Ikapu, Isang Batas para sa Ating Proteksyon at Pag-unlad

Sa unang bahagi ng Mayo 1899, nadama ni Pangulong Lorenzo Snow na dapat niyang bisitahin ang lungsod ng St. George at iba pang mga pamayanan sa katimugang Utah. Mabilis siyang bumuo ng grupo ng mga tao, kabilang ang ilang General Authority, upang makasama niya sa mahabang paglalakbay.

Nang ayusin ni Pangulong Snow ang tungkol sa paglalakbay, hindi niya sinabi kahit kanino kung bakit sila pupunta doon—hindi rin niya alam ang dahilan. “Nang umalis kami sa Salt Lake,” sabi niya kalaunan, “hindi namin alam kung para saan ang pagbisita namin sa mga pamayanang ito sa katimugan.”¹ Ngunit noong Mayo 17, pagkadating ng mga manlalakbay sa St. George, ang kalooban ng Panginoon ay “malinaw na ipinamalas” sa Kanyang propeta.² Sa isang pulong na ginanap noong Mayo 18, 1899, ipinahayag ni Pangulong Snow:

“Ito ang salita ng Panginoon sa inyo, mga kapatid, na dapat ninyong sundin ang ipinagagawa sa inyo bilang mga tao na may napakagandang pagkakataong magkamit ng kadakilaan at kaluwalhatian balang-araw. Ano ito? Ilang beses na itong inulit-ulit sa inyo hanggang sa marahil ay nagsasawa na kayo sa karirinig ng tungkol dito. … Ang salita ng Panginoon sa inyo ay hindi na bago; ito lamang iyon: NA DUMATING NA ANG PANAHON UPANG LAHAT NG BANAL SA MGA HULING ARAW, NA HANGAD MAGHANDA PARA SA HINAHARAP AT MATATAG NA TUMAYO SA WASTONG PUNDASYON, AY GAWIN ANG KALOOBAN NG PANGINOON AT MAGBAYAD NG KANYANG BUONG IKAPU. Iyan ang salita ng Panginoon sa inyo, at ito ang magiging salita ng Panginoon sa bawat pamayanan sa buong lupain ng Sion. Pag-alis ko at kapag napag-isipan na ninyo ang tungkol dito, makikita ninyo mismo na panahon na para ang bawat tao ay tumayo at magbayad ng kanyang buong ikapu. Pinagpala tayo ng Panginoon at kinaawaan tayo noon; ngunit darating ang mga panahon na hihingin ng Panginoon na manindigan tayo at gawin ang Kanyang ipinag-utos at huwag na itong iwan pa. Ang sinasabi ko sa inyo dito sa Stake ng Sion na ito ay sasabihin ko sa bawat Stake ng Sion na naorganisa. Hindi masisiyahan ang sinumang lalaki o babae na nakaririnig ngayon sa sinasabi ko kung hindi siya nagbabayad ng buong ikapu.” ³

Sa nakalipas na 50 taon ng kanyang pagiging Apostol, bihirang banggitin ni Pangulong Snow ang batas ng ikapu sa kanyang mga sermon. Nagbago iyan sa St. George, Utah, dahil sa paghahayag na natanggap niya. “Hindi pa ako nagkaroon ng mas perpektong paghahayag,” sabi niya kalaunan, “kaysa [sa paghahayag] na natanggap ko hinggil sa paksang ito ng ikapu.”⁴ Mula sa St. George, siya at ang kanyang mga kasamang naglakbay ay nagbayan-bayan sa katimugang Utah at habang pauwi sila sa Salt Lake City, ay nagdaos ng 24 na mga pulong. Si Pangulong Snow ay nagbigay ng 26 na sermon. Sa bawat pagsasalita niya, pinayuhan niya ang mga Banal na sundin ang batas ng ikapu.

Bumalik ang grupo sa Salt Lake City noong Mayo 27. Napansin ng isang reporter sa pahayagan na, “Ang Pangulo ay mukhang mas malakas at mas maliksi ngayon kaysa noong lisanin niya ang Salt Lake.” Sa pagsagot sa komentaryo na “kahanga-hanga na nakayanan niyang mabuti ang paglalakbay,” sinabi ng 85-taong-gulang na propeta: “Oo, iyan nga ang sabi nilang lahat. … Mabuti ang naidulot sa akin ng biyahe. Ngayon ko lang iyon naramdaman sa tanang buhay ko. Nadarama ko na inaalalayan ako ng Panginoon bilang sagot sa mga panalangin ng mga Banal.”⁵

Bukod sa sagot sa kanyang mabuting kalagayan, ibinahagi niya ang kanyang damdamin tungkol sa pananampalataya at kabutihan ng mga Banal sa katimugang Utah. Sinabi niya na siya at ang kanyang mga kasama ay “buong init na tinanggap na may pagpapamalas ng kagalakan at pasasalamat.”⁶ Iniulat niya na nang payuhan niya ang mga Banal na sundin ang batas ng ikapu, “ang Espiritu ng Panginoon ay napasa mga tao, at labis silang nagalak, at buong puso nilang sinabi na susundin nila ang bawat detalye ng alituntuning ito at sa diwa nito.”⁷ Bilang sagot sa tanong tungkol sa pangkalahatang kalagayan ng mga tao, sinabi niya: “Nakatira sila sa komportableng mga tahanan, napakaayos ng kanilang pananamit, at mukhang napakarami nilang kakainin at iinumin na mabubuting bagay ng daigdig. Sa St. George Stake ang mga tao ay dumaranas ng [isang] napakatinding tagtuyot, ang pinakamatinding dumapo sa bansa, ngunit taglay nila ang pananampalataya na hindi magtatagal ay uulan doon.”⁸

Pagsapit ng Mayo 29 at 30, si Pangulong Snow ay nagbigay ng dalawang sermon tungkol sa batas ng ikapu, una ay sa mga pinuno ng Young Ladies’ Mutual Improvement Association at pagkatapos ay sa mga pinuno ng Young Men’s Mutual Improvement Association.⁹ Nang matapos ang ikalawang talumpati, inilahad ni Elder B. H. Roberts ng Pitumpu ang sumusunod na resolusyon, na nagkakaisang sinuportahan ng lahat ng dumalo: “Napagpasiyahan: Na tatanggapin natin ang doktrina ng ikapu, gaya ng inilahad ngayon ni Pangulong Snow, bilang salita at kalooban ng Panginoon sa atin sa kasalukuyan, at tanggapin natin ito nang buong puso; tayo mismo ay susunod dito, at gagawin natin ang lahat sa abot ng ating makakaya upang mahikayat ang mga Banal sa mga Huling Araw na gayon din ang gawin.”¹⁰ Pagsapit ng Hulyo 2, ang lahat ng mga General Authority at mga kinatawan mula sa lahat ng stake at ward sa Simbahan ay dumalo sa isang sagradong pagtitipon sa Salt Lake Temple, matapos mag-ayuno at manalangin bilang paghahanda para sa pulong. Doon ay nagkakaisa nilang tinanggap ang resolusyon ding iyon.¹¹ Si Pangulong Snow mismo ay tapat sa resolusyong ito, na itinuturo ang batas ng ikapu sa maraming stake at pinamamahalaan ang gayunding pagsisikap ng iba pang mga lider ng Simbahan.

Nang sumunod na mga buwan pagkatapos bumisita si Pangulong Snow sa katimugang Utah, nakatanggap siya ng balita tungkol sa ibayong katapatan ng mga Banal sa mga Huling Araw sa pagsunod sa batas ng ikapu. Ang balitang ito ay nagbigay sa kanya “ng napakalaking tuwa at kasiyahan,”¹² sapagkat alam niya na sa pamamagitan ng patuloy na pagsunod sa batas na ito, “ang mga pagpapala ng Makapangyarihang Diyos [ay] ibubuhos sa mga taong ito, at ang Simbahan [ay] uunlad nang buong lakas at bilis na hindi kailanman naranasan noon.”¹³

Paulit-ulit na tiniyak ni Pangulong Snow sa mga Banal na bawat isa sa kanila ay mabibiyayaan, kapwa sa temporal at espirituwal, sa pagsunod nila sa batas ng ikapu.¹⁴ Natupad ang bahagi ng pangakong iyon noong Agosto 1899, nang matamasa ng mga mamamayan ng St. George ang panandaliang lunas mula sa tagtuyot na kanilang nararanasan; ang kanilang pananampalataya ay ginantimpalaan ng 2.93 pulgadang pag-ulan, na higit kaysa natanggap nila sa buong nakaraang 13 buwan.¹⁵ Ipinangako rin ni Pangulong Snow na ang pagsunod sa batas ng ikapu ay magdudulot ng pagpapala sa buong Simbahan. Natiyak niya na ang mga ikapu ng matatapat ang magiging daan upang makabayad ang Simbahan sa pagkakautang nito, na ang malaking bahagi ay bunga ng pang-uusig.¹⁶ Ang pangako ay natupad noong 1906, limang taon matapos siyang pumanaw. Sa pangkalahatang kumperensya noong Abril 1907, ibinalita ni Pangulong Joseph F. Smith:

“Naniniwala ako na hindi pa kailanman nagkaroon ng panahon sa kasaysayan ng Simbahan na ang batas ng ikapu ay mas nasunod ng lahat at mas nasunod nang mas matapat na gaya ng pagsunod ng mga Banal sa mga Huling Araw kamakailan. Nalampasan ng ikapu ng mga tao sa taong 1906 ang ikapu ng nakalipas na mga taon. Magandang palatandaan ito na ginagampanan ng mga Banal sa mga Huling Araw ang kanilang tungkulin, na nananampalataya sila sa Ebanghelyo, na handa silang sundin ang mga kautusan ng Diyos, at mas matapat nilang nasusunod ang batas ng ikapu kaysa noon. May isa pa akong gustong sabihin sa inyo, at ginagawa ko ito nang may pagbati, at iyan ay na sa pagpapala ng Panginoon at sa katapatan ng mga Banal sa pagbabayad ng kanilang ikapu ay nabayaran natin ang ating pagkakautang. Ngayon Ang Simbahan ni Jesucristo ng mga Banal sa mga Huling Araw ay walang utang na hindi nito kayang bayaran kaagad. Sa wakas ay nasa katayuan tayo na kaya nating magbayad kaagad upang maiwasan ang pag-utang. Hindi na tayo kailangang manghiram pa, at hindi na tayo manghihiram pa kung patuloy na ipamumuhay ng mga Banal sa mga Huling Araw ang kanilang relihiyon at susundin ang batas ng ikapu.”¹⁷ [Tingnan sa mungkahi 1 sa pahina 187.]

Pag-isipan ang mga ideyang ito habang pinag-aaralan ninyo ang kabanata o naghahanda kayong magturo. Para sa karagdagang tulong, tingnan sa mga pahina vii–x.

1. Repasuhin ang tala ng pagtanggap ni Pangulong Snow ng paghahayag tungkol sa ikapu (mga pahina ). Isipin ang kahandaan niyang magbiyahe papuntang St. George at ang kahandaan ng mga tao na sundin ang batas ng ikapu. Ano ang matututuhan natin mula sa pangyayaring ito?

2. Sa paanong paraan “isang batas na hindi mahirap sundin” ang ikapu? (Para sa ilang halimbawa, tingnan ang mga pahina 183–184.) Bakit iniisip ng ilang tao na mahirap sundin ang batas ng ikapu? Paano makatutulong ang mga itinuro ni Pangulong Snow para magkaroon ang isang tao ng patotoo sa pagbabayad ng ikapu?

3. Pag-aralan ang unang bahagi na nagsisimula sa pahina 186. Ano ang ilan sa mga pagpapalang natanggap ninyo at ng mga mahal ninyo sa buhay sa pamamagitan ng mga gusali at programang pinondohan ng ikapu? Bakit isang pribilehiyo ang magbayad ng ikapu?

4. Nagpatotoo si Pangulong Snow na pagpapalain tayo sa pagsunod natin sa batas ng ikapu (mga pahina ). Ano ang ilang pagpapala na idinulot ng batas ng ikapu sa inyong buhay? sa buhay ng mga miyembro ng inyong pamilya at mga kaibigan?

5. Isipin ang payo ni Pangulong Snow sa mga magulang at mga guro (pahina ). Sa inyong palagay bakit mahalagang magbayad ang mga bata ng kanilang ikapu, “kahit gaano man ito kaliit”? Ano ang ilang paraan na matuturuan ang mga bata na magbayad ng ikapu at mga handog?

Kaugnay na mga Banal na Kasulatan: Malakias 3:8–10; D at T 64:23; 119:1–7