การรวมกันของร่างวิญญาณและร่างกายที่เป็นเนื้อหนังและกระดูกหลังความตาย. หลังจากการฟื้นคืนชีวิต, วิญญาณและร่างกายจะไม่แยกจากกันอีกเลย, และบุคคลจะเป็นอมตะ. ทุกคนที่เกิดบนแผ่นดินโลกจะฟื้นคืนชีวิตเพราะพระเยซูคริสต์ทรงเอาชนะความตาย (๑ คร. ๑๕:๒๐–๒๒).
พระเยซูคริสต์ทรงเป็นบุคคลแรกที่ฟื้นคืนชีวิตบนโลกนี้ (กิจการ ๒๖:๒๓; คส. ๑:๑๘; วว. ๑:๕). ภาคพันธสัญญาใหม่ให้หลักฐานไว้มากทีเดียวที่ยืนยันว่าพระเยซูทรงคืนพระชนม์พร้อมพระวรกายของพระองค์ : อุโมงค์ว่างเปล่า, พระองค์เสวยปลาและน้ำผึ้ง, พระองค์ทรงมีพระวรกายเป็นเนื้อหนังและกระดูก, ผู้คนสัมผัสพระองค์, และบรรดาเทพกล่าวว่าพระองค์ทรงเป็นขึ้นมาแล้ว (มาระโก ๑๖:๑–๖; ลูกา ๒๔:๑–๑๒, ๓๖–๔๓; ยอห์น ๒๐:๑–๑๘). การเปิดเผยยุคสุดท้ายยืนยันความจริงของการฟื้นคืนพระชนม์ของพระคริสต์และของมวลมนุษยชาติ (แอลมา ๑๑:๔๐–๔๕; ๔๐; ๓ นี. ๑๑:๑–๑๗; คพ. ๗๖; โมเสส ๗:๖๒).
ทุกคนจะไม่ฟื้นคืนชีวิตสู่รัศมีภาพเดียวกัน (๑ คร. ๑๕:๓๙–๔๒; คพ. ๗๖:๘๙–๙๘), และทุกคนจะไม่ฟื้นคืนชีวิตพร้อมกัน (๑ คร. ๑๕:๒๒–๒๓; แอลมา ๔๐:๘; คพ. ๗๖:๖๔–๖๕, ๘๕). วิสุทธิชนจำนวนมากฟื้นคืนชีวิตหลังการฟื้นคืนพระชนม์ของพระคริสต์ (มธ. ๒๗:๕๒). คนชอบธรรมจะฟื้นคืนชีวิตก่อนคนชั่วร้ายและจะออกมาในการฟื้นคืนชีวิตครั้งแรก (๑ ธส. ๔:๑๖); คนบาปที่ไม่กลับใจจะออกมาในการฟื้นคืนชีวิตหนสุดท้าย (วว. ๒๐:๕–๑๓; คพ. ๗๖:๘๕).