U spreekt Russisch?

Hoewel mijn man, Daniil, en ik erg druk waren, besloten we vóór het einde van 2009 toch nog één keer naar de Prestontempel (Engeland) te gaan. Vanuit het Schotse dorpje waar we wonen, doen we er bijna zes uur en twee busritten over om bij de tempel te komen.

De geplande ochtend voor vertrek begon bewolkt en regenachtig, maar we keken ernaar uit om naar de tempel te gaan. Terwijl we bij het overstappen een extra uur moesten wachten op de tweede bus, begon het hard te regenen en koud te worden.

Het vooruitzicht dat we snel in de tempel zouden aankomen, gaf ons echter een warm gevoel. Bij aankomst in Preston kregen we het sterke gevoel om direct door te gaan naar de tempel. We waren flauw van de honger en drijfnat, maar luisterden naar de Heilige Geest.

Bij de ingang van de tempel vroeg een vriendelijke tempelwerker naar onze tempelaanbeveling. Hij zette zijn bril af en keek nog eens naar de namen op onze aanbeveling.

‘Komt u uit Rusland?’ vroeg hij verbaasd.

‘Ja’, antwoorden we, lichtelijk verrast door zijn reactie.

‘Dus u spreekt Russisch?’ vroeg hij.

‘Uiteraard’, zeiden we.

Hij pakte vervolgens de telefoon op en belde iemand.

Al snel kwam de tempelpresident naar ons toe. Door zijn brillenglazen heen zagen we dat hij tranen in zijn ogen had. ‘Jullie zijn engelen van God!’ zei hij met een glimlach, en vroeg ons hem te volgen. We liepen met hem mee en zagen weldra een verwarde jonge zendeling met tempelwerkers die om hem heen stonden.

De zendeling bleek afkomstig te zijn uit Armenië en Russisch te spreken. Hij was op zending geroepen naar het zendingsgebied Londen (Engeland) maar had nog geen Engels geleerd. Er was in het opleidingscentrum voor zendelingen naast de tempel verder niemand die Russisch sprak. Die dag zou hij zijn begiftiging ontvangen, maar de tempelwerkers waren niet in staat om met hem te communiceren — tenminste, totdat er een drijfnat Russisch echtpaar binnenliep.

Daniil vroeg onmiddellijk of hij de jonge zendeling kon begeleiden. De zendeling was dolblij en vertelde ons later dat hij een bijzondere geest had gevoeld toen we aankwamen.

Ik ben dankbaar dat mijn man en ik ondanks ons drukke schema en het regenachtige weer toch hadden doorgezet om die dag naar de tempel te gaan, zodat we een Russischtalige zoon van God in Groot-Brittannië konden helpen. Ik ben dankbaar voor tempelzegeningen, die ons leven met bijzonder licht en zingeving verrijken. Ik weet dat als we aan de ingevingen van de Heilige Geest gehoor geven, Hij ons naar onze hemelse Vader terug zal leiden — net zoals Hij mijn man en mij die dag naar het huis des Heren had geleid.