1 En nú tala ég um ^askírn. Sjá. Skírðir voru öldungar, prestar og kennarar, en þeir voru ekki skírðir, nema þeir bæru samboðinn ávöxt, sem sýndi þá ^bverðuga þess.

2 Ekki tóku þeir heldur á móti neinum til skírnar, nema þeir kæmu með ^asundurkramið hjarta og sáriðrandi anda og vitnuðu fyrir kirkjunni, að þeir hefðu vissulega iðrast allra synda sinna.

3 Og ekki var tekið á móti neinum til skírnar, nema þeir ^atækju á sig nafn Krists og væru ákveðnir að þjóna honum allt til enda.

4 Og eftir að tekið hafði verið á móti þeim til skírnar og kraftur heilags anda hafði haft áhrif á þá og ^ahreinsað, töldust þeir meðal þeirra, sem tilheyrðu kirkju Krists. Og ^bnöfn þeirra voru skráð, svo að eftir þeim væri munað, og þeir væru nærðir hinu góða orði Guðs til að halda þeim á réttri braut, og til þess að þeir yrðu ^cárvökulir í bæn og ^dtreystu einvörðungu á verðleika Krists, sem ^eupphóf og fullnaði trú þeirra.

5 Og ^akirkjan kom ^boft saman til að ^cfasta og biðja og ræða hvert við annað um sálarheill sína.

6 Og það kom oft saman til að neyta brauðs og víns til minningar um Drottin Jesú.

7 Og það gætti þess stranglega, að ^aengar misgjörðir væru sín á meðal, og væru einhverjir staðnir að óhæfuverki og ^bþrjú vitni úr kirkjunni sakfelldu þá frammi fyrir ^cöldungunum, og ef þeir iðruðust ekki og ^dgjörðu ekki játningu, voru nöfn þeirra ^eþurrkuð út, og þeir töldust ekki meðal fólks Krists.

8 En þeim var ^afyrirgefið ^bjafn oft og þeir iðruðust og báðust einlæglega fyrirgefningar.

9 Og samkomum þeirra ^astjórnaði kirkjan, eins og andinn sagði fyrir um, og með krafti ^bheilags anda. Því að þannig var það gjört, eins og kraftur heilags anda leiddi fólkið, hvort heldur til að prédika, hvetja eða biðja, ákalla eða syngja.