Resipe para sa isang Masayang Pamilya

Nagkusa akong ihanda ang susunod na dalawang family home evening, na nagtutuon sa pananampalataya. Nagsimula ako sa paghahanda ng mga lesson at sinikap kong matutuhan ang chords sa gitara ng mga awiting kakantahin namin.

Ang unang lesson ay tungkol sa panalangin. Itinanong ko kung ano ang mababago namin bilang pamilya para mapalakas ang aming pananampalataya. Sumagot sila, “Manalangin, mag-aral ng banal na kasulatan, mag-ayuno, magsimba,” at iba pa. Sumang-ayon kami na maraming magagawa para mapalakas ang pananampalataya, pero ang pinakamahalaga ay talagang gawin ito. Mahalaga na kumilos kayo upang mapalakas ang inyong pananampalataya.

Ang pangalawang lesson ay tungkol sa mga espirituwal na kaloob. Pinag-usapan namin ang pagkakaugnay ng pananampalataya at mga espirituwal na kaloob.

Ang family home evening namin na may temang pananampalataya ay naging matagumpay. May ilang bagay kaming pinagbuti sa aming pamilya; nagkatuwaan kami at hindi nagmadali para lang matapos ito. Sama-sama naming nadama ang Espiritu bilang pamilya.

Nagpasiya akong ipamuhay ang aking relihiyon sa pamamagitan ng pagdarasal at paghiling sa Diyos na tulungan at gabayan ako. Noong una hindi ko alam ang epekto ng mga panalangin ko, pero pagkaraan ng ilang araw nakita ko na mas payapa kami sa bahay.

Kaya lang pagkaraan niyon ay sinubok ang pananampalataya ko. Nagkaroon ng matinding pinsala ang bunsong kapatid ko at kinailangang operahan, gayundin ang isa sa mga kaibigan ko, at ang nanay ko naman ay nagkaroon ng sakit sa lalamunan at mataas ang lagnat. Nawala ang katiwasayan sa paligid ko dahil sa mga nakapanlulumong sitwasyong ito. Napakalungkot ko pero patuloy pa rin akong nanalangin. Naisip ko ang paboritong tula ng lola ko, na nagsasabing mas alam ng Diyos ang lahat ng bagay kaysa sa atin at dapat tayong magtiwala sa Kanya. Kaya sinimulan kong ipamuhay pang lalo ang aking relihiyon at gawin ang lahat ng kaya ko. Hindi nagtagal at nakalabas din ng ospital ang kuya ko. Maayos-ayos na ang lagay ng kaibigan ko kumpara sa dati. Gumaling na ang nanay ko.

Ngayon kapag nagdarasal ako para sa iba, nagdarasal ako nang mas may pagtutuon at pananampalataya kaysa rati. Dapat tayong manampalataya sa Diyos, lalo na kapag nahihirapan tayong maniwala sa Kanya at sa Kanyang mga plano, at huwag tayong magreklamo kailanman dahil alam Niya ang pinakamainam.

Nalaman ko kung gaano kalaki ang epekto ng pagsisisi sa lahat ng bagay. Halimbawa, ilang buwan akong gumawa ng mga kasalanan na hindi ko pinagsisihan, at nahirapan na akong baguhin ang gawing ito. Pero matapos makipag-usap sa bishop at iba pang malalapit na kaibigan, nagawa kong magsisi at mas napalapit ako sa Diyos at naging masaya akong muli. Sa pagdarasal nang taimtim at pag-uukol ng maraming oras sa pagbabasa ng mga banal na kasulatan, napag-isip-isip ko na kailangan kong baguhin ang ilang aspeto ng buhay ko. Alam ko na ngayon kung gaano ako lumago dahil dito. Dahil sa karanasang ito naging mas malapit ako lalo na sa nanay at tatay ko.

Kahit may mga tukso pa rin akong nararanasan at nagagawang mga kasalanan, nahihikayat ako ng Pagbabayad-sala ng Tagapagligtas na magsisi at pag-isipang muli ang mga nagagawa ko araw-araw at sikapin na laging magpakabuti. Walang hanggan kong pasasalamatan ang Pagbabayad-sala sa aking buhay.

Yamang itinuturing ko ang family history na isang uri ng gawain, nagpasiya akong gumawa ng sarili kong family history book. Kaya tinipon ko ang lahat ng retrato ng mga miyembro ng pamilya ko. Ginawa ko iyon para makita ng mga anak ko at mga apo-sa-tuhod ang hitsura ng kanilang mga ninuno. At habang ginagawa ko ito, napakapayapa ng pakiramdam ko dahil alam kong hindi ko ginagawa ito para sa aking sarili, kundi ginagawa ko rin ito para sa darating na mga henerasyon.

Noong una mahirap para sa akin na makasama ang mga kapatid ko sa kapaki-pakinabang na mga libangan. Pero nagbagong lahat iyon nang magpunta kami sa Blue Ridge Mountains. Ang mga dahon doon ay iba’t iba ang kulay, at ang amusement park ay masayang pasyalan, pero dahil paminsan-minsan ay may masasakit na salitang maririnig, pagdaramot, at panunukso, madalas itong makawala ng gana. Bago kami umalis, inakyat namin ng kapatid kong babae ang maliit na burol at tahimik na naupo roon habang nakikinig sa himig ng kalikasang nakapaligid sa amin. Iyon ang unang pagkakataon na nagkasama kami nang hindi nag-aaway, na tahimik na nag-uusap tungkol sa mga mangyayari sa hinaharap at ang kasalukuyang mga alalahanin namin sa buhay. Naroon ang Espiritu, at naghahatid ng kapayapaan na matagal ko nang hindi naramdaman.

Sinimulan kong kausapin ang aking mga kapatid, kinumusta ko sila, niyakap sila—inalam ko ang mga nangyayari sa kanila. Tinulungan ko ang bunsong kapatid kong lalaki, na isang autistic, sa homework niya. Tinulungan ko ang bunsong kapatid kong babae na gumawa ng mga grammar flash card at lumikha ng nakakatawang mga tula para maisaulo ang iba’t ibang bahagi ng pananalita. Sa sumunod na eksamen niya naragdagan siya ng mahigit 20 puntos at nakatanggap ng pinakamataas niyang marka sa pagsusulit. Ang kagalakang nadama ko mula sa mga sandaling iyon ay kakaiba at mas malalim kaysa inasahan ko.

Ang maging kabilang sa isang pamilya ay maaaring mahirap, pero sa mga ganoong panahon ay sulit ang lahat. Ang mga simpleng sandaling iyon ay nauuwi sa katuwaan, paglalaro, at tawanan; at nadama ko na muling nagkaisa ang pamilya namin.