แอนดรี และคำพูดไม่ดี
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในรัฐยูทาห์ สหรัฐอเมริกา
“ฉันจะพยายามกลับใจ ทำให้ดีขึ้น สวดอ้อนวอน” (Children’s Songbook, 98)
“นายคิดว่านายดีกว่าคนอื่นเพราะนายไม่สบถ” นิโคไลพูดช่วงพักกลางวัน
“ไม่จริงเลย” แอนดรีบอก
“แล้วทำไมนายไม่สบถสักคำ แค่คำเดียว มันไม่ฆ่านายหรอก ใครๆ ก็สบถ”
แอนดรียักไหล่ “ฉันแค่ไม่อยากพูด”
แอนดรีรู้ว่าการสบถไม่ดีและทำให้พระวิญญาณบริสุทธิ์จากไป แอนดรีต้องการให้พระวิญญาณบริสุทธิ์อยู่กับเขา เขาจึงไม่สบถ
แอนดรีเป็นนักเรียนใหม่ที่โรงเรียน และนิโคไลเป็นคนเดียวในชั้นประถมหกที่ต้องการเป็นเพื่อนกับเขา แต่นิโคไลค่อนแคะเขาทุกวันเรื่องการสบถ และแอนดรีเบื่อมากขึ้นทุกวันที่ต้องตอบว่าไม่ นอกจากนี้ แอนดรียังกลัวว่านิโคไลจะเลิกเป็นเพื่อนเขา ถึงตอนนั้นเขาจะโดดเดี่ยวแน่นอน
“แค่สบถคำเดียว” นิโคไลบอกหลังเลิกเรียน “แล้วจากนั้นฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีก”
ในที่สุดแอนดรีก็เหนื่อยหน่ายกับการถูกเซ้าซี้เขาจึงสบถออกมาหนึ่งคำ—คำที่ไม่แย่ เกินไป
นิโคไลพยักหน้า “ดีแล้ว ตอนนี้นายเป็นพวกเดียวกับเราแล้ว”
หลังจากนั้น เพื่อนคนอื่นๆ ของนิโคไลก็พูดกับแอนดรีด้วย พวกเขากินอาหารกลางวันกับแอนดรีและเล่นฟุตบอลด้วยกันช่วงพักกลางวัน แต่การอยู่ในกลุ่มเพื่อนของนิโคไลเหมือนการเดินลงไปในทรายดูด ยิ่งแอนดรีอยู่กับพวกเขา เขายิ่งพูดและทำเหมือนคนกลุ่มนั้น และทุกคนสบถ มาก พวกเขาหัวเราะเยาะและแดกดันกัน พวกเขาพูดไม่สุภาพเกี่ยวกับครูของพวกเขา พวกเขาโมโหและทำตัวหยาบคายบ่อยๆ แอนดรีเริ่มรู้สึกโกรธบ่อยขึ้นและพบเหตุผลให้สบถมากขึ้นเรื่อยๆ
คืนหนึ่งเมื่อพ่อแม่ไม่อยู่ แอนดรีกับคัทยาพี่สาวเถียงกันเรื่องรายการที่จะดู คำสบถหลุดออกจากปากแอนดรีก่อนที่เขาจะทันคิด
คัทยามองด้วยความตกใจ “พี่จะบอกแม่”
แอนดรีวิ่งเข้าห้องนอนและปิดประตูดังปัง ทุกคนเป็นอะไรกันไปหมด ทำไมพวกเขาทำให้โกรธตลอดเวลา เมื่อพ่อแม่กลับถึงบ้าน แอนดรีแง้มประตูและได้ยินคัทยาพูดว่า “แม่คะ แอนดรีด่าหนู”
“อะไรนะ” คุณแม่ทำเสียงแปลกใจ “แอนดรีไม่เคยด่านี่นา”
แอนดรีปิดประตูและกระแทกตัวนั่งลงบนเตียง เขาคิดว่าเขาเปลี่ยนไปมากตั้งแต่เขาเริ่มสบถ นานมากแล้วตั้งแต่เขารู้สึกถึงพระวิญญาณบริสุทธิ์
แอนดรีคุกเข่าข้างเตียงและสวดอ้อนวอน “พระบิดาบนสวรรค์ที่รัก ข้าพระองค์เสียใจที่ข้าพระองค์หยาบคายและโกรธ ข้าพระองค์เสียใจที่เริ่มสบถ ข้าพระองค์จะทำให้ดีขึ้น”
ขณะที่แอนดรีสวดอ้อนวอน เขารู้สึกอบอุ่นในใจ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกมีความสุขจริงๆ ตั้งแต่เขาเริ่มสบถ เขารู้ว่าพระผู้เป็นเจ้าทรงรักเขา และเขารู้สึกถึงพระวิญญาณบริสุทธิ์ เขารู้สึกได้รับการให้อภัยและรู้ว่าเขาเปลี่ยนเป็นคนดีขึ้นได้
หลังจากสวดอ้อนวอน เขาเล่าความจริงให้แม่ฟังและขอโทษคัทยา แอนดรีรู้สึกดีขึ้นหลังจากนั้น รู้สึกดีที่ได้กลับใจ
วันรุ่งขึ้นที่โรงเรียน แอนดรีไม่กินอาหารกลางวันกับกลุ่มของนิโคไล แต่เขานั่งใกล้กับเด็กบางคนที่เขาไม่รู้จัก นั่นใช้เวลา แต่แอนดรีรู้ว่าเขาจะพบเพื่อนที่ดี เพื่อนที่มีความสุขและไม่สบถ เหมือนเขา