การประสาทความหวังดีจากสวรรค์ให้ใครสักคนหนึ่ง. สิ่งใดก็ได้ที่ส่งผลต่อความสุขอันแท้จริง, ความผาสุก, หรือความเจริญรุ่งเรืองคือพร.
พรทั้งปวงมีพื้นฐานบนกฎนิรันดร์ทั้งหลาย (คพ. ๑๓๐:๒๐–๒๑). เพราะพระผู้เป็นเจ้าทรงต้องการให้ลูก ๆ ของพระองค์พบปีติในชีวิต (๒ นี. ๒:๒๕), พระองค์ประทานพรแก่พวกเขาอันเป็นผลจากการที่พวกเขาเชื่อฟังพระบัญญัติของพระองค์ (คพ. ๘๒:๑๐), ในการตอบคำสวดอ้อนวอนหรือศาสนพิธีฐานะปุโรหิต (คพ. ๑๙:๓๘; ๑๐๗:๖๕–๖๗), หรือโดยผ่านพระคุณของพระองค์ (๒ นี. ๒๕:๒๓).
ข้อความต่าง ๆ อันเป็นที่รู้จักกันดีเกี่ยวกับความเป็นสุขคือบทที่กล่าวถึงผู้เป็นสุข (มธ. ๕:๑–๑๒; ๓ นี. ๑๒:๑–๑๒).