Kendi Ayaklarımız Üzerinde Durma Aracılığıyla Koruyup Kollama

Boşanmanın ardından mali olarak zorlanıyordum, sekiz yılı ev hanımı bir anne olarak geçirdikten sonra işe geri dönüş yolumu bulmaya çalışıyordum. Ayrıca, gençliğimden beri bir ibadet salonunun içine adım atmamış olsam da, ruhsal olarak mücadele ediyordum, hakikati ve inancı arıyordum.

Bir Pazar günü, Kilise’nin aktif bir üyesi olan en büyük ablam Priscilla’nın evinde çamaşır yıkıyordum. Ben oradayken, Priscilla beni ailesiyle birlikte kiliseye gitmeye davet etti. 15 yılı aşkın süre sonra ilk kez davet edilmiştim.

İlk başta isteksizdim, ama bir gece önce, Kendisine nasıl yaklaşılacağını bana göstermesi için Tanrı’ya yalvarmıştım. İçsel bir çekim hissettikten sonra, “Neden bir yetişkin olarak kendi yüreğimle ve gözlerimle dinlemeye ve görmeye gitmiyorum?” diye sordum.

Biz Rab’bin sofrası toplantısındayken, Pazar bülteninde bireysel mali durum konusunda ayaklarımızın üzerinde durma kursu duyurusu olan bir broşür fark ettim. Kiliseye dönmeye hazır değildim, ama 12 haftalık kursa yakınlık hissettim. Kız kardeşimin ve eniştemin teşvikiyle, sadece nasıl bütçe oluşturulacağını ve borcun nasıl ödeneceğini öğrenmeyi umarak kaydoldum. Ancak, dersler beni ruhsal olarak değiştirdi.

Derslerin ilk birkaç haftasında verilen ruhsal mesajlar beni şaşırtmıştı, fakat üçüncü derste, evde olduğum ve yeni ama tanıdık hakikatleri duyduğum konusunda bir onay duygusu ile dolup taşmıştım. Dersten ayrıldım ve Priscilla’yı görmek için doğruca ona gittim. Gözyaşları içinde ona şöyle sordum, “Hayatımda bu duyguyu nasıl daha fazla hissedebilirim?” Kızkardeşim, görevlilerin bana ders öğretmesi için zaman ayarladı.

Kendi ayaklarımızın üzerinde durma dersimin üyeleri, benim görevli derslerime geldiler ve beni desteklediler. Ruhsallığım üzerinde kalıcı bir etki bıraktılar ve sevindirici haber ile günümüz peygamberlerine dair tanıklığımı geliştirmeme yardımcı oldular.

Kursu tamamlamam gereken süre içerisinde çeşitli maddi ve manevi değişiklikler yaptım. İyi bir şirket ile yeni bir kariyere başladım ve birkaç borcumu ödedim.

Fakat, kurstan gelen daha derin ve daha tatlı kutsamalar arasında, güzel dostluklar yaratmak, teşvik edici bir gözetmenle olumlu bir ilişki geliştirmek, ondalık hakkında tanıklık kazanmak, tapınak tavsiye belgemi almak, ilahi güç armağanı ile kuşanmak ve en büyük iki çocuğumun vaftiz oluşunu görmek yer aldı.

Kendi ayaklarımızın üzerinde durma yolumda hala devam ediyorum, fakat yolculuğumun geri kalanında öğrendiğim dersleri ve yaptığım dostlukları sevgiyle hatırlayacağım.

Katie Funk Aralık 2016’da, Utah-Salt Lake City Tapınak Meydanı’nı 10 yaşındaki oğlu Vincent ile ziyaret ettiğinde, kendisini “rahatça agnostik” olarak nitelendiriyordu. 16 yaşında Kilise’yi terk etti, 17 yaşında bekar bir anne oldu, dövme yaptırmaya başladı ve kahve içmeye karşı bağımlılık geliştirdi. Fakat Vincent, bu Tapınak Meydanı ziyareti esnasında Kutsal Ruh’u hissetti ve annesine görevli derslerini alıp alamayacağını sordu.

Katie, iki farklı işte haftada 80 saat çalışmasına rağmen, Vincent ile sevindirici haber konularını çalıştı ve görevlilerin ziyaretleri sonrasında onun sorularına cevap vermek için araştırma yaptı. Katie, 2017 yazında Kilise toplantılarına katılmaya başladı ve Kilise’nin kendi ayaklarımızın üzerinde durma kursları hakkında bilgi sahibi oldu.

“Kursların, bana yardımcı olabilecek bir şey olduğunu fark ettim” dedi. “Belki de hayatımın geri kalanında iki işte çalışmam ya da ailemden destek almam gerekmez.”

Katie, sadece öğrendikleri için değil, aynı zamanda kendi ayaklarımızın üzerinde durma grubunun onu kabul edip onu koruyup kollamasından ötürü kursunu “maddi ve manevi açıdan inanılmaz derecede güçlendirici” olarak nitelendirdi.