Isang Pandaigdigang Kapatiran ng Kababaihan

Noong Oktubre 1945, ibinalita ang planong magtatayo ng isang gusali ng Relief Society.⁹ Noong Oktubre 1947, inaprubahan ng Unang Panguluhan ang planong iminungkahi ni Sister Belle S. Spafford: bawat miyembro ng Relief Society, na ang bilang noon ay 100,000 katao, ay hinilingang mag-ambag ng limang dolyar sa proyekto. Ang kababaihan mula sa iba’t ibang panig ng mundo ay nagpadala ng mga donasyon. May ilang nagpadala ng mga gawang-sining mula sa kanilang sariling bayan upang pagandahin ang loob ng gusali. Sa loob ng isang taon, ang kababaihan ay nakalikom ng $554,016.

Sinabi ni Sister Spafford: “Ang nagawang ito ay nagpapakita ng malaking halaga ng pera, ngunit hindi lamang ng pera. Ipinapakita rito ang maraming pinahahalagahan na hindi nahahawakan—mga pinakamahalaga—pagpapahalaga sa kagalang-galang na katayuan ng kababaihan sa plano ng ebanghelyo; patotoo sa kabanalan ng gawain ng samahan; at pasasalamat sa pagkakataong ibinigay sa kababaihan ng Simbahan na maglingkod … ; katapatan sa pamumuno; di-makasariling katapatan sa dakilang adhikain. Ito ay isang patunay ng kadakilaan na likas sa samahan.”¹⁰

Ang gusali, na nasa hilagang-silangan ng Salt Lake Temple, ay inilaan noong Oktubre 3, 1956. Sa panalangin ng paglalaan, si Pangulong David O. McKay, ang ikasiyam na Pangulo ng Simbahan, ay nagsalita tungkol sa inspirasyong madarama sa iba’t ibang dako ng daigdig na magmumula sa gusaling iyon: “Upang maging mas epektibo sa kanilang paglilingkod sa mga nangangailangan at nagdurusa sa Simbahan at sa buong Daigdig, itinayo ng Relief Society sa tulong ng mga miyembro ng Simbahan ang magandang tahanang ito ng Relief Society.”¹¹

Simula 1984 ang gusali ay naglaan din ng lugar para sa mga tanggapan ng Young Women general presidency at ng Primary general presidency.

May natutuhang magandang aral si Sister Spafford mula kay Pangulong George Albert Smith tungkol sa pagbabahagi ng mga pinahahalagahan ng Simbahan sa kababaihan sa buong daigdig. Kaagad pagkatapos siyang sang-ayunan bilang Relief Society general president, “isang liham ang dumating mula sa National Council of Women, na nagbabalita sa kanilang taunang pulong o miting na gaganapin sa New York City.

“Nakadalo na noon si Sister Spafford sa gayong mga miting, at dahil sa kanyang karanasan noong una, pinag-aralan niyang mabuti at ng kanyang mga tagapayo ang paanyaya sa loob ng ilang linggo.

“Nagpasiya silang irekomenda sa Pangulo ng Simbahan na tapusin na ng Relief Society ang pagiging miyembro nito sa mga konsehong iyon. Naghanda sila ng rekomendasyon, at inilista ang lahat ng dahilan sa paggawa nito.

“Nangangamba at nag-aalangan, inilagay ni Sister Spafford ang papel sa mesa ni Pangulong George Albert Smith, na nagsasabing, ‘Nais irekomenda ng Relief Society Presidency na tapusin na ng General Board ang pagiging miyembro nito sa National Council at sa International Council of Women, dahil sa mga kadahilanan na nakasulat sa papel na ito.’

“Binasang mabuti ni Pangulong Smith ang nakasulat. Hindi ba’t mahigit kalahating siglo na silang miyembro nito? tanong niya.

“Ipinaliwanag ni Sister Spafford kung gaano kagastos ang magpunta sa New York, ang oras na gugugulin dito, at inilarawan ang kahihiyan na paminsan-minsan nilang nararanasan. Inirekomenda niya na itigil na nila ang pagiging miyembro nito dahil ‘wala tayong anumang napapala mula sa mga konsehong ito.’

“Sumandal sa kanyang upuan ang matalino at matandang propetang ito at tumingin sa kanya na mukhang naguguluhan. ‘Gusto ninyong tumigil na dahil wala kayong napapala dito?’ tanong niya.

“‘Iyan po ang nadarama namin,’ sagot ng babae.

“‘Sabihin ninyo sa akin,’ sabi niya, ‘kung ano ang iniaambag ninyo dito?

“‘Sister Spafford,’ pagpapatuloy niya, ‘ginugulat mo ako. Ang lagi bang nasa isip ninyo ay kung ano ang makukuha o mapapala ninyo? Hindi ba ninyo iniisip kung ano naman ang maibibigay ninyo?’

“Ibinalik niya ang papel kay Sis. Spafford at iniunat ang kanyang kamay. Mariin niyang sinabi, ‘Ipagpatuloy ninyo ang pagiging miyembro sa mga konsehong ito at ipadama ang inyong mabuting impluwensya.’”¹²

Ipinadama nga niya ang kanyang mabuting impluwensya. Nakibahagi siya sa National Council of Women at sa International Council of Women at ilang taon ding humawak ng mga posisyon sa mga organisasyong iyon. Nanindigan siya sa mga alituntunin ng ebanghelyo ni Jesucristo at sa mga layunin ng Relief Society.

Sa tuwing pupunta si Sister Spafford sa International Council of Women (ICW), itinatalaga siya sa sesyon ng “social at moral welfare.” Paggunita niya:

“Minsan tinanggihan kong pumunta sa [sesyon ng] social at moral welfare, at sa panahong iyon magkapalagayang-loob na kami ng ICW president. … Sabi ko, ‘Lagi akong dumadalo sa sesyong ito, at medyo nakakasawa na kaya’t gusto ko sa iba naman.’ Sinabi niyang, ‘Sige, may karapatan ka namang hilingin iyan, at titiyakin kong mapagbibigyan ka.’

“Pagkatapos ay bumalik siya at sinabing, ‘Hindi namin mapagbibigyan ang kahilingan mo dahil iginigiit ng konseho mo mismo na manatili ka sa sesyon ng moral at social welfare.’ Sabi niya, ‘Baka gusto mong malaman ang dahilan. Sinasabi ng inyong national president na palagi mong pinaninindigan ang posisyon ng inyong Simbahan sa mga bagay na ito at alam nila ang posisyon ng Simbahang Mormon at pakiramdam nila napapangalagaan sila kapag naroon ka.’”¹³

Alam ng kababaihan sa mga samahang ito na ang kaibigan nilang si Belle Spafford ay maninindigan sa mga alituntunin ng Simbahan, at kailangan nila ang gayong uri ng karunungan at lakas. Noong 1954 napili siyang maging lider ng delegasyon ng Estados Unidos sa International Council of Women sa Helsinki, Finland. Habang pinangungunahan niya ang pagpasok sa pagsisimula ng kumperensya, nagbalik sa kanyang alaala ang mga nangyari:

“Habang nakatingin ako sa mga manonood na nagmula sa maraming bansa … , bigla kong naalala ang mga sinabi ng ating mga pioneer na lider [ng Relief Society] … ‘na namumuno tayo sa kababaihan ng daigdig,’ … ‘para sa mga karapatan ng kababaihan ng Sion at sa mga karapatan ng kababaihan ng lahat ng bansa.’ … Alam ko na ang ating mga pioneer na lider ng kababaihan ay binigyan ng kaalaman ng langit tungkol sa tadhana ng Relief Society. … Naniniwala ako na panahon na para madama ng kababaihan sa buong mundo ang mabuting impluwensya ng Relief Society.”¹⁴

Noong 1987 pinayuhan ng Unang Panguluhan ang Relief Society na tumigil na sa pagiging miyembro ng National Council of Women at ng International Council of Women. Panahon na upang mas pagtuunan ng pansin ng Relief Society general presidency ang mabilis na paglago ng samahan sa iba’t ibang dako ng mundo sa halip na magtuon ng pansin sa iba pang adhikain ng bansa at ng daigdig. Ngunit sa paglago ng Simbahan, patuloy na ipinadarama ng mga babaeng Banal sa mga Huling Araw ang kanilang mabuting impluwensya sa buong mundo—sa kanilang mga komunidad, paaralan, at kapaki-pakinabang na mga organisasyon sa kanilang lugar. Sinunod nila ang huwarang itinatag nina Pangulong Smith at Sister Spafford, na iniisip kung ano ang kanilang maibibigay, at hindi kung ano ang kanilang makukuha o mapapala.

Sa paglago ng Simbahan sa iba’t ibang dako ng daigdig, ang Relief Society ay isang mabuting impluwensya sa mga investigator at bagong miyembro. Bahagi ng mabuting impluwensyang ito ang pagbibigay sa mga bagong miyembro ng mga pagkakataong maglingkod at mamuno. Ikinuwento ni Silvia H. Allred, unang tagapayo sa Relief Society general presidency, ang kanyang inang si Hilda Alvarenga, na tinawag na maglingkod bilang branch Relief Society president sa San Salvador, El Salvador:

“Kabibinyag pa lang ng aking ina sa Simbahan nang matawag siyang Relief Society president sa maliit na branch namin sa San Salvador. Sinabi niya sa branch president na wala siyang karanasan, hindi handa, at hindi karapat-dapat. Siya ay mahigit 30 anyos, kakaunti ang pinag-aralan, at buong buhay niya ay inilaan niya sa pag-aaruga sa kanyang asawa at pitong anak. Pero tinawag pa rin siya ng branch president.

Larawan

Hilda Alvarenga

“Pinanood ko ang mahusay na pagganap ng aking ina sa kanyang tungkulin. Habang naglilingkod, natuto siyang mamuno at nagkaroon ng mga bagong kaloob tulad ng pagtuturo, pagsasalita sa publiko, at pagpaplano at pag-oorganisa ng mga miting, aktibidad, at proyektong paglilingkod. Naging inspirasyon siya sa kababaihan sa branch. Pinaglingkuran niya sila at tinuruan silang maglingkod sa isa’t isa. Minahal siya at iginalang ng kababaihan. Tinulungan niya ang iba pang mga babae na tumuklas, gumamit, at magtaglay ng mga kaloob at talento; tinulungan niya silang maging mga tagapagtayo ng kaharian at magkaroon ng matibay at espirituwal na pamilya. Nanatili siyang tapat sa ginawa niyang mga tipan sa templo. Nang pumanaw siya, payapa siyang pumaroon sa kanyang Lumikha.

“Lumiham sa akin ang isang babaeng kasama niyang naglingkod bilang tagapayo sa Relief Society pagkaraan ng ilang taon: ‘Ang nanay mo ang nagturo sa akin kung paano marating ang narating ko ngayon. Mula sa kanya, natuto ako ng pag-ibig sa kapwa, kabaitan, katapatan, at responsibilidad sa aking mga tungkulin. Siya ang aking guro at halimbawa. Ako ngayo’y 80 anyos na, ngunit nananatili akong tapat sa Tagapagligtas at sa Kanyang ebanghelyo. Nagmisyon ako, at labis akong pinagpala ng Panginoon.’”¹⁵

Tumulong ang matapat na Relief Society president na ito sa pagpapatatag ng patotoo ng kababaihan na mga miyembro na ng branch. Pinangalagaan din niya ang pananampalataya ng kababaihan na nagsisiyasat sa Simbahan at ng mga bagong binyag at katatanggap lamang ng kumpirmasyon. Pinangunahan niya ang mga pagsisikap upang maging kalugud-lugod at lugar ng pangangalaga ang Relief Society.

Hindi nagtagal matapos dalawin nina President at Sister Packer ang maliit na samahan ng kababaihan sa Czechoslovakia, isang dalaga na naghahanap ng espirituwal na kanlungan, pagmamahal, at kahulugan ng kanyang buhay ang naging malapit sa mismong samahang iyon. Ang kanyang pangalan ay Olga Kovářová, at noong panahong iyon siya ay nagpapakadalubhasa sa pag-aaral sa isang unibersidad sa lungsod ng Brno. Itinuturo ng unibersidad ang ateismo sa mga estudyante. Pakiramdam ni Olga ay walang patutunguhan ang mga estudyante at ang iba pang mga tao sa kanyang paligid. Nagutom siya sa mga bagay na espirituwal, at nadama niyang gayon din ang kanyang mga kaibigan at kasamahan.

Noong nasa unibersidad pa si Olga, nakilala niya si Otakar Vojkůvka, isang 75-taong gulang na lalaking Banal sa mga Huling Araw. Kalaunan ay ginunita niya: “Kahit pitumpu’t limang taong gulang ang kanyang edad ang kanyang puso ay parang halos labingwalong taong gulang lamang at masayahin siya. Hindi ito pangkaraniwan sa Czechoslovakia noong panahong iyon ng pagdududa at kawalang-pag-asa. … Nakita ko na hindi lamang siya nakapag-aral kundi alam din niya kung paano mamuhay nang maligaya.” Itinanong niya sa lalaki at sa pamilya nito ang tungkol sa kahulugan ng buhay, at kalaunan ay ipinakilala nila siya sa iba pang mga miyembro ng Simbahan. Gusto niyang malaman kung paano nila natagpuan ang kagalakan at saan nila nababasa ang tungkol sa Diyos. Binigyan nila si Olga ng kopya ng Aklat ni Mormon, na buong pananabik nitong sinimulang basahin.

Si Olga ay naniwala sa ipinanumbalik na ebanghelyo, at nagdesisyon siyang magpabinyag. Kinailangan siyang binyagan sa kakahuyan sa gabi upang hindi mapansin ng mga tao ang gagawing pagbibinyag. Sa kasamaang-palad, maraming mangingisda ang nasa kakahuyan noong gabing siya ay bibinyagan. Ngunit matapos maghintay si Olga at ang kanyang mga kaibigan at sa huli ay nag-alay ng taimtim na panalangin, umalis ang mga mangingisda.

Isang miyembro ng Simbahan na dumalo sa binyag ni Olga ang nagtanong sa kanya, “Alam mo ba kung bakit maraming mangingisda sa tabing-dagat ngayong gabi?” At pagkatapos ay sinabi niyang, “Alalahanin mo na sinabi ni Jesus, habang naglalakad siya sa tabi ng Dagat ng Galilea, kina Simon Pedro at Andres, na naghahagis noon ng lambat sa dagat, ‘Magsisunod kayo sa hulihan ko, at gagawin ko kayong mga mamamalakaya ng mga tao.’” Nadama ni Olga na “ibig niyang sabihin ay magiging kasangkapan ako kalaunan sa mga kamay ng Diyos upang dalhin ang mga kabataan sa Simbahan.”

Iyon nga ang ginawa ni Olga. Naging inspirasyon siya sa maraming naghahanap ng katotohanan at kaligayahan. Dahil hindi pinapayagan ang proselyting o pagtuturo ng ebanghelyo sa kanilang bansa, siya at ang pamilya Vojkůvka ay nagdaos ng isang klase na tinawag nilang “School of Wisdom”. Sa ganitong mga lugar, itinuro nila ang moralidad at kagandahang-asal upang tulungan ang mga tao na mahanap ang espirituwalidad at kagalakan sa buhay. Nadama ng marami sa kanilang mga estudyante ang inspirasyong mula sa Espiritu, at madalas na nagkaroon ng mga pagkakataong matalakay sa ilang piling indibiduwal ang tungkol sa Ama sa Langit at sa ebanghelyo ni Jesucristo.¹⁶

Kalaunan, noong si Sister Barbara W. Winder ang naging ikalabing-isang Relief Society general president, nagkaroon siya ng pagkakataong magpunta sa Czechoslovakia kasama ang kanyang asawang si Richard W. Winder, na nakapagmisyon doon. Pagpasok nila sa isang tahanan kung saan gaganapin ang miting, isang masayahing babae ang lumapit sa kanila at sinabing, “Maligayang pagdating! Ako po si Olga, at ako ang Relief Society president.” Napansin nina Brother at Sister Winder ang kasiyahan sa kanyang mukha at ang Espiritu ng Panginoon na nasa kanya. Bilang Relief Society president ng kanyang munting branch, si Olga Kovářová ay naging impluwensya sa kabutihan sa isang daigdig na puno ng paniniil ng pulitika at pang-uusig sa relihiyon, at tumulong siya upang maglaan ng kanlungan para sa mga taong sumapi sa Simbahan at naging mga miyembro ng Relief Society. Tumulong siya sa pagliligtas ng mga kaluluwa ng ibang tao sa pamamagitan ng pagdadala sa kanila kay Cristo.

Ang kuwento ng pagiging miyembro ni Sister Kovářová at ang kanyang gawaing misyonero ay bahagi ng katuparan ng isang propesiya ni Pangulong Spencer W. Kimball, ang ikalabindalawang Pangulo ng Simbahan: “Karamihan sa malalaking pag-unlad na mangyayari sa Simbahan sa mga huling araw ay darating dahil marami sa mabubuting kababaihan ng mundo (na kadalasan ay may gayong kalalim na espirituwalidad) ang madadala sa Simbahan. Mangyayari ito sa antas na magpapakita ng kabutihan at katalinuhan ang kababaihan ng Simbahan sa kanilang buhay at sa paraang makikitang kakaiba—sa masayang paraan—kung ihahambing sa kababaihan ng mundo.”¹⁷

Noong 1992, ipinagdiwang ng kababaihan sa buong mundo ang ika-150 anibersaryo ng Relief Society sa pamamagitan ng pagsali sa mga proyektong paglilingkod sa kanilang mga komunidad. Sa pamamagitan ng gawaing ito, na inorganisa sa ilalim ng pamamahala ng pangkalahatan at lokal na mga lider ng priesthood, ibinahagi ng kababaihan ang mabuting impluwensya ng Relief Society sa iba’t ibang dako ng mundo. Si Sister Elaine L. Jack, na naglingkod bilang ikalabindalawang Relief Society general president, ay nagsabi:

“Hiniling namin sa bawat isa sa ating mga lokal na yunit na asikasuhin ang mga pangangailangan ng kanilang sariling komunidad at magpasiya kung anong serbisyo ang kailangang-kailangan ng komunidad. Naiisip ba ninyo kung ano ang nagawa niyan sa mundong ito?

“Isa sa ating mga Relief Society president ang lumapit sa isa sa konseho ng lungsod sa California at nagsabing, ‘Ano ho ang mga bagay na sa tingin ninyo ay kailangan sa komunidad na ito na maaari naming gawin?’ At sinabi ng mga kalalakihan, ‘Ibig ba ninyong sabihin 20,000 grupo sa buong mundong ito ang ganito rin ang gagawin?’ At sinabi niyang opo. At sinabi [ng isa sa mga miyembro ng konseho], ‘Babaguhin ninyo ang mundo.’ At sa palagay ko’y binago nga natin … para sa mas mabuti. Isa iyan sa mga bagay na nagdudulot ng pagkakaisa. At [mayroong] iba’t ibang uri ng paglilingkod. … Gumawa [ang mga kababaihan] ng mga lap rug sa South Africa para sa matatandang nasa tahanan. … Nagtanim sila ng mga bulaklak sa paligid ng [isang] clock tower sa Samoa. At marami pa silang ginawang mga bagay sa mga bahay-kalinga o nagbigay ng mga aklat sa mga bata o nagpintura ng mga tahanan para sa mga dalagang-ina, mga bagay na tulad niyon. Nadama namin na sa iba’t ibang dako ng mundo ang mga proyektong ito ng paglilingkod sa komunidad ay malaking bagay, kapwa sa kababaihan at sa komunidad.”¹⁸

Habang nag-oorganisa ang kababaihan ng Relief Society ng mga proyektong paglilingkod sa komunidad, si Sister Jack at ang kanyang mga tagapayo ay nagtuon sa paglilingkod sa iba’t ibang dako ng mundo: pagtulong sa kababaihan na matutong magbasa. “Dama namin na kailangang matutong bumasa ang kababaihan sa buong mundo, at marami ang hindi nakakabasa,” sabi niya. “Isipin ninyo—kung hindi sila marunong bumasa, paano nila matuturuan ang kanilang mga anak, paano nila mapabubuti ang kanilang kalagayan, paano nila pag-aaralan ang ebanghelyo? Kaya’t naisip namin na wala nang mas kapaki-pakinabang na gawain kundi ang itaguyod ang pagkatutong bumasa at sumulat. … Ngunit layon din naming hikayatin ang bawat babae na habambuhay na mag-aral at matuto.”¹⁹

Larawan

Pangulong Thomas S. Monson

Si Pangulong Thomas S. Monson, ang ikalabing-anim na Pangulo ng Simbahan, ay may nakilala minsan na isang babae sa Monroe, Louisiana, na nabiyayaan ng paglilingkod ng Relief Society at ibinahagi ang pagpapalang ito sa iba. Nilapitan siya ng babae sa isang paliparan at sinabing: “Pangulong Monson, bago po ako sumapi sa Simbahan at naging miyembro ng Relief Society, hindi po ako marunong bumasa. Hindi ako marunong sumulat. Walang marunong sa pamilya ko.” Sinabi niya kay Pangulong Monson na tinuruan siya ng mga kapatid sa Relief Society na bumasa at ngayon ay tinutulungan niya ang iba pa na matutong bumasa. Pagkatapos makipag-usap sa babae, naisip ni Pangulong Monson “ang matinding kaligayahang nadama ng babae nang buksan niya ang kanyang Biblia at basahin sa unang pagkakataon ang mga salita ng Panginoon. … Noong araw na iyon sa Monroe, Louisiana,” sabi niya, “nakatanggap ako ng patunay ng Espiritu sa dakila ninyong mithiing mapaunlad ang kaalaman ng mga kababaihan.”²⁰

Kahit na naipadama ng matatapat na kababaihan ng Relief Society ang kanilang mabuting impluwensya sa kanilang mga komunidad at sa iba’t ibang dako ng mundo, hindi nila nalilimutang patatagin ang isa’t isa sa sarili nilang mga ward at branch. Si Sister Julie B. Beck, na kalaunan ay naglingkod bilang ikalabinlimang Relief Society general president, ay nakatagpo ng kapatiran, kanlungan, at inspirasyon sa Relief Society noong bata pa siya at wala pang kaalaman sa pagiging ina at tagapangasiwa ng tahanan. Paggunita niya:

“Ang Relief Society ay dapat maging organisado, nakaayon, at kumikilos sa pagpapatatag ng mga pamilya at pagtulong sa ating mga tahanan na maging mga sagradong kanlungan mula sa mundo. Natutuhan ko ito noong bagong kasal pa lang ako. Ibinalita ng mga magulang ko, na kapitbahay namin noon, na lilipat sila sa ibang bansa. Umasa ako noon sa nagpapalakas, matalino, at nakahihikayat na halimbawa ng aking ina. Ngayon ay matagal siyang mawawala. Nangyari ito bago pa nagkaroon ng e-mail, mga fax machine, cell phone, at Web camera, at napakabagal magpadala ng liham sa koreo. Isang araw bago siya umalis, naupo akong umiiyak sa kanya at nagtanong, ‘Sino na ang magiging nanay ko?’ Matamang nag-isip si Inay, at taglay ang Espiritu at kapangyarihang maghayag na dumarating sa ganitong uri ng kababaihan, sinabi niya sa akin, ‘Kung hindi na ako makabalik, kung hindi mo na ako muling makita, kung hindi na kita matuturuan pa, makiisa ka sa Relief Society. Ang Relief Society ang magiging nanay mo.’

“Alam ni Inay na kapag nagkasakit ako, aalagaan ako ng kababaihan, at kapag nanganak ako, tutulungan nila ako. Ngunit ang pinakaaasam ng aking ina ay maging malakas at espirituwal na mga lider ko ang kababaihan sa Relief Society. Mula noon marami akong natutuhan sa kababaihang mahuhusay at may pananampalataya.”²¹