TAPINAK HİZMETİ ARACILIĞIYLA KORUYUP KOLLAMA

Yakın zamanda hizmetini tamamlayıp geri dönmüş bir görevli olan Meg, Kona Hawaii Tapınağı’nın kapılarına doğru yürürken dışarıdaki bir bankta yalnız başına oturan genç bir kadın gördü. Meg genç kadınla konuşması gerektiğini hissetti, ama ne söylemesi gerektiğinden emin değildi. Bu yüzden, genç kadının ayak bileği üzerindeki dövmenin anlamını sordu. Bu, genç kadın, Lani’nin hikayesini paylaşmasına olanak sağlayan bir konuşma başlattı.

Lani, Kilise’ye tam katılım için geri dönme mücadelesini, ona yardım eden iyi üyeleri ve henüz bebek olan kızına bir gün mühürlenmiş olma umudu hakkında Meg ile konuştu.

Meg, Lani’yi onunla birlikte tapınak bekleme odasında oturmaya davet etti. O an için tapınağın içine daha fazla giremezlerdi, ama eşiği geçebilirlerdi. Lani kabul etti ve birlikte ana kapılardan geçtiler. Bir tapınak çalışanı, onlara Kurtarıcı’nın resminin altındaki bir bankı gösterdi.

Lani, birlikte otururken şöyle fısıldadı: “Bugün gerçekten tapınağa gelmek istiyordum ama endişeliydim.” Meg, Ruh’u takip ettiği için Lani’nin sessiz duasını yanıtlamaya yardımcı olmuştu.

Tapınak tavsiye belgesi olan üyeler için bile, tapınağa katılmak zor olabilir. Bazıları uzak mesafelerden seyahat etmek zorunda kalabilir. Diğerlerinin küçük çocukları veya bakıma ihtiyacı olan yaşlı aile üyeleri olabilir. Tapınak hizmetini herkese mümkün kılmak için birlikte çalışabiliriz.

Leola Chandler, hasta kocası ve dört çocuğu ile ilgilenmekten bunaldığını hissediyordu. Bu yüzden her salı yakınlardaki bir tapınağa katılmak için zaman ayırmaya karar verdi. Bu, hayatında huzurun ve gücün kaynağı haline geldi.

Bir gün, mahallesindeki birkaç yaşlı kız kardeşin büyük bir istekle tapınağa katılmak istediğini duydu, ancak onların ulaşım aracı yoktu. Leola, onları götürmeyi teklif etti. Sonraki 40 yıl boyunca, tapınağa nadiren yalnız gitti.²

Leola kutsanmıştı ve onları tapınağa götürmeyi teklif ettiğinde başkalarını da kutsadı.

Colombo, Sri Lanka’dan Chandradas “Roshan” ve Sheron Antony tapınakta mühürlenmeye karar verdiler. Arkadaşları Ann ve Anton Kumarasamy onlar için çok heyecanlıydı. Fakat, Manila Filipinler Tapınağı’na gitmenin kolay ya da ucuz olmadığını biliyorlardı.

Roshan ve Sheron paralarını biriktirmiş ve karşılayabilecekleri bir uçuş için aylar öncesinden uçuş rezervasyonu yapmışlardı. Sonunda o gün geldi. Fakat Malezya’daki aktarmaları sırasında, Filipinler’e devam etmek için ya bir vize almaları gerektiği ya da farklı bir hava yolu şirketiyle uçmaları gerektiğini fark ettiler. Vize almaları mümkün değildi ve başka bir havayolu şirketinden bilet almaya paraları yetmedi. Fakat, mühürlenmiş olmadan eve dönme düşüncesine dayanamıyorlardı.

Başka ne yapacağını bilmediğinden, Roshan Anton’u aradı. Anton ve Ann, büyük bir istekle yardım etmek istedi. Onlar, tapınakta mühürlenmiş olan Sri Lanka’daki birkaç çiftten biriydi ve bunun nasıl bir kutsama olduğunu biliyorlardı. Ancak kısa süre önce birikimlerini ihtiyaç duyan bir aile üyesine kullanmışlardı ve Roshan ve Sheron’un yeni bir uçak bileti almasına yardımcı olacak yeterli paraları yoktu.

Sri Lanka’da damadın geline altın bir kolye alması gelenektir, böylece kocası ölürse kadının biraz parası olur. Ann yeni biletleri almaya yardımcı olmak için kolyesini satmaya karar verdi. Onun cömert armağanı, Roshan ve Sheron’un Manila’daki tapınak randevularına varmalarını mümkün kıldı.

“Bir tapınakta mühürlenmenin değerini biliyorum,” dedi Ann. “Sheron ve Roshan’ın dal için büyük bir güç olacağını biliyordum. Onların bu fırsatı kaçırmasını istemedim.”³