หนังสือที่ถูกลืม ประจักษ์พยานที่กลับจำ
ผู้เขียนอาศัยอยู่ในเมืองกากายัน ฟิลิปปินส์
สายตาทุกคู่จ้องมองดิฉัน ดิฉันจะปกป้องศาสนจักรด้วยประจักษ์พยานอันเรียบง่ายของดิฉันเท่านั้นหรือ
ในปีหนึ่งดิฉันมีเป้าหมายปรับปรุงการเรียนรู้ทางวิญญาณของตนเอง ดิฉันจะนำหนังสือ จุลสาร คู่มือ และพระคัมภีร์ของศาสนจักรไปด้วยทุกที่ รวมถึงนำไปโรงเรียนด้วย เนื่องจากดิฉันหิวโหยพระวจนะของพระผู้เป็นเจ้า แต่ดิฉันเฉื่อยลงเมื่อต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบจนไม่มีเวลาว่าง
วันหนึ่งครูของเรานำการสนทนาซึ่งเธอขอให้นักเรียนทุกคนในห้องที่ไม่ใช่คาทอลิกยืนขึ้น ดิฉันเป็นวิสุทธิชนยุคสุดท้ายคนเดียวในชั้น นักเรียนอีกหกคนยืนเช่นกัน
จากนั้นเธอถามว่า คุณนับถือศาสนาอะไร ใครเป็นผู้ก่อตั้ง ศาสนาของคุณจัดตั้งอย่างไร
ดิฉันเป็นคนสุดท้ายที่ต้องตอบ ดิฉันกังวลมากเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้นำหนังสือศาสนจักรมาด้วย แต่ดิฉันพยายามนึกถึงสิ่งที่เคยศึกษา ข้อหนึ่งในพระคัมภีร์ไบเบิลเข้ามาในความนึกคิด
“จงวางใจในพระยาห์เวห์ด้วยสุดใจของเจ้า และอย่าพึ่งพาความรอบรู้ของตนเอง
“จงยอมรับรู้พระองค์ในทุกทางของเจ้า แล้วพระองค์จะทรงทำให้วิถีของเจ้าราบรื่น” (สุภาษิต 3:5–6)
ดิฉันยืนหน้าชั้นด้วยความกล้าหาญและลืมความกลัว ดิฉันกล่าวว่าดิฉันเป็นสมาชิกศาสนจักรของพระเยซูคริสต์แห่งวิสุทธิชนยุคสุดท้าย ดิฉันเล่าเรื่องราวของเด็กหนุ่มโจเซฟ สมิธผู้เห็นพระผู้เป็นเจ้า ดิฉันรู้สึกถึงการเผาไหม้ในทรวงอก และน้ำตาไหล ดิฉันแบ่งปันว่าศาสนจักรจัดตั้งเมื่อวันที่ 6 เมษายน ค.ศ. 1830 ดิฉันเป็นพยานว่าพระผู้เป็นเจ้าทรงเรียกศาสดาพยากรณ์และฟื้นฟูฐานะปุโรหิต ดิฉันเป็นพยานว่าดิฉันรู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นความจริง
หลายชั่วโมงของการศึกษาพระกิตติคุณคุ้มค่ามาก สิ่งนั้นช่วยดิฉันปกป้องศรัทธาและแบ่งปันพระกิตติคุณ ดิฉันภูมิใจเมื่อเพื่อนร่วมชั้นสี่คนมาโบสถ์กับดิฉันในอีกหลายสัปดาห์ต่อมา
ประสบการณ์นั้นสอนดิฉันให้รู้ความสำคัญของประจักษ์พยาน ตอนแรกดิฉันสงสัยว่าทำไมพระเจ้าไม่ทรงกระตุ้นเตือนดิฉันให้นำหนังสือไปด้วยวันนั้น เพราะหนังสือจะช่วยให้ดิฉันตอบคำถามได้อย่างครบถ้วน แต่ดิฉันตระหนักหลังจากนั้นว่าเราต้องไม่ท่องจำทุกอย่างเกี่ยวกับศาสนจักรหรืออาศัยหนังสืออ้างอิง—เราควรศึกษา ดำเนินชีวิต และแบ่งปันพระกิตติคุณโดยพึ่งพระวิญญาณบริสุทธิ์ ดิฉันอาจไม่มีหนังสือ แต่ดิฉันมีประจักษ์พยาน