Nie ustawajcie w cierpliwości

Czekanie może być trudne. Wiedzą o tym zarówno dzieci, jak i dorośli. Żyjemy w świecie barów szybkiej obsługi, wiadomości tekstowych, filmów na życzenie i natychmiastowych odpowiedzi na najbardziej błahe czy zasadnicze pytania. Nie lubimy czekać. Niektórym nawet podnosi się ciśnienie, kiedy ich kolejka do kasy w supermarkecie posuwa się wolniej niż inne.

Cierpliwość — zdolność, aby odłożyć nasze pragnienia na jakiś czas — jest cenną i rzadką cechą. Jest często lekceważona, ponieważ jej nie lubimy. Dlatego też, sama idea cierpliwości może wydawać się nieprzyjemna lub gorzka.

Bez cierpliwości jednak nie możemy zadowolić Boga, nie możemy stać się doskonali. W istocie cierpliwość jest oczyszczającym procesem, który udoskonala zrozumienie, pogłębia szczęście, koncentruje nasze działania i daje nadzieję na spokój.

Jako rodzice wiemy jak nierozważnym działaniem jest zaspakajanie każdej zachcianki naszych dzieci. Lecz dzieci nie są jedynymi osobami, które psuje grad natychmiastowych korzyści. Nasz Niebiański Ojciec wie to, co dobrzy rodzice zaczynają rozumieć z biegiem czasu — jeśli dzieci mają dorosnąć i osiągnąć swój potencjał w pełni, muszą nauczyć się czekać.

Kiedy miałem 10 lat, byliśmy rodziną uchodźców, którzy przybyli do nowego kraju. Zawsze byłem dobrym uczniem w szkole — to znaczy do czasu, kiedy przybyliśmy do Zachodnich Niemiec. Wtedy, moje szkolne doświadczenie znacznie się zmieniło. Geografia, której uczyliśmy się w mojej szkole, była dla mnie nowa. Historia, której się uczyliśmy, też bardzo się różniła. Wcześniej musiałem uczyć się rosyjskiego jako języka obcego; teraz był nim angielski. To było dla mnie olbrzymie wyzwanie. Oczywiście, były momenty, kiedy naprawdę wierzyłem, że mój język po prostu nie został stworzony do mówienia po angielsku.

Ze względu na to, że program nauczania był dla mnie nowy i dziwny, miałem zaległości. Pierwszy raz w życiu zacząłem zastanawiać się, czy po prostu nie jestem dość bystry, by chodzić do tej szkoły.

Na szczęście, miałem nauczyciela, który nauczył mnie cierpliwości. Nauczył mnie, że regularna i systematyczna praca — wytrwała cierpliwość — pomoże mi w nauce.

Z biegiem czasu trudne zagadnienia stały się zrozumiałe — nawet angielski. Powoli zacząłem rozumieć, że jeśli będę konsekwentny, będę mógł się nauczyć. To nie nastąpiło szybko, ale z cierpliwością, nastąpiło.

Dzięki temu doświadczeniu nauczyłem się, że cierpliwość była czymś więcej niż tylko czekaniem na coś, co ma nastąpić — cierpliwość wymaga aktywnej pracy nad osiągnięciem wartościowych celów, a nie zniechęcania się, kiedy bez wysiłku lub natychmiast nie widać owoców pracy.

Ważna myśl jest zawarta w zdaniu: cierpliwość nie jest pasywną rezygnacją ani brakiem działania z powodu strachu. Cierpliwość oznacza aktywne czekanie i wytrwanie. Oznacza ona obstawanie przy czymś i robienie wszystkiego, co możemy — pracę, ufność i rozwijanie wiary, przyjmowanie mężnie trudności, nawet gdy pragnienia naszych serc nie spełniają się. Cierpliwość nie jest tylko trwaniem, jest ona wytrwaniem w dobrym stylu!

Z drugiej strony, niecierpliwość jest oznaką egoizmu. Jest cechą egoistów. To bierze się z niebywale rozpowszechnionej choroby zwanej syndromem „centrum wszechświata”, który sprawia, że ludzie wierzą, że świat kręci się wokół nich i że wszyscy inni grają zaledwie drugoplanowe role w wielkim teatrze moralności, w którym oni są gwiazdami.

Jakże to się różni, moi bracia, od standardów ustanowionych przez Pana dla nas jako posiadaczy kapłaństwa.

Jako dzierżący kapłaństwo i reprezentujący Jezusa Chrystusa musimy służyć innym w sposób zgodny z Jego przykładem. To jest powodem, dla którego prawie każda lekcja o kapłańskim przywództwie dochodzi w którymś momencie do 121. rozdziału Nauk i Przymierzy. W kilku wersach Pan daje mistrzowski kurs kapłańskiego przywództwa. „Żadna władza, ani wpływ nie może, ani nie powinna być wywierana na mocy kapłaństwa, jedynie przez perswazję, przez cierpliwość, przez delikatność i łagodność, i nieudawaną miłość”².

Cechy charakteru i działania opisane w tych wersetach są fundamentem boskiej cierpliwości i są nierozerwalnie związane ze skuteczną służbą kapłańską i patriarchalną. Mogą one dać wam siłę i mądrość w pracy nad rozwijaniem waszych powołań, w głoszeniu ewangelii, w zawieraniu przyjaźni z nowymi członkami kworum oraz w udzielaniu najważniejszej służby kapłańskiej, która zaiste odbywa się wewnątrz waszych własnych domów.

Pamiętajmy, że powodem, dla którego Bóg powierzył nam kapłaństwo, jest pomoc w przygotowaniu nas do wiecznych błogosławieństw przez udoskonalenie naszego usposobienia cierpliwością wymaganą w służbie kapłańskiej.

Tak jak Pan jest cierpliwy w stosunku do nas, tak my bądźmy cierpliwi w stosunku do tych, którym służymy. Pamiętajmy, że oni, tak jak my, są niedoskonali. Oni, tak jak my, popełniają błędy. Oni, tak jak my, chcą, aby inni pochopnie ich nie osądzali.

Nigdy nikogo nie skreślajmy. A to dotyczy też nie skreślania samego siebie.

Wierzę, że każdy z nas w jakiejś chwili może identyfikować się z dłużnikiem z przypowieści Chrystusa, który błagał króla słowami „Panie! Okaż mi cierpliwość”³.

Dzieci Izraela czekały 40 lat na pustkowiu, zanim mogły wejść do Ziemi Obiecanej. Jakub czekał 7 długich lat na Rachelę. Żydzi czekali 70 lat w Babilonie, zanim mogli powrócić i odbudować świątynię. Nefici czekali na znak narodzin Chrystusa wiedząc, że jeśli znak się nie pojawi, zginą. Próba Józefa Smitha w wiezieniu Liberty sprawiła, że nawet prorok Boga pytał: „Jak długo[?]”⁴

W każdym przypadku, Ojciec Niebiański miał cel, wymagając od Swych dzieci czekania.

Każdy z nas jest wzywany do czekania na swój własny sposób. Czekamy na odpowiedzi na modlitwy. Oczekujemy na rzeczy, które w danej chwili zdają się być dla nas tak właściwe i dobre, że wprost nie możemy sobie wyobrazić, dlaczego Ojciec Niebiański zwleka z odpowiedzią.

Pamiętam, kiedy przygotowywałem się do szkolenia jako pilot myśliwca. Większość czasu naszej służby kandydackiej w wojsku spędziliśmy na ćwiczeniach fizycznych. Nadal nie jestem pewien dlaczego niekończące się biegi były uważane za tak istotną część przygotowań do zostania pilotem. Jednakże biegaliśmy, biegaliśmy i jeszcze raz biegaliśmy.

Podczas biegu zacząłem zauważać coś, co szczerze mnie niepokoiło. Raz za razem, wyprzedzali mnie ludzie, którzy palili, pili i robili te wszystkie rzeczy, które były przeciwne ewangelii, a w szczególności Słowu Mądrości.

Pamiętam myśli: „Poczekaj no chwilę! Czy nie powinienem móc biec i nie czuć zmęczenia?” Lecz ja byłem zmęczony i byłem wyprzedzany przez ludzi, którzy nie zachowywali, w najmniejszym nawet stopniu, Słowa Mądrości. Przyznaję się, było to wtedy dla mnie problemem. Zapytałem siebie samego: „Czy obietnica była prawdziwa czy nie?”

Odpowiedź nie przyszła od razu. Lecz ostatecznie nauczyłem się, że obietnice Boga nie zawsze wypełniają się natychmiast czy w sposób, w jaki mamy na to nadzieję; one następują zgodnie z Jego czasem i na Jego sposób. Po latach mogłem widzieć dowody doczesnych błogosławieństw, które przychodzą do tych, którzy przestrzegają Słowa Mądrości — jako dodatek do duchowych błogosławieństw, które przychodzą natychmiast dzięki posłuszeństwu boskim prawom. Spoglądając wstecz, wiem na pewno, że obietnice Pana, może nie zawsze od razu, ale są zawsze pewne.

Brigham Young nauczał, że kiedy pojawiały się rzeczy, których nie mógł w pełni pojąć, prosił Pana: „Daj mi cierpliwość, aby zaczekać dopóki będę mógł sam to zrozumieć”⁵. A później Brigham modlił się dopóki zrozumienie nie stało się możliwe.

Musimy nauczyć się, że czasami w planie Pana nasze zrozumienie przychodzi stopniowo „wiersz za wierszem, pojęcie za pojęciem”⁶. W skrócie, ceną za wiedzę i zrozumienie jest cierpliwość.

Czasami głębokie doliny naszej teraźniejszości możemy dostrzec, jedynie kiedy patrzymy w dół ze szczytów naszego przyszłego doświadczenia. Często nie dostrzegamy ręki Pana w naszym życiu przez długi czas po tym, jak próby przeminą. Często najtrudniejsze momenty naszego życia są istotnymi elementami tworzącymi silny fundament naszego charakteru i budują drogę wiodącą do przyszłych możliwości, zrozumienia i szczęścia.

Cierpliwość jest boską cechą, która może uzdrowić duszę, otworzyć skarbnicę wiedzy i zrozumienia oraz zmienić prostego mężczyznę i kobietę w Świętych i w anioły. Cierpliwość jest naprawdę owocem Ducha.

Cierpliwość oznacza obstawanie za czymś do końca. Oznacza odkładanie natychmiastowego zaspokojenia na rzecz przyszłych błogosławieństw. Oznacza powstrzymywanie gniewu i nie wypowiadanie przykrych słów. Oznacza opór dla zła, nawet gdy zdaje się ono wzbogacać innych.

Cierpliwość oznacza akceptację tego, czego nie można zmienić i stawianie temu czoła z odwagą, godnością i wiarą. Oznacza bycie „[skłonnym] do poddania się wszystkiemu, co Pan uważa za stosowne [nam] wyznaczyć”⁸. Ostatecznie cierpliwość oznacza bycie „[mocnym, niezłomnym i niezachwianym] w przestrzeganiu przykazań Pana”⁹ w każdej godzinie, w każdym dniu, nawet gdy ciężko jest tak czynić. Mówiąc słowami Jana Objawiciela: „Tu się okaże wytrwanie świętych, którzy przestrzegają przykazań Bożych i wiary [w] Jezusa”¹⁰.

Cierpliwość jest procesem dochodzenia do doskonałości. Zbawiciel powiedział, że przez wytrwałość odzyskuje się duszę swoją¹¹. Czy, używając tłumaczenia z greckiego tekstu, „przez swą wytrwałość uzyskacie władzę nad waszymi duszami?”¹² Cierpliwość oznacza trwanie w wierze, wiedząc czasami, że oczekiwanie bardziej niż otrzymywanie przyczynia się do naszego wzrostu. To było prawdą w czasach Zbawiciela. Jest również prawdą w naszych czasach, dlatego przykazuje się nam w tych ostatnich dniach: „[Wytrwajcie] w cierpliwości, aż będziecie udoskonaleni”¹³.

Parafrazując dawnego psalmistę, jeśli będziemy cierpliwie czekać na Pana, On pochyli się nad nami. On usłyszy nasze wołanie. On zabierze nas ze strasznej czeluści i postawi nasze stopy na mocnej skale. On włoży nam w usta nową pieśń i będziemy chwalić naszego Boga. Wielu wokół nas ujrzy to i zaufają Panu¹⁴.

Moi drodzy bracia, praca nad cierpliwością sprowadza się do: przestrzegania przykazań, zaufania Bogu, naszemu Niebiańskiemu Ojcu, służenia Mu z łagodnością i miłością Chrystusową, rozwijania wiary i nadziei w Zbawiciela oraz niepodawania się nigdy. Lekcje, których uczymy się dzięki cierpliwości, będą wzbogacać nasz charakter, podnosić nas w życiu i potęgować nasze szczęście. One pomogą nam stać się godnymi posiadaczami kapłaństwa i wiernymi uczniami naszego Mistrza — Jezusa Chrystusa.

Moją modlitwą jest, aby była ona cechą określającą nas, którzy dzierżą kapłaństwo Wszechmocnego Boga, abyśmy z odwagą ufali obietnicom Pana i wyznaczonemu przez Niego czasowi, abyśmy działali na rzecz innych z cierpliwością i współczuciem, których sami pragniemy od innych i abyśmy byli coraz cierpliwsi, do czasu, aż staniemy się doskonali. W święte imię Jezusa Chrystusa, amen.