Επιλέγοντας την καλύτερη πλευρά

Μια ημέρα ο Ζόλταν Σουτς από το Σέγκεντ τής Ουγγαρίας, άφησε έκπληκτο τον προπονητή του στο καγιάκ, λέγοντάς του ότι δεν θα πήγαινε στη Γερμανία για κάποιον αγώνα.

«Ήταν την ημέρα που θα βαπτιζόμουν, γι’ αυτό αρνήθηκα», είπε ο Ζόλταν.

Σε ηλικία 17 ετών ο Ζόλταν είχε νικήσει σε πολλούς αγώνες καγιάκ. Είναι ένα δημοφιλές άθλημα στην Ουγγαρία και ο Ζόλταν ήταν καλός—αρκετά καλός ώστε η δυνατότητα να γίνει επαγγελματίας ήταν μεγάλη. Εκτός από την απόφασή του να μη συμμετάσχει σε έναν αγώνα, ο Ζόλταν σύντομα θα εγκατέλειπε τελείως το άθλημα τού καγιάκ. Είχε κάτι καλύτερο να κάνει.

Το άθλημα τού καγιάκ ήταν καλό για τον Ζόλταν. Τα χρόνια που δούλευε με τον προπονητή του είχε μάθει τον αυτοέλεγχο, την υπακοή και τη σκληρή δουλειά. Ο Ζόλταν είχε μάθει, επίσης, να αποφεύγει ουσίες και συνήθειες που θα έβλαπταν την επίδοσή του. Δεν ήταν μια εύκολη ζωή. Ήταν μοναχική και για να γίνει επαγγελματίας θα απαιτούσε περισσότερο χρόνο. Οι επαγγελματίες προπονούνται 12 ώρες την ημέρα και αγωνίζονται την Κυριακή.

«Το καγιάκ απορροφούσε τον περισσότερο χρόνο μου», λέει ο Ζόλταν. «Ήμουν φανατικός με το άθλημα. »Για το λόγο αυτό είχα αφήσει πολλά πράγματα έξω από τη ζωή μου».

Κι αυτός ήταν ο λόγος που ο Ζόλταν αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να αφιερωθεί και στο Ευαγγέλιο και στο καγιάκ. Το 2004 είπε στον προπονητή του ότι δεν επρόκειτο να ασχοληθεί πλέον με το καγιάκ.

Νωρίτερα εκείνο τον χρόνο οι ιεραπόστολοι άρχισαν να διδάσκουν τη μητέρα τού Ζόλταν. Εκείνος δεν συμμετείχε στα μαθήματα. Απρόθυμα αποδέχθηκε την πρόσκληση τής μητέρας του για το βάπτισμά της. Όμως η καρδιά του συγκινήθηκε από αυτό που αισθάνθηκε μόλις μπήκε στο κτήριο τής εκκλησίας. Ο Ζόλταν συμφώνησε να συναντηθεί με τους ιεραπόστολους, εν μέρει διότι μπορούσε να συνταυτιστεί με αυτούς.

«Οι ιεραπόστολοι είχαν ενδιαφέρον για μένα, διότι ήταν συνηθισμένοι άνθρωποι, αλλά ζούσαν με υψηλότερα πρότυπα», λέει.

Εξαιτίας των υψηλότερων προτύπων που ήδη ζούσε ο Ζόλταν ως αθλητής τού καγιάκ, αποδέχθηκε πρόθυμα τις διδασκαλίες τού Ευαγγελίου ως πολύτιμες. Βαπτίστηκε δύο μήνες αργότερα.

Στην αρχή νόμισε ότι θα μπορούσε να εξακολουθήσει το καγιάκ, αλλά χωρίς να αγωνίζεται τις Κυριακές. Όμως, επειδή είναι από τους ανθρώπους που όταν δεσμευθούν για μία δραστηριότητα ή πορεία, θέλουν να τα πάνε καλά, επέλεξε να σταματήσει τελείως το καγιάκ.

Δοκίμασε μία φορά να κάνει καγιάκ σαν χόμπι μετά το βάπτισμά του. Τότε ο προπονητής του, τού ζήτησε να βοηθά διδάσκοντας άλλους και οργανώνοντας ταξίδια, εφόσον δεν μπορούσε να αγωνίζεται. Όμως δεν ήθελε να δεσμευθεί με το καγιάκ—ή όποια άλλη δραστηριότητα—που θα έμπαινε στο δρόμο τής ιδιότητάς του ως μαθητή.

Έτσι ο Ζόλταν σταμάτησε το καγιάκ και αφιερώθηκε στην υπηρέτηση τής Εκκλησίας, μια απόφαση που θύμιζε εκείνη τού Προέδρου Χάουαρντ Χάντερ (1907–95) όταν παντρεύτηκε. Ο Πρόεδρος Χάντερ ήταν ένας επιτυχημένος μουσικός, ο οποίος έπαιζε δεκάδες μουσικά όργανα. Τα απογεύματα έπαιζε σε μία ορχήστρα, όμως ο τρόπος ζωής εκείνων με τους οποίους συναναστρεφόταν, ερχόταν σε αντίθεση με τα πρότυπα τής εκκλησίας. Έτσι ο Πρόεδρος Χάντερ άφησε στην άκρη τα μουσικά όργανα και τα έβγαζε μόνο περιστασιακά για οικογενειακές δραστηριότητες.¹

Στον Ζόλταν λείπει το καγιάκ, όμως κατάλαβε ότι η αγάπη του για το καγιάκ ήταν αρκετά δυνατή ώστε να ανταγωνιστεί και πιθανόν να υπερνικήσει την αγάπη του για τον Κύριο, αν έμενε προσκολλημένος στο άθλημα.

Η ίδια αρχή ισχύει για κάθε δραστηριότητα που μας κρατά μακριά από αυτό που θέλει να είμαστε ο Θεός. Ίσως είναι καλύτερα για τον καθέναν μας να προχωρήσουμε στη ζωή χωρίς κάποια πράγματα—έστω κι αν είναι καλά πράγματα—παρά να διακινδυνεύσουμε την αιώνια ζωή μας για να τα έχουμε.

«Η Εκκλησία έγινε η ζωή μου», λέει ο Ζόλταν. «Ξέροντας ότι το άθλημα τού καγιάκ δεν θα μπορούσε να ήταν μια δουλειά που αποφέρει χρήματα, αν ήθελα να ασχοληθώ ενεργά και ότι θα ήταν απλώς ένα χόμπι, ήταν εύκολο να το εγκαταλείψω. Αντίθετα, ήθελα να κάνω επίκεντρο τής ζωής μου τον Επουράνιο Πατέρα».

Ο Ζόλταν άρχισε να μελετά το Ευαγγέλιο με τον ίδιο ζήλο που δείχνει για κάθε επιδίωξη. Έθεσε έναν στόχο να υπηρετήσει ιεραποστολή. Ήθελε να μείνει στη χώρα του και να διδάξει τους άλλους.

Υπηρέτησε στην Ουγγαρία και τώρα εργάζεται ως καθηγητής Αγγλικών σε γυμνάσιο. Εξακολουθεί να θέτει τις προτεραιότητές του στο Ευαγγέλιο. «Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να εγκαταλείψουμε, διότι μπαίνουν στον δρόμο τού Θεού», λέει. «Είναι εύκολο να εγκαταλείψουμε το κακό, όταν ξέρουμε ότι πρέπει. Συχνά δεν συνειδητοποιούμε πότε θα πρέπει να εγκαταλείψουμε κάτι καλό για κάτι καλύτερο. Θεωρούμε ότι επειδή δεν είναι κακό, μπορούμε να παραμείνουμε σ’ αυτό και συγχρόνως να ακολουθούμε το σχέδιο τού Θεού». Όμως ο Ζόλταν ξέρει ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε το καλό, αν μας εμποδίζει να ακολουθήσουμε το σχέδιο τού Θεού για μας.