ບົດທີ 8
ພະຍຸຝົນຟ້າຄະນອງ, ແຜ່ນດິນໄຫວ, ໄຟໄໝ້, ລົມບ້າໝູ, ແລະ ການພັງທະລາຍເປັນຫລັກຖານເຖິງການຄຶງຂອງພຣະຄຣິດ—ຜູ້ຄົນເປັນຈຳນວນຫລວງຫລາຍຖືກທຳລາຍ—ຄວາມມືດປົກຄຸມແຜ່ນດິນເປັນເວລາສາມມື້ສາມຄືນ—ຜູ້ທີ່ລອດຕາຍໂສກເສົ້າເສຍໃຈຫລາຍສຳລັບຄວາມບໍ່ເຊື່ອຖືຂອງພວກເຂົາ. ປະມານ ຄ.ສ. 33–34.
1 ແລະ ບັດນີ້ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນຄື ຕາມບັນທຶກຂອງພວກເຮົາ, ແລະ ພວກເຮົາຮູ້ວ່າບັນທຶກຂອງພວກເຮົາຖືກຕ້ອງ, ເພາະຈົ່ງເບິ່ງ, ຊາຍຄົນນີ້ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັກສາບັນທຶກນີ້ໄວ້ເປັນຄົນຊອບທຳ—ເພາະວ່າເປັນຄວາມຈິງແທ້ໆທີ່ເພິ່ນໄດ້ເຮັດສິ່ງມະຫັດສະຈັນຫລາຍຢ່າງໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູ; ແລະ ບໍ່ມີຄົນໃດທີ່ຈະເຮັດ ກສິ່ງມະຫັດສະຈັນໃນ ຂພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູໄດ້ ນອກຈາກຄົນນັ້ນຈະສະອາດໝົດຈົດຈາກຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງລາວເສຍກ່ອນ—
2 ແລະ ບັດນີ້ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນ, ຖ້າວັນເວລາຖືກຕ້ອງຕາມຊາຍຄົນນີ້ຄິດໄລ່ໄວ້, ປີທີ ກສາມສິບສາມກໍໄດ້ຜ່ານພົ້ນໄປ;
3 ແລະ ຜູ້ຄົນເລີ່ມຄອຍເຝົ້າຫາເຄື່ອງໝາຍດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈ ຊຶ່ງສາດສະດາຊາມູເອນຄົນເລມັນໄດ້ໃຫ້ໄວ້, ແທ້ຈິງແລ້ວ, ໄດ້ລໍຖ້າເວລາທີ່ມັນຈະເກີດມີ ກຄວາມມືດເປັນເວລາສາມມື້ສາມຄືນປົກຄຸມຜືນແຜ່ນດິນ.
4 ແລະ ມັນເລີ່ມມີຄວາມສົງໄສ ແລະ ມີການໂຕ້ຖຽງກັນຢ່າງຮຸນແຮງໃນບັນດາຜູ້ຄົນ, ທັງໆທີ່ ກເຄື່ອງໝາຍຫລາຍຢ່າງໄດ້ໃຫ້ໄວ້ແລ້ວ.
5 ແລະ ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນໃນປີທີສາມສິບສີ່, ໃນເດືອນທຳອິດ, ໃນວັນທີສີ່ຂອງເດືອນ, ມັນໄດ້ມີລົມແຮງເກີດຂຶ້ນທົ່ວແຜ່ນດິນຢ່າງທີ່ບໍ່ມີຜູ້ໃດເຄີຍພົບເຫັນມາກ່ອນເລີຍ.
6 ແລະ ມັນໄດ້ມີພະຍຸຝົນຟ້າຄະນອງໃຫຍ່ ແລະ ຮ້າຍແຮງນຳອີກ; ແລະ ມັນມີ ກຟ້າຮ້ອງທີ່ໜ້າຢ້ານກົວ, ເຖິງຂະໜາດທີ່ມັນໄດ້ເຮັດໃຫ້ແຜ່ນດິນໂລກທັງໝົດ ຂສັ່ນສະເທືອນຄືກັບວ່າ ມັນຈະແຍກອອກຈາກກັນ.
7 ແລະ ມັນໄດ້ມີຟ້າແມບເຫລື້ອມຢ່າງໜັກໃນທົ່ວແຜ່ນດິນ, ຢ່າງທີ່ບໍ່ເຄີຍພົບເຫັນມາກ່ອນເລີຍ.
8 ແລະ ກເມືອງເຊຣາເຮັມລາໄດ້ຖືກໄຟໄໝ້.
9 ແລະ ເມືອງໂມໂຣໄນໄດ້ຈົມລົງໄປໃນຄວາມເລິກຂອງທະເລ, ແລະ ຜູ້ອາໄສຢູ່ໃນນັ້ນກໍໄດ້ຈົມລົງໄປໃນນ້ຳ.
10 ແລະ ດິນຖືກຫອບຂຶ້ນໄປຖົມເມືອງໂມໂຣໄນຮາຈົນວ່າມັນເກີດເປັນພູເຂົາໃຫຍ່ຂຶ້ນແທນເມືອງ.
11 ແລະ ມັນມີຄວາມພິນາດອັນໃຫຍ່ຫລວງ ແລະ ໜ້າຢ້ານກົວໃນແຜ່ນດິນທາງໃຕ້.
12 ແຕ່ຈົ່ງເບິ່ງ, ມັນໄດ້ມີຄວາມພິນາດອັນໃຫຍ່ຫລວງ ແລະ ໜ້າຢ້ານກົວໃນແຜ່ນດິນທາງເໜືອຫລາຍກວ່າພາກອື່ນໆ; ເພາະຈົ່ງເບິ່ງ, ທັງຜືນແຜ່ນດິນຖືກປ່ຽນໄປຍ້ອນພະຍຸຝົນຟ້າຄະນອງ ແລະ ລົມບ້າໝູ, ແລະ ຟ້າຮ້ອງ ແລະ ຟ້າແມບເຫລື້ອມ, ແລະ ມັນໄດ້ມີແຜ່ນດິນໄຫວຢ່າງຮ້າຍແຮງທົ່ວແຜ່ນດິນໂລກ;
13 ແລະ ກເສັ້ນທາງຫລວງສາຍຕ່າງໆໄດ້ຂາດອອກ, ແລະ ຖະໜົນທີ່ຮາບພຽງໄດ້ເສຍຫາຍໄປ, ແລະ ບ່ອນທີ່ແປນກ້ຽງກັບກາຍເປັນຂຸມຂຸຄະ.
14 ແລະ ເມືອງໃຫຍ່ທີ່ມີຊື່ສຽງຫລາຍເມືອງໄດ້ ກຈົມ, ແລະ ຫລາຍເມືອງໄດ້ຖືກເຜົາ, ແລະ ຫລາຍເມືອງໄດ້ສັ່ນສະເທືອນ ຈົນວ່າອາຄານຕ່າງໆທີ່ຢູ່ໃນນັ້ນເພພັງລົງກັບພື້ນດິນ, ແລະ ຜູ້ອາໄສຢູ່ໃນນັ້ນໄດ້ຖືກຂ້າຕາຍ, ແລະ ສະຖານທີ່ຕ່າງໆໄດ້ຖືກປະຖິ້ມໃຫ້ຮົກຮ້າງ.
15 ແລະ ມີບາງເມືອງທີ່ເຫລືອຢູ່; ແຕ່ຄວາມເສຍຫາຍຂອງມັນນັ້ນໃຫຍ່ຫລວງທີ່ສຸດ, ແລະ ມີຄົນເປັນຈຳນວນຫລວງຫລາຍຖືກຂ້າຕາຍ.
16 ແລະ ມີບາງຄົນຖືກລົມບ້າໝູຫອບໄປ ແລະ ບໍ່ມີຜູ້ໃດຮູ້ເລີຍວ່າ ພວກເຂົາຖືກພາໄປບ່ອນໃດ; ມີແຕ່ຮູ້ວ່າ ພວກເຂົາຖືກຫອບໄປ.
17 ແລະ ທັງແຜ່ນດິນໂລກກັບປ່ຽນຮູບໄປດັ່ງນີ້, ຍ້ອນວ່າພະຍຸຝົນຟ້າຄະນອງ, ແລະ ຟ້າຮ້ອງ, ແລະ ຟ້າແມບເຫລື້ອມ, ແລະ ການສັ່ນສະເທືອນຂອງແຜ່ນດິນ.
18 ແລະ ຈົ່ງເບິ່ງ, ກຫີນໄດ້ແຍກອອກເປັນສອງ; ມັນໄດ້ແຍກອອກຢູ່ທົ່ວແຜ່ນດິນໂລກ, ເຖິງຂະໜາດມັນແຕກເປັນຕ່ອນໆ ແລະ ເປັນຮອຍຕໍ່ ແລະ ແຕກແຫງຢູ່ທົ່ວໄປຕາມຜືນແຜ່ນດິນ.
19 ແລະ ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນຄື ເວລາຟ້າຮ້ອງ, ແລະ ຟ້າແມບເຫລື້ອມ, ແລະ ລົມພະຍຸ, ແລະ ພະຍຸຝົນຟ້າຄະນອງ, ແລະ ແຜ່ນດິນໄຫວຢຸດລົງ—ເພາະຈົ່ງເບິ່ງ, ມັນໄດ້ເກີດຂຶ້ນເປັນເວລາປະມານ ກສາມຊົ່ວໂມງ; ແລະ ບາງຄົນເວົ້າວ່າມັນດົນກວ່ານັ້ນ; ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ເຫດການອັນໃຫຍ່ຍິ່ງ ແລະ ໜ້າຢ້ານກົວທັງໝົດນີ້ໄດ້ເກີດຂຶ້ນເປັນເວລາປະມານສາມຊົ່ວໂມງ—ແລະ ແລ້ວ ຈົ່ງເບິ່ງ, ມັນໄດ້ມີຄວາມມືດປົກຄຸມທົ່ວຜືນແຜ່ນດິນ.
20 ແລະ ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນຄື ມັນໄດ້ມີຄວາມມືດອັນໜາແໜ້ນປົກຄຸມທົ່ວຜືນແຜ່ນດິນ, ເຖິງຂະໜາດທີ່ຜູ້ອາໄສຢູ່ໃນນັ້ນ ຜູ້ທີ່ລອດຕາຍສາມາດ ກສຳພັດ ຂກິ່ນອາຍແຫ່ງຄວາມມືດໄດ້;
21 ແລະ ມັນບໍ່ມີຄວາມສະຫວ່າງເລີຍເພາະຄວາມມືດ, ບໍ່ມີທັງຄວາມສະຫວ່າງຈາກແສງທຽນ, ຈາກແສງກະບອງ; ທັງກໍ່ໄຟດ້ວຍໄມ້ແນວດີ ແລະ ໄມ້ແຫ້ງແທ້ໆກໍບໍ່ຕິດ, ດັ່ງນັ້ນ ມັນຈຶ່ງບໍ່ມີຄວາມສະຫວ່າງເລີຍ;
22 ແລະ ມັນບໍ່ມີຄວາມສະຫວ່າງທີ່ຈະເຫັນໄດ້ເລີຍ, ທັງບໍ່ມີແສງໄຟ, ຫລື ແສງມິງມຽງ, ຫລື ແສງຈາກດວງຕາເວັນ, ຫລື ຈາກດວງເດືອນ, ຫລື ຈາກດວງດາວ, ເພາະໝອກແຫ່ງຄວາມມືດ ຊຶ່ງປົກຄຸມຢູ່ທົ່ວຜືນແຜ່ນດິນນັ້ນໜາຕຶບທີ່ສຸດ.
23 ແລະ ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນຄື ມັນເປັນຢູ່ເຊັ່ນນີ້ເປັນເວລາ ກສາມມື້ທີ່ມັນບໍ່ມີຄວາມສະຫວ່າງທີ່ຈະເຫັນໄດ້ເລີຍ; ແລະ ມັນໄດ້ມີຄວາມໂສກເສົ້າ ແລະ ສຽງຄວນຄາງ ແລະ ສຽງຮ້ອງໄຫ້ຢ່າງໃຫຍ່ຫລວງໃນບັນດາຜູ້ຄົນທັງປວງຕະຫລອດເວລາ; ແທ້ຈິງແລ້ວ, ສຽງຄວນຄາງຂອງຜູ້ຄົນນັ້ນໃຫຍ່ຫລວງເພາະຄວາມມືດ ແລະ ຄວາມພິນາດອັນໃຫຍ່ຫລວງທີ່ໄດ້ມາສູ່ພວກເຂົາ.
24 ແລະ ໄດ້ຍິນສຽງຮ້ອງໄຫ້ຈົ່ມວ່າໃນບ່ອນໜຶ່ງ, ມີຄວາມວ່າ: ໂອ້ ຖ້າຫາກພວກເຮົາໄດ້ກັບໃຈກ່ອນວັນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ໜ້າຢ້ານກົວນີ້, ແລະ ແລ້ວພີ່ນ້ອງຂອງພວກເຮົາກໍຄົງໄດ້ຮັບການໄວ້ຊີວິດ, ແລະ ພວກເຂົາຄົງບໍ່ໄດ້ຖືກເຜົາຢູ່ໃນເມືອງ ກເຊຣາເຮັມລາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ນັ້ນເລີຍ.
25 ແລະ ໄດ້ຍິນສຽງຮ້ອງໄຫ້ ແລະ ຈົ່ມໃນອີກບ່ອນໜຶ່ງ, ມີຄວາມວ່າ: ໂອ້ ຖ້າຫາກພວກເຮົາໄດ້ກັບໃຈກ່ອນວັນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ໜ້າຢ້ານກົວນີ້, ແລະ ບໍ່ໄດ້ຂ້າ ແລະ ບໍ່ໄດ້ແກວ່ງກ້ອນຫີນໃສ່ສາດສະດາ, ແລະ ຂັບໄລ່ພວກເພິ່ນອອກໄປ; ແລ້ວແມ່ຂອງພວກເຮົາ ແລະ ພວກລູກສາວທີ່ໜ້າຮັກຂອງພວກເຮົາ, ແລະ ລູກຫລານຂອງພວກເຮົາກໍຄົງໄດ້ຮັບການໄວ້ຊີວິດ, ແລະ ຄົງບໍ່ໄດ້ຖືກຝັງຢູ່ໃນເມືອງໂມໂຣໄນຮາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ນັ້ນ. ແລະ ສຽງຄວນຄາງຂອງຜູ້ຄົນນັ້ນໃຫຍ່ຫລວງ ແລະ ເປັນໜ້າຢ້ານກົວດັ່ງນັ້ນ.