Kierowani wiarą

Nigdy nie zapomnę, jak chodziłam po terenie Kwatery Zimowej w Nebrasce, gdzie wiele lat temu mieszkali pionierzy. Ziemia wydawała się być uświęcona, czułam się tak, jakbym chodziła po świątynnym ogrodzie.

Ledwo widziałam przez łzy, które cisnęły mi się do oczu. Zobaczyłam pomnik, ale nie widziałam zarysu postaci. Gdy otarłam łzy, zobaczyłam mężczyznę i kobietę, których twarze były przepełnione smutkiem. Przyjrzałam im się dokładniej i zobaczyłam niemowlę złożone w grobie u ich stóp.

Na ten widok ogarnęły mnie liczne emocje: smutek, złość, wdzięczność i radość. Chciałam wziąć na siebie ból, jaki odczuwali ci święci, a jednocześnie byłam wdzięczna, że tyle poświęcili dla ewangelii.

Moje doświadczenie w Kwaterze Zimowej pomogło mi zdać sobie sprawę z tego, że Ojciec w Niebie daje ewangelię Swoim dzieciom i pozwala im, by dokonywały wyborów według własnych pragnień. Rodzice tego dziecka mogli obrać łatwiejszą drogę. Podążanie za prorokiem i życie zgodne z ewangelią wymagało od tych pionierów parcia naprzód nawet, gdy oznaczało to pochowanie własnego dziecka. Do swojego życia przyjęli ewangelię i przyjęli też wyzwania. Dowiedziałam się, że święci byli oddani ewangelii i zdeterminowani, by podążać naprzód dzięki wierze i nadziei — nadziei na lepszą przyszłość i wierze, że Pan ich zna i złagodzi ich ból.