Jongeren
Een zendelinge zonder naamplaatje
De auteur woont in Utah (VS).
Ik heb op school een norse leerkracht met wie de meeste mensen niet graag in discussie treden. Op een dag kwamen de mormoonse zendelingen ter sprake. Ik had al zijn vragen kunnen beantwoorden, maar ik had het gevoel dat ik dat niet moest doen. Dus zei ik net voldoende om hem voorlopig tevreden te houden.
De daaropvolgende weken bleef ik maar aan ons gesprek denken. Uiteindelijk kreeg ik de gedachte dat ik hem een exemplaar van het Boek van Mormon moest geven met daarin enkele verzen over zendingswerk gemarkeerd. Ik vond de gedachte beangstigend, maar ik kon die niet van me afzetten. Ik wist dat het een influistering was die ik moest volgen.
Een tweetal maanden later, had ik een boek-van-mormon bij me. De hele dag had ik het gevoel dat het boek een gat in mijn rugzak aan het branden was. Het overhandigen van het boek vlak voordat de kerstvakantie begon, duurde maar drie seconden, maar ik was van mijn leven nog nooit zo bang geweest.
De eerste dag na de vakantie kwam ik langs zijn lokaal, maar ik durfde niet naar binnen. Toen hoorde ik hoe hij me riep en hij gaf me een kaartje. Ik las het in de gang. Er stond dat hij de passages die ik had aangeduid ‘uitvoerig’ had bestudeerd en dat hij nu de redenen voor mijn geloof begon te begrijpen.
Nu ben ik enthousiast om het evangelie te verkondigen en nog enthousiaster dat ik mijn hemelse Vader binnenkort op een zending zal dienen.