Η αποστολή και η διακονία τού Ιησού Χριστού

Αποστολή Του ήταν η εξιλέωση. Αυτή η αποστολή ήταν μοναδικά δική Του. Γεννηθείς από θνητή μητέρα και αθάνατο πατέρα, ήταν ο μόνος που θα μπορούσε εθελουσίως να θυσιάσει τη ζωή Του και να την πάρει ξανά (βλέπε Κατά Ιωάννην 10:14–18). Οι ένδοξες συνέπειες τής εξιλεώσεώς Του ήσαν τεράστιες και αιώνιες. Αφήρεσε το κεντρί τού θανάτου και κατέστησε παροδική τη θλίψη τού τάφου (βλέπε Προς Κορινθίους Α΄ 15:54–55). Η ευθύνη Του για την εξιλέωση ήταν γνωστή ακόμη και πριν από τη δημιουργία και την πτώση. Όχι μόνο έπρεπε να παράσχει την ανάσταση και την αθανασία όλης τής ανθρωπότητος, αλλά έπρεπε επίσης να μας καταστήσει ικανούς να συγχωρηθούμε για τις αμαρτίες μας—επάνω σε όρους που Εκείνος καθιέρωσε. Κατά συνέπεια, η εξιλέωσή Του άνοιξε τον δρόμο διά τού οποίου θα μπορούσαμε να ενωθούμε μαζί Του και μαζί με την οικογένειά μας αιωνίως. Αυτήν την προοπτική την θεωρούμε ως αιώνια ζωή—η μεγαλύτερη δωρεά τού Θεού προς τον άνθρωπο (βλέπε Δ&Δ 14:7).

Κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να επιτελέσει την εξιλέωση. Κανένα άλλο άτομο, ακόμη και με τον μεγαλύτερο πλούτο και δύναμη, δεν θα μπορούσε ποτέ να σώσει μία ψυχή—ούτε καν τη δική του (βλέπε Κατά Ματθαίον 19:24–26). Και από κανένα άλλο άτομο δεν θα απαιτηθεί ούτε θα επιτραπεί να χύσει αίμα για την αιώνια σωτηρία ενός άλλου ανθρωπίνου όντος. Ο Ιησούς το έκανε «μια φορά για πάντα» (Προς Εβραίους 10:10).

Μολονότι η εξιλέωση συνετελέσθη κατά την εποχή τής Καινής Διαθήκης, γεγονότα από την εποχή τής Παλαιάς Διαθήκης συχνά προείπαν τη σημασία της. Ο Αδάμ και η Εύα προστάχθηκαν να προσφέρουν θυσίες ως «παρομοίωση τής θυσίας τού Μονογενούς τού Πατέρα» (Μωυσή 5:7). Πώς; Με αιματοχυσία. Από τη δική τους εμπειρία, επιβεβαίωσαν τη γραφή ότι «η ζωή τής σάρκας είναι στο αίμα» (Λευιτικό 17:11).

Οι ιατροί γνωρίζουν ότι όποτε σταματά το αίμα να ρέει σε ένα όργανο, τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Αν η ροή αίματος διακοπεί σε ένα πόδι, μπορεί να ακολουθήσει γάγγραινα. Αν σταματήσει η ροή στον εγκέφαλο, μπορεί να καταλήξει σε εγκεφαλικό. Αν το αίμα αποτύχει να ρέει κανονικά μέσω μίας στεφανιαίας αρτηρίας, μπορεί να παρουσιασθεί καρδιακή προσβολή. Και αν υπάρχει ακατάσχετος αιμορραγία, επέρχεται ο θάνατος.

Ο Αδάμ, η Εύα και οι γενεές που ακολούθησαν έμαθαν ότι όποτε έχυναν αίμα από ένα ζώο, η ζωή του τελείωνε. Για το τελετουργικόν τής θυσίας τους, δεν έκανε απλώς οιονδήποτε ζώο. Έπρεπε να είναι ένα πρωτογέννητο από το ποίμνιο και κάποιο χωρίς ελάττωμα (βλέπε, για παράδειγμα, Έξοδος 12:5). Αυτά τα απαιτούμενα ήσαν επίσης συμβολικά τής τελικής θυσίας τού ακηλίδωτου Αμνού τού Θεού.

Στον Αδάμ και την Εύα εδόθη μία εντολή: «Γι’ αυτό, πρέπει να κάνεις όλα όσα κάνεις στο όνομα τού Υιού, και πρέπει να μετανοείς και να επικαλείσαι το Θεό στο όνομα τού Υιού παντοτινά» (Μωυσή 5:8). Από εκείνη την ημέρα ώς το μεσουράνημα τού χρόνου, η θυσία ζώων εξακολούθησε να αποτελεί πρότυπο και σκιά τής τελικής εξιλεώσεως τού Υιού τού Θεού.

Όταν πραγματοποιήθηκε η εξιλέωση, αυτή η μεγάλη και τελευταία θυσία εκπλήρωσε τον νόμο τού Μωυσή (βλέπε Άλμα 34:13–14) και τερμάτισε την πρακτική τής θυσίας ζώων, που είχε διδάξει ότι «η ζωή τής σάρκας [ήταν] στο αίμα» (Λευιτικό 17:11). Ο Ιησούς εξήγησε πώς τα στοιχεία τής αρχαίας θυσίας δεν ήσαν πλέον απαραίτητα χάριν τής εξιλέωσης και ανανεώθηκαν συμβολικά από τη μετάληψη. Προσέξτε πάλι αναφορές στη ζωή, στη σάρκα και το αίμα:

«Ο Ιησούς, λοιπόν, είπε σ’ αυτούς: Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Αν δεν φάτε τη σάρκα τού Υιού τού ανθρώπου, και δεν πιείτε το αίμα του, δεν έχετε μέσα σας ζωή.

»Όποιος τρώει τη σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, έχει αιώνια ζωή, και εγώ θα τον αναστήσω κατά την έσχατη ημέρα» (Κατά Ιωάννην 6:53–54).

Χάριν τής εξιλεώσεως τού Ιησού Χριστού, όλη η ανθρωπότητα—δηλαδή όλοι όσοι θέλουν—θα λυτρωθούν. Ο Σωτήρας άρχισε να χύνει το αίμα Του για όλη την ανθρωπότητα όχι επί τού σταυρού αλλά στον Κήπο τής Γεθσημανή. Εκεί, πήρε επάνω Του το βάρος από τις αμαρτίες όλων όσων θα ζούσαν ποτέ. Κάτω από αυτό το βαρύ φορτίο, αιμορραγούσε από κάθε πόρο (βλέπε Δ&Δ 19:18). Η αγωνία τής εξιλεώσεως ολοκληρώθηκε επί τού σταυρού στον Γολγοθά.

Η σπουδαιότητα τής εξιλεώσεως συνοψίσθηκε από τον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ. Είπε: «Οι θεμελιώδεις αρχές για τη θρησκεία μας είναι η μαρτυρία των Αποστόλων και Προφητών, σχετικά με τον Ιησού Χριστό, ότι Εκείνος πέθανε, ετάφη, και ανεστήθη κατά την τρίτη ημέρα, και ανήλθε στους ουρανούς· και όλα τα άλλα που αναφέρονται στη θρησκεία μας, αποτελούν απλώς προσαρτήματα σ’ αυτό»¹.

Με αυτήν την εξουσία και με βαθεία ευγνωμοσύνη, αυτό διδάσκω και καταθέτω μαρτυρία για Εκείνον.

Ο δεύτερος εκτεταμένος αντικειμενικός στόχος τού Κυρίου στη θνητότητα ήταν να υπηρετεί ως παράδειγμα για εμάς. Η παραδειγματική ζωή Του αποτελούσε τη θνητή διακονία Του. Περιελάμβανε τις διδασκαλίες, τις παραβολές και τις ομιλίες Του. Συμπεριελάμβανε τα θαύματα, τη στοργική καλοσύνη και τη μακροθυμία Του απέναντι στα τέκνα των ανθρώπων (βλέπε Νεφί Α΄ 19:9). Περιελάμβανε τη συμπονετική χρήση από μέρους Του τής εξουσίας τής ιεροσύνης. Περιελάμβανε την ενάρετη αγανάκτησή Του, όταν καταδίκαζε την αμαρτία (βλέπε Προς Ρωμαίους 8:3) και όταν αναποδογύρισε τα τραπέζια των αργυραμοιβών (βλέπε Κατά Ματθαίον 21:12). Περιελάμβανε επίσης τα ψυχικά άλγη Του. Χλευάσθηκε, μαστιγώθηκε και αποκηρύχθηκε από τον ίδιο Του τον λαό (βλέπε Μωσία 15:5)—ακόμη και προδόθηκε από έναν μαθητή και ένας άλλος τον ηρνήθη (βλέπε Κατά Ιωάννην 18:2–3, 25–27).

Αν και οι πράξεις που έκανε κατά τη διάρκεια τής διακονίας Του ήσαν υπέροχες, δεν ήσαν και δεν είναι ακόμη μοναδικές για Εκείνον. Δεν υπάρχει όριο στον αριθμό των ανθρώπων που μπορούν να ακολουθήσουν το παράδειγμα τού Ιησού. Παρόμοιες πράξεις έχουν γίνει από τους προφήτες και τους αποστόλους Του και άλλους ανάμεσα στους εξουσιοδοτημένους υπηρέτες Του. Πολλοί έχουν υπομείνει καταδίωξη για χάρη Του (βλέπε Κατά Ματθαίον 5:10, Νεφί Γ΄ 12:10). Στην εποχή μας, γνωρίζετε αδελφούς και αδελφές οι οποίοι έχουν πασχίσει ενθέρμως—ακόμη και με τρομερό τίμημα—να μιμηθούν το παράδειγμα τού Κυρίου.

Έτσι πρέπει να είναι. Αυτή είναι η ελπίδα Του για εμάς. Ο Κύριος μάς ζήτησε να ακολουθούμε το παράδειγμά Του. Οι εκκλήσεις Του είναι ξεκάθαρες:

• «Τι είδους άνθρωποι πρέπει να είστε; …Όπως είμαι εγώ» (Νεφί Γ΄ 27:27. Βλέπε, επίσης, Νεφί Γ΄ 12:48).

• «Ελάτε πίσω μου, και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων» (Κατά Ματθαίον 4:19).

• «Επειδή, παράδειγμα έδωσα σε σας, για να κάνετε κι εσείς, όπως εγώ έκανα σε σας» (Κατά Ιωάννην 13:15. Βλέπε, επίσης, Κατά Ιωάννην 14:6).

Αυτές οι άλλες παρόμοιες γραφές δεν εγράφησαν ως προτάσεις. Είναι θείες προσταγές! Πρέπει να ακολουθούμε το παράδειγμά Του!

Για να διευκολύνουμε την επιθυμία μας να Τον ακολουθούμε, ίσως θα μπορούσαμε να συλλογισθούμε πέντε εκφάνσεις τής ζωής Του που μπορούμε να μιμηθούμε.

Αυτές οι πέντε εκφάνσεις τής διακονίας Του μπορούν να εφαρμοσθούν στη δική μας ζωή. Ασφαλώς, η καλύτερη απόδειξη τής λατρείας μας για τον Ιησού είναι η μίμηση από μέρους μας Αυτού.

Όταν αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ποιος είναι ο Ιησούς και τι έχει κάνει για εμάς, μπορούμε να καταλάβουμε, σε κάποιον βαθμό, τη λογική τής πρώτης και μεγάλης εντολής: «Και θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου, και με όλη την ψυχή σου, και με όλη τη διάνοιά σου, και με όλη τη δύναμή σου» (Κατά Μάρκον 12:30). Με άλλα λόγια, όλα όσα νομίζουμε και κάνουμε και λέμε, θα πρέπει να έρχονται ως αποτέλεσμα τής αγάπης μας για Εκείνον και τον Πατέρα Του.

Ρωτήστε τον εαυτό σας: «Υπάρχει κάποιος τον οποίον αγαπώ περισσότερο από τον Κύριο;» Έπειτα συγκρίνετε την απάντησή σας με αυτά τα πρότυπα τα οποία έθεσε ο Κύριος:

• «Όποιος αγαπάει πατέρα ή μητέρα περισσότερο από μένα, δεν είναι άξιος για μένα».

• «Όποιος αγαπάει γιο ή θυγατέρα περισσότερο από μένα, δεν είναι άξιος για μένα» (Κατά Ματθαίον 10:37).

Η αγάπη για την οικογένεια και τους φίλους, όσο μεγάλη και αν είναι, είναι πολύ περισσότερο βαθιά, όταν είναι αγκυροβολημένη στην αγάπη τού Ιησού Χριστού. Η γονική αγάπη για τα παιδιά έχει περισσότερο νόημα εδώ και στη μέλλουσα ζωή χάριν Αυτού. Όλες οι στοργικές σχέσεις βελτιώνονται σε Εκείνον. Η αγάπη για τον Επουράνιο Πατέρα μας και τον Ιησού Χριστό παρέχει τη διαφώτιση, την έμπνευση και την κινητοποίηση να αγαπούμε άλλους με καλύτερο τρόπο.

Οι διατάξεις παρέχουν εστίαση για υπηρέτηση αιώνιας αξίας. Οι γονείς θα πρέπει να σκέπτονται ποια διάταξη χρειάζεται εν συνεχεία από κάθε παιδί. Οι οικογενειακοί διδάσκαλοι θα πρέπει να σκεφθούν μία κατάλληλη διάταξη που χρειάζεται εν συνεχεία σε κάθε οικογένεια που υπηρετούν.

Το παράδειγμα τού Σωτήρος για την προσευχή μάς υπενθυμίζει ότι η προσωπική προσευχή, η οικογενειακή προσευχή και η επιδίωξη με προσευχή των αναθέσεών μας στην Εκκλησία θα πρέπει να γίνει μέρος τής ζωής μας. Το να γνωρίζουμε και να κάνουμε το θέλημα τού Πατέρα παρέχει μεγάλη πνευματική δύναμη και πεποίθηση (βλέπε Δ&Δ 121:45). Εκεί όπου θέλουμε να είμαστε, είναι στο πλευρό τού Κυρίου.

Η γνώση «για πράγματα όπως πράγματι είναι, και για πράγματα όπως πράγματι θα είναι» (Ιακώβ 4:13) μάς επιτρέπει να ενεργούμε επάνω σε αληθινές αρχές και διδαχές. Αυτή η γνώση θα υψώσει το επίπεδο συμπεριφοράς μας. Οι πράξεις που άλλως θα μπορούσαν να προκληθούν από ιδιοτελείς επιθυμίες και πάθος θα εκτοπισθούν από πράξεις διαμορφωμένες από τη λογική και το σωστό.

Η δέσμευση να υπομείνουμε μέχρι τέλους σημαίνει ότι δεν θα ζητήσουμε να απαλλαγούμε από την κλήση να υπηρετούμε. Σημαίνει ότι θα εμμείνουμε στην επιδίωξη ενός άξιου στόχου. Σημαίνει ότι δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ για ένα αγαπημένο άτομο που έχει παρεκκλίνει τής πορείας του. Και σημαίνει ότι πάντοτε θα αγαπούμε τις αιώνιες οικογενειακές σχέσεις μας, ακόμη και μέσα σε δύσκολες ημέρες ασθενειών, ανικανότητος ή θανάτου.

Με όλη μου την καρδιά προσεύχομαι ώστε η μεταμορφωτική επιρροή τού Κυρίου να μπορέσει να κάνει μία βαθιά διαφορά στη ζωή σας. Η αποστολή και η διακονία Του μπορεί να ευλογήσει τον καθέναν από εμάς τώρα και διά παντός.