Alex’ uitstekende voorbeeld

Hoe blijft een jongeman zonder ruggensteun van zijn ouders actief in de kerk? Volgens Mario Sayas, de bisschop van Alex toen die een jonge Aäronisch-priesterschapsdrager was, was dat te danken aan het getuigenis dat Alex had en aan zijn toegewijde leiders in de jongemannenorganisatie. Alex is het daarmee eens.

‘Als ik op zondag niet verscheen, kwamen mijn leiders mij opzoeken,’ zegt hij. ‘Stukje bij beetje leerde ik het evangelie kennen en kreeg ik een sterk getuigenis. Een andere reden dat ik naar de kerk bleef gaan, was dat ik wist dat we alleen door het evangelie van Jezus Christus geluk zouden vinden.’

Het bereiken van dat doel betekende dat hij sterk moest zijn, zelfs als zijn kerkvrienden in Córdoba (Argentinië) wankelden.

‘Er zijn zoveel verleidingen om het woord van wijsheid en de wet van kuisheid te overtreden,’ zegt Alex, die kracht putte uit de raad die hij van bisschop Sayas kreeg. ‘Hij zei: “De enige manier om in aanmerking te komen voor een goede vrouw is zelf een goede man te zijn.” Dat heeft mij veel geholpen.’

Alex’ getuigenis nam verder toe toen hij droomde dat hij op een voltijdzending werd geroepen. Hij begon zich voor te bereiden, maar wachtte niet met het uitdragen van het evangelie tot zijn 19de. Hij begon thuis.

‘Alex bad altijd voor zijn familie,’ zegt bisschop Sayas. ‘En hij moedigde altijd zijn oudere broers aan om mee naar de kerk te gaan. De familie Escobar is dankzij Alex teruggekomen.’

Als Alex’ vader, René, terugdenkt aan de dertien jaar dat hij niet naar de kerk ging, betreurt hij alles wat hij heeft gemist.

‘Die jaren waren heel moeilijk,’ zegt hij. ‘Soms kon ik niet anders dan aan de tijd denken die verloren ging door niet het prachtige leven te leiden dat het evangelie te bieden heeft.

De familie Escobar was in Córdoba lid van de kerk geworden, toen Alex nog een kind was. Ze bleven actief totdat ze kort na Alex’ doop teruggingen naar hun geboorteland, Bolivia. Terug in Bolivia vergaten zij ‘wat het evangelie voor hen betekende,’ zegt René.

Toen ze twee jaar later weer naar Córdoba verhuisden, ging Alex’ moeder, Carmen, af en toe naar de kerk met de vier kinderen. Maar René, een enthousiast voetballer, bracht de zondag slapend door om de vermoeidheid van de wedstrijd van zaterdag en de bijbehorende bezigheden — bezigheden die vaak in strijd waren met het woord van wijsheid.

‘Ik was de dwarsligger,’ zegt hij. ‘Soms waande ik mij volkomen verloren, wat we meestal denken als we het gezelschap van de Geest niet meer voelen.’

Wat René tot bezinning bracht was het besef dat zijn kinderen leden onder zijn voorbeeld. ‘Mijn zoons waren halve wezen die op eigen houtje naar de kerk gingen, omdat hun vader niet actief was,’ herinnert hij zich.

‘Ik begon mijn leven in een ander licht te zien toen ik nadacht over de weerslag die het op mijn kinderen had,’ zegt René, die dankbaar is dat de kracht van de verzoening hem in staat stelde zich te bekeren. ‘Ik besefte dat ik het er niet goed vanaf bracht als vader. Dat alles bracht mij ertoe om mij tot de Heer te wenden, op mijn knieën te gaan en zijn hulp in te roepen.’

René’s getrouwheid en getuigenis groeiden, waarna er een aantal roepingen volgden. Een paar jaar na zijn terugkeer in de kerk kreeg hij het gevoel dat de Heer hem op een belangrijke nieuwe roeping had voorbereid.

‘Het resultaat is dat mijn vader nu mijn bisschop is,’ zegt Alex.

Toen Alex werkzaam was in het zendingsgebied Resistencia (Argentinië) werd hij thuis door iedereen gemist, maar ze waren dankbaar dat hij het evangelie verkondigde. En ze zijn dankbaar day ze in 2009 in de Buenos Airestempel (Argentinië) aan elkaar verzegeld zijn.

‘Het was Alex die, met andere leden uit de wijk, aan ons bleef werken,’ zegt Carmen. ‘Ze zeiden dat Alex altijd bad of zijn ouders naar de kerk mochten terugkeren. We zijn dankbaar dat hij de hoop niet heeft opgegeven.’

Bisschop Escobar is blij dat Alex de eerste zendeling was die hij als bisschop voor een zending kon voordragen. ‘Het is heerlijk om een zoon in het zendingsveld te hebben,’ zegt hij. ‘We misten hem allemaal, maar ik miste hem het meest. Hij is degene die mij door dik en dun gesteund heeft.’

Als heiligen der laatste dagen het goede voorbeeld geven, zegt Alex, zal dat anderen uiteindelijk opvallen. ‘Als we gelukkig en tevreden in de kerk zijn, zullen anderen willen delen in ons geluk. Als we volhouden en verder gaan, kunnen er wonderen gebeuren.’