ព្រះគម្ពីរ
យ៉ូសែប ស៊្មីធ—ប្រវត្តិ 1


យ៉ូសែប ស៊្មីធ — ប្រវត្តិ

ជា​សេចក្ដី​ដកស្រង់​ចេញ​ពី​ប្រវត្តិ​នៃ​យ៉ូសែប ស៊្មីធ ជា​ព្យាការី​

History of the Church, Vol. ១, ជំពូក​ទី ១ ដល់ ទី ៥

ជំពូក​ទី ១

យ៉ូសែប ស៊្មីធ ប្រាប់​ពី​ដូនតា​របស់​លោក សមាជិក​ក្នុង​គ្រួសារ និង​ពី​ទីលំនៅ​គេ​មុនៗ — ការ​រំភើប​ខុស​ប្រក្រតី​អំពី​សាសនា​ដែល​មាន​នៅ​រដ្ឋ​ញូវយ៉ក​ខាង​លិច — លោក​សម្រេច​ចិត្ត​នឹង​ស្វែងរក​ប្រាជ្ញា ដូចដែល​យ៉ាកុប​បាន​ដឹកនាំ — ព្រះ​វរបិតា និង​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​លេច​មក ហើយ យ៉ូសែប​ត្រូវ​បាន​ហៅ​ឲ្យ​ធ្វើ​ការងារ​បម្រើ​របស់​លោក​ជា​ព្យាការី (ខ ១–២០)។

មក​ពី​មាន​ការ​រាយការណ៍​ជា​ច្រើន ដែល​បាន​បោះពុម្ពផ្សាយ ដោយ​ពួក​ជន​ដែល​ប្រកប​ដោយ​ការ​អាក្រក់ និង​ឧបាយកល ដែល​ទាក់​ទង​ទៅ​នឹង​កំណើត និង​ការ​ជឿន​លឿន​របស់​សាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះ​យេស៊ូវ​គ្រីស្ទ​នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ អ្វីៗ​ទាំង​អស់​សុទ្ធ​តែ​បាន​ចែង ឡើង​ដោយ​ពួក​អ្នក​និពន្ធ​ការ​រាយការណ៍​នោះ ដើម្បី​ប្រយុទ្ធ​ប្រឆាំង​នឹង​កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ​សាសនាចក្រ និង​ការ​ជឿន​លឿន​នៃ​សាសនាចក្រ​នៅ​ក្នុង​ពិភពលោក — នោះ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​អន្ទោក​អន្ទោល​ឲ្យ​សរសេរ​ប្រវត្តិ​នេះ ដើម្បី​កែខៃ​គំនិត​មនុស្ស ហើយ​តម្រង់​មនុស្ស​ទាំង​អស់​ដែល​ស្វែងរក​សេចក្ដី​ពិត​ចំពោះ​ការ​ពិត​ត្រង់ តាម​ដែល​ការ​ណ៍នោះ​បាន​កើត​ឡើង ដែល​ទាក់​ទង​ទៅ​នឹង​រូប​ខ្ញុំ និង​សាសនាចក្រ ស្រប​តាម​ការ​ពិត​ដែល​ខ្ញុំ​មាន។

នៅ​ក្នុង​ប្រវត្តិ​នេះ ខ្ញុំ​នឹង​ថ្លែង​ប្រាប់​ពី​ហេតុការណ៍​នានា ដែល​ទាក់​ទង​ទៅ​នឹង​សាសនាចក្រ​នេះ​ដោយ​នូវ​សេចក្ដី​ពិត និង​សេចក្ដី​សុចរិត តាម​ដែល​ការណ៍​នោះ​បាន​កើត​ឡើង ឬ​ដូចដែល​មាន​នៅ​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ ឥឡូវ​នេះ [ ឆ្នាំ ១៨៣៨ ] ប្រាំបី​ឆ្នាំ​មក​ហើយ​ចាប់​តាំង​ពី​បាន​រៀបចំ​សាសនាចក្រ​ដែល​បាន​ពោល​នោះ​មក។

ខ្ញុំ​កើត​នៅ​ឆ្នាំ​នៃ​ព្រះ​អម្ចាស់​របស់​យើង គឺ​មួយ​ពាន់​ប្រាំបី​រយ​ប្រាំ នៅ​ថ្ងៃ​ទី ២៣ ក្នុង​ខែ​ធ្នូ នៅ​ឃុំ​សារ៉ុន ស្រុក​វិនស៊ើរ រដ្ឋ​វ័រម៉ន្ត។ … ឪពុក​ខ្ញុំ ជា​យ៉ូសែប ស៊្មីធ ស៊ីញ្ញ័រ បាន​ចាក​ចេញ​ពី​រដ្ឋ​វ័រម៉ន្ត ហើយ​រើ​ទៅ​នៅ​ឃុំ​ប៉ាលម៉ៃរ៉ា ស្រុក​អុនតារីយ៉ូ (ឥឡូវ​នេះ វេញ) នៅ​រដ្ឋ​ញូវយ៉ក កាល​ខ្ញុំ​មាន​អាយុ ១០ ឆ្នាំ ឬ​ប្រហែល​ប៉ុណ្ណោះ។ ប្រហែលជា​បួន​ឆ្នាំ​បន្ទាប់​ពី​ឪពុក​ខ្ញុំ​មក​នៅ​ឃុំ​ប៉ាលម៉ៃរ៉ា នោះ​គាត់​រើ​ជាមួយ​គ្រួសារ​គាត់​ទៅ​នៅ​ឃុំ​ម៉ែនឆែស្ទើរ នៅស្រុក​អុនតារីយ៉ូ​ដដែល —

គ្រួសារ​គាត់​មាន​មនុស្ស​១១​នាក់ រាប់​តាម​ឈ្មោះ​គឺ ឪពុក​ខ្ញុំ គឺ យ៉ូសែប ស៊្មីធ ម្ដាយ​ខ្ញុំ គឺ លូស៊ី ស៊្មីធ (នាមត្រកូល​គាត់ កាល​មុន​រៀប​ការ គឺ ម៉ាក ជា​កូន​ស្រី​របស់​សាឡូម៉ូន ម៉ាក) ពួក​បង​ប្អូន​ប្រុស​ខ្ញុំ គឺ អាលវិន (ដែល​ស្លាប់​នៅ​ថ្ងៃ​ទី ១៩ ខែ​វិច្ឆិកា ឆ្នាំ​១៨២៣ ស្លាប់​កាល​គាត់​មាន​អាយុ​២៦​ឆ្នាំ), ហៃរុម, រូប​ខ្ញុំ, សាំយូអែល ហារីសុន, វិលលាម, ដន ខារឡូស និង​ពួក​បង​ប្អូន​ស្រី​ខ្ញុំ គឺ សូផ្រូនា, កាទេរិន និង លូស៊ី។

រវាង​ឆ្នាំ​ទី​ពីរ​បន្ទាប់​ពី​ពួក​យើង​ផ្លាស់​ទីលំនៅ​ទៅ​នៅ​ភូមិ​ម៉ែនឆែស្ទើរ នៅ​កន្លែង​ដែល​យើង​រស់នៅ នោះ​មាន​ការ​រំភើប​ខុស​ប្រក្រតី​អំពី​វិស័យ​សាសនា។ ការ​រំភើប​នោះ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ឡើង នៅ​ក្នុង​បក្ស​ពួក​មែថូឌីស្ទ ប៉ុន្តែ​មិន​យូរប៉ុន្មាន​ក៏​ក្លាយ​ជា​ការ​រំភើប​ទូ​ទៅ រវាង​បក្ស​ពួក​ទាំង​អស់​នៅ​តំបន់​ស្រុក​នោះ។ ពិតមែន​ហើយ តំបន់​ស្រុក​ទាំង​មូល​ហាក់​ដូច​ជា​មាន​ការ​រំភើប ហើយ​ហ្វូង​មនុស្ស​ដ៏​ធំ​បាន រួម​គ្នា​ចូល​បក្ស​ពួក​សាសនា​ផ្សេងៗ​ពី​គ្នា ដែល​បណ្ដាល​ឲ្យ​មាន​ការ​រំជួល និង​ការ​បែកបាក់​ដ៏​មិន​តូច​ទេ នៅ​ក្នុង​ចំណោម​ប្រជាជន អ្នក​ខ្លះ​ស្រែក​ថា ៖ « មើល​ន៏ នៅ​ទី​នេះ! » ហើយ​អ្នក​ខ្លះ​ទៀត​ថា ៖ « មើល​ន៏ នៅ​ទី​នោះ! » អ្នក​ខ្លះ​កំពុងតែ​ប្រជែង​គ្នា​យក​សេចក្ដី​ជំនឿ​ខាង​ពួក​មែថូឌីស្ទ អ្នក​ខ្លះ​យក​ខាង​ពួក​ប្រែសប៊ីធារាន ហើយអ្នក​ខ្លះ​ទៀត​យក​ខាង​ពួក​បាទីស្ទ។

ត្បិត​ទោះ​ជា​ពួក​អ្នក​ប្រែ​ចិត្ត​ជឿ​ផ្សេងៗ​ទាំង​នេះ​បាន​សម្ដែង​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ដ៏​ធំ នៅ​ពេល​ពួក​គេ​បាន​ប្រែ​ចិត្ត​ជឿ​ក្ដី ហើយ​ទោះ​ជា​ពួក​អាចារ្យ​នានា​បាន​សម្ដែង​សេចក្ដី​ឧស្សាហ៍​ដ៏​ធំ ដោយ​ខំ​ប្រឹង​ប្រែង​ខាង​ការ​ញ៉ាំង និង​ការ​ផ្សាយ​អំពី​ស្ថានការណ៍​ដ៏​អស្ចារ្យ​ខាង​វិស័យ​សាសនា ដើម្បី​ចង់​ឲ្យ​មនុស្ស​គ្រប់​រូប​ប្រែ​ចិត្ត​ជឿ ដូច​ជា​ពួក​គេ​ចូល​ចិត្ត​ហៅ​មនុស្ស​ដែល​ចូល​រួម ដោយ​បណ្ដោយ​ឲ្យ​គេ​ចូល​រួម​នឹង​បក្ស​ពួក​ណា​តាម​តែ​ចិត្ត​គេ​ក្ដី គង់តែ​កាលណា​ពួក​អ្នក​ប្រែ​ចិត្ត​ជឿ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​បែក​ចេញ អ្នក​ខ្លះ​ទៅ​បក្ស​មួយ អ្នក​ខ្លះ​ទៅ​មួយ​ទៀត នោះ​ឃើញ​ថា​ពួក​អាចារ្យ និង​ពួក​អ្នក​ប្រែ​ចិត្ត​ជឿ​ធ្វើ​ពុត​ជា​រាក់​ទាក់​នឹង​គ្នា ជាជាង​រាប់​អាន​គ្នា​ពិតប្រាកដ​វិញ ត្បិត​ចេះតែ​មាន​ការ​រំជួល និង​ការ​អាក់​អន់​ចិត្ត​ជា​ខ្លាំង​ឡើង — អាចារ្យ​ម្នាក់​ទាស់​នឹង​អាចារ្យ​ម្នាក់​ទៀត ហើយ​អ្នក​ប្រែ​ចិត្ត​ជឿ​ម្នាក់​ទាស់​នឹង​អ្នក​ប្រែ​ចិត្ត​ជឿ​ម្នាក់​ទៀត ទោះ​បី​ជា​ពួក​គេ​ធ្លាប់​មាន​ការ​រាប់​អាន​នឹង​គ្នា​ក៏​ដោយ គង់តែ​ការ​រាប់​អាន​នោះ​លែង​មាន​អស់​រលីង ដោយ​សារ​តែ​ពាក្យ​ឈ្លោះប្រកែក និង​ការ​ប្រកួតប្រជែង​គ្នា​ខាង​គំនិត​ជឿ។

ពេល​នេះ ខ្ញុំ​នៅ​ក្នុង​វ័យ​១៥​ឆ្នាំ។ គ្រួសារ​របស់​ឪពុក​ខ្ញុំ​កំពុងតែ​ប្រែ​ចិត្ត​ជឿ​តាម​ជំនឿ​ខាង​ពួក​ប្រែសប៊ីធារាន ហើយ​មានចំនួន​បួន​នាក់ ដែល​បាន​ចូល​រួម​នឹង​សាសនាចក្រ​នោះ រាប់​តាម​ឈ្មោះ​គឺ ម្ដាយ​ខ្ញុំ គឺ លូស៊ី បង​ប្រុស​ខ្ញុំ គឺ ហៃរុម និង​ប្អូន​ប្រុស​ខ្ញុំ គឺ សាំយូអែល ហារីសុន និង​បង​ស្រី​ខ្ញុំ គឺ សូផ្រូនា។

នៅ​ក្នុង​គ្រា​ដែល​មាន​សេចក្ដី​រំភើប​ដ៏​ធំ​នេះ​ហើយ ដែល​ខ្ញុំ​មាន​គំនិត​គិតពិចារណា​ដ៏​ជ្រាលជ្រៅ ហើយ​មាន​ចិត្ត​ខ្វល់​ខ្វាយ​ជា​ខ្លាំង ប៉ុន្តែ​ទោះ​ជា​ខ្ញុំ​មាន​គំនិត​គិត​ដ៏​ជ្រាលជ្រៅ ហើយ​ជួនកាល​ដ៏​ខ្លាំង​ក្លា​ក្ដី គង់តែ​ខ្ញុំ​ទុក​ខ្លួន​ឲ្យ​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​បក្ស​ពួក​ទាំង​ឡាយ​នេះ​ដែរ ខ្ញុំ​បាន​ទៅ​ប្រជុំ​ជាមួយ​គេ​ច្រើន​ដង​ច្រើន​គ្រា តាម​តែ​ឱកាស​ដែល​អាច​ធ្វើ​ទៅ​បាន។ កំឡុង​ពេល​តម​ក នោះ​គំនិត​ខ្ញុំ​ប្រែ​ទៅជា​មាន​អារម្មណ៍​ទៅ​ខាង​បក្ស​ពួក​មែថូឌីស្ទ ហើយ​ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ប៉ងប្រាថ្នា​ចង់​ចូល​រួម​នឹង​ពួក​គេ ប៉ុន្តែ​មាន​ការ​រំជួល និង​ការ​ឈ្លោះប្រកែក​គ្នា​ជា​ខ្លាំង​ក្នុង​ចំណោម​បក្ស​ពួក​ផ្សេងៗ ដល់​ម្ល៉េះ​បាន​ជា​ពិបាក​ដល់​ជន​ដូច​រូប​ខ្ញុំ ដែល​នៅ​វ័យ​ក្មេង ហើយ​មិនសូវ​ស្គាល់​មនុស្ស និង​ដឹង​ក្ដី ឲ្យ​ចេះ​សម្រេច​ចិត្ត​ថា​នរណា​មួយ​ត្រូវ ហើយ​នរណា​មួយ​ខុស​នោះ​ឡើយ។

ចិត្ត​របស់​ខ្ញុំ​នៅ​ពេល​នោះ​រំភើប​ជា​ខ្លាំង ដោយ​ព្រោះ​មាន​សម្រែក និង​ការ​ជ្រួលច្របល់​ដ៏​ធំ ហើយ​ឥត​ឈប់​ឈរ។ ពួក​ប្រែសប៊ីធារាន បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ទាស់​នឹង​ពួក​បាទីស្ទ និង​ពួក​មែថូឌីស្ទ​ជា​ខ្លាំង ហើយ​បាន​ប្រើ​អំណាច​គ្រប់​យ៉ាង ទាំង​ខាង​វិចារណញ្ញាណ និង​ខាង​កលល្បិច​ផង ដើម្បី​បង្ហាញ​កំហុស​របស់​បក្ស​ពួក​ទាំ​ង​នោះ ឬ​យ៉ាង​ហោច ធ្វើ​ឲ្យ​ប្រជាជន​គិត​ថា​ខ្លួន​ខុស។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ពួក​បាទីស្ទ និង​ពួក​មែថូឌីស្ទ​ក៏​ខំ​ប្រឹង​ប្រែង​ដែរ ព្យាយាម​តាំង​លទ្ធិ​ខ្លួន ហើយ​បង្ហាញ​ថា​ពួក​អ្នក​ផ្សេង​សុទ្ធ​តែ​ខុស។

១០នៅ​កណ្ដាល​ចម្បាំង​ខាង​ពាក្យ​សំដី និង​ការ​ជ្រួលច្របល់​ខាង​គំនិត​ជឿ​នេះ ខ្ញុំ​តែងតែ​គិត​ក្នុង​ចិត្ត​ខ្ញុំ​ថា ៖ តើ​ត្រូវ​ធ្វើ​អ្វី​ហ្ន៎? តើ​បក្ស​ពួក​មួយ​ណា​ទៅ​ដែល​ត្រូវ ឬ​ក៏​គេ​សុទ្ធ​តែ​ខុស​ទាំង​អស់​គ្នា? បើ​សិន​ជា​មាន​បក្ស​ពួក​ណា​មួយ​ដែល​ត្រូវ នោះ​តើ​មួយណា​ទៅ ហើយ​តើ​ខ្ញុំ​នឹង​ស្គាល់​តាម​របៀប​ណា​បាន?

១១នៅ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​កំពុងតែ​គិតពិចារណា នៅ​ក្រោម​ការ​ពិបាក​ដ៏​សែន​ធ្ងន់ធ្ងរ ដែល​បាន​បណ្ដាល​ឡើង​មក​ពី​ការ​ប្រកួតប្រជែង​នៃ​ពួក​សាសនា នោះ​ថ្ងៃ​មួយ ខ្ញុំ​បាន​អាន​នៅ​ក្នុង​សំបុត្រ​យ៉ាកុប ជំពូក​ទី​១ ខ​ទី៥ ដែល​អាន​ថា ៖ « តែ​បើ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ណា​មួយ​ខ្វះ​ប្រាជ្ញា មាន​តែ​សូម​ដល់​ព្រះ ដែល​ទ្រង់​ប្រទាន​ដល់​មនុស្ស​ទាំង​អស់​ដោយ​សទ្ធា ឥត​បន្ទោស​ផង នោះ​ទ្រង់​នឹង​ប្រទាន​ឲ្យ »។

១២ពុំ​ដែល​មាន​បទគម្ពីរ​ណា​មួយ ដែល​មាន​ប្រសិទ្ធភាព​ទៅ​លើ​ចិត្ត​មនុស្ស ដូច​ជា​បទគម្ពីរ​នេះ​មាន​ប្រសិទ្ធ​ភាព​មក​លើ​ចិត្ត​ខ្ញុំ​ឡើយ។ មើល​ទៅ​ហាក់​បី​ដូច​ជា​ចូល​មក​ពេញ​ដួង​ចិត្ត​ដោយ​ឥទ្ធិពល​ដ៏​មហិមា។ ខ្ញុំ​តែងតែ​ពិចារណា​គិត​អំពី​រឿង​នេះ​ម្ដង​ហើយ​ម្ដង​ទៀត ដោយ​ដឹង​ថា បើ​មាន​អ្នក​ណា​មួយ​ដែល​ត្រូវ​ការ​ប្រាជ្ញា​ពី​ព្រះ គឺជា​រូប​ខ្ញុំ​នេះ​ហើយ តែ​នឹង​ធ្វើ​យ៉ាង​ណា នោះ​ខ្ញុំ​មិន​ដឹង​ទេ ហើយ​លើក​លែងតែ​ខ្ញុំ អាច​បាន​ប្រាជ្ញា​លើស​ជាង​ដែល​ខ្ញុំ​មាន នោះ​ខ្ញុំ​នឹង​មិន​ដឹង​សោះ ត្បិត​ពួក​គ្រូបង្រៀន​សាសនា​ពី​បក្ស​ពួក​ផ្សេងៗ គេ​យល់​បទគម្ពីរ​តែ​មួយ​ខុស​ឆ្ងាយ​ពី​គ្នា ធ្វើ​យ៉ាង​នេះ​ដូច​ជា​បំផ្លាញ​នូវ​ការ​ទុក​ចិត្ត​ទាំង​អស់ បើ​ចង់​បាន​ការ​ដោះ​ស្រាយ​នូវ​សំណួរ​នេះ ដោយ​ពឹង​ផ្អែក​ទៅ​លើ​ព្រះ​គម្ពីរ​ប៊ីប។

១៣ជា​យូរយារ​ក្រែល​មក ខ្ញុំ​បាន​សម្រេច​ចិត្ត​ថា តើ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​នៅ​ក្នុង​សេចក្ដី​ងងឹតងងល់​ត​ទៅ ឬ​ក៏​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ធ្វើ​តាម​ពាក្យ​ដែល​យ៉ាកុប​បាន​ដឹកនាំ គឺថា​ត្រូវ​សូម​ដល់​ព្រះ។ ជា​យូរយារ​ក្រែល​មក ខ្ញុំ​បាន​ប្ដេជ្ញា​ចិត្ត​ថា​នឹង « សូម​ដល់​ព្រះ » ដោយ​សម្រេច​ចិត្ត​ថា បើ​ទ្រង់​ប្រទាន​ប្រាជ្ញា​ដល់​ពួក​អ្នក ដែល​ខ្វះ​ប្រាជ្ញា ហើយ​នឹង​ប្រទាន​ឲ្យ​ដោយ​សទ្ធា​ឥត​បន្ទោស​ផង នោះ​ខ្ញុំ​នឹង​ប្រថុយ​ចិត្ត​ចុះ។

១៤ម្ល៉ោះ​ហើយ ស្រប​តាម​បែប​នេះ គឺ​តាម​ការ​ប្ដេជ្ញា​ចិត្ត​របស់​ខ្ញុំ​ថា​នឹង​សូម​ដល់​ព្រះ ខ្ញុំ​បាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រៃ ដើម្បី​នឹង​បម្រុង​សូម នៅ​ពេល​ព្រលឹម​នៃ​ថ្ងៃ​ដ៏​ល្អ​ភ្លឺស្វាង គឺ​នៅ​ដើម​និទាឃៈរដូវ ក្នុង​ឆ្នាំ​មួយ​ពាន់​ប្រាំបី​រយ​ម្ភៃ គឺជា​ពេល​ដំបូង​បំផុត​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​ខ្ញុំ ដែល​ខ្ញុំ​បាន​បម្រុង​ធ្វើ​យ៉ាង​នេះ ត្បិត​នៅ​កណ្ដាល​ការ​ថប់​បារម្ភ​របស់​ខ្ញុំ​ទាំង​អស់ នោះ​ខ្ញុំ​ពុំ​ដែល​បម្រុង​នឹង​អធិស្ឋាន​ចេញ​សំឡេង​ឡើយ។

១៥បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ​បាន​ទៅ​ដល់​កន្លែង​ដែល​ខ្ញុំ​សម្រេច​ថា​នឹង​ទៅ ព្រម​ទាំង​បាន​សម្លឹង​មើល​ជុំវិញ​ខ្លួនហើយ ដោយ​បាន​ឃើញ​ថា ខ្ញុំ​នៅ​តែ​ម្នាក់​ឯង នោះ​ខ្ញុំ​ក៏​លុតជង្គង់​ចុះ ហើយ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​បួងសួង​ដល់​ព្រះ​ទូល​ប្រាប់​ពី​បំណង​នៃ​ដួង​ចិត្ត​របស់​ខ្ញុំ។ ខ្ញុំ​ទើប​តែ​ចាប់​ផ្ដើម​ធ្វើ នៅ​មួយ​រំពេច​នោះ ស្រាប់​តែ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​គ្រប​សង្កត់​ដោយ​អំណាច​ណា​មួយ ដែលគ្រប​ពី​លើ​រូប​ខ្ញុំ​ទាំង​ស្រុង ហើយ​មាន​ឥទ្ធិពល​មក​លើ​រូប​ខ្ញុំ​យ៉ាង​អស្ចារ្យ ដែល​ចង​អណ្ដាត​ខ្ញុំ​ទុក ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មិន​អាច​និយាយ​បាន​ឡើយ ក៏​មាន​ភាព​ងងឹត​ហ៊ុមព័ទ្ធ​ជុំវិញ​ខ្ញុំ ហើយ​នៅ​ពេល​នោះ មើល​ទៅ​ហាក់​បី​ដូច​ជា​ខ្ញុំ​កំពុងតែ​ស្ថិតនៅ​ក្នុង​ការ​បំផ្លិចបំផ្លាញ​យ៉ាង​ឆាប់ៗ។

១៦ប៉ុន្តែ​ដោយ​ខំ​ប្រឹង​ប្រែង​អស់​ពី​សមត្ថភាព​ដែល​ខ្ញុំ​មាន ដើម្បី​អំពាវនាវ​ដល់​ព្រះ សូម​ឲ្យ​ដោះ​លែង​ខ្ញុំ​រួច​ពី​អំណាច​នៃ​ខ្មាំងសត្រូវ​នេះ ដែល​គ្រប​សង្កត់​មក​លើ​ខ្ញុំ ហើយ​នៅ​ខណៈ​នោះ កាល​ខ្ញុំ​ហៀប​នឹង​លិចលង់​ទៅ​ក្នុង​ការ​អស់​សង្ឃឹម ហើយ​បោះបង់​ខ្លួន​ទៅ​ក្នុង​ការ​បំផ្លិច បំផ្លាញ — ពុំ​មែន​ទៅ​ក្នុង​ការ​ហិនហោច​ដែល​ស្រមៃ​គិត​ឃើញ​នោះ​ទេ តែ​ទៅ​ក្នុង​អំណាច​នៃ​អ្នក​ណា​មួយ​ពិត ដែល​មក​ពី​ពិភព​មើល​មិន​ឃើញ ដែល​មាន​អំណាច​ដ៏​សែន​អស្ចារ្យ ដែល​ខ្ញុំ​ពុំ​ធ្លាប់​ឃើញ​អ្នក​ណា​មួយ​មាន​ពី​មុន​មក​ឡើយ — នៅ​ខណៈ​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ដ៏​មហិមា​នេះ ស្រាប់​តែ​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​បង្គោល​ពន្លឺ​មួយ​នៅ​ចំ​លើ​ក្បាល​ខ្ញុំ មាន​រស្មី​ចែងចាំង​លើស​ជាង​សុរិយា​ទៅ​ទៀត ដែល​ចុះ​សន្សឹមៗ​មក​ចំ​លើ​រូប​ខ្ញុំ។

១៧នៅ​ពេល​រស្មី​នោះ​លេច​មក​មិន​យូរប៉ុន្មាន ស្រាប់​តែ​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ថា ខ្ញុំ​បាន​រួច​ពី​ខ្មាំងសត្រូវ​ដែល​បាន​ចង​ខ្ញុំ​ទុក។ កាល​ពន្លឺ​នោះ​ស្ថិត​ចំពី​លើ​រូប​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​តួអង្គ​ពីរ ដែល​មាន​រស្មី និង​សិរី​រុងរឿង​ដែល​ពុំ​អាច​ពណ៌នា​បាន​ឡើយ ឈរ​នៅ​លើ​អាកាស​ពីលើ​រូប​ខ្ញុំ។ តួអង្គ​មួយ​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​មក​ខ្ញុំ ដោយ​ហៅ​ខ្ញុំ​តាម​ឈ្មោះ ហើយ​ចង្អុល​ទៅ​តួអង្គ​មួយ​ទៀត ដោយ​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​ថា — « នេះ​ជា​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​ដ៏​ស្ងួនភ្ងា​របស់​យើង ចូរ​ស្ដាប់​តាម​ទ្រង់​ចុះ! »

១៨គោលបំណង​របស់​ខ្ញុំ ក្នុង​ការ​ទៅ​ទូល​ដល់​ព្រះ​អម្ចាស់ គឺ​ចង់​ដឹង​ថា​បក្ស​ពួក​ណា​មួយ​ទៅ​ដែល​ត្រូវ ដើម្បី​ឲ្យ​ខ្ញុំ​បាន​ដឹង​ថា ខ្ញុំ​ត្រូវ​ចូល​រួម​នឹង​បក្ស​ណា​មួយ។ ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ មិន​យូរប៉ុន្មាន​ខ្ញុំក៏​បាន​ដឹង​ខ្លួន​វិញ ដែល​អាច​និយាយ​បាន ខ្ញុំ​បាន​ទូល​ដល់​តួអង្គ​ពីរ​នោះ ដែល​ឈរ​នៅ​ក្នុង​ពន្លឺ​ចំ​ពីលើ​រូប​ខ្ញុំ​ថា តើ​បក្ស​ពួក​ទាំង​អស់​ណា​មួយ​ត្រូវ (ត្បិត​នៅ​ពេល​នោះ ខ្ញុំ​មិនដែល​បាន​គិត​ក្នុង​ចិត្ត​ថា បក្ស​ពួក​ទាំង​នោះ​សុទ្ធ​តែ​ខុស​ទាំង​អស់​គ្នា​ឡើយ) — ហើយ​ថា តើ​ខ្ញុំ​គប្បី​ចូល​រួម​មួយ​ណាទៅ​។

១៩ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​ចម្លើយ​ថា ខ្ញុំ​មិន​ត្រូវ​ចូល​រួម​នឹង​បក្ស​ពួក​ណា​មួយ​ឡើយ ត្បិត​គេ​សុទ្ធ​តែ​ខុស​ទាំង​អស់​គ្នា ហើយ​តួអង្គ​ដែល​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​មក​ខ្ញុំ ក៏​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​ថា អស់​ទាំង​គោល​ជំនឿ​របស់​គេ​សុទ្ធ​តែ​អំពើ​គួរ​ខ្ពើម​ឆ្អើម​ចំពោះ​ព្រះ​នេត្រ​របស់​ទ្រង់ ថា​ពួក​អ្នក​កាន់សាសនា​ទាំង​នោះ សុទ្ធ​តែ​ពុករលួយ ថា ៖ « គេ​គោរព​ប្រតិបត្តិ​ដល់​យើង​តែ​បបូរមាត់​ទេ ឯ​ចិត្ត​គេ​នោះ​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​យើង​ណាស់ គេ​បង្រៀន​សេចក្ដី​ដែល​ជា​បញ្ញត្តិ​របស់​មនុស្ស​វិញ ដោយ​មាន​ឫកពា​ជា​អ្នក​គោរព​ប្រតិបត្តិ​ដល់​ព្រះ ប៉ុន្តែ​មិន​ព្រម​ទទួល​ស្គាល់​ព្រះ​ចេស្ដា ដែល​មក​ដោយ​ការ​គោរព ប្រតិបត្តិ​នោះ​ទេ »។

២០សារ​ជា​ថ្មី​ទៀត ទ្រង់​បាន​ហាម​មិន​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ចូល​រួម​នឹង​ពួក​គេ​ណា​មួយ​ឡើយ ហើយ​ទ្រង់​បាន​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​ជា​ច្រើន​ការណ៍​ទៀត​ប្រាប់​ខ្ញុំ ដែល​ខ្ញុំ​ពុំ​អាច​យក​មក​សរសេរ​នៅ​ពេល​នេះ​បាន​ឡើយ។ កាល​ខ្ញុំ​បាន​ដឹង​ខ្លួន​ទៀត នោះ​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ថា ខ្ញុំ​ដេក​ផ្ងារ កំពុង​សម្លឹង​មើល​ទៅ​លើ​មេឃ។ កាល​ពន្លឺ​នោះ​បាន​ចេញ​ផុត​ទៅ ខ្ញុំ​គ្មាន​កម្លាំង​សោះ តែ​មិន​យូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំ​មាន​កម្លាំង​បន្តិចបន្តួច​មក​វិញ ខ្ញុំ​ក៏​ទៅ​ផ្ទះ។ ហើយ​កាល​ខ្ញុំ​ផ្អែក​ទៅ​នឹង​ជើង​ក្រាន​កម្ដៅ​ផ្ទះ ម្ដាយ​ខ្ញុំ​បាន​សួរ​ថា​កើត​អីហ្នឹង។ ខ្ញុំ​បាន​ឆ្លើយ​ថា ៖ « កុំ​ភ័យ​អី ខ្ញុំ​ស្រួល​ទេតើ — ខ្ញុំ​ស្រួល​ខ្លួនទេ »។ រួច​ខ្ញុំ​និយាយ​ប្រាប់​ម្ដាយ​ខ្ញុំ​ថា ៖ « ខ្ញុំ​បាន​ចេះ​ដឹង​ដោយ​ផ្ទាល់​ខ្លួន​ខ្ញុំ​ថា ពួក​ប្រែសប៊ីធារាន​មិន​ពិត​ទេ »។ មើល​ទៅ​ហាក់​បី​ដូច​ជា​មារ​សត្រូវ វា​ដឹង​ខ្លួន គឺ​ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​ដំបូង​ក្នុង​ជីវិត​ខ្ញុំ​មក នោះ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​រាប់​ថា​ជា​អ្នក​ឆាឆៅ និង​ជា​អ្នក​រំខាន​នគរ​របស់​វា បើ​ពុំ​នោះ​សោត​ទេ ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​អំណាច​ទាំង​ឡាយ​នៃ​សេចក្ដី​ងងឹត​រួបរួម​គ្នា​ប្រឆាំង​នឹង​ខ្ញុំ? ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​មាន​ការ​ជំទាស់ និង​ការ​បៀតបៀន​កើត​ឡើង​ទាស់​នឹង​ខ្ញុំ តាំង​ពី​ខ្ញុំ​នៅ​វ័យ​ទារកមក​ម្ល៉េះដូច្នេះ?

ពួក​អាចារ្យ​ខ្លះ និង​ពួក​អ្នក​កាន់សាសនា​ផ្សេងៗ​ទៀត បដិសេធ​មិន​ទទួល​ស្គាល់​ការ​និមិត្ត​ទី​មួយ — ការ​បៀតបៀន​មាន​គរ​មក​លើ​យ៉ូសែប ស៊្មីធ — លោក​ធ្វើ​ទី​បន្ទាល់​អំពី​ការ​ជាក់​ស្ដែង​នៃ​ការ​និមិត្ត​នោះ (ខ ២១–២៦)។

២១ពីរ​បី​ថ្ងៃ​កន្លង​មក បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ការ​និមិត្ត​នេះ នោះ​ខ្ញុំ​បាន​ជួប​អាចារ្យ​ម្នាក់​ពី​ពួក​មែថូឌីស្ទ ដែល​ជា​អ្នក​សកម្ម​ម្នាក់​ក្នុង​ការ រំភើប​ខាង​វិស័យ​សាសនា ដែល​បាន​រៀបរាប់​មក​ហើយ​នោះ ហើយ​ដោយ​បាន​និយាយ​ជាមួយ​គាត់​អំពី​រឿង​សាសនា នោះ​ខ្ញុំ​ក៏​ឆ្លៀត​យក​ឱកាស​ប្រាប់​គាត់​ពី​ដំណើរ​រឿង អំពី​ការ​និមិត្ត​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ។ ខ្ញុំ​បាន​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ជា​ខ្លាំង​ចំពោះ​អាកប្បកិរិយា​របស់​គាត់ គាត់​មិន​គ្រាន់តែ​រាប់​ថា​ពាក្យ​សំដី​ដែល​ខ្ញុំ​ជម្រាប​គាត់​នោះ​មិន​សំខាន់​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ តែ​ថែម​ទាំង​ដោយ​ពាក្យ​មើល​ងាយ​ជា​ខ្លាំង​ថា ការ​និមិត្ត​នោះ​គឺ​សុទ្ធ​តែ​មក​ពី​អារក្ស​ទាំង​អស់ ថា​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ លែង​មាន​ការណ៍​អ្វី​ជា​ការ​និមិត្ត ឬ​វិវរណៈ​ហើយ ថា​ការណ៍​អស់​ទាំង​នោះ ព្រម​ទាំង​ពួក​សាវក​ផង នោះ​លែង​មាន​ហើយ ហើយ​ថា​នឹង​ពុំ​មាន​ការណ៍​អស់​ទាំង​នោះ​ទៀត​ឡើយ។

២២ប៉ុន្តែ​មិន​យូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ថា ក្នុង​ការ​ប្រាប់​រឿង​នោះ បាន​រំជួល​ឲ្យ​មាន​ការ​ចោទ​ប្រកាន់​មក​លើ​រូប​ខ្ញុំ​ជា​ខ្លាំង​ក្នុង​ចំណោម​ពួក​កាន់សាសនា ហើយ​ជា​បុព្វហេតុ​នៃ​ការ​បៀតបៀន​ដ៏​មហិមា ដែល​ចេះតែ​មាន​កាន់តែ​ច្រើន​ឡើង ទោះ​ជា​ខ្ញុំ​ជា​ក្មេង​ម្នាក់​ដែល​មិនសូវ​មាន​គេឯង​ស្គាល់ គឺ​មាន​វ័យ​តែ ១៤ និង ១៥ ឆ្នាំ​ក្ដី ហើយ​ទោះ​ជា​កាលៈទេសៈ​ក្នុង​ជីវិត​ខ្ញុំ ដែល​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​យុវវ័យ​ម្នាក់​មិន​ជា​អ្វី​ឲ្យ​ពិភពលោក​អើពើ​ក៏​ដោយ គង់​តែ​មាន​មនុស្ស​ពី​ឋានៈ​ខ្ពង់​ខ្ពស់​បាន​អើពើ ល្មម​នឹង​ចាក់​រុក​មនុស្ស​ឲ្យ​មាន​គំនិត​ទាស់​នឹង​ខ្ញុំ ហើយ​បង្កើត​ឲ្យ​មាន​ការ​បៀតបៀន​ដ៏​ល្វីង​ជូរចត់​ដែរ ហើយ​ការណ៍​នេះ គឺ​មាន​ទូ​ទៅ​ក្នុង​បក្ស​ពួក​ទាំង​អស់ — គេ​ទាំង​អស់​គ្នា​បាន​ព្រួត​ដៃ​គ្នា​បៀតបៀន​លើ​រូប​ខ្ញុំ។

២៣នៅ​ពេល​នោះ ការណ៍​នេះ​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​គិតពិចារណា​ជា​ខ្លាំង និង​ជា​ញឹកញាប់​ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក​ថា​ចម្លែកដល់​ម្ល៉េះ ហេតុ​អ្វី​ក៏​ក្មេង​ប្រុស​ម្នាក់​ដែល​មិនសូវ​មាន​គេឯង​ស្គាល់ អាយុ​១៤​ឆ្នាំ​ជាង ហើយ​ក៏​ជា​មនុស្ស​ម្នាក់​ដែល​ត្រូវ​ទ្រាំ​ធ្វើ​ការ​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ ដើម្បី​ទ្រ​ទ្រង់​ជីវិត​តិចតួច ម្ដេច​ឡើយ​ក៏​គេ​ថា​ខ្ញុំ​ជា​មនុស្ស​គ្រាន់បើ ដល់​ទៅ​ធ្វើ​ឲ្យ​មនុស្ស​ធំដុំ​ពី​បក្ស​ពួក​ដ៏​ល្បីល្បាញ​នៅ​គ្រា​នោះ​អើពើ ហើយ​នៅ​តាម​របៀប​ណា​មួយ ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​គេ​មាន​ចិត្ត​បៀតបៀន និង​ប្រទេច​ផ្ដាសា​ដ៏​ល្វីង​ជូរចត់​ទៅ​វិញ។ ប៉ុន្តែ​ទោះ​ជា​ការណ៍​នេះ​ចម្លែក ឬ​អត់​ក៏​ដោយ គង់តែ​នេះ​ហើយ​ជា​ស្ថានការណ៍​ដែល​បាន​កើត​ឡើង ហើយ​ការណ៍​នេះ​តែងតែ​ជា​បុព្វហេតុ ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មាន​ចិត្ត​សោកសៅ​ជា​អនេក។

២៤ប៉ុន្តែ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ គង់តែ​ជា​ការ​ពិតមែន​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ការ​និមិត្ត​នោះ។ ខ្ញុំ​បាន​គិត​តាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក​ថា ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ដូច​លោក​ប៉ុល​ដែរ ក្នុង​កាល​លោក​បាន​ដោះ​សា​នៅ​ខាង​មុខ​ព្រះ​រាជា​អ័គ្រីប៉ា ហើយ​បាន​ប្រាប់​ពី​ដំណើរ​រឿង​នៃ​ការ​និមិត្ត ដែល​លោក​បាន​ឃើញ កាល​លោក​បាន​ឃើញ​ពន្លឺ ហើយ​បាន​ឮ​សំឡេង ប៉ុន្តែ​គង់តែ​មាន​មនុស្ស​តែ​បន្តិចបន្តួច​ប៉ុណ្ណោះ ដែល​បាន​ជឿ​លោក រីឯ​មនុស្ស​ខ្លះ​បាន​ថា​លោក​ជា​មនុស្ស​មិន​ទៀងត្រង់ ឯ​មនុស្ស​ផ្សេង​ទៀត​ថា​លោក​ជា​មនុស្ស​ឆ្កួត ហើយ​លោក​ត្រូវ​គេ​មើល​ងាយ ហើយ​ត្រូវ​គេ​ជេរ​ប្រទេច​ផ្ដាសា។ ប៉ុន្តែ​ការណ៍​អស់​ទាំង​នេះ​ពុំ​បាន​បំផ្លាញ​នូវ​ការ​ពិត អំពី​ការ​និមិត្ត​ដែល​លោក​បាន​ឃើញ​នោះ​ឡើយ។ លោក​បាន​ឃើញ​ការ​និមិត្ត លោក​ដឹង​ថា​លោក​បាន​ឃើញ​មែន ហើយ​អស់​ទាំង​ការ​បៀតបៀន​នៅ​ក្រោម​មេឃ​ទាំង​ឡាយ ក៏​មិន​អាច​កែ​ប្រែ​ការណ៍​នោះ​បាន​ដែរ ហើយ​ទោះ​ជា​គេ​នឹង​បៀតបៀន​លោក​ដល់​ស្លាប់​ក៏​ដោយ គង់តែ​លោក​ដឹង ហើយ​នឹង​ដឹង រហូត​ដល់​ដង្ហើម ចុង​ក្រោយ​បង្អស់​ថា លោក​បាន​ទាំង​ឃើញ ហើយ​ឮ​សំឡេង​និយាយ​មក​កាន់​លោក ហើយ​អស់​ទាំង​ពិភពលោក​ក៏​មិន​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​លោក​គិត ឬ​ជឿ​នូវ​អ្វី​ផ្សេង​ទៀត​ឡើយ។

២៥ម្ល៉ោះ​ហើយ រឿង​នោះ​ក៏​ដូច​ជា​រឿង​ខ្ញុំ​ដែរ។ ខ្ញុំ​ពិតជា​បាន​ឃើញ​ពន្លឺ​មែន ហើយ​នៅ​កណ្ដាល​ពន្លឺ​នោះ ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​តួអង្គ​ពីរ ហើយ​តួអង្គ​នោះ​បាន​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​មក​ខ្ញុំ​ជា​ពិតប្រាកដ ហើយ​ទោះ​ជា​ខ្ញុំ​ត្រូវ​គេ​ស្អប់ ហើយ​បៀតបៀន​មក​ពី​ថា ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ការ​និមិត្ត​ក្ដី គង់តែ​ការណ៍​នោះ​ពិត ហើយ​នៅ​ពេល​គេ​កំពុងតែ​បៀតបៀន​ខ្ញុំ ជេរ​ប្រទេច​ផ្ដាសា​ដល់​ខ្ញុំ ហើយ​និយាយ​បង្ខុស​នូវ​ពាក្យ​អាក្រក់​គ្រប់​បែប​យ៉ាង​ទាស់​នឹង​ខ្ញុំ មក​ពី​ខ្ញុំ​បាន​ថា​ដូច្នោះ​ក្ដី គង់តែ​ការណ៍​នោះ ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​គិត​ក្នុង​ចិត្ត​ថា ៖ ហេតុ​ដូច​ម្ដេច​ក៏​បៀតបៀន​ខ្ញុំ ព្រោះ​តែ​ខ្ញុំ​បាន​ប្រាប់​ពី​ការ​ពិត? ខ្ញុំ​ពិតជា​បាន​ឃើញ​ការ​និមិត្ត​មែន ហើយ​តើ​ខ្ញុំ​ជា​អ្វី​ទៅ ដែល​អាច​ទាស់​នឹង​ព្រះ​បាន ហើយ​ចុះ​តើ​ហេតុ​អ្វី បាន​ជា​ពិភព​លោក​គិត​ចង់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​បដិសេធ​អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​ពិតជា​បាន​ឃើញ​នោះដូច្នេះ? ត្បិត​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ការ​និមិត្ត ខ្ញុំ​ដឹង​ថា​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ការ​និមិត្ត ហើយ​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​ដឹង​ថា​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ការ​និមិត្ត ហើយ​ខ្ញុំ​ពុំ​អាច​បដិសេធ​រឿង​នេះ ឬ​ក៏​ហ៊ាន​ធ្វើ​យ៉ាង​ដូច្នោះ​បាន​ឡើយ យ៉ាង​ហោច ខ្ញុំ​បាន​ដឹង​ថា បើ​ខ្ញុំ​ធ្វើ​ដូច្នោះ នោះ​ខ្ញុំ​នឹង​ជំទាស់​ព្រះ ហើយ​នឹង​នៅ​ក្រោម​ការ​ជាប់​ទោស​ជាមិនខាន​ឡើយ។

២៦ឥឡូវ​នេះ ខ្ញុំ​បាន​ស្កប់​ចិត្ត​ចំពោះ​ពិភពលោក អំពី​បក្ស​ពួក​ទាំង​ឡាយ​ហើយ — ថា​ពុំ​មែន​ជា​មុខងារ​របស់​ខ្ញុំ​ក្នុង​ការ​ចូល​រួម​នឹង​ពួក​គេ​ណា​មួយ​ឡើយ តែ​ត្រូវ​រង់ចាំ​ដរាប​ដល់​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​ការ​ដឹកនាំ​ត​ទៅ​ទៀត។ ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ថា​ទី​បន្ទាល់​របស់​ខ្ញុំ​អំពី​យ៉ាកុប​នោះ​ពិតមែន — ថា​មនុស្ស​ណា​មួយ​ដែល​ខ្វះ​ប្រាជ្ញា នោះ​អាច​សូម​ដល់​ព្រះ ហើយ​នឹង​បាន​ទទួល​ដោយ​ឥត​បន្ទោស​ផង។

មរ៉ូណៃ​លេច​មក​ឲ្យ​យ៉ូសែប ស៊្មីធ ឃើញ — ឈ្មោះ​របស់​យ៉ូសែប​នឹង​ត្រូវ​បាន​ស្គាល់​សម្រាប់​សេចក្ដី​ល្អ និង​សេចក្ដី​អាក្រក់​ក្នុង​ចំណោម​គ្រប់​សាសន៍​ទាំង​អស់ — មរ៉ូណៃ​ប្រាប់​លោក​អំពី​ព្រះ​គម្ពីរ​មរមន និង​អំពី​សេចក្ដី​ជំនុំ​ជំរះ​របស់​ព្រះ​អម្ចាស់​ដែល​នឹង​កើត​ឡើង ហើយ​ស្រង់​បទគម្ពីរ​ជា​ច្រើន — កន្លែង​លាក់​ផ្ទាំង​មាស​ត្រូវ​បាន​បើក​សម្ដែង​ប្រាប់ — មរ៉ូណៃ​បង្គាប់​ព្យាការី​ត​ទៅ (ខ​ទី ២៧–៥៤)។

២៧ខ្ញុំ​ចេះតែ​ធ្វើ​ការ​តាម​ធម្មតា​ត​ទៅ​ក្នុង​ជីវិត រហូត​ដល់​ថ្ងៃ​ទី​២១ ខែ​កញ្ញា ឆ្នាំ​១៨២៣ ហើយ​នៅ​គ្រប់​ពេល​វេលា ខ្ញុំ​បាន​រង​ទុក្ខ​នូវ​ការ​បៀតបៀន​ដ៏​ធ្ងន់ធ្ងរ​ពី​ដៃ​នៃ​មនុស្ស​គ្រប់​ជាន់ថ្នាក់ ទាំង​សាសនិកជន និង​អសាសនិកជន​ផង ព្រោះ​តែ​ខ្ញុំ​នៅ​តែ​បញ្ជាក់​ថា​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ការ​និមិត្ត​នោះ។

២៨ក្នុង​ចន្លោះ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ការ​និមិត្ត​ទៅ​ទល់​នឹង​ឆ្នាំ ១៨២៣ — ដោយ​បាន​ហាមប្រាម​មិន​ឲ្យ​ចូល​រួម​នឹង​បក្ស​ពួក​សាសនា​ណា​មួយ​ឡើយ ហើយ​ដោយ​មាន​វ័យ​ក្មេង​ពេក ហើយ​បាន​ទទួល​ការ​បៀតបៀន​ពី​អស់​អ្នក​ទាំង​ឡាយ ដែល​គួរណា​តែ​រាប់​អាន​ខ្ញុំ​ជា​មិត្ត និង​រាក់​ទាក់​នឹង​ខ្ញុំ​ដោយ​ស្រួលបួល ហើយ​បើ​សិន​ជា​ពួក​គេ​បាន​សន្និដ្ឋាន​ថា ខ្ញុំ​មាន​ការ​ភាន់ច្រឡំ គួរណា​តែ​គេ​ខំ​ព្យាយាម​ទាញ​ខ្ញុំ​មក​វិញ ដោយ​មធ្យោបាយ​ដ៏​សមរម្យ និង​ដោយ​មេត្រីភាព —ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​ទុក​ឲ្យ​ប្រទះ​ការ​ល្បួង​គ្រប់​បែប​យ៉ាង ហើយ​សេពគប់​នឹង​មនុស្ស​គ្រប់​ប្រភេទ​ក្នុង​សង្គម ខ្ញុំ​តែងតែ​ធ្លាក់​ទៅ​ក្នុង​ការ​ខុសឆ្គង​ជា​ច្រើន ហើយ​បាន​សម្ដែង​នូវ​ការ​ទន់ខ្សោយ​នៃ​យុវវ័យ និង​ការ​ឆ្កួត​លីលា​នៃ​មនុស្ស​លោក ដែល​ខ្ញុំ​តូច​ចិត្ត​នឹង​និយាយ​ថា ការណ៍​ទាំង​នោះ​ហើយ​ដែល​បាន​នាំ​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ធ្លាក់​ទៅ​ក្នុង​ការ​ល្បួង​ផ្សេងៗ ដែល​គួរ​ខ្ពើម​ឆ្អើម​ចំពោះ​ព្រះ​នេត្រ​នៃ​ព្រះ។ នៅ​ពេល​ខ្ញុំ​លន់តួ​សារភាព​នេះ ចូរ​កុំ​ឲ្យ​អ្នក​ណា​មួយ​សន្និដ្ឋាន​ថា ខ្ញុំ​មាន​ទោស​ដ៏​ធំ ឬ​មាន​បាប​ដ៏​ធ្ងន់​នោះ​ឡើយ។ ការ​ប្រព្រឹត្ត​បាប​បែប​នេះ ពុំ​ដែល​មាន​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​ខ្ញុំ​ឡើយ។ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​មាន​ទោស​ខាង​ការ​និយាយ​លេងសើច​មិន​ត្រឹម​ត្រូវ ហើយ​ជួនកាល បាន​សេពគប់​នឹង​គ្នី​គ្នា​ដែល​លេងសើច​មិន​ត្រឹម​ត្រូវ​ជាដើម ដែល​មិន​សមរម្យ​នឹង​ចរិយា​នៃ​អ្នក​ដែល​បាន​ហៅ​ដោយ​ព្រះ ដូច​ជា​រូប​ខ្ញុំ​នោះ​ឡើយ។ ប៉ុន្តែ​ការណ៍​នេះ​មិន​ជា​ចម្លែក​ទេ ចំពោះ​អ្នក​ផង​ទាំង​ឡាយ​ណា​ដែល​នឹក​ចាំ​ពី​យុវវ័យ​របស់​ខ្ញុំ ហើយ​ដែល​បាន​ស្គាល់​ចរិយា​រួសរាយ​របស់​ខ្ញុំ។

២៩ដោយ​សារ​ការណ៍​ទាំង​នេះ​ហើយ ដែល​ខ្ញុំ​តែងតែ​គិត​ថា​ខ្លួន​មាន​ទោស ដោយ​ព្រោះ​តែ​ភាព​ទន់ខ្សោយ និង​ភាព​មិន​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ​របស់​ខ្ញុំ នៅ​ពេល​វេលា​រាត្រី​នៃ​ពេល​ដែល​បាន​ពោល​ខាង​លើ​នេះ គឺ​ថ្ងៃ​ទី​២១ ខែ​កញ្ញា បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ​បាន​ចូល​ទៅ​កាន់​ដំណេក​ខ្ញុំ​នៅ​យប់​នោះ នោះ​ខ្ញុំ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​អធិស្ឋាន ហើយ​ទូល​អង្វរ​ដល់​ព្រះ​ដ៏​មាន​មហិទ្ធិឫទ្ធិ សូម​ក្ដី​អភ័យទោស​ចំពោះ​អស់​ទាំង​អំពើ​បាប និង​អំពើ​ឆ្កួត​លីលា​របស់​ខ្ញុំ ហើយ​សូម​ការ​សម្ដែង​ប្រាប់​ដល់​ខ្ញុំ ដើម្បី​ឲ្យ​ខ្ញុំ​អាច​ដឹង​អំពី​ស្ថានភាព និង​ជំហរ​របស់​ខ្ញុំ​ចំពោះ​ទ្រង់ ត្បិត​ខ្ញុំ​ជឿជាក់​ថា​នឹង​បាន​ទទួល​ការ​សម្ដែង​ពី​ព្រះ ដូច​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​កាលពី​លើក​មុន​នោះ។

៣០នៅ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​កំពុងតែ​អំពាវនាវ​ដល់​ព្រះ នោះ​ស្រាប់​តែ​ខ្ញុំ​ប្រទះ​ឃើញ​មាន​ពន្លឺ​មួយ​រះ​ឡើង​នៅ​ក្នុង​បន្ទប់​ខ្ញុំ ឯ​ពន្លឺ​នោះ​ចេះតែ​ភ្លឺ​ខ្លាំង​ឡើងៗ រហូត​ដល់​បន្ទប់​ទាំង​មូល​ភ្លឺ​ជាង​ពន្លឺ​ថ្ងៃ​ត្រង់​ទៅ​ទៀត នៅ​មួយ​រំពេច​នោះ មាន​រូប​មនុស្ស​មួយ​បាន​លេច​មក​នៅ​ក្បែរ​គ្រែ​ខ្ញុំ ឈរ​នៅ លើ​អាកាស ពី​ព្រោះ​ជើង​លោក​ពុំ​បាន​ប៉ះ​ក្ដារ​ឡើយ។

៣១លោក​ពាក់​អាវ​រលុង ដែល​មាន​ពណ៌​ដ៏​ស​អស្ចារ្យ គឺជា​ភាព​ស​ជាង​អ្វីៗ​នៅ​លើ​លោកិយ ដែល​ខ្ញុំ​ធ្លាប់​ប្រទះ​ឃើញ​មក ហើយ​ខ្ញុំ​ថែម​ទាំង​មិន​ជឿ​ថា មាន​អ្វី​មួយ​នៅ​ក្នុង​លោកិយ​នេះ​នឹង​ត្រូវ​ធ្វើ​ឲ្យ​ឃើញ​ស​ក្រៃលែង ហើយ​ចែងចាំង​ដូច្នោះ​ឡើយ ដៃ​របស់​លោក​នៅ​ទទេ​ត្រឹម​ខាង​លើ​កដៃ​បន្តិច ក៏​ដូច​ជា​ជើង​លោក​នៅ​ទទេ ត្រឹម​ខាង​លើ​ក​ជើង​បន្តិច ឯ​ក្បាល និង​ក​លោក​ក៏​នៅ​ទទេ​ដែរ ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ថា លោក​មិន​បាន​ស្លៀក​ពាក់​អ្វី​ក្រៅ​ពី​អាវ​នោះ​ឡើយ នៅ​ពេល​អាវ​នោះ​ចំហ ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ឃើញ​ទ្រូង​លោក។

៣២មិន​ត្រឹមតែ​អាវ​លោក​ដែល​ស​ក្រៃលែង​ប៉ុណ្ណោះ​ឡើយ តែ​ថែម​ទាំង​រូប​កាយ​លោក ក៏​ឧត្ដម​រុងរឿង​ជាង​ដែល​អាច​អធិប្បាយ​បាន ឯមុខ​របស់​លោក នោះ​ពិតជា​ដូច​ផ្លេកបន្ទោរ បន្ទប់​ខ្ញុំ​ភ្លឺ​ក្រៃលែង តែ​ភ្លឺ​មិន​ជា​ប៉ុន្មាន ដូច​ជា​នៅ​ជុំវិញ​រាងកាយ​លោក​ទេ កាល​ខ្ញុំ​បាន​មើល​ឃើញ​លោក​មុនដំបូង​បង្អស់​នោះ ខ្ញុំ​ខ្លាច ប៉ុន្តែ​មិន​យូរប៉ុន្មាន​សេចក្ដី​ខ្លាច​ក៏​បាត់​ពី​ខ្ញុំ​ទៅ។

៣៣លោក​បាន​ហៅ​ខ្ញុំ​ដោយ​ឈ្មោះ ហើយ​ពោល​មក​កាន់​ខ្ញុំ​ថា​លោក​ជា​ទូត ដែល​បាន​ចាត់​មក​ពី​វត្ត​មាន​នៃ​ព្រះ​ឲ្យ​មក​រក​ខ្ញុំ ហើយ​ថា ឈ្មោះ​លោក គឺ​មរ៉ូណៃ ថា​ព្រះ​ទ្រង់​មាន​កិច្ចការ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ធ្វើ ហើយ​ថា​ឈ្មោះ​របស់​ខ្ញុំ នឹង​មាន​ដើម្បី​សេចក្ដី​ល្អ និង​សេចក្ដី​អាក្រក់ ក្នុង​គ្រប់​ទាំង​សាសន៍ គ្រប់​ពូជ​មនុស្ស ហើយ​គ្រប់​ទាំង​ភាសា ឬ​ថា​ឈ្មោះ​ខ្ញុំ​នឹង​ត្រូវ​និយាយ​ដល់​ទាំង​សេចក្ដី​ល្អ និង​សេចក្ដី​អាក្រក់​នៅ​ក្នុង​ចំណោម​បណ្ដាជន​ទាំង​អស់។

៣៤លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ថា មាន​គម្ពីរ​មួយ​កប់​ទុក ដែល​ឆ្លាក់​នៅ​លើ​ផ្ទាំង​មាស ដែល​ចែង​អំពី​ប្រវត្តិ​របស់​ប្រជាជន ដែល​បាន​រស់​នៅ​លើ​ទ្វីប​នេះ កាលពី​ជំនាន់​ដើម ហើយ​អំពី​ទី​កំណើត ដែល​ពួក​គេ​លេច​មក លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ទៀត​ថា ភាព​ពោរ​ពេញ​នៃ​ដំណឹង​ល្អ​ដ៏​អស់​កល្ប​ជានិច្ច​មាន​នៅ​ក្នុង​គម្ពីរ​នេះ ដូច​ជា​ព្រះ​អង្គ​សង្គ្រោះ​ទ្រង់​បាន​ប្រទាន​ឲ្យ​ប្រជាជន​ជំនាន់​ដើម។

៣៥លោក​ប្រាប់​ទៀត​ថា មាន​ត្បូង​ពីរ​ដុំ​នៅ​ក្នុង​ស៊ុម​ប្រាក់ ហើយ​ត្បូង​ទាំង​ពីរ​នេះ​ភ្ជាប់​ជាមួយ​នឹង​ប្រដាប់​បាំង​ទ្រូង ជា​របស់​ដែល​ហៅថា យូរីម​និង ធូមីម កប់​នៅ​ជាមួយ​នឹង​ផ្ទាំង​ទាំង​ឡាយ ហើយ​ការ​ធ្វើ​ជា​ម្ចាស់ និង​ការ​ប្រើ​ត្បូង​ទាំង​នេះ គឺ​ការ​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​នោះ​ជា​អ្នក​មើល​ឆុត នៅ​ជំនាន់​បុរាណ ឬ​ជំនាន់​ដើម ហើយ​ថា​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​រៀប​ត្បូង​នោះ​ទុក ដើម្បី​ជា​ប្រយោជន៍​នៃ​ការ​បកប្រែ​គម្ពីរ​នេះ​ឯង។

៣៦បន្ទាប់​ពី​បាន​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ពី​ការណ៍​ទាំង​នេះ​ហើយ នោះ​លោក​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​ស្រង់​ពាក្យ​ព្យាករណ៍​ទាំង​ឡាយ​ចេញ​ពី​ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ចាស់។ មុនដំបូង លោក​បាន​ស្រង់​ភាគ​ខ្លះ​ចេញ​ពី​ជំពូក​ទី៣ ក្នុងគម្ពីរ​ម៉ាឡាគី ហើយ​លោក​ក៏​ស្រង់​ជំពូក​ទី៤ ឬ​ជំពូក​ចុង​ក្រោយ​បង្អស់​នូវ​ពាក្យ​ព្យាករណ៍​ដដែល តែ​ខុស​គ្នា​តែ​បន្តិចបន្តួច​ពី​ពាក្យ​ដែល​បាន​សរសេរ​ទុក​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​ប៊ីប​របស់​យើង។ ជំនួស​ការ​ដកស្រង់ ខ​ទី​១ ដូចដែល​បាន​សរសេរ​ទុក​នៅ​ក្នុង​គម្ពីរ​យើង នោះ​លោក​បាន​ស្រង់​តាម​បែប​នេះ​ថា ៖

៣៧ត្បិត​មើល​ចុះ ថ្ងៃ​នោះ​កំពុងតែ​មក​ដល់ ថ្ងៃ​នោះ​ឆេះ​ធ្លោ ដូច​ជា​គុក​ភ្លើង នោះ​អស់​ពួក​អ្នក​ឆ្មើងឆ្មៃ មែន​ហើយ ហើយ​នឹង​អស់​អ្នក​ដែល​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​ទុច្ចរិត គេ​នឹង​ឆេះ​ដូច​ជា​ជញ្ជ្រាំង ត្បិត​ពួក​គេ​ដែល​មក គេ​នឹង​បញ្ឆេះ​បន្សុស​ពួក​គេ​ទៅ ឥត​ទុក​ឲ្យ​គេ​មាន​ឫស ឬ​មែក​នៅ​សល់ ឡើយ នេះ​ហើយ​ជា​ព្រះ​បន្ទូល​នៃ​ព្រះ​អម្ចាស់​នៃ​ពួក​ពល​បរិវារ។

៣៨ហើយ​ម្ដង​ទៀត លោក​បាន​ស្រង់​ពាក្យ​ពី​ខ​ទី​៥​ផង ដែល​ថា ៖ មើល​ចុះ យើង​នឹង​បើក​សម្ដែង​ដល់​អ្នក​រាល់​គ្នា​នូវ​បព្វជិតភាព​ដោយ​ដៃ​នៃ​អេលីយ៉ា ដែល​ជា​ព្យាការី មុន​ដែល​ថ្ងៃ​ដ៏​ធំ ហើយ​គួរ​ស្ញែង​ខ្លាច​នៃ​ព្រះ​អម្ចាស់​បាន​មក​ដល់។

៣៩លោក​ក៏​ស្រង់​ពាក្យ​ពី​ខ​បន្ទាប់​នោះ​ផ្សេង​គ្នា​ដែរ ដែល​ថា ៖ ហើយ​លោក​នឹង​ដាក់​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​នៃ​កូន​ចៅ​នូវ​សេចក្ដី​សន្យា ដែល​បាន​ធ្វើ​ដល់​ពួក​ឪពុក ហើយ​ចិត្ត​នៃ​កូន​ចៅ​នឹង​បាន​បង្វែរ​មក​រក​ពួក​ឪពុក​របស់​ពួក​គេ​វិញ។ បើ​សិន​ជា​មិនមែន​ដូច្នោះ​ទេ នោះ​ផែនដី​ទាំង​មូល​នឹង​ត្រូវ​កម្ទេច​ចោល​សូន្យឈឹង​ក្នុង​កាល​ទ្រង់​យាង​មក។

៤០បន្ថែម​ទៅ​នឹង​ពាក្យ​ព្យាករណ៍​ទាំង​នេះ លោក​បាន​ស្រង់​ពាក្យ​ពី​ជំពូក​ទី​១១ ក្នុង​គម្ពីរ​អេសាយ ថា​ពាក្យ​ព្យាករណ៍​នេះ​ជិត​នឹង​បាន​សម្រេច​ហើយ។ លោក​ក៏​ស្រង់​ពាក្យ​ពី​ជំពូក​ទី៣ ក្នុង​គម្ពីរ​កិច្ចការ ខ​ទី​២២ និង​២៣ ដូចដែល​មាន​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ថ្មី​របស់​យើង​បេះបិទ។ លោក​បាន​ប្រាប់​ថា ព្យាការី​នោះ គឺជា​ព្រះ​គ្រីស្ទ ប៉ុន្តែ​ថ្ងៃ​នោះ​មិនទាន់​មក​ដល់​ទេ ក្នុង​កាល « អស់​អ្នក​ណា​ដែល​មិន​ព្រម​ស្ដាប់​តាម​ព្យាការី​នោះ​ទេ នោះ​នឹង​ត្រូវ​កាត់កាល់​ចេញ​ពី​ចំណោម​មនុស្ស » ប៉ុន្តែ​នឹង​មក​ដល់​ជា​យ៉ាង​ឆាប់ៗ។

៤១លោក​ក៏​ស្រង់​ពាក្យ​ពី​ជំពូក​ទី​២ ក្នុងគម្ពីរ​យ៉ូអែល ពី​ខ​ទី​២៨ ដល់​ចប់។ លោក​បាន​ប្រាប់​ដែរ​ថា ពាក្យ​ព្យាករណ៍​នេះ​ពុំ​ទាន់​បាន​សម្រេច​នៅ​ឡើយ​ទេ ប៉ុន្តែ​នឹង​បាន​សម្រេច​នៅ​ពេល​ឆាប់ៗ។ ហើយ​លោក​បាន​ថ្លែង​ប្រាប់​ត​ទៅ​ទៀត​ថា ភាព​ពោរ​ពេញ​នៃ​ពួក​សាសន៍​ដទៃ​នឹង​កើត​ឡើង​ជា​ឆាប់ៗ។ លោក​បាន​ស្រង់​វគ្គ​គម្ពីរ​ផ្សេងៗ​ជា​ច្រើន ហើយ​បាន​ផ្ដល់​ពាក្យ​ពន្យល់​ជា​ច្រើន ដែល​ពុំ​អាច​យក​មក​ប្រាប់​បាន​នៅ​ទី​នេះ។

៤២ម្ដង​ទៀត លោក​បាន​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា កាលណា​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​យក​ផ្ទាំង​ទាំង​ឡាយ ដែល​លោក​បាន​ថ្លែង​ដល់​នោះ — ត្បិត​មិនទាន់​ដល់​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ទទួល​ផ្ទាំង​ទាំង​នោះ​ទេ — ខ្ញុំ​មិន​ត្រូវ​បង្ហាញ​ដល់​អ្នក​ណា​ទេ សូម្បីតែ​ប្រដាប់​បាំង​ទ្រូង ព្រម​ទាំង​យូរីម និង​ធូមីម​ផង ខ្ញុំ​អាច​បង្ហាញ​តែ​ត្រឹម​ជន​ណា ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បញ្ជា​ឲ្យ​បង្ហាញ​ដល់​ប៉ុណ្ណោះ បើ​ខ្ញុំ​បង្ហាញ​ឲ្យ​អ្នក​ផ្សេង​ឃើញ នោះ​ខ្ញុំ​នឹង​ត្រូវ​បំផ្លាញ​ចោល។ នៅ​ពេល​ដែល​លោក​កំពុងតែ​សន្ទនា​ជាមួយ​នឹង​ខ្ញុំ​អំពី​ផ្ទាំង​ចារិក​នោះ ការ​និមិត្ត​បាន​បើក​សម្ដែង​នៅ​ក្នុង​គំនិត​ខ្ញុំ លុះ​ត្រា​ខ្ញុំ​បាន​មើល​ឃើញ​ទី​កន្លែង ដែល​មាន​ផ្ទាំង​ទាំង​នោះ​កប់​ទុក ហើយ​ការ​និមិត្ត​នោះ​ច្បាស់លាស់ រហូត​ដល់​ខ្ញុំ​ស្គាល់​កន្លែង​នោះ​បាន នៅ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​ទៅ​កាន់​កន្លែង​នោះ​ក្រោយ​មក។

៤៣ក្រោយ​ពី​ការ​សន្ទនា​នេះ​ហើយ ខ្ញុំ​ឃើញ​ថា​ពន្លឺ​នៅ​ក្នុង​បន្ទប់​ចាប់​ផ្ដើម​ប្រមូល​រួម​ជុំវិញ​កាយ លោក​ដែល​មាន​បន្ទូល​មក​កាន់​ខ្ញុំ ហើយ​នៅ​ដូច្នោះ​ត​ទៅ លុះ​ត្រា​បន្ទប់​ត្រឡប់​ទៅ​ជា​ងងឹត​ម្ដង​ទៀត លើក​លែងតែ​នៅ​ជុំវិញ​លោក​ប៉ុណ្ណោះ មួយ​រំពេច​នោះ ខ្ញុំ​ឃើញ​ហាក់​ដូច​ជា​មាន​ផ្លូវ​មួយ​ចំហ​ត្រង់​ឡើង​ទៅ​ដល់​ស្ថាន​សួគ៌ ហើយ​លោក​ក៏​ត្រឡប់​ឡើង​ទៅ រហូត​ដល់​មើល​លែង​ឃើញ ក្រោយ​មក បន្ទប់​ខ្ញុំ​ក៏​ត្រឡប់​ទៅ​ក្នុង​សភាព​ដើម​វិញ ដូច​កាល​មុន​ដែល​ពន្លឺ​នៃ​ស្ថាន​សួគ៌​នេះ​បាន​លេច​មក។

៤៤ខ្ញុំ​ដេក​សញ្ជឹង​គិត​ដល់​សេចក្ដី​ប្លែក​នៃ​ហេតុការណ៍ ហើយ​នឹក​ឆ្ងល់​ជា​ខ្លាំង​ដល់​រឿង​ដែល​ទូត​ដ៏​ពិសេស​នេះ​បាន​ប្រាប់​ខ្ញុំ នៅ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​កំពុងតែ​គិត​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​ឃើញ​ថា​បន្ទប់​ខ្ញុំ ចាប់​ផ្ដើម​ភ្លឺ​ឡើង​ម្ដង​ទៀត ហើយ​នៅ​មួយ​រំពេច​នោះ ទូត​ពី​ស្ថាន​សួគ៌​ដដែល​នោះ​ក៏​មក​ឈរ​នៅ​ក្បែរ​គ្រែ​ខ្ញុំ​ម្ដង​ទៀត។

៤៥លោក​ក៏​ចាប់​ផ្ដើម ហើយ​និយាយ​ពី​រឿង​ដដែល​នោះ​ទៀត ដែល​លោក​បាន​ធ្វើ​ហើយ​កាល​លោក​បាន​មក​មុនដំបូង ដោយ​មិន​ប្រែ​ប្រួល​ឡើយ នៅ​ពេល​ចប់​ហើយ នោះ​លោក​បាន​ប្រាប់​ខ្ញុំ អំពី​សេចក្ដី​ជំនុំ​ជំរះ​ដ៏​មហិមា ដែល​នឹង​កើត​ឡើង​នៅ​លើ​ផែនដី​នេះ ព្រម​ទាំង​សេចក្ដី​ហិន​វិនាស​ដ៏​ខ្លាំង ដោយ​អំណត់​អត់ ដោយ​ដាវ និង​ជំងឺ​អាសន្នរោគ ហើយ​ថា​សេចក្ដី​ជំនុំ​ជំរះ​ដ៏​ធ្ងន់ធ្ងរ​ទាំង​ឡាយ​នេះ​នឹង​កើត​មាន​នៅ​លើ​ផែនដី​ក្នុង​ជំនាន់​នេះ​ឯង។ កាល​បាន​ថ្លែង​ពី​រឿង​ទាំង​អស់​នេះ​ហើយ នោះ​លោក​ក៏​ត្រឡប់​ឡើង​ទៅ​វិញ​ម្ដង​ទៀត ដូចដែល​លោក​បាន​ធ្វើ​ពេល​មុន​ដែរ។

៤៦នៅ​វេលា​នេះ ហេតុការណ៍​ដែល​បាន​យល់​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត​របស់​ខ្ញុំ គឺ​ជ្រាលជ្រៅ​ណាស់ ដែល​ពុំ​អាច​ដេក​បាន ហើយ​ខ្ញុំ​ដេក​ភ្លឹក​ភ្លាំង​នៅ​ក្នុង​ការណ៍​អស្ចារ្យ ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ទាំង​ឃើញ ហើយ​បាន​ឮ​មក។ ប៉ុន្តែ​ជា​សេចក្ដី​ប្លែក​ចិត្ត​របស់​ខ្ញុំ​អ្វី​ម្ល៉េះ កាល​ឃើញ​ទូត​ដដែល​នៅ​ក្បែរ​គ្រែ​ខ្ញុំ​ម្ដង​ទៀត ហើយ​បាន​ឮ​ទូត​រៀបរាប់ ឬ​ថ្លែង​មក​ខ្ញុំ​ម្ដង​ទៀត​ពី​រឿង​ដដែល​ដូច​ពេល​មុន​នោះ ហើយ​ព្រម​ទាំង​ឲ្យ​ពាក្យ​ដាស់តឿន​ដល់​ខ្ញុំ ដោយ​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា​អារក្ស​សាតាំង​នឹង​ព្យាយាម​ល្បួង​ខ្ញុំ (ពី​ព្រោះ​មក​ពី​សភាព​ក្រខ្សត់​របស់​គ្រួសារ​ឪពុក​ខ្ញុំ) ឲ្យ​ទៅ​យក​ផ្ទាំង​ទាំង​ឡាយ ដើម្បី​នឹង​កសាង​ខ្លួន​ជា​អ្នក​មាន។ រឿង​នេះ​លោក​ឃាត់​ខ្ញុំ ដោយ​មាន​ប្រសាសន៍​ថា ខ្ញុំ​មិន​ត្រូវ​មាន​គោលបំណង​ផ្សេង​ទៀត​ក្នុង​សេចក្ដី​នឹកគិត​ក្នុង​ការ​បាន​ផ្ទាំង​ទាំង​ឡាយ​មកឡើយ ក្រៅ​ពី​ដើម្បី​សរសើរ​តម្កើង​ព្រះ ហើយ​មិន​ត្រូវ​ធ្លាក់​ទៅ​ក្នុង​ឥទ្ធិពល​នៃ​មូល​ហេតុ​អ្វី​ផ្សេង​ទៀត​ឡើយ ក្រៅ​ពី​ការ​កសាង​នគរ​នៃ​ព្រះ​ប៉ុណ្ណោះ បើ​មិន​ដូច្នោះ​សោត​ទេ ខ្ញុំ​មិន​អាច​នឹង​យក​ផ្ទាំង​ទាំង​ឡាយ​មក​បាន​ឡើយ។

៤៧ក្រោយ​ពី​បាន​មក​ជួប​ខ្ញុំ​ជា​លើក​ទី​បី នោះ​លោក​ក៏​ត្រឡប់​ឡើង​ទៅ​ស្ថាន​សួគ៌​វិញ ដូច​លើក​មុន ហើយ​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ទុក​ឲ្យ​រំពឹងគិត​ទៀត​ចំពោះ​សេចក្ដី​ប្លែក​នៃ​ហេតុការណ៍ ដែល​ខ្ញុំ​ទើប​តែ​បាន​ជួបប្រទះ​មក នៅ​មួយ​រំពេច​ក្រោយ​ដែល​ទូត​ស្ថាន​សួគ៌​បាន​ត្រឡប់​ឡើង ចេញ​ពី​ខ្ញុំ​ទៅ​វិញ​ជា​លើក​ទី​បី នោះ​មាន់​ក៏​រងាវ ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏​ដឹង​ថា ជិត​ភ្លឺ​ហើយ ដូច្នោះ​ការ​សន្ទនា​របស់​យើង​ច្បាស់​ជា​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​អស់​ពេល​ពេញ​មួយ​យប់​តែ​ម្ដង។

៤៨មួយ​សន្ទុះ​ក្រោយ​មក ខ្ញុំ​ក្រោក​ពី​ដំណេក ហើយ​ទៅ​ធ្វើ​ការ​ដូចដែល​ត្រូវ​ធ្វើ​តាម​ធម្មតា​រាល់ៗ​ថ្ងៃ ប៉ុន្តែ​ក្នុង​ការ​ព្យាយាម​ធ្វើ​ការ​ដូច​ពេល​ផ្សេងៗ ខ្ញុំ​ហាក់​បី​ដូច​ជា​អស់​កម្លាំង​ជា​ខ្លាំង រហូត​ដល់​ធ្វើ​អ្វី​លែងកើត ឪពុក​ខ្ញុំ​ដែល​កំពុងតែ​ធ្វើ​ការ​នៅ​ក្បែរ​ខ្ញុំ​នោះ ឃើញ​ថា​មាន​អ្វី​ខុស​ពី​ធម្មតា​ចំពោះ​ខ្ញុំ ហើយ​បាន​ប្រាប់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះ​វិញ។ ខ្ញុំ​ចេញ​ទៅ​ដោយ​សេចក្ដី​តាំង​ចិត្ត​ថា​នឹង​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះ ប៉ុន្តែ​ក្នុង​ការ​ព្យាយាម​ឆ្លង​របង​ចេញ​ពី​ចម្ការ នោះ​ខ្ញុំ​អស់​កម្លាំង​រលីង​ពី​ខ្លួន ហើយ​ខ្ញុំ​ដួល​ស្ដូកស្ដឹង​នៅ​លើ​ដី ហើយ​សន្លប់​អស់​មួយ​សន្ទុះ​ទៅ។

៤៩រឿង​ដំបូង​ដែល​ខ្ញុំ​ចាំ​បាន គឺ​មាន​សំឡេង​មួយ​និយាយ​មក​កាន់​ខ្ញុំ ហៅ​ខ្ញុំ​ដោយ​ឈ្មោះ។ ខ្ញុំ​មើល​ទៅ​លើ ហើយ​ឃើញ​ទូត​ដដែល​ឈរ​នៅ​លើ​ក្បាល​ខ្ញុំ ហ៊ុមព័ទ្ធ​ជុំវិញ​ដោយ​រស្មី​ដូច​ពី​លើក​មុន​ដែរ។ ហើយ​លោក​ថ្លែង​ពី​រឿង​ទាំង​អស់​មក​ខ្ញុំ​ម្ដង​ទៀត ដែល​លោក​បាន​ប្រាប់​ខ្ញុំ​កាល​ពី​យប់​មិញ ហើយ​លោក​បញ្ជា​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ទៅ​រក​ឪពុក​ខ្ញុំ ហើយ​ប្រាប់​គាត់​ពី​ការ​និមិត្ត និង​បញ្ញត្តិ​ទាំង​ឡាយ​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល។

៥០ខ្ញុំ​ធ្វើ​តាម ខ្ញុំ​ត្រឡប់​ទៅ​រក​ឪពុក​ខ្ញុំ​នៅ​ក្នុង​ចម្ការ ហើយ​បាន​រៀបរាប់​រឿង​សព្វ​គ្រប់​ជម្រាប​គាត់។ គាត់​ឆ្លើយតប​មក​ខ្ញុំ​ថា ជា​រឿង​មក​ពី​ព្រះ ហើយ​គាត់​បាន​ប្រាប់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ទៅ ហើយ​ធ្វើ​ដូចដែល​ទូត​បាន​បញ្ជា​ចុះ។ ខ្ញុំ​បាន​ចេញ​ពី​ចម្ការ ហើយ​ទៅ​កាន់​ទី​កន្លែង​ដែល​ទូត​បាន​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា មាន​ផ្ទាំង​ទាំង​ឡាយ​កប់​ទុក ហើយ​មក​ពី​សេចក្ដី​ច្បាស់លាស់​នៃ​ការ​និមិត្ត​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​មក នោះ​ខ្ញុំ​ស្គាល់​កន្លែង​នោះ​ភ្លាម នៅ​ពេល​ខ្ញុំ​ទៅ​ដល់​ទី​នោះ។

៥១នៅ​ជិត​ភូមិ​ម៉ែនឆែស្ទើរ ស្រុក​អុនតារីយ៉ូ រដ្ឋ​ញូវយ៉ក មាន​ភ្នំ​មួយ​ធំ ហើយ​ខ្ពស់​បំផុត​នៅ​ក្នុង​តំបន់។ នៅ​ខាង​លិច​ភ្នំ​នេះ មិន​ជា​ឆ្ងាយ​ប៉ុន្មាន​ពី​កំពូល ហើយ​នៅ​ក្រោម​ដុំ​ថ្ម​មួយ​ដ៏​ធំ មាន​ផ្ទាំង​ទាំង​ឡាយ​ដាក់​ទុក​នៅ​ក្នុង​ហិប​ថ្ម។ ដុំ​ថ្ម​នេះ​ក្រាស់ ហើយ​នៅ​ចំ​កណ្ដាល ផ្នែក​ខាង​លើ​មាន​រាង​មូល ហើយ​ស្ដើង​បន្តិច​ខាង​គែមៗ ហើយ​ចំ​កណ្ដាល​វា​ផុស​ចេញ​ពី​ដី ប៉ុន្តែ​គែម​ជុំវិញ​ត្រូវ​ដី​កប់​ជិត​អស់។

៥២កាល​បាន​កាយ​ដី​ចេញ​ហើយ ខ្ញុំ​បានយក​ដង​គំនាស់​មួយ ដែល​ខ្ញុំដាក់​ស៊ក​ក្រោម​គែម​ថ្មនោះ ហើយ​ដោយ​ប្រើ​កម្លាំង​បន្តិចបន្តួច ក៏​គាស់​ថ្ម​នោះ​របើក​ឡើង​បាន។ ខ្ញុំ​មើល​ទៅ​ខាង​ក្នុង​ហើយ​ពិតជា​ទី​នោះ​មែន ខ្ញុំ​ឃើញ​ទាំង​ផ្ទាំង​ទាំង​ឡាយ យូរីម​និង​ធូមីម ហើយ​ព្រម​ទាំង​ប្រដាប់​បាំង​ទ្រូង ដូចដែល​ទូត​មាន​ប្រសាសន៍​មក។ ហិប​ដែល​ដាក់​របស់​ទាំង​នេះ បាន​ធ្វើ​ឡើង​ដោយ​ការ​ដាក់​ថ្ម​ភ្ជាប់​គ្នា​ពី​ជាតិ​ស៊ីម៉ងត៍​ម្យ៉ាង។ នៅ​បាត​ហិប​មាន​ថ្ម​ពីរ​ដុំ​ដាក់​ទុក​ទទឹង​ហិប ហើយ​នៅ​ពីលើ​ថ្ម​ពីរ​ដុំ​នេះ មាន​ផ្ទាំង​ទាំង​ឡាយ ព្រម​ទាំង​វត្ថុ​ផ្សេងៗ​ដាក់​ទុក​ជាមួយ​គ្នា​ផង។

៥៣ខ្ញុំ​ព្យាយាម​យក​របស់​ទាំង​នោះ​ចេញ​មក ប៉ុន្តែ​ត្រូវ​ទូត​ហាមឃាត់ ហើយ​ប្រាប់​ម្ដង​ទៀត​ថា ពេល​ដែល​ត្រូវ​នាំ​យក​របស់​ទាំង​នោះ​ចេញ​មក​ពុំ​ទាន់​មក​ដល់​នៅ​ឡើយ គឺ​មិនទាន់​ដល់​ពេល​ទេ។ លុះ​ត្រា​គម្រប់​បួន​ឆ្នាំ​ចាប់​ពី​ឆ្នាំ​នេះ​ទៅ ប៉ុន្តែ​លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា ចាប់​ពី​ថ្ងៃ​នេះ ទៅ​រហូត​ដល់​កំណត់​មួយ​ឆ្នាំ ខ្ញុំ​ត្រូវ​ត្រឡប់​មក​កាន់​កន្លែង​នេះ​វិញ ហើយ​លោក​នឹង​មក​ជួប​ខ្ញុំ​នៅ​ទី​នោះ ហើយ​ថា ខ្ញុំ​ត្រូវ​ធ្វើ​ដូច្នោះ​ត​ទៅ លុះ​ត្រា​ដល់​ពេល​ដែល​នឹង​បាន​ទទួល​ផ្ទាំង​ទាំង​ឡាយ​នោះ​មក។

៥៤ម្ល៉ោះ​ហើយ ដូចដែល​ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​បញ្ជា​មក ខ្ញុំ​ក៏​ទៅ​នៅ​ពេល​គ្រប់​កំណត់​មួយ​ឆ្នាំ​ម្ដងៗ ហើយ​ជា​រៀង​រាល់​ដង ខ្ញុំ​បាន​ជួប​ទូត​ដដែល​នៅ​ទី​នោះ ហើយ​បាន​ទទួល​ការ​បង្គាប់ និង​ប្រាជ្ញា​ពី​លោក គ្រប់​ពេល​ដែល​យើង​សន្ទនា​គ្នា អំពី​រឿង​ដែល​ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​នឹង​ធ្វើ ហើយ​តើ​ដោយ​របៀប​ណា និង​ដោយ​នូវ​អ្វី​ដែល​នគរ​ព្រះ​នឹង​ត្រូវ​ចាត់ចែង​នៅ​គ្រា​ក្រោយ​បង្អស់។

យ៉ូសែប ស៊្មីធ រៀបការ​នឹង​នាង អិមម៉ា ហេល — លោក​ទទួល​ផ្ទាំង​មាស​ពី​មរ៉ូណៃ ហើយ​បកប្រែ​អក្សរ​ខ្លះៗ — ម៉ាទិន ហារី​ស បង្ហាញ​អក្សរ​ទាំង​ឡាយ និង​ការ​បកប្រែ​ទៅ​សាស្ត្រាចារ្យ អ័នថុន ដែល​ថា ៖ « ខ្ញុំ​មិន​អាច​អាន​គម្ពីរ​ដែល​បិទ​បាន​ទេ » (ខ​ទី​៥៥–៦៥)។

៥៥ពី​ព្រោះ​តែ​ស្ថានភាព​ខាង​សេដ្ឋកិច្ច​របស់​ឪពុក​ខ្ញុំ​មិនសូវ​បរិបូរ នោះ​យើង​ត្រូវ​ធ្វើ​ការ​ដោយ​ដៃ​របស់​យើង ស៊ីឈ្នួល​គេ​នៅ​ពេល​ថ្ងៃ និង​ការ​ផ្សេងៗ​ទៀត ដែល​យើង​អាច​មាន​ឱកាស​ធ្វើ​បាន។ ជួនកាល យើង​នៅ​ផ្ទះ ហើយ​ជួនកាល យើង​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​ផ្ទះ ហើយ​ដោយ​ធ្វើ​ការងារ​ជា​រៀង​រហូត​ទៅ ទើប​អាច​ទ្រ​ទ្រង់​ជីវិត​ឲ្យ​បាន​គ្រាន់បើ។

៥៦នៅ​ឆ្នាំ ១៨២៣ គ្រួសារ​ឪពុក​ខ្ញុំ​បាន​ជួបប្រទះ​ការ​ទុក្ខ​លំបាក​មួយ​ដ៏​ធំ ដោយ​ការ​ស្លាប់​របស់​បង​ប្រុស​បង្អស់​របស់​ខ្ញុំ គឺ អាលវិន។ នៅ​ខែ​តុលា ឆ្នាំ ១៨២៥ ខ្ញុំ​បាន​ស៊ីឈ្នួលឲ្យ​លោកតា​ម្នាក់​ឈ្មោះ យ៉ូសៀស ស្តោ​ល ដែល​រស់នៅ​ស្រុក​ឈីណាំងកូ រដ្ឋ​ញូវយ៉ក។ គាត់​បាន​ឮ​ពាក្យ​ចចាម​អារាម​ពី​អណ្ដូង​ប្រាក់ ដែល​បាន​ជីក​ដោយ​ពួក​អេស្ប៉ាញ៉ុល​នៅ​ភូមិ​ហាម៉ូនី ស្រុក​សុសគ្វីហាណា រដ្ឋ​ផែនសិលវេញ៉ា ហើយ​មុន​គាត់​ជួល​ខ្ញុំ នោះ​គាត់​ធ្លាប់​បាន​ជីក បើ​សិន​ជា​អាច​ធ្វើ​បាន ដើម្បី​រក​អណ្ដូង​ប្រាក់​នោះ​ដែរ។ បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ​បាន​ទៅ​ស្នាក់​នៅ​ជា​មួយ​គាត់ នោះ​គាត់​បាន​នាំ​ខ្ញុំ និង​កូន​ឈ្នួល​គាត់​ផ្សេងៗ​ទៀត​ទៅ​ជីក​រក​អណ្ដូង​ប្រាក់ ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ការ​ត​ទៅ​អស់​រយៈ​ពេល​ជិត​មួយ​ខែ ដោយ​គ្មាន​បាន​ជោគជ័យ​អ្វី​សោះ​ចំពោះ​ការ​ព្យាយាម​របស់​យើង ហើយ​នៅ​ទី​បញ្ចប់ ខ្ញុំ​បាន​បបួល​លោក​តា​នោះ​ឲ្យ​ឈប់​ជីក​រក​អណ្ដូង​ប្រាក់។ ម្ល៉ោះ​ហើយ ទើប​មាន​រឿងប្រឌិត​ឡើង​ទូ​ទៅ​ថា ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​ជីក​រក​ប្រាក់។

៥៧ក្នុង​រយៈ​ពេល​ខ្ញុំ​ធ្វើ​ការ​នោះ ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​ដាក់​ឲ្យ​ស្នាក់​នៅ​ជាមួយ​លោក អ៊ីសាក ហេល នៅ​ភូមិ​ហាម៉ូនី។ នៅ​ទី​នោះ​ហើយ​ដែល ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ប្រពន្ធ​ខ្ញុំ គឺ​អិមម៉ា ហេល (កូន​ស្រី​លោក) មុនដំបូង​បង្អស់។ នៅ​ថ្ងៃ​ទី​១៨ ខែ​មក​រា ឆ្នាំ​១៨២៧ យើង​បាន​រៀបការ​នឹង​គ្នា កាល​ខ្ញុំ​នៅ​ធ្វើ​ការ​ជូន​លោក​ស្តោ​ល។

៥៨មក​ពី​ខ្ញុំ​ចេះតែ​និយាយ​ថា​ខ្ញុំ​បាន​ឃើញ​ការ​និមិត្ត នោះ​ការ​បៀតបៀន​ចេះតែ​មក​តាម​ខ្ញុំ ហើយ​គ្រួសារ​របស់​ឪពុក​ខាង​ប្រពន្ធ​ខ្ញុំ បាន​ជំទាស់​នឹង​អាពាហ៍ពិពាហ៍​របស់​យើង។ ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ខ្ញុំ​ត្រូវ​នាំ​នាង​ទៅ​កន្លែង​ផ្សេង ម្ល៉ោះ​ហើយ យើង​បាន​ទៅ​រៀបការ​នៅ​ផ្ទះ​របស់​ចៅក្រម តារបិល នៅ​ភូមិ​បេនប៊្រិច​ខាង​ត្បូង ស្រុក​ឈីណាំងកូ រដ្ឋ​ញូវយ៉ក។ បន្ទាប់​ពី​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ភ្លាម នោះ​ខ្ញុំ​បាន​ចេញ​ពី​មុខងារ​ស៊ីឈ្នួល​លោក​ស្តោ​ល ហើយ​បាន​ទៅ​ផ្ទះ​ឪពុក​ខ្ញុំ ហើយ​បាន​ធ្វើ​ស្រែ​ជាមួយ​គាត់​នៅ​រដូវ​នោះ។

៥៩នៅ​ទី​បញ្ចប់ ក៏​ដល់​ពេល​ដែល​នឹង​បាន​ទទួល​ទាំង​ផ្ទាំង​ទាំង​ឡាយ យូរីម និង​ធូមីម ហើយ​ព្រម​ទាំង​ប្រដាប់​បាំង​ទ្រូង​ផង។ នៅ​ថ្ងៃ​ទី ២២ ខែ​កញ្ញា ឆ្នាំ​១៨២៧ ខ្ញុំ​បាន​ត្រឡប់​ទៅ​កាន់​កន្លែង ដែល​មាន​វត្ថុ​ទាំង​នេះ​កប់​ទុក​តាម​ធម្មតា នៅ​ពេល​គ្រប់​កំណត់​មួយ​ឆ្នាំ​ទៀត ទូត​ស្ថាន​សួគ៌​ដដែល​ក៏​បាន​ប្រគល់​វត្ថុ​ទាំង​នោះ​ដល់​ខ្ញុំ ទាំង​ថា ៖ ខ្ញុំ​ត្រូវ​ទទួល​ការ​ខុសត្រូវ​ចំពោះ​វត្ថុ​ទាំង​នោះ ហើយ​ថាបើ​ខ្ញុំ​បណ្ដោយ​ឲ្យ​របស់​ទាំង​នោះ​ខូចខាត​ទៅ ដោយ​មិន​យក​ចិត្ត​ទុកដាក់ ឬ​ក៏​ដោយ​ការ​ធ្វេសប្រហែស​ណា​មួយ​របស់​ខ្ញុំ នោះ​ខ្ញុំ​នឹង​ត្រូវ​កាត់​ចេញ ប៉ុន្តែ​បើ​ខ្ញុំ​ខំ​ប្រើ​សេចក្ដី​ព្យាយាម​ដ៏​អស់​ពី​ចិត្ត​ខ្ញុំ ដើម្បី​នឹង​រក្សា​វត្ថុ​ទាំង​នោះ​ទុក លុះ​ត្រា​ដល់​លោក ជា​ទូត​នឹង​ហៅ​យក​របស់​ទាំង​នោះ​វិញ នោះ​វត្ថុ​ទាំង​នោះ​នឹង​បាន​ទទួល​ការពារ​ឲ្យ​គង់វង្ស​នៅ។

៦០នៅ​មិន​យូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំ​ក៏​ដឹង​ហេតុផល​ដែល​ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​ទទួល​បម្រាម​យ៉ាង​តឹង​រឹង​ដូច្នោះ ដើម្បី​ឲ្យ​ថែរក្សា​របស់​ទាំង​នោះ​ទុក​ឲ្យ​ផុត​អន្តរាយ ហើយ​ហេតុ​ដែល​ទូត​បាន​ពោល​ទុក​ថា កាលណា​ខ្ញុំ​បាន​សម្រេច​នូវ​អ្វី​ដែល​ត្រូវ​ការ​ពី​ដៃ​របស់​ខ្ញុំ​ហើយ នោះ​លោក​នឹង​ហៅ​យក​របស់​ទាំង​នោះ​វិញ។ ត្បិត​នៅ​មិន​យូរប៉ុន្មាន ដែល​អ្នក​ផ្សេង​ទាំង​ពួង​ដឹង​ថា​ខ្ញុំ​មាន​របស់​ទាំង​នោះ នោះ​គេ​បាន​ខិតខំ​ព្យាយាម​ធ្វើ​អំពើ​អាស្រូវ​បំផុត ដើម្បី​នឹង​ដណ្ដើមយក​របស់​ទាំង​នោះ​ពី​ខ្ញុំ​ទៅ។ មធ្យោបាយ​គ្រប់​បែប ដែល​អាច​គិត​ឃើញ​បាន​មក ក៏​ធ្វើ​ដើម្បី​ប្រ​យោជន៍​នោះ។ សេចក្ដី​បៀតបៀន​មក​លើ​រូប​ខ្ញុំ មាន​ទម្ងន់​ធ្ងន់​ល្វីង​ជូរចត់​ជាង​ពេល​ណាៗ​ទាំង​អស់ ហើយ​មនុស្ស​ទាំង​ហ្វូង​យាម​ចាំ​គ្រប់​ពេល​វេលា ដើម្បី​នឹង​ដណ្ដើមយក​របស់​ទាំង​នោះ​ពី​ខ្ញុំ​ទៅ ប្រសិន​បើ​គេ​អាច​ធ្វើ​បាន។ ប៉ុន្តែ​ដោយ​សារ​ប្រាជ្ញា​របស់​ព្រះ របស់​ទាំង​នោះ​បាន​នៅ​ក្នុង​កណ្ដាប់​ដៃ​របស់​ខ្ញុំ​ផុត​អន្តរាយ លុះ​ត្រា​ខ្ញុំ​បាន​សម្រេច​ភារកិច្ច​ដោយ​វត្ថុ​នោះ ដែល​ត្រូវ​ការ​ធ្វើ​ពី​ដៃ​របស់​ខ្ញុំ។ នៅ​ពេល ដែល​ទូត​តម្រូវ​យក​វត្ថុ​ទាំង​នោះ​វិញ ដូចដែល​បាន​គ្រោង​ទុក នោះ​ខ្ញុំ​បាន​ប្រគល់​វត្ថុ​ទាំង​នោះ​ទៅ​លោក​វិញ ហើយ​លោក​មាន​វត្ថុ​ទាំង​នោះ​នៅ​ក្នុង​សេចក្ដី​ថែរក្សា​នៃ​លោក​រហូត​ដល់​ថ្ងៃ​នេះ គឺ​ថ្ងៃ​ទី​២ ខែ​ឧសភា ឆ្នាំ​១៨៣៨។

៦១ប៉ុន្តែ​ការ​រំភើប​ចេះតែ​មាន​ត​ទៅ ហើយ​ពាក្យ​ចចាម​អារាម ព្រម​ទាំងមាន​អណ្ដាត​រាប់​ពាន់​ធ្វើ​ការ​គ្រប់​ពេល​វេលា ក្នុង​ការ​និយាយ​ផ្សាយ​មួលបង្កាច់​អំពី​គ្រួសារ​របស់​ឪពុក​ខ្ញុំ និង​អំពី​រូប​ខ្ញុំ។ បើ​សិន​ជា​ខ្ញុំ​យក​ពាក្យ​ទាំង​នោះ​មក​ប្រាប់​តែ​១​ភាគ​១០០០ នោះ​នឹង​បាន​ទៅ​ជា​សៀវភៅ​រាប់​ក្បាល។ ប៉ុន្តែ​ការ​បៀតបៀន​បាន​ក្លាយ​ទៅ​ខ្លាំង​ពេក ដែល​ខ្ញុំ​ពុំ​អាច​ទ្រាំ​បាន​ឡើយ បាន​ជា​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ចាក​ចេញ​ពី​ភូមិ​ម៉ែនឆែស្ទើរ ហើយ​ខ្ញុំ និង​ប្រពន្ធ​ខ្ញុំ​ទៅ​ឯ​ស្រុក​សុសគ្វីហាណា នៅ​រដ្ឋ​ផែនសិលវេញ៉ា។ កាល​កំពុងតែ​ត្រៀម​នឹង​ចេញ​ទៅ — ដោយ​មក​ពីសេចក្ដី​ក្រ​ពន់ពេក ហើយ​ការ​បៀតបៀន​មាន​សភាព​ធ្ងន់ធ្ងរ​ជា​ខ្លាំង​មក​លើ​ពួក​យើង នោះ​យើងគ្មាន​លទ្ធភាព​ធ្វើ​អ្វី​ផ្សេង​ទៀត​ឡើយ — នៅ​កណ្ដាល​សេចក្ដី​ទុក្ខ​វេទនា​របស់​យើង យើង​បាន​ជួប​បុរស​ជា​សម្លាញ់ ឈ្មោះ​ថា ម៉ាទិន ហារី​ស ដែល​បាន​មក​រក​យើង ហើយ​ឲ្យ​ខ្ញុំ ៥០ ដុល្លារ ដើម្បី​ជួយ​យើង​ធ្វើ​ដំណើរ។ លោក​ហារី​ស​ជា​អ្នក​ស្រុក​ពី​ភូមិ​ប៉ាលម៉ៃរ៉ា ស្រុក​វេញ នៅ​រដ្ឋ​ញូវយ៉ក ហើយ​ជា​កសិករ​ម្នាក់​ដែល​មាន​កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ។

៦២ដោយ​សារ​ជំនួយ​ដែល​បាន​ទទួល​ទាន់​ពេល​វេលា ខ្ញុំ​អាច​ទៅ​ដល់​ទីដៅ​របស់​ខ្ញុំ នៅ​រដ្ឋ​ផែនសិលវេញ៉ា ហើយ​បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ​បាន​ទៅ​ដល់​ទី​នោះ​ភ្លាម ខ្ញុំ​ក៏​ចាប់​ផ្ដើម​ចម្លង​អក្សរ​ចេញ​ពី​ផ្ទាំង​ទាំង​ឡាយ។ ខ្ញុំ​បាន​ចម្លង​អក្សរ​ភាគ​ច្រើន​ដែរ ហើយ​ដោយ​សារ​យូរីម​និង​ធូមីម ខ្ញុំ​បាន​បកប្រែ​ពាក្យ​ខ្លះៗ ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ការ​នោះ នៅ​ចន្លោះ​ខែ​ធ្នូ និង​ខែ​កុម្ភៈ បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ​បាន​មក​ដល់​ផ្ទះ​នៃ​ឪពុក​ខាង​ប្រពន្ធ​ខ្ញុំ។

៦៣នៅ​ក្នុង​ខែ​កុម្ភៈ​នេះ លោក​ម៉ាទិន ហារី​ស ដែល​បាន​ពោល​ប្រាប់​ពី​មុន​នេះ នោះ​លោក​បាន​មក​ឯ​កន្លែង​យើង​យក​អក្សរ​ទាំង​ឡាយ ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ចម្លង​ចេញ​ពី​ផ្ទាំង​ទាំង​ឡាយ ហើយ​បាន​យក​អក្សរ​ទាំង​នោះ​ទៅ​តាម​ខ្លួន​ទៅ​ទី​ក្រុង​ញូវយ៉ក។ រីឯ​អ្វី​ដែល​បាន​កើត​ឡើង​ដល់​គាត់ និង​អក្សរ​ទាំង​នោះ នោះ​ខ្ញុំ​សូម​ប្រាប់​ពី​ដំណើរ​រឿង​គាត់​ផ្ទាល់​អំពី​ហេតុការណ៍​នោះ ដូចដែល​គាត់​បាន​រៀបរាប់​ប្រាប់​ខ្ញុំ បន្ទាប់​ពី​គាត់​បាន​វិល​មក​វិញ ដែល​មាន​ដូច​ត​ទៅ ៖

៦៤« ខ្ញុំ​បាន​ទៅ​ដល់​ទី​ក្រុង​ញូវយ៉ក ហើយ​បាន​បង្ហាញ​អក្សរ​ដែល​បាន​ចម្លង ព្រម​ទាំង​ពាក្យ​ដែល​បាន​បកប្រែ​មក​ដល់​សាស្ត្រាចារ្យ ឆាល្ស អ័នថុន ជា​បុរស​ម្នាក់​ដែល​មាន​ឈ្មោះ​ល្បីល្បាញ​ខាង​អក្សរសាស្ត្រ។ សាស្ត្រាចារ្យ អ័នថុន បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា សេចក្ដី​បក​ប្រែ​នោះ​ត្រូវ​ហើយ គឺ​ត្រូវ​ជាង​សេចក្ដី​បកប្រែ​ពី​ភាសា​អេស៊ីព្ទ​ទាំង​អស់ ដែល​គាត់​ធ្លាប់​បាន​ឃើញ​ពី​មុន​មក។ បន្ទាប់​មក ខ្ញុំ​បាន​បង្ហាញ​គាត់​នូវ​អក្សរ​ទាំង​ឡាយ​នោះ ដែល​ពុំ​ទាន់​បាន​បកប្រែ​នៅ​ឡើយ ហើយ​គាត់​មាន​ប្រសាសន៍​ថា អក្សរ​ទាំង​នោះ​គឺជា​អក្សរ​អេស៊ីព្ទ អក្សរ​ខាល់ដេ អក្សរ​អាសស៊ើរ និង​អក្សរ​អារ៉ាប់ ហើយ​គាត់​មាន​ប្រសាសន៍​ថា អក្សរ​ទាំង​នោះ​ជា​តួអក្សរ​ពិត។ លោក​បាន​ចេញ​លិខិត​បញ្ជាក់​ឲ្យ​ខ្ញុំ ដោយ​បញ្ជាក់​ប្រាប់​ប្រជាជន​នៅ​ប៉ាលម៉ៃរ៉ា​ថា អក្សរ​ទាំង​ឡាយ​នោះ​គឺជា​តួអក្សរ​ពិត ហើយ​ថា​សេចក្ដី​បកប្រែ​ទាំង​នោះ ក៏​បាន​បកប្រែ​ត្រឹម​ត្រូវ​ដែរ។ ខ្ញុំ​ក៏​យក​លិខិត​នោះ ហើយ​ដាក់​ក្នុង​ហោប៉ៅ​ខ្ញុំ ហើយ​កាល​ខ្ញុំ​រៀបចំ​នឹង​ចេញ​ពី​ផ្ទះ​ទៅ នោះ​លោក​អ័នថុន បាន​ហៅ​ខ្ញុំ​មក​វិញ ហើយ​បាន​សួរ​ខ្ញុំ​ថា ម្ដេច​ក៏​យុវជន​នោះ​ដឹង​ថា​មាន​ផ្ទាំង​មាស​កប់​នៅ​កន្លែង ដែល​គាត់​រក​ឃើញ។ ខ្ញុំ​បាន​ឆ្លើយ​ថា មាន​ទេវតា​របស់​ព្រះ​មួយ​រូប​បាន​បើក​សម្ដែង​ប្រាប់​កន្លែង​នោះ​ដល់​គាត់។

៦៥« រួច​គាត់​មាន​ប្រសាសន៍​ថា ៖ « ខ្ញុំ​សូម​មើល​លិខិត​បញ្ជាក់​នោះ​សិន »។ ខ្ញុំ​ក៏​ដក​យក​លិខិត​ចេញ​ពី​ហោប៉ៅ​ខ្ញុំ ហើយ​ហុច​ទៅ​គាត់ កាល​គាត់​ឈោង​យក​ទៅ​ហើយ ក៏​ហែក​ចោល ដោយ​មាន​ប្រសាសន៍​ថា សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ វា​គ្មាន​រឿង​ខាង​ការ​បម្រើ​របស់​ពួក​ទេវតា​ទៀត​ទេ ហើយ​ថា​បើ​សិន​ជា​ខ្ញុំ​យក​ផ្ទាំង​ទាំង​ឡាយ​មក​ឲ្យ​គាត់ នោះ​គាត់​នឹង​បកប្រែ។ ខ្ញុំ​បាន​ជម្រាប​គាត់​ថា ផ្ទាំង​ភាគ​ខ្លះ​ត្រូវ​បិទ ហើយ​ថា​ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​ហាមប្រាម​មិន​ឲ្យ​យក​មក​ទេ។ គាត់​ក៏​ឆ្លើយ​ថា ៖ «ខ្ញុំ​មិន​អាច​អាន​គម្ពីរ​ដែល​បិទ​បាន​ទេ»។ ខ្ញុំ​បាន​ចាក​ចេញ​ពី​គាត់​ទៅ ហើយ​បាន​ទៅ​ជួប​បណ្ឌិត មិច​ឆែ​ល ដែល​បញ្ជាក់​ប្រាប់​នូវ​អ្វីៗ​ដូច​ជា​សាស្ត្រាចារ្យ អ័នថុន បាន​ប្រាប់​ពី​តួអក្សរ និង​ពី​សេចក្ដី​បកប្រែ​ដែរ »។

· · · · · · ·

អូលីវើរ ខៅឌើរី​ធ្វើ​ការ​បម្រើ​ជា​ស្មៀន ក្នុង​ការ​បកប្រែ​ព្រះ​គម្ពីរ​មរមន — យ៉ូសែប និង​អូលីវើរ ទទួល​បព្វជិតភាព​អើរ៉ុន​ពី​យ៉ូហាន​បាទីស្ទ — ពួក​គេ​បាន​ទទួល​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក​បុណ្យ​តែងតាំង ហើយ​បាន​ទទួល​វិញ្ញាណ​ខាង​ការ​ព្យាករណ៍។ (ខ​ទី ៦៦–៧៥)។

៦៦នៅ​ថ្ងៃ​ទី ៥ ខែ​មេសា ឆ្នាំ​១៨២៩ នោះ​អូលីវើរ ខៅឌើរី បាន​មក​ឯ​ផ្ទះ​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​មិនដែល​ឃើញ​គាត់​សោះ​លុះ​ដល់​ពេល​នោះ។ គាត់​បាន​ថ្លែង​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា គាត់​បាន​បង្រៀន​ឯ​សាលារៀន​នៅ​ក្បែរ​ភូមិ ដែល​ឪពុក​ខ្ញុំ​អាស្រ័យ​នៅ ហើយ​មក​ពី​ឪពុក​ខ្ញុំ​បាន​បញ្ជូន​កូន​ចៅ​ទៅ​សាលារៀន​នោះ ម្ល៉ោះ​ហើយ​បាន​ជា​គាត់​ទៅ​ស្នាក់​នៅ​ផ្ទះ​របស់​ឪពុក​ខ្ញុំ​អស់​មួយ​រដូវ ហើយ​កាល​នៅ​ទី​នោះ នោះ​គ្រួសារ​ឪពុក​ខ្ញុំ​បាន​ប្រាប់​គាត់​ពី​រឿង​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​ផ្ទាំង​ទាំង​ឡាយ ម្ល៉ោះ​ហើយ បាន​ជា​គាត់​មក​ស៊ើប​សួររក​ខ្ញុំ។

៦៧កាល​លោក​ខៅឌើរី​មក​ដល់​បាន​ពីរ​ថ្ងៃ (គឺ​ថ្ងៃ​ទី៧ ក្នុង​ខែ​មេសា) នោះ​ខ្ញុំ​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​បកប្រែ​ព្រះ​គម្ពីរ​មរមន ហើយ​គាត់​បាន​ចាប់​ផ្ដើម​កត់​ឲ្យ​ខ្ញុំ។

· · · · · · ·

៦៨យើង​ចេះតែ​បន្ត​ការ​បកប្រែ​រហូត​ដល់​ខែ​ក្រោយ (ខែ​ឧសភា ឆ្នាំ​១៨២៩) កាល​នៅ​ថ្ងៃ​មួយ យើង​បាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រៃ ទៅ​អធិស្ឋាន ហើយ​សូម​ដល់​ព្រះ​អម្ចាស់ អំពី​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក សម្រាប់​ការ​ផ្ដាច់​បាប ដែល​យើង​បាន​ឃើញ​ពោល​ដល់​នៅ​ក្នុង​ការ​បកប្រែ​ផ្ទាំង​ទាំង​ឡាយ នោះ។ នៅ​ពេល​យើង​កំពុងតែ​ធ្វើ​ការ​អធិស្ឋាន និង​អំពាវនាវ​ដល់​ព្រះ​អម្ចាស់ ស្រាប់​តែ​មាន​ទូត​ម្នាក់​មក​ពី​ស្ថាន​សួគ៌​ចុះ​មក​នៅ​លើ​ពពក​នៃ​ពន្លឺ ហើយ​កាល​បាន​ដាក់​ដៃ​លើ​យើង នោះ​លោក​បាន​តែងតាំង​យើង​ដោយ​និយាយ​ថា ៖

៦៩នៅ​លើ​អ្នក ជា​ពួក​អ្នក​បម្រើ​ដូច​រូប​ខ្ញុំ​អើយ ដោយ​នូវ​ព្រះ​នាម​នៃ​ព្រះ​មែស៊ី ខ្ញុំ​សូម​ប្រគល់​បព្វជិតភាព​អើរ៉ុន​ដែល​កាន់​កូន​សោ​ទាំង​ឡាយ អំពី​ការ​បម្រើ​នៃ​ពួក​ទេវតា និង​អំពី​ដំណឹង​ល្អ​នៃ​ការ​ប្រែ​ចិត្ត និង​អំពី​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក​ដោយ​ការ​ពន្លិច​សម្រាប់​ការ​ផ្ដាច់​បាប ហើយ​បព្វជិតភាព​នេះ​នឹង​មិន​ត្រូវ​បាន​ដក​ចេញ​ពី​ផែនដី​ទៀត​ឡើយ រហូត​ដល់​ពេល​កូន​ប្រុស​ទាំង​ឡាយ​នៃ​លោក​លេវី​ថ្វាយ​ដង្វាយ​ម្ដង​ទៀត​ដល់​ព្រះ​អម្ចាស់ ដោយ​សេចក្ដី​សុចរិត។

៧០លោក​បាន​ប្រាប់​ថា បព្វជិតភាព​អើរ៉ុន ពុំ​មាន​អំណាច​ខាង​ការ​ដាក់​ដៃ​លើ​សម្រាប់​អំណោយទាន​ជា​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​ទេ ប៉ុន្តែ​ថា​បព្វជិតភាព​នោះ នឹង​ត្រូវ​បាន​ប្រទាន​ដល់​យើង​នៅ​ពេល​ក្រោយ ហើយ​លោក​បាន​បញ្ជា​ឲ្យ​យើង​ទៅ ហើយ​ទទួល​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក ហើយ​បាន​បង្គាប់​យើង ថា​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ធ្វើ​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក​ជូន​អូលីវើរ ខៅឌើរី ហើយ​បន្ទាប់​មក អូលីវើរ​ត្រូវ​ធ្វើ​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក​ជូន​ខ្ញុំ​វិញ។

៧១ម្ល៉ោះ​ហើយ យើង​បាន​ទៅ ហើយ​បាន​ទទួល​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក។ មុនដំបូង ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក​ជូន​អូលីវើរ ហើយ​បន្ទាប់​មក អូលីវើរ​បាន​ធ្វើ​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក​ជូន​ខ្ញុំ​វិញ — ក្រោយ​មក ខ្ញុំ​បាន​ដាក់​ដៃ​លើ​ក្បាល​គាត់ ហើយ​បាន​តែងតាំង​គាត់​ចំពោះ​បព្វជិតភាព​អើរ៉ុន ហើយ​បន្ទាប់​មក គាត់​បាន​ដាក់​ដៃ​លើ​ក្បាល​ខ្ញុំ ហើយ​បាន​តែងតាំង​ខ្ញុំ​ចំពោះ​បព្វជិតភាព​នោះ​ដែរ — ព្រោះ​យើង​ត្រូវ​បាន​បញ្ជា​ឲ្យ​ធ្វើ​ការ​នោះ *

៧២ទូត​ដែល​មក​ឯ​យើង​ពេល​នោះ ហើយ​ដែល​បាន​ប្រគល់​បព្វជិតភាព​ដល់​យើង បាន​ប្រាប់​ថា ឈ្មោះ​លោក​គឺ យ៉ូហាន ជា​បុគ្គល​ដដែល ដែល​ហៅថា យ៉ូហាន​បាទីស្ទ នៅ​ក្នុង​ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ថ្មី ហើយ​ថា​លោក​បាន​ធ្វើ​ការ​នៅ​ក្រោម​ការ​ដឹកនាំ​ពី​ពេត្រុស យ៉ាកុប និង​យ៉ូហាន ដែល​កាន់​កូន​សោ​ទាំង​ឡាយ​នៃ​បព្វជិតភាព​ម៉ិលគីស្សាដែក គឺជា​បព្វជិតភាព​ដែល​លោក​ប្រាប់​ថា​នឹង​បាន​ប្រគល់​ដល់​យើង នៅ​ពេល​កំណត់ទុក ហើយ​ថា​ខ្ញុំ​នឹង​ត្រូវ​ហៅថា​ជា​អែលឌើរ​ទី​មួយ​ក្នុង​សាសនាចក្រ ហើយ​គាត់ (អូលីវើរ ខៅឌើរី) ជាទី​ពីរ។ នៅ​ថ្ងៃ​ទី​១៥ ខែ​ឧសភា ឆ្នាំ​១៨២៩ នោះ​យើង​ត្រូវ​បាន​តែងតាំង​ឡើង​នៅ​ក្រោម​ដៃ​នៃ​ទូត​នេះ ហើយ​បាន​ទទួល​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក​ផង។

៧៣កាល​យើង​ងើប​ឡើង​ពី​ទឹក​មក​ភ្លាម បន្ទាប់​ពី​យើង​បាន​ទទួល​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក​ហើយ នោះ​យើង​បាន​ស្គាល់​នូវ​ព្រះ​ពរ​ដ៏​មហិមា និង​រុង​រឿង​ពី​ព្រះ​វរបិតា​សួគ៌​របស់​យើង។ មិន​យូរប៉ុន្មាន បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ​ធ្វើ​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក​ជូន​អូលីវើរ ខៅឌើរី​ហើយ ស្រាប់​តែ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​បាន​យាង​មក​សណ្ឋិត​លើ​គាត់ ហើយ​គាត់​ក្រោក​ឈរ​ឡើង ហើយ​បាន​ព្យាករ​អំពី​ការណ៍​ជា​ច្រើន ដែល​នឹង​កើត​ឡើង​នៅ​ពេល​ឆាប់ៗ​នេះ។ ហើយ​ជា​ថ្មី​ទៀត មិន​យូរប៉ុន្មាន បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក​ពី​គាត់​ហើយ នោះ​ខ្ញុំ​ក៏​មាន​វិញ្ញាណ​ខាង​ការ​ព្យាករណ៍​ដែរ គឺ​កាល​កំពុងតែ​ក្រោក​ឈរ​ឡើង នោះ​ខ្ញុំ​បាន​ព្យាករ​អំពី​ការ​លូតលាស់​ឡើង​នៃ​សាសនាចក្រ​នេះ ព្រម​ទាំង​ការណ៍​ផ្សេងៗ​ទៀត ដែល​ទាក់​ទង​ទៅ​នឹង​សាសនាចក្រ និង​កូន​ចៅ​មនុស្ស​នៅ​តំណ​នេះ។ យើង​បាន​ពោរ​ពេញ​ទៅ​ដោយ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ ហើយ​ត្រេកអរ​នៅ​ក្នុង​ព្រះ​នៃ​សេចក្ដី​សង្គ្រោះ​របស់​យើង។

៧៤ឥឡូវ​នេះ មក​ពី​គំនិត​យើង​បាន​ទទួល​ការ​បំភ្លឺ នោះ​យើង​ចាប់​ផ្ដើម​យល់​នូវ​បទគម្ពីរ​ទាំង​ឡាយ ដែល​បាន​លាតត្រដាង​នៅ​ចំពោះ​យើង ហើយ​អត្ថន័យ និង​គោលបំណង​នៃ​វគ្គ​ដ៏​អាថ៌កំបាំង​ទាំង​ឡាយ​នោះ ក៏​បាន​បើក​សម្ដែង​ដល់​យើង តាម​របៀប​ដែល​យើង​ពុំ​ដែល​បាន​ទទួល​ពី​មុន ឬ​គិត​ពី​មុន​មក​សោះ។ ក្នុង​ពេល​នោះ យើង​ត្រូវ​បាន​ហាមប្រាម​ឲ្យ​ទុក​ដោយ​សម្ងាត់ អំពី​ការ​ដែល​បាន​ទទួល​បព្វជិតភាព និង​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក​ដែល​យើង​បាន​ទទួល​មក​នោះ ដោយ​ព្រោះ​វិញ្ញាណ​ខាង​ការ​បៀតបៀន ដែល​កើត​ឡើង​ពាស​ពេញ​ភូមិ​ទៅ​ហើយ​នោះ។

៧៥យើង​បាន​ទទួល​ការ​គំរាមកំហែង​ពី​ពួក​មនុស្ស​កំណាច​ជា​ច្រើន​លើក​ច្រើន​គ្រា ហើយ​ពួក​នេះ​ក៏​ជា​ពួក​កាន់សាសនា​ដែរ។ ហើយ​គោលបំណង​របស់​ពួក​មនុស្ស​កំណាច​ដែល​ចង់​ធ្វើ​ទុក្ខ​ដល់​យើង នោះ​ត្រូវ​បាន​រារាំង​ដោយ​សារ​តែ​ឥទ្ធិពល​ពី​គ្រួសារ​នៃ​ឪពុក​ខាង​ប្រពន្ធ​ខ្ញុំ​ទេ (នៅ​ក្រោម​ទិព្វញ្ញាណ​នៃ​ព្រះ​) គ្រួសារ​នេះ​បាន​ក្លាយ​ជា​ស្និទ្ធ​ស្នាល​នឹង​ខ្ញុំ​ណាស់ ហើយ​បាន​ប្រឆាំង​នឹង​ពួក​មនុស្ស​កំណាច ហើយ​ថែម​ទាំង​យល់​ព្រម​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ធ្វើ​ការ​បកប្រែ​ត​ទៅ​ដោយ​គ្មាន​ការ​រអាក់រអួល ហើយ​ដូច្នេះ​ទើប​បាន​ធានា ហើយ​សន្យា​ថា​នឹង​ការពារ​យើង​ពី​អំពើ​ទទឹង​ច្បាប់​គ្រប់​យ៉ាង ដែល​ពួក​គេ​អាច​ធ្វើ​ទៅ​បាន ៕

  • អូលីវើរ ខៅឌើរី អធិប្បាយ​ប្រាប់​ពី​ហេតុការណ៍​ទាំង​ឡាយ​នេះ​យ៉ាង​ដូច្នេះ​ថា ៖ « នេះ​គឺជា​ថ្ងៃ​ដែល​ពុំ​អាច​បំភ្លេច​បាន​ឡើយ —ដើម្បី​អង្គុយ​ស្ដាប់​សំឡេង​ដែល​ចេញ​មក ដោយ​សារ​ការ​បំផុស​ពី​ស្ថាន​សួគ៌ ដែល​ដាស់តឿន​នូវ​សេចក្ដី​កតញ្ញូតា​ដ៏​ជ្រាលជ្រៅ ដែល​មាន​នៅ​ក្នុង​ឱរា​នេះ! ពី​មួយ​ថ្ងៃ​ទៅ​មួយ​ថ្ងៃ ដែល​ខ្ញុំ​បាន​សរសេរ​ដោយ​គ្មាន​ការ​រអាក់រអួល តាម​ពាក្យ​ដែល​ចេញ​ពី​មាត់​គាត់ ក្នុង​កាល​គាត់​បកប្រែ​ដោយ​យូរីម​និង​ធូមីម ឬ​តាម​ដែល​ពួក​សាសន៍​នីហ្វៃ​និយាយ​ថា ប្រដាប់​បកប្រែ​នូវ​ប្រវត្តិ ឬ​បញ្ជី​ដែល​ហៅថា ‹ ព្រះ​គម្ពីរ​មរមន ›។

    « សូម្បីតែ​ប្រាប់​បន្តិចបន្តួច​ពី​ដំណើរ​រឿង​ដ៏​ជាប់​ចិត្ត ដែល​បាន​ថ្លែង​ដោយ​មរមន និង​មរ៉ូណៃ ជា​កូន​ដ៏​ស្មោះត្រង់​របស់​លោក ប្រាប់​អំពី​ប្រជាជន​ដែល​ស្ថាន​សួគ៌​ធ្លាប់​ស្រឡាញ់ ហើយ​សព្វ​ព្រះ​ហឫទ័យ នោះ​ហួស​កម្រិត​ដែល​ខ្ញុំ​ចង់​សរសេរ​ទៅ​ទៀត ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ ខ្ញុំ​នឹង​ផ្អាក​ការ​នេះ​សិន ទុក​សម្រាប់​ពេល​ក្រោយ ហើយ​ដូច​ជា​ខ្ញុំ​បាន​ប្រាប់​នៅ​ក្នុង​បុព្វកថា​ហើយ​ថា គ្រាន់តែ​សរសេរ​ពី​ហេតុការណ៍​បន្តិច​បន្តួច ដែល​ទាក់​ទង​ដ៏​ជិតដិត​ទៅ​នឹង​ការ​លូតលាស់​នៃ​សាសនាចក្រ​នេះ​ប៉ុណ្ណោះ ដែល​អាច​ចាប់​ចិត្ត​ដល់​មនុស្ស​រាប់​ពាន់​នាក់ ដែល​បាន​ឈាន​ជើង​ទៅ​មុខ ហើយ​ឱប​ក្រសោប​យក​ដំណឹង​ល្អ​នៃ​ព្រះ​គ្រីស្ទ ទោះ​ជា​នៅ​កណ្ដាល​ការ​ទទឹង​ពី​ពួក​ថ្កើង​ខ្លួន និង​ការ​មួលបង្កាច់​ពី​ពួក​មនុស្ស​មាន​ពុត​ក្ដី។

    « គ្មាន​មនុស្ស​ណា​មួយ ទោះ​ជា​នៅ​ក្នុង​ស្មារតី​រឹងប៉ឹង​ក្ដី អាច​បកប្រែ ហើយ​សរសេរ​តាម​ការ​ដឹកនាំ ដែល​បាន​ប្រាប់​ដល់​ពួក​សាសន៍​នីហ្វៃ​ចេញ​ពី​ព្រះ​ឱស្ឋ​នៃ​ព្រះ​អង្គ​សង្គ្រោះ​បាន​ឡើយ ដែល​ស្ដី​អំពី​របៀប​ជាក់​លាក់ ដែល​មនុស្ស​ត្រូវ​កសាង​សាសនាចក្រ​របស់​ទ្រង់​ឡើង ហើយ​ជា​ពិសេស​ក្នុង​កាល​ការ​ពុករលួយ​រាលដាល​ឥត​ទីទៃ​លើ​គ្រប់​សណ្ដាប់​បែបបទ ដែល​បាន​ប្រព្រឹត្ត​នៅ​ក្នុង​ចំណោម​មនុស្ស​លោក ដោយ​គ្មាន​ក្ដី​ប្រាថ្នា​ចង់​បាន​សិទ្ធិ​ក្នុង​ការ​បង្ហាញ​ចិត្ត​ព្រម​ព្រៀង ដោយ​កប់​នៅ​ក្នុង​ផ្នូរ​ទឹក ដើម្បី​ជា​សេចក្ដី​សន្មត​របស់​បញ្ញា​ចិត្ត​ជ្រះថ្លា ដោយ​សារ​ដំណើរ​រស់​ឡើង​វិញ​នៃ​ព្រះ​យេស៊ូវ​គ្រីស្ទ​នោះ​ឡើយ។

    « បន្ទាប់​ពី​បាន​សរសេរ​ពី​ដំណើរ​រឿង ដែល​បាន​ប្រាប់​អំពី​ការងារ​បម្រើ​របស់​ព្រះ​អង្គ​សង្គ្រោះ ចំពោះ​ពួក​សំណល់​នៃ​ពូជ​របស់​យ៉ាកុប​នៅ​លើ​ទ្វីប​នេះ​ហើយ នោះ​អាច​បាន​ឃើញ​យ៉ាង​ជាក់ ដូច​ជា​ព្យាការី​បាន​ពោល​ថា​នឹង​កើត​ឡើង គឺថា​សេចក្ដី​ងងឹត​នឹង​គ្រប​លើ​ផែនដី ហើយ​សេចក្ដី​សូន្យសុង​នឹង​គ្រប​លើ​គំនិត​នៃ​ប្រជាជន។ កាល​បាន​ពិចារណា​គិត​ទៅ នោះ​ដូច​ជា​ងាយ​ឃើញ​ថា នៅ​កណ្ដាល​ការ​ខ្នះខ្នែង និង​សំឡេង​អ៊ូអរ​អំពី​សាសនា នោះ​គ្មាន​នរណា​មាន​សិទ្ធិ​អំណាច​ពី​ព្រះ ដើម្បី​ប្រព្រឹត្ត​ពិធីប​រិសុទ្ធ​ទាំង​ឡាយ​នៃ​ដំណឹង​ល្អ​ឡើយ។ ត្បិត​គេ​អាច​សួរ​ថា តើ​មនុស្ស​លោក​មាន​សិទ្ធិ​អំណាច ដើម្បី​ប្រព្រឹត្ត​ការងារ​ដោយ​នូវ​ព្រះ​នាម​នៃ​ព្រះ​គ្រីស្ទ ដែល​មិន​ទទួល​ស្គាល់​វិវរណៈ​ទាំង​ឡាយ កាល​ទី​បន្ទាល់​អំពី​ព្រះ​អង្គ មិន​ជា​តូច​តាច​ជាង​វិញ្ញាណ​ខាង​ការ​ព្យាករណ៍ ហើយ​សាសនា​របស់​ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​ពឹងផ្អែក ស្ថាបនា និង​គាំទ្រ​ដោយ​សារ​វិវរណៈ​ផ្ទាល់ នៅ​គ្រប់​ជំនាន់​នៃ​លោកិយ ដែល​ទ្រង់​មាន​មនុស្ស​នៅ​លើ​ផែនដី​ដែរ​ឬ​ទេ? បើ​សិន​ជា​ការ​ពិត​ទាំង​ឡាយ​នេះ​ត្រូវ​បាន​បង្កប់​ទុក ហើយ​លាក់​យ៉ាង​ជិត​ដោយ​មនុស្ស​លោក នោះ​នឹង​ឃើញ​ថា​មាន​គ្រោះថ្នាក់ បើ​សិន​ជា​បញ្ចេញ​ឧបាយកល​របស់​គេ​ឲ្យ​ភ្លឺ​ចែងចាំង​នៅ​ចំពោះ​មុខ​មនុស្ស ឯ​របស់​ទាំង​នោះ​មិន​នៅ​ចំពោះ​យើង​ទៀត​ទេ ហើយ​យើង​ត្រូវ​រង់ចាំ​ព្រះ​បញ្ញត្តិ ដែល​នឹង​ប្រាប់​ថា ‹ ចូរ​ក្រោក​ឡើង ហើយ​ទទួល​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក​ចុះ ›។

    « ការណ៍​នេះ​ពុំ​បាន​ប៉ង​ដ៏​យូរយារ មុន​នឹង​បាន​យល់​ឡើយ។ ព្រះ​អម្ចាស់​ដែល​បរិបូរ​ទៅ​ដោយ​សេចក្ដី​មេត្តាករុណា ហើយ​សព្វ​ព្រះ​ហឫទ័យ​ចង់​ឆ្លើយតប​នូវ​សេចក្ដី​អធិស្ឋាន​ដ៏​ញឹកញាប់​របស់​ពួក​រាបសា​ជានិច្ច បន្ទាប់​ពី​យើង​បាន​អំពាវនាវ​ដល់​ទ្រង់​ដោយ​ចិត្ត​ក្លៀវក្លា ដែល​គង់នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​ទីលំនៅ​របស់​មនុស្ស នោះ​ទ្រង់​ចុះ​មក​សម្ដែង​ប្រាប់​ដល់​យើង​អំពី​ព្រះ​ហឫទ័យ​របស់​ទ្រង់។ មួយ​រំពេច​នោះ ហាក់​ដូច​ជា​ពី​កណ្ដាល​ភាព​អស់​កល្ប​ជានិច្ច នោះ​ស្រាប់​តែ​សំឡេង​នៃ​ព្រះ​ដ៏​ប្រោស​លោះ ទ្រង់​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​ប្រាប់​ពី​សេចក្ដី​សុខសាន្ត​ដល់​យើង កាល​វាំងនន​បើក​ចេញ​ទៅ ហើយ​មាន​ទេវតា​ពី​ព្រះ​បាន​ចុះ​មក​ពាក់​ដោយ​សិរី​ល្អ ហើយ​បាន​ប្រាប់​នូវ​សារ​ដែល​បាន​ទន្ទឹង​ចាំ និង​កូន​សោ​ទាំង​ឡាយ​នៃ​ដំណឹង​ល្អ​ខាង​ការ​ប្រែ​ចិត្ត។ សេចក្ដី​អំណរ​អ្វី​ហ្ន៎! សេចក្ដី​អស្ចារ្យ​អ្វី​ហ្ន៎! សេចក្ដី​ចម្លែក​អ្វី​ហ្ន៎! កាល​លោកិយ​កំពុងតែ​មាន​ទុក្ខ​កង្វល់ និង​វឹកវរ — កាល​មនុស្ស​រាប់​លាន​នាក់​កំពុងតែ​ស្រវា​រាវរក​កំផែង​ដូច​ជា​មនុស្ស​ខ្វាក់ ហើយ​កាល​អស់​ទាំង​មនុស្ស​កំពុងតែ​ពឹងផ្អែក​ទៅ​លើ​ការ​មិន​ទៀងទាត់​ទាំង​ពួង​ទូ​ទៅ គឺ​ភ្នែក​យើង​បាន​មើល​ឃើញ ត្រចៀក​យើង​បាន​ឮ ដូច​ជា​នៅ​ពេល​ថ្ងៃ​ភ្លឺ​ស្រាង មែន​ហើយ លើស​ទៅ​ទៀត — គឺ​លើស​ជាង​ភាព​ចែងចាំង​នៃ​រស្មី​សុរិយា​នៅ​ខែ​ឧសភា ដែល​បំភ្លឺ​រស្មី​ទៅ​លើ​ផ្ទៃ​ព្រឹក្សា​ទៅ​ទៀត! ខណៈ​នោះ សំឡេង​របស់​លោក​ប្រកប​ដោយ​ភាព​ទន់ភ្លន់ បាន​ចាក់​ទំ​លុះ​ទៅ​ក្នុង​ខ្លួន​ប្រាណ​ដែរ ហើយ​ពាក្យ​ពេចន៍​ទាំង​ឡាយ​របស់​លោក ដែល​ថា ‹ ខ្ញុំ​ជា​បាវ​បម្រើ​ជាមួយ​នឹង​អ្នក › នោះ​បាន​កម្ចាត់​សេចក្ដី​ខ្លាច​បាត់​អស់​ទៅ។ យើង​បាន​ស្ដាប់ យើង​បាន​សម្លឹង​មើល យើង​បាន​ស្ញែង​កោត! គឺជា​សំឡេង​នៃ​ទេវតា​ពី​សិរី​ល្អ គឺជា​សារ​ពី​ព្រះ​ដ៏​ខ្ពស់​បំផុត! ហើយ​កាល​យើង​បាន​ឮ​នោះ យើង​បាន​អរ​សប្បាយ​ក្នុង​កាល​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​របស់​ទ្រង់ បាន​ឆួល​ឆាប​មក​លើ​ដួង​ព្រលឹង​របស់​យើង ហើយ​យើង​បាន ហ៊ុម​ទៅ​ដោយ​ការ​និមិត្ត​អំពី​ព្រះ​ដ៏​មាន​មហិទ្ធិឫទ្ធិ! តើ​មាន​កន្លែង​សង្ស័យ​នៅ​ទីណា? គ្មាន​នៅ​ទីណា​ទេ ការ​មិន​ទៀងទាត់​បាន​រសាត់​បាត់​ទៅ ការ​សង្ស័យ​បាន​លិចលង់​បាត់​ទៅ​ដោយ​គ្មាន​ងើប​មក​វិញ​ទេ ក្នុង​កាល​ការ​នឹក​ឡើង និង​ការ​បោក​បញ្ឆោត​បាន​រសាត់​បាត់​អស់​រលីង​រហូត​ទៅ!

    « ប៉ុន្តែ ឱ​បង​អើយ ចូរ​គិត​មើល​សិន ចូរ​គិត​មើល​ត​ទៅ​ទៀត​ចុះ​ថា តើ​ដួង​ចិត្ត​យើង​ពោរ​ពេញ​ទៅ​ដោយ​សេចក្ដី​អំណរ​អ្វី​ហ្ន៎ ហើយ​តើ​យើង​ត្រូវ​ក្រាប​ចុះ​ចំពោះ​ការ​ដ៏​អស្ចារ្យ​អ្វី​ហ្ន៎ (ត្បិត​តើ​នរណា​មួយ​ដែល​នឹង​មិន​លុតជង្គង់​ចុះ​ចំពោះ​ព្រះ​ពរ​បែប​នេះ?) នៅ​ពេល​យើង​បាន​ទទួល​ពី​ដៃ​លោក​នូវ​បព្វជិតភាព​បរិសុទ្ធ កាល​លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ថា ៖ ‹ នៅ​លើ​អ្នក ជា​ពួក​អ្នក​បម្រើ​ដូច​រូប​ខ្ញុំ​អើយ ដោយ​នូវ​ព្រះ​នាម​នៃ​ព្រះ​មែស៊ី​ខ្ញុំ​សូម​ប្រគល់​បព្វជិតភាព​នេះ និង​សិទ្ធិ​អំណាច​នេះ​ដែល​នឹង​នៅ​លើ​ផែនដី ប្រយោជន៍​ឲ្យ​កូន​ប្រុស​ទាំង​ឡាយ​នៃ​លោក​លេវី អាច​ថ្វាយ​ដង្វាយ​ដល់​ព្រះ​អម្ចាស់​ដោយ​សេចក្ដី​សុចរិត! ›

    « ខ្ញុំ​នឹង​មិន​ព្យាយាម​ចង្អុល​ប្រាប់​អ្នក​ពី​អារម្មណ៍​ក្នុង​ចិត្ត​នេះ ឬ​ពី​លំអ​ដ៏​ប្រកប​ដោយ​ឫទ្ធានុភាព និង​សិរី​ល្អ​ដែលឡោម​ព័ទ្ធជុំវិញ​យើង​នៅ​គ្រា​នេះ​ឡើយ ប៉ុន្តែ​អ្នក​នឹង​ជឿ​ខ្ញុំ កាល​ខ្ញុំ​ប្រាប់​ថា គ្មាន​ផែនដី ឬ​មនុស្ស​ណា​ដែល​ប្រកប​ដោយ​វោហារ​ដែល​បាន​មក​តាម​កាល​វេលា ក៏​ពុំ​អាច​ចាប់​ផ្ដើម​នឹង​តែង​ភាសា​តាម​សណ្ដាប់​ដ៏​ជាប់​ចិត្ត និង​ដ៏​ប្រសើរ​ដូច​ជា​តួ​បរិសុទ្ធ​នេះ​បាន​ឡើយ។ ពុំ​បាន​ឡើយ ឬ​ក៏​ផែនដី​នេះ​មាន​អំណាច​នឹង​ផ្ដល់​សេចក្ដី​អំណរ និង​ប្រគល់​សេចក្ដី​សុខសាន្ត ឬ​យល់​នូវ​ប្រាជ្ញា​ដែល​មាន​នៅ​ក្នុង​មួយ​ឃ្លាៗ ដែល​បាន​ប្រគល់​មក​ដោយ​ព្រះ​ចេស្ដា​នៃ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​បាន​ឡើយ! មនុស្ស​អាច​បោក​បញ្ឆោត​មនុស្ស​ទូ​ទៅ រីឯ​ការ​បោក​បញ្ឆោត​ចេះតែ​មាន​ការ​បោក​បញ្ឆោត​ត​ទៅ ហើយ​កូន​ចៅ​នៃ​ពួក​ទុច្ចរិត អាច​មាន​អំណាច​បញ្ចុះ​បញ្ចូល​ពួក​មនុស្ស​ឆោត និង​ពួក​គ្មាន​ការ​រៀន​សូត្រ រហូត​ដល់​គ្មាន​ប្រយោជន៍ ប៉ុន្តែ​ការ​នឹក​ឡើង​ឲ្យ​ចំណី​ដល់​មនុស្ស​ជា ច្រើន ហើយ​ផល​នៃ​ការ​កុហក​អណ្ដែត​មនុស្ស​ឥត​គំនិត​នៅ​លើ​រលក​ទៅ​រក​ផ្នូរ ប៉ុន្តែ​គ្រាន់តែ​ពាល់​ដោយ​ព្រះ​អង្គុ​លី​នៃ​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​របស់​ទ្រង់ មែន​ហើយ គ្រាន់តែ​រស្មី​មួយ​នៃ​សិរី​ល្អ​ពី​ស្ថាន​លើ ឬ​ព្រះ​បន្ទូល​មួយ​មាត់​ពី​ព្រះ​ឱស្ឋ​នៃ​ព្រះ​អង្គ​សង្គ្រោះ ពី​ឱរា​នៃ​ភាព​អស់​កល្ប​ជានិច្ច នោះ​ប្រែ​វា​ទៅ​ជា​ឥត​ប្រយោជន៍​ទាំង​អស់ ហើយ​លុប​ការណ៍​ទាំង​នោះ​ចេញ​ពី​គំនិត​រៀង​រហូត​ត​ទៅ។ សេចក្ដី​ជាក់​ស្ដែង​ដែល​យើង​បាន​នៅ​ក្នុង​វត្ត​មាន​នៃ​ទេវតា សេចក្ដី​ពិតប្រាកដ​ដែល​យើង​បាន​ឮ​សំឡេង​នៃ​ព្រះ​យេស៊ូវ និង​សេចក្ដី​ពិត​ដែល​មិន​ខូចខាត ដូច​ជា​បាន​ហូរ​ចេញ​មក​ពី​តួ​ដ៏​សុទ្ធសាធ ដែល​បាន​វាចា​តាម​ព្រះ​ហឫទ័យ​នៃ​ព្រះ នោះ​ខ្ញុំ​ពុំ​អាច​ពណ៌នា​បាន​ឡើយ ហើយ​ខ្ញុំ​នឹង​សម្លឹង​មើល​ការ​សម្ដែង​នូវ​សេចក្ដី​ល្អ​សប្បុរស​របស់​ព្រះ​អង្គ​សង្គ្រោះ​នេះ ដោយ​សេចក្ដី​អស្ចារ្យ និង​ដោយ​អំណរគុណ ក្នុង​កាល​ខ្ញុំ​បាន​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​រស់នៅ ហើយ​នៅ​ក្នុង​វិមាន​ទាំង​ឡាយ​នោះ ដែល​មាន​ភាព​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ ហើយ​ដែល​អំពើ​បាប​ពុំ​ដែល​ចូល​បាន​នោះ ខ្ញុំ​សង្ឃឹម​ថា​នឹង​សរសើរ​តម្កើង​ទ្រង់​នៅ​ថ្ងៃ​នោះ​ដោយ​មិន​ឈប់​ឈរ​ឡើយ »។ Messenger and Advocate, vol. ១ (តុលា ១៨៣៤), ទំព័រ ១៤–១៦។