คุณลุงของดิฉันเป็นช่างฝีมือและต่อเรือไม้ลำเล็กใส่ขวดแก้ว งานนี้ใช้เวลา สมาธิ และความพยายามมาก

วันหนึ่งดิฉันเห็นเครื่องมือทั้งหมดของท่านและสังเกตวิธีที่ท่านใช้เครื่องมือแต่ละชิ้นทำรายละเอียดหรือสร้างแบบเรือ ขณะดูท่านทำงาน ดิฉันประหลาดใจกับวิธีที่ท่านใช้เครื่องมือต่อเรือเหล่านี้ นั่นทำให้ดิฉันนึกถึงเรื่องนีไฟต่อเรือ (ดู 1 นีไฟ 17–18) ท่านต่อเรือตามวิธีของพระเจ้า ไม่ใช่วิธีของมนุษย์ พระผู้เป็นเจ้าประทานเครื่องมือให้เราต่อเรือของเราเองตามวิธีของพระองค์ พระคัมภีร์ ศรัทธา และความรักของพระผู้เป็นเจ้าเป็นเครื่องมือที่ดิฉันต้องใช้ในชีวิตตนเองเพื่อต่อเรืออย่างพิถีพิถันโดยไม่มีรอยแตกร้าวใดๆ ดิฉันกำลังเรียนรู้การเป็นสานุศิษย์ของพระเจ้าทุกวัน

ช่วงนั้นเป็นฤดูใบไม้ผลิที่อากาศหนาวในเดนมาร์ก ผมเพิ่งเริ่มงานเผยแผ่เต็มเวลา และประจักษ์พยานยังอ่อนแอ ผมเป็นผู้เปลี่ยนใจเลื่อมใสเพียง 19 เดือนและรู้สึกไม่แน่ใจกับการอยู่ต่างประเทศ ภาษาที่ผมพูดไม่ได้ และความวกวนของถนนที่ผมนึกภาพไม่ออก คำสวดอ้อนวอนที่เคยเปี่ยมด้วยความกตัญญูของผมกลายเป็นคำตำหนิอย่างรุนแรง “พระผู้เป็นเจ้า ไฉนทรงปล่อยข้าพระองค์ไว้ตามลำพัง”

เช้าวันหนึ่งผมร้องทูลพระองค์ในการสวดอ้อนวอน แต่แทนที่จะถามด้วยความโกรธในใจว่า “ทำไม” ผมกลับขอพยานยืนยันความจริงของพระกิตติคุณและระงับความสงสัยของผม

หลังจากสวดอ้อนวอน ผมเปิดพระคัมภีร์อีกครั้ง ผมอ่าน เฉลยธรรมบัญญัติ 31:6: “จงเข้มแข็งและกล้าหาญเถิด อย่ากลัวหรือครั่นคร้ามเขาเลย เพราะว่าผู้ที่ไปกับท่านคือพระยาเวห์พระเจ้าของท่าน พระองค์จะไม่ทรงปล่อยท่านให้ล้มเหลวหรือทอดทิ้งท่าน”

ใจผมเปี่ยมด้วยปีติขณะรู้ซึ้งถึงคำตอบการสวดอ้อนวอนของผม นั่นคือ พระผู้เป็นเจ้าทรงอยู่ที่นั่นตลอด พระองค์เพียงรอคำสวดอ้อนวอนที่จริงใจไม่ใช่คำตำหนิว่าทอดทิ้ง

พระผู้เป็นเจ้าจะไม่มีวันทิ้งเรา แม้เมื่อทุกคนดูเหมือนสิ้นหวัง เราสามารถรู้สึกถึงแสงอาทิตย์ของพระองค์ผ่านการสวดอ้อนวอนและพระคัมภีร์ของพระองค์