សេចក្តីណែនាំស្តីពី គម្ពីរ ភីលីព
ហេតុអ្វីសិក្សាគម្ពីរនេះ ?
នៅក្នុងសំបុត្ររបស់លោកទៅកាន់ពួកភីលីព សាវកប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកបរិសុទ្ធនៅក្រុងភីលីព ហើយបានដាស់តឿនពួកគេឲ្យជាប់លាប់នៅក្នុងសាមគ្គីភាព ហើយធ្វើការជាមួយគ្នាដើម្បីការពារសេចក្ដីជំនឿ ។ គោលការណ៍មួយដែលទំនងជាមានសារៈសំខាន់បំផុតដែលប៉ុលបានបង្រៀនពួកភីលីពនោះគឺ ការអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះ និងការទុកចិត្តលើទ្រង់នាំមកនូវ « សេចក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះ ដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត » ( ភីលីព ៤:៧ ) ាបដល់ចុងបំផុតយ៉ាងស្មោះត្រង់ ។ នៅពេលអ្នកព្យាយាមធ្វើតាមព្រះគ្រីស្ទ អ្នកក៏អាចបង្កើនសេចក្តីទុកចិត្ត ដូចប៉ុលបានប្រកាសថា « ខ្ញុំអាចនឹងធ្វើគ្រប់ទាំងអស់បាន ដោយសារព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់ចម្រើនកម្លាំងដល់ខ្ញុំ » ( ភីលីព ៤:១៣ ) ។
តើនរណាបានសរសេរគម្ពីរនេះ ?
ទោះជាធីម៉ូថេមានឈ្មោះជាមួយប៉ុលនៅក្នុងសេចក្ដីផ្ដើមនៃសំបុត្រមួយច្បាប់នេះក្ដី ( សូមមើល ភីលីព ១:១ ) ក៏ប៉ុលគឺជាអ្នកដែលបានសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់នេះទៅកាន់ពួកភីលីពដែរ ។ ការណ៍នេះបង្ហាញឡើងដោយសារមានការប្រើសព្វនាមឯកវចនៈ ខ្ញុំ ពេញមួយសំបុត្រ ហើយលើកឡើងអំពីធីម៉ូថេនៅក្នុង ភីលីព ២:១៩ ។ ធីម៉ូថេប្រហែលជាមានតួនាទីជាស្មៀនរបស់ប៉ុល ដែលសរសេរសំបុត្រនៅក្រោមការដឹកនាំពីលោក ។
តើគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរឡើងនៅពេលណា ហើយនៅកន្លែងណា ?
ប៉ុលទំនងជាបានសរសេរទៅកាន់ពួកភីលីពនៅចន្លោះឆ្នាំ ៦០ និង ៦២ នៃ គ.ស. កាលលោកបានជាប់ឃុំនៅក្រុងរ៉ូម ( សូមមើល ភីលីព ១:៧, ១៣, ១៦ សូមមើលផងដែរ កិច្ចការ ២៨:១៦–៣១ សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « ភីលីព សំបុត្រដល់ពួក » scriptures.lds.org ) ។
តើគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរដល់នរណា ហើយតើហេតុអ្វី ?
ក្រុងភីលីពគឺជាទីតាំងដំបូងនៅអឺរ៉ុប ដែលប៉ុលបានប្រកាសដំណឹងល្អជាផ្លូវការ ហើយបានស្ថាបនាសាខានៃសាសនាចក្រឡើង ( សូមមើល កិច្ចការ ១៦:១១–៤០ Bible Dictionary « Pauline Epistles » ) ។ គោលបំណងរបស់ប៉ុលក្នុងការសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់នេះ គឺដើម្បីថ្លែងអំណរគុណចំពោះសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងជំនួយខាងហិរញ្ញវត្ថុដែលពួកបរិសុទ្ធនៅក្រុងភីលីពបានជួយដល់លោកអំឡុងពេលការធ្វើដំណើរផ្សព្វផ្សាយសាសនាជាលើកទីពីរ និងអំឡុងការជាប់ឃុំរបស់លោកនៅក្រុងរ៉ូម ( សូមមើល ភីលីព ១:៣–១១; ៤:១០–១៩ សូមមើលផងដែរ Bible Dictionary « Pauline Epistles » ) ។
ប៉ុលក៏បានសរសើរសមាជិកនៅក្រុងភីលីពផងដែរអំពីសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយបានទូន្មានដល់ពួកគេដោយផ្អែកលើព័ត៌មានអំពីពួកគេ ដែលលោកបានទទួលពីសិស្សសាសន៍ភីលីពម្នាក់ឈ្មោះ អេប៉ាប្រូឌីត ( សូមមើល ភីលីព ៤:១៨ ) ។ ដំបូន្មានរបស់ប៉ុលរួមមានការលើកទឹកចិត្តឲ្យបន្ទាបខ្លួន ហើយរួបរួមគ្នា ( សូមមើល ភីលីព ២:១–១៨; ៤:២–៣ ) ។ ប៉ុលក៏បានព្រមានពួកភីលីពឲ្យប្រយ័ត្នអំពីគ្រិស្តសាសនិកពុករលួយដូចជា មនុស្សដែលបានបង្រៀនថា ការកាត់ស្បែកគឺចាំបាច់ដើម្បីមានការប្រែចិត្តជឿ ។ បុគ្គលទាំងនេះ ( រឿយៗសំដៅទៅលើគ្រិស្តសាសនិកដែលនៅតែមានះធ្វើតាមច្បាប់ម៉ូសេ ) បានប្រកាសយ៉ាងខុសឆ្គងថា អ្នកប្រែចិត្តជឿថ្មីត្រូវតែធ្វើតាមក្រឹត្យវិន័យព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់នៃការកាត់ស្បែកពីមុនក្លាយជាគ្រិស្តសាសនិក ( សូមមើល ភីលីព ៣:២–៣ ) ។
តើមានលក្ខណៈពិសេសអ្វីខ្លះ នៅក្នុងគម្ពីរនេះ ?
ជារឿយៗ ភីលីពត្រូវបានហៅថាជាសំបុត្រក្នុងគុក ជាមួយនឹងអេភេសូរ កូល៉ុស និង ភីលេម៉ូន ។ ទោះជាត្រូវបានសរសេរចេញពីគុកក្ដី ក៏សំបុត្ររបស់ប៉ុលទៅកាន់ពួកភីលីពត្រូវបានពិពណ៌នាដោយពួកអ្នកប្រាជ្ញថាជាពេលដ៏មានសុភមង្គលបំផុតក្នុងការសរសេររបស់គាត់ដែរ ។ ប៉ុលបានសម្ដែងអំណរគុណ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងទំនុកចិត្តចំពោះសមាជិកសាសនាចក្រ ពិពណ៌នាអំពីការលះបង់ដែលលោកបានធ្វើដើម្បីធ្វើតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយបានណែនាំពួកបរិសុទ្ធភីលីពទៅតាមគោលការណ៍នៃការរស់នៅសុចរិត ។ សិស្សទាំងឡាយអាចដឹងនៅក្នុង ភីលីព ៤:៨ គឺអំពីភាសាដែលប្រើនៅក្នុងមាត្រានៃសេចក្ដីជំនឿទីដប់បី ដែលបានសរសេរដោយព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ ។
ប៉ុលបានរៀបរាប់យ៉ាងរំភើបអំពីការយាងចុះមករបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះពីភាពជាព្រះមកចាប់កំណើតក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ជាពេលដែលទ្រង់បាន « ទទួលសុគតជាប់ឈើឆ្កាង » ( សូមមើល ភីលីព ២:៣–៨ ) យថ្ងៃនោះនឹងមកដល់ដែល « គ្រប់ទាំងជង្គង់ត្រូវលុតចុះ » នៅចំពោះទ្រង់ ហើយ « គ្រប់ទាំងអណ្តាតបានថ្លែងប្រាប់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់ » ( ភីលីព ២:១០–១១ ) ។ ប៉ុលបានបង្ហាញថាប្រភពនៃទំនុកចិត្ត និងភាពរឹងមាំក្នុងខ្លួនរបស់លោកគឺបានមកពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើល ភីលីព ៤:១៣ ) ។
គម្រោងមេរៀន
ភីលីព ១ ។ ប៉ុលសម្ដែងអំណរគុណចំពោះពួកបរិសុទ្ធភីលីព ។ លោកបង្រៀនថា ការប្រឆាំងដែលលោកបានជួបប្រទះនៅពេលបម្រើព្រះអម្ចាស់រួមបញ្ចូលទាំងការជាប់ឃុំរបស់លោកផងនោះ បានជំរុញបុព្វហេតុនៃដំណឹងល្អឲ្យទៅមុខ ។ លោកលើកទឹកចិត្តសមាជិកសាសនាចក្រ ឲ្យមានភាពជាប់លាប់ក្នុងសាមគ្គីភាពដើម្បីការពារសេចក្ដីជំនឿ ។
ភីលីព ២ ។ ប៉ុលលើកទឹកចិត្តបន្ថែមដល់សមាជិកសាសនាចក្រឲ្យចេះសាមគ្គីគ្នា ហើយចង្អុលបង្ហាញអំពីគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលបានយាងចុះមកប្រសូតក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ទុកជាគំរូមួយនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ ការគោរពប្រតិបត្តិ និង ការបន្ទាបខ្លួន ។ ថ្ងៃណាមួយ មនុស្សគ្រប់គ្នានឹងទទួលស្គាល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទថាជាព្រះអម្ចាស់ ។ ប៉ុលណែនាំសមាជិកសាសនាចក្រឲ្យប្រឹងប្រែងដើម្បីបានសេចក្ដីសង្គ្រោះផ្ទាល់ខ្លួន ។
ភីលីព ៣ ។ ប៉ុលព្រមានពួកគ្រិស្តសាសនិកដែលនៅតែមានះធ្វើតាមច្បាប់ម៉ូសេ ។ លោកពិពណ៌នាអំពីជីវិតកាលពីមុនរបស់លោកក្នុងនាមជាពួកផារិស៊ី និងអំពីរបៀបដែលលោកបានលះបង់អ្វីគ្រប់យ៉ាងដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ លោកទូន្មានពួកបរិសុទ្ធឲ្យធ្វើតាមគំរូរបស់ទ្រង់ក្នុងការឆ្ពោះទៅរកសេចក្ដីសង្គ្រោះ ។ ប៉ុលពន្យល់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនឹងផ្លាស់ប្ដូររូបកាយក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់របស់យើងទៅជារូបកាយដ៏រុងរឿងដូចជាទ្រង់ ។
ភីលីព ៤ ។ ប៉ុលលើកទឹកចិត្តពួកបរិសុទ្ធឲ្យរីករាយក្នុងព្រះអម្ចាស់ជានិច្ច ។ លោកដាស់តឿនពួកគេឲ្យដាក់ការអធិស្ឋាន និងអំណរគុណជំនួសឲ្យការភ័យខ្លាច ដោយលោកសន្យាថា ពួកគេនឹងរីករាយជាមួយសេចក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះ ដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត ។ ប៉ុលក្រើនរំឭកសមាជិកសាសនាចក្រឲ្យគិតអំពីសេចក្ដីដែលទៀងត្រង់ យុត្តិធម៌ ពិត បរិសុទ្ធ គួរជាទីពេញចិត្ត ដែលមានឈ្មោះល្អ និងមានគុណធម៌ ។ លោកទទួលស្គាល់ថា លោកអាចនឹងធ្វើគ្រប់ទាំងអស់បាន ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលទ្រង់ចម្រើនកម្លាំងដល់លោក ។