគេវាយនឹងដំបង ។ មានមនុស្សជាច្រើនមិនអាចទ្រាំទ្រនឹងការធ្វើទុក្ខទោសឡើយ ដោយសារវាធ្វើឲ្យមានរបួសរាងកាយយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ។
សូមអាន ម៉ាថាយ ២៧:២៧–៣២ ដោយស្វែងរកទង្វើដែល ពួកទាហានរ៉ូមបានធ្វើចំពោះព្រះយេស៊ូវ ។
តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាពួកទាហានបានស្វែងរកមនុស្សម្នាក់ឲ្យជួយលីឈើឆ្កាងរបស់ព្រះយេស៊ូវ ?
-
សូមស្រមៃថាអ្នកមានស្ថានភាពដូចជាស៊ីម៉ូនជាសាសន៍គីរេន ។ តើអ្នកអាចនឹងមានគំនិត ឬ អារម្មណ៍បែបណា ប្រសិនបើអ្នកស្ថិតក្នុងចំណោមហ្វូងមនុស្ស ហើយត្រូវបានបង្ខំឲ្យលីឈើឆ្កាងរបស់ព្រះយេស៊ូវ ? សូមសរសេរចម្លើយរបស់អ្នក នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីរ ។
ម៉ាថាយ ២៧:៣៣ កត់ត្រាថា ព្រះយេស៊ូវត្រូវគេនាំទៅ « កន្លែងហៅថា គាល់កូថា ដែលស្រាយថាភ្នំលលាដ៏ក្បាល » ។
អែលឌើរ ជេម អ៊ី ថាលម៉េហ្គ ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានបង្រៀនអំពីឈ្មោះនៃទីកន្លែងនោះថាដូច្នេះ ៖ « ឈ្នោះនោះអាចត្រូវបានហៅដោយយោងតាមលក្ខណៈពិសេសនៃទ្រង់ទ្រាយ ដូចជាយើងនិយាយអំពីកំពូលភ្នំមួយ ឬ ថាបើកន្លែងនោះជាកន្លែងដែលជាធម្មតាប្រើសម្រាប់ការប្រហារជីវិត វាអាចនឹងត្រូវបានហៅដូច្នោះជាការបង្ហាញពីសេចក្ដីស្លាប់ គឺដូចជាយើងហៅឆ្អឹងលលាដ៏ក្បាលមួយ ថាជាក្បាលមនុស្សស្លាប់ដែរ » (Jesus the Christ, កំណែទី ៣ [ ឆ្នាំ ១៩១៦ ] ទំព័រ ៦៦៧ ) ។
ម៉ាថាយ ២៧:៣៤–៤៥ កត់ត្រាថា ព្រះយេស៊ូវបដិសេធមិនសោយទឹកខ្មេះ ដែលជាធម្មតាត្រូវបានផ្ដល់ឲ្យដល់អ្នកដែលត្រូវឆ្កាងផឹកដើម្បីកាត់បន្ថយការឈឺចាប់ ។ មនុស្សដទៃទៀតដែលឃើញការឆ្កាង បានព្យាយាមប្រមាថ ហើយល្បួងព្រះយេស៊ូវ ។
សូមអាន ម៉ាថាយ ២៧:៤៦ ដោយស្វែងរកបន្ទូលដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលកាលនៅលើឈើឆ្កាងនោះ ។ អ្នកអាចគូសចំណាំនូវអ្វីដែលអ្នករកឃើញ ។
ដើម្បីយល់កាន់តែច្បាស់អំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅគ្រានេះ សូមអានឮៗនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដូចខាងក្រោម ដោយអែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖
« ខ្ញុំសូមថ្លែងដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ក៏មានគារវភាពផងដែរ អំពីអ្វីដែលអាចបានកើតឡើងនៅក្នុងគ្រាដ៏តោកយ៉ាកបំផុតនៅក្នុងដំណើរតែអង្គឯងទៅធ្វើដង្វាយធួននេះ ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងអំពីគ្រាចុងក្រោយទាំងនោះ ដែលព្រះយេស៊ូវច្បាស់ជាបានត្រៀមព្រះកាយរួចរាល់ខាងបញ្ញា និង ខាងរូបកាយ ប៉ុន្តែទ្រង់អាចនឹងពុំបានត្រៀមយ៉ាងពេញលេញខាងសតិអារម្មណ៍ និង ខាងវិញ្ញាណឡើយ—ដែលរួមមានដើមហេតុដែលនាំទៅរកការអស់សង្ឃឹមនៃការដកខ្លួនដ៏ទេវភាពកាលទ្រង់បានស្រែកដោយភាពឯកោ ចុងក្រោយថា ‹ ឱ ព្រះអង្គៗនៃទូលបង្គំអើយ ហេតុអ្វីបានជា ទ្រង់ ចោលទូលបង្គំ ? › [ ម៉ាថាយ ២៧:៤៦ បានគូសបញ្ជាក់បន្ថែម ] ។ …
« ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ដោយអស់ពីជំនឿនៃព្រលឹងរបស់ខ្ញុំថា … ព្រះវរបិតាដ៏ល្អឥតខ្ចោះមួយអង្គពុំបានបោះបង់ចោលព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់នៅគ្រានោះឡើយ ។ ពិតណាស់ វាគឺជាជំនឿផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំថា នៅរាល់ការងារបម្រើក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ព្រះវរបិតាពុំធ្លាប់គង់នៅជិតនឹងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ជាងនៅគ្រាចុងក្រោយនៃការរងទុក្ខដ៏ឈឺចាប់ទាំងនេះឡើយ ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ … ព្រះវរបិតាបានដកយកការលួងលោមនៃព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ចេញពីព្រះយេស៊ូវមួយរយៈខ្លី ដែលជាការគាំទ្រនៃវត្តមានដ៏ផ្ទាល់របស់ទ្រង់ » ( « None Were with Him » Ensign ឬ Liahona ខែឧសភា ឆ្នាំ ២០០៩ ទំព័រ៨៧–៨៨ ) ។
តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាព្រះវរបិតាសួគ៌បានដកយកព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ចេញពីព្រះយេស៊ូវនៅគ្រានោះ ?
សូមអានផ្នែកបញ្ចប់នៃសេចក្ដីថ្លែងការណ៍របស់អែលឌើរ ហូឡិន ហើយគូសចំណាំអ្វីដែលលោកបានមានប្រសាសន៍ដែលពន្យល់អំពីមូលហេតុដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានជួបប្រទះនឹងការដកខ្លួនរបស់ព្រះវិញ្ញាណ ៖ « វាតម្រូវឲ្យមាន ពិតណាស់វាគឺជាកត្តាដ៏សំខាន់ចំពោះសារៈសំខាន់នៃដង្វាយធួន ដែលព្រះរាជបុត្រាដ៏ល្អឥតខ្ចោះអង្គនេះ ដែលពុំធ្លាប់មានបន្ទូលពីរឿងអាក្រក់ ឬធ្វើខុស ឬប៉ះនឹងរឿងដែលមិនស្អាត អង្គទ្រង់ត្រូវតែស្គាល់ពីអារម្មណ៍ដែល មនុស្សដទៃ—គឺយើង គឺយើងទាំងអស់គ្នា—មាន នៅពេលយើងបានធ្វើអំពើបាបបែបនោះ ។ ដើម្បីឲ្យដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់គ្មានទីបញ្ចប់ ហើយមានភាពអស់កល្ប ទ្រង់ត្រូវទទួលអារម្មណ៍ថាតើសេចក្ដីស្លាប់មានសភាពបែបណាទាំងខាងសាច់ឈាម និងខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីទទួលអារម្មណ៍ថាតើការបាត់ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះមានសភាពបែបណា ដោយបន្សល់ទុកនូវអារម្មណ៍ឯកោទាំងស្រុង ហើយអស់សង្ឃឹមនោះ » ( « None Were with Him » ទំព័រ ៨៨ ) ។
ចេញពី ម៉ាថាយ ២៧:៤៦ និង សេចក្ដីថ្លែងការណ៍របស់ ហូឡិន យើងអាចរៀនថា ជាផ្នែកនៃដង្វាយធួន ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានទទួលអារម្មណ៍ថាព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌បានដកខ្លួនចេញពីទ្រង់ ។
នៅពេលយើងធ្វើបាប យើងមានបទពិសោធន៍នៃការស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ—ដែលជាការដកខ្លួនចេញនៃព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានដកពិសោធន៍នូវសេចក្ដីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណនៅក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី និងនៅលើឈើឆ្កាង នោះទ្រង់អាចជួយយើងនៅពេលយើងបែកចេញពីព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ដោយសារការជ្រើសរើសមិនល្អរបស់យើង ។ ទ្រង់ក៏អាចជួយយើងនៅពេលយើងមានអារម្មណ៍ឯកោផងដែរ ។
សូមអាន ម៉ាថាយ ២៧:៥០ ។ ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ថ្លែងថា « កាលព្រះយេស៊ូវ ទ្រង់បានស្រែកជាខ្លាំងម្តងទៀត នោះទ្រង់មានបន្ទូលថា ព្រះវរបិតាអើយ វាបានបញ្ចប់ហើយ ព្រះទ័យទ្រង់បានសម្រេចហើយ ក៏ប្រគល់វិញ្ញាណទ្រង់ទៅវិញ » ( ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ម៉ាថាយ ២៧:៥៤ [ នៅក្នុង ម៉ាថាយ ២៧:៥០ លេខយោង ក ] ) ។
ស្របតាមការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ អំពីខគម្ពីរនេះ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានរងការឈឺចាប់ដើម្បីបំពេញព្រះទ័យរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។
នៅពេលអ្នកសិក្សា ម៉ាថាយ ២៦ នៅក្នុងមេរៀនមុន អ្នកបានរៀនអំពីការរងការឈឺចាប់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី និង ព្រះទ័យទ្រង់ក្នុងការដាក់ព្រះបំណងទ្រង់ទៅក្នុងព្រះបំណងរបស់ព្រះវរបិតា ។ អ្នកអាចនឹងចង់សរសេរ ម៉ាថាយ ២៦:៣៩ ទុកជាបទគម្ពីរយោងនៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់អ្នកក្បែរ ម៉ាថាយ ២៧:៥០ ដើម្បីជួយអ្នកចងចាំថា ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើតាមអ្វីដែលទ្រង់បានសន្យាថានឹងធ្វើ ។
សូមអាន ម៉ាថាយ ២៧:៥១ ដោយស្វែងរកអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅពេលព្រះយេស៊ូវបានសុគត ។
នៅក្នុងសម័យព្រះយេស៊ូវ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធមានបន្ទប់ពីរ—គឺទីបរិសុទ្ធ និង ទីបរិសុទ្ធដ៏ពិសិដ្ឋ ។ បន្ទប់ទាំងពីរនេះត្រូវខណ្ឌដាច់ពីគ្នាដោយវាំងនន ឬរនាំងមួយ ។ « ទីបរិសុទ្ធដ៏ពិសិដ្ឋគឺជាបន្ទប់ដ៏ពិសិដ្ឋបំផុតនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធពីបូរាណ វាជានិមិត្តរូបនៃវត្តមានរបស់ព្រះ ។ មួយឆ្នាំម្ដង នៅថ្ងៃបុណ្យយញ្ញបូជា សង្ឃជាន់ខ្ពស់បានដើរកាត់ពីទីបរិសុទ្ធតាមវាំងនននៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយចូលទៅក្នុងទីបរិសុទ្ធដ៏ពិសិដ្ឋ ជាកន្លែងដែលគាត់បានបង្ហូរឈាមនៃដង្វាយលោះបាបមួយដើម្បីឲ្យធួនសម្រាប់អំពើបាបនៃក្រុមជំនុំទាំងអស់របស់អ៊ីស្រាអែល ( សូមមើល លេវីវិន័យ ១៦ ) ។ កាលវាំងននព្រះវិហារបរិសុទ្ធបាន « រហែកជាពីរ » នៅពេលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានសុគត ( ម៉ាថាយ ២៧:៥១ ) វាគឺជានិមិត្តសញ្ញាដ៏អស្ចារ្យមួយថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដែលជាសង្ឃជាន់ខ្ពស់ដ៏អស្ចារ្យ បានឆ្លងកាត់តាមវាំងនននៃសេចក្ដីស្លាប់ ហើយមិនយូរប៉ុន្មាននឹងយាងចូលទៅក្នុងវត្តមាននៃព្រះ [ ជាព្រះវរបិតា ] » ( New Testament Student Manual [ Church Educational System manual ឆ្នាំ ២០១៤ ] ទំព័រ ៩៤ ) ។
អែលឌើរ ប្រ៊ូស អ័រ ម៉ាក់ខន់ឃី ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានបង្រៀនអំពីវាំងនននៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធបានរហែកដូចតទៅនេះ ៖ « ឥឡូវនេះព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើពលិកម្ម ក្រឹត្យវិន័យត្រូវបានបំពេញ គ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រាមូសាអ៊ីកបានដួលរលំ ភាពពោរពេញនៃដំណឹងល្អបានកើតមានដោយមានពន្លឺ និង អំណាចរបស់វា យ៉ាងដូច្នោះ—ដើម្បីធ្វើវាឲ្យមហស្ចារ្យ តាមរបៀបមួយដែលពួកអ្នកស្រុកយូដាទាំងអស់នឹងបានដឹង ថានគរត្រូវបានដកយកចេញពីពួកគេ ហើយប្រគល់ទៅឲ្យអ្នកផ្សេងវិញ—ព្រះបានហែកវាំងនននៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ‹ ចាប់តាំងពីលើចុះទៅដល់ក្រោម › ។ ឥឡូវនេះទីបរិសុទ្ធដ៏ពិសិដ្ឋបានបើកសម្រាប់មនុស្សគ្រប់រូប តាមរយៈព្រះលោហិតដ៏ធួននៃកូនចៀម ឥឡូវនេះមនុស្សទាំងអស់អាចចូលទៅក្នុងទីដ៏ខ្ពស់ ហើយបរិសុទ្ធជាងទីណាៗទាំងអស់ ជានគរដែលមនុស្សរកឃើញជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។ … ពិធីបរិសុទ្ធនានាដែលបានធ្វើឡើងតាមវាំងនននៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធបូរាណនោះគឺតំណាងឲ្យអ្វីដែលព្រះគ្រីស្ទត្រូវធ្វើ ដែលឥឡូវនេះទ្រង់កំពុងធ្វើ មនុស្សទាំងអស់មានសិទ្ធិឆ្លងកាត់វាំងនននោះចូលទៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះអម្ចាស់ដើម្បីគ្រងភាពតម្កើងឡើងដ៏ពេញលេញ » ( Doctrinal New Testament Commentary វ៉ុល ៣ [ ឆ្នាំ ១៩៦៥–៧៣ ] ១:៨៣០ អក្សរទ្រេតបានបន្ថែម ) ។
យើងរៀនចេញពីការរហែកវាំងនននៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅពេលព្រះគ្រីស្ទសុគតថា ដោយសារតែដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ យើងទាំងអស់គ្នាអាចចូលទៅក្នុងវត្តមានរបស់ព្រះបាន ប្រសិនបើយើងប្រែចិត្ត ហើយរក្សាសេចក្ដីសញ្ញា ។
-
សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
-
តើដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអាចធ្វើឲ្យយើងត្រឡប់ទៅវត្តមានរបស់ព្រះវិញបានដោយរបៀបណា ?
-
តើ យើង ត្រូវតែធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បី មានភាពសក្ដិសមរស់នៅជាមួយនឹងព្រះវរបិតាសួគ៌យើងអស់កល្បជានិច្ច ?
-
ម៉ាថាយ ២៧:៥២–៦៦ ផ្ដល់ព័ត៌មានកាន់តែច្រើនអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងបន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានសុគត ។ សូមកត់ចំណាំថា ម៉ាថាយបានកត់ត្រាថាវាគឺ « បន្ទាប់ពី ការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ [ របស់ព្រះយេស៊ូវ ] » ( ម៉ាថាយ ២៧:៥៣ អក្សរទ្រេតបានបន្ថែម ) ដែលប្រជាជនសុចរិតជាច្រើនដែលបានស្លាប់ ក៏បានរស់ឡើងវិញដែរ ហើយបានបង្ហាញខ្លួនឲ្យមនុស្សជាច្រើនឃើញនៅក្រុងយេរូសាឡិម ( សូមមើលផងដែរ គ. និង ស. ១៣៣:៥៤–៥៦ ) ។
បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានសុគត យ៉ូសែបដែលនៅភូមិអើរីម៉ាថេ ជាសិស្សម្នាក់មានទ្រព្យសម្បត្តិស្ដុកស្ដម្ភ « បាន [ សូម ] ព្រះសពព្រះយេស៊ូវ » ( ម៉ាថាយ ២៧:៥៨ សូមមើលផងដែរ យ៉ូហាន ១៩:៣៩ ) ។ ព្រះសពរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះត្រូវបានរុំនឹងកំណាត់សំពត់ស្អាតមួយ ហើយបានបញ្ចុះនៅក្នុងផ្នូរដែលជាទ្រព្យសម្បត្តិរបស់យ៉ូសែបដែលនៅភូមិអើរីម៉ាថេ ហើយច្រកទា្វរផ្នូរត្រូវបានបិទដោយផ្ទាំងថ្មដ៏ធំមួយ ។ ដោយមានការបង្ខំពីសំណាក់ពួកសង្ឃរាជ និង អាចារ្យផារីស៊ី ពីឡាត់បានបញ្ជាឲ្យមានអ្នកយាមផ្នូរ ហើយច្រកទ្វារផ្នូរត្រូវបានបិទភ្ជាប់ ។ ស្របតាម ម៉ាថាយ ២៧:៦៣–៦៤ ហេតុអ្វីបានជាពួកសង្ឃរាជ និង អាចារ្យផារីស៊ីចង់ធ្វើដូចនេះ ?
ម៉ាថាយ ២៨
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ហើយបានបង្ហាញព្រះកាយដល់មនុស្សជាច្រើន
ស្របតាម ម៉ាថាយ ២៨:១–៥ នាពេលព្រលឹមថ្ងៃដំបូងនៃសប្ដាហ៍ ឬ ជាថ្ងៃអាទិត្យ ម៉ារា ម៉ាក់ដាឡា និង ស្ត្រីម្នាក់ទៀតគឺ ម៉ារី បានទៅឯផ្នូរ ។ ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ម៉ាថាយ ២៨:២ ថ្លែងថា នៅទីនោះពួកគេបានឃើញទេវតា ពីរ ព្រះអង្គ ( សូមមើល ម៉ាថាយ ២៨:២ លេខយោង ក ) ។
បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ សមាជិកនៃសាសនាចក្របានគោរព ហើយរក្សាថ្ងៃទីមួយនៃសប្ដាហ៍ជាថ្ងៃឈប់សម្រាក ហើយទីបំផុតការគោរពថ្ងៃទីប្រាំពីរជាថ្ងៃឈប់សម្រាកត្រូវបានបញ្ចប់ ។ ការផ្លាស់ប្ដូរពីការរក្សាថ្ងៃចុងក្រោយគេក្នុងសប្ដាហ៍ទៅជាថ្ងៃទីមួយក្នុងសប្ដាហ៍វិញ គឺពុំសំខាន់ខ្លាំងដូចជាបរិបទ និង គោលការណ៍នៃថ្ងៃឈប់សម្រាកនោះទេ ។
សូមអាន ម៉ាថាយ ២៨:៦–៧ ដោយស្វែងរកអ្វីដែលទេវតា បានមានបន្ទូលទៅកាន់ស្ត្រីទាំងនោះ ។
នៅក្នុង ម៉ាថាយ ២៨:៨–១០, ១៦–១៨ យើងអានថាស្ត្រីទាំងនោះបានទៅប្រាប់ ពួកសិស្សអំពីដែលពួកគេបានមើលឃើញ ហើយស្ដាប់ឮ ។ នៅតាមផ្លូវ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញអង្គទ្រង់ឲ្យពួកគេឃើញ ហើយស្ត្រីទាំងនោះ « ក៏ចូលទៅ ឱបព្រះបាទថ្វាយបង្គំទ្រង់ » ( ម៉ាថាយ ២៨:៩ ) ។ ក្រោយមក នៅពេលពួកសិស្សបានធ្វើតាមសម្ដីរបស់ស្ត្រីទាំងនោះ ហើយបានធ្វើដំណើរទៅស្រុកកាលីឡេ នោះព្រះអង្គសង្គ្រោះក៏បានបង្ហាញអង្គទ្រង់ឲ្យពួកគេឃើញដែរ ។ ដើម្បីរៀនបន្ថែមអំពីការបង្ហាញព្រះកាយរបស់ព្រះយេស៊ូវពីមុនទ្រង់យាងឡើងទៅស្ថានសួគ៌ សូមមើល Harmony of the Gospels ។
សូមអាន ម៉ាថាយ ២៨:១៩–២០ ដោយស្វែងរកអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានត្រាស់បង្គាប់ពួកសាវកទ្រង់ឲ្យធ្វើ ។ ( ម៉ាថាយ ២៨:១៩–២០ គឺជាចំណេះចំណានខគម្ពីរ ។ អ្នកអាចនឹងចង់គូសចំណាំខគម្ពីរទាំងនេះ នៅក្នុងរបៀបមួយដែលងាយស្រួលរកឃើញ ) ។
គោលការណ៍មួយដែលយើងអាចរៀនចេញពីការទទួលខុសត្រូវរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះទៅដល់ពួកសាវកទ្រង់គឺថា នៅពេលយើងបង្កើនទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ យើងមានការទទួលខុសត្រូវមួយដើម្បីថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីទ្រង់ទៅដល់មនុស្សទូទៅ ។
![]()
រូបភាពscripture mastery icon
-
សូមធ្វើកិច្ចការខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
-
រាយនាមយ៉ាងហោចណាស់វិធីបីយ៉ាង ដែលយើងអាចថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទៅដល់មនុស្សទូទៅ ។ ក្រោយមកជ្រើសរើសវិធីមួយចេញពីបញ្ជីរបស់អ្នក រួចដាក់គោលដៅទាក់ទងនឹងរបៀបដែលអ្នកនឹងព្យាយាមថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទៅដល់មនុស្សផ្សេងទៀត ។
-
សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមទាំងនេះ ៖ សូមពិចារណាអំពីអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានព្រះបន្ទូលនៅក្នុង ម៉ាថាយ ១៨:១៩–២០ តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីត្រៀមខ្លួនបម្រើបេសកកម្ម ?
-
-
សូមសរសេរឃ្លាខាងក្រោមនេះ ពីខាងក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
ខ្ញុំបានសិក្សា ម៉ាថាយ ២៧–២៨ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។
សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែមដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖