Dy Mijë Djem Luftëtarë

1. Dy mij’ djem lu-ftë-ta-rë, të rinj e shum’ të fort’,

Thirr-jes për në be-tej’ a-ta të gat-shëm i do-lën: Ja, Per’-ndi-a me ne ësht’, nën Të je-mi n’shër-bim!

Për je-tën frik’, jo, s’pa-tën, por ve-ndo-sën me gu-xim.

Kë-ta v’lle-zër të zell-shëm, nga në-nat më-su-an

2. Me He-la-ma-nin n’kry-e, kjo tri-me v’lla-zë-ri

Qën-droi pa u tre-mbur as-pak, ba-shku-ar plot be-sim.

Pa kër-ku-ar gjak-der-dhje, veç li-rin’ dë-shi-roi,

Për je-tën, për Per’-ndi-në dhe për fa-mi-ljen lu-ftoi.

3. Dy mij’ djem lu-ftë-ta-rë, për kau-zën gu-xim-tar’,

Me forc’ si prej Per’-ndi-e van’, as-një nuk mbet’ i vrar’.

T’fu-qi-shëm prej be-si-mit; shu-mu-ar në for-ca.

Për-tej fu-qis’ lu-ftu-an, se Per’-ndi-a qe me ta.

4. Për-tej fu-qis’ lu-ftu-an, se Per’-ndi-a qe me ta.

Për-tej fu-qis’ lu-ftu-an, se Per’-ndi-a qe me ta.

Për-tej fu-qis’ lu-ftu-an, se Per’-ndi-a qe me ta.

Për-tej fu-qis’ lu-ftu-an, se Per’-ndi-a qe me ta.

Alma 53; 56–57