Երկնային Հոր փրկության ծրագիրը

• Մենք բոլորս Աստծո հոգևոր զավակներն ենք։ Նա ստեղծեց մեզ Իր սեփական պատկերով:

• Նախքան երկրի վրա ծնվելը, մենք ապրում էինք Աստծո հետ: Մենք Նրա ընտանիքի անդամներն ենք։ Նա ճանաչում ու սիրում է յուրաքանչյուրիս:

• Աստված մեր երջանկության և առաջընթացի ծրագիր է տրամադրել այս կյանքում և հավերժության մեջ:

• Մեր նախաերկրային կյանքում մենք ընտրել ենք հետևել Աստծո ծրագրին: Սա նշանակում է գալ երկիր, որպեսզի մենք կարողանանք կատարել մեր հավերժական առաջընթացի հաջորդ քայլը:

• Հիսուս Քրիստոսի դերն առանցքային է Աստծո ծրագրում։ Նա հնարավորություն է տալիս մեզ ունենալ անմահություն և հավերժական կյանք:

• Աստծո ղեկավարությամբ Հիսուս Քրիստոսը ստեղծեց երկիրը։

• Ադամն ու Եվան Աստծո հոգևոր առաջին զավակներն էին, որ եկան երկիր: Աստված ստեղծեց նրանց մարմինները և դրեց Եդեմի պարտեզում:

• Ադամն ու Եվան օրինազանցություն արեցին, վտարվեցին պարտեզից և հեռացան Աստծո ներկայությունից: Այս իրադարձությունը կոչվում է անկում։

• Անկումից հետո Ադամն ու Եվան դարձան մահկանացու: Որպես մահկանացուներ՝ նրանք կարողացան սովորել, առաջադիմել և երեխաներ ունենալ: Նրանք նաև վիշտ, մեղք և մահ զգացին։

• Անկումը մարդկության համար քայլ առաջ էր: Անկումը մեզ հնարավորություն տվեց ծնվել երկրի վրա և առաջադիմել Երկնային Հոր ծրագրում:

• Ըստ Աստծո ծրագրի մենք պետք է գայինք երկիր՝ ֆիզիկական մարմիններ ստանալու, սովորելու և աճելու համար:

• Երկրի վրա մենք սովորում ենք քայլել հավատքով: Այնուամենայնիվ, Երկնային Հայրը մեզ մենակ չի թողել: Նա տվել է մեզ բազմաթիվ պարգևներ և ուղեցույցներ, որպեսզի օգնի մեզ վերադառնալ Իր ներկայություն:

• Մեզանից յուրաքանչյուրը մեղք է գործում, և մեզանից յուրաքանչյուրը կմահանա: Քանի որ Աստված սիրում է մեզ, Նա երկիր ուղարկեց Իր Որդուն՝ Հիսուս Քրիստոսին, որ փրկագնի մեզ մեղքից և մահից:

• Հիսուսի քավիչ զոհաբերության շնորհիվ մենք կարող ենք ներվել և մաքրվել մեր մեղքերից: Մեր սրտերը կարող են ավելի լավը դառնալ, երբ մենք ապաշխարենք: Սա հնարավորություն է տալիս մեզ վերադառնալ դեպի Աստծո ներկայություն և ստանալ ուրախության լիություն:

• Հիսուսի Հարության շնորհիվ մենք բոլորս հարություն կառնենք մահից հետո: Սա նշանակում է, որ յուրաքանչյուր մարդու հոգին և մարմինը նորից կմիավորվեն, և մեզանից յուրաքանչյուրը հավերժ կապրի կատարյալ, հարություն առած մարմնում:

• Հիսուս Քրիստոսն առաջարկում է մեզ մխիթարություն, հույս և բժշկություն: Նրա քավիչ զոհաբերությունը Նրա սիրո վերջնական դրսևորումն է: Այն ամենը, ինչ անարդար է կյանքում, կարող է ճիշտ դարձվել Հիսուս Քրիստոսի Քավության միջոցով:

• Մեր ֆիզիկական մարմնի մահից հետո, մեր հոգին շարունակում է ապրել հոգևոր աշխարհում: Սա հարությունից առաջ սովորելու և նախապատրաստվելու ժամանակավոր մի իրավիճակ է:

• Հիսուս Քրիստոսի ավետարանն ուսուցանվում է հոգևոր աշխարհում, և մենք կարող ենք շարունակել աճել և առաջադիմել:

• Հոգևոր աշխարհում մեզ հատկացված ժամանակից հետո Հարությունը հաջորդ քայլն է մեր հավերժական ճամփորդության մեջ:

• Հարությունը մեր հոգու և մարմնի վերամիավորումն է: Մեզանից յուրաքանչյուրը հարություն կառնի և կունենա կատարյալ ֆիզիկական մարմին: Մենք կապրենք հավերժ։ Սա հնարավոր դարձվեց Փրկիչի Քավության և Հարության շնորհիվ։

• Երբ մենք հարություն առնենք, Հիսուս Քրիստոսը կլինի մեր դատավորը: Շատ քիչ բացառություններով, Աստծո բոլոր զավակները տեղ կստանան փառքի որևէ արքայությունում:

• Չնայած մենք բոլորս հարություն ենք առնելու, այնուամենայնիվ ոչ բոլորս ենք ստանալու նույն հավերժական փառքը: Հիսուսը մեզ դատելու է ըստ մահկանացու կյանքում և հոգևոր աշխարհում մեր հավատքի, գործերի և ապաշխարության: Լինելով հավատարիմ մենք կարող ենք վերադառնալ ապրելու Աստծո ներկայության մեջ:

Աստված մեր հոգիների Հայրն է: Մենք բառիս բուն իմաստով նրա զավակներն ենք` նրա պատկերով ստեղծված: Որպես Աստծո զավակ մեզանից յուրաքանչյուրն ունի աստվածային էություն: Այս գիտելիքը կարող է օգնել մեզ դժվարին ժամանակներում և կարող է ոգեշնչել մեզ դառնալ լավագույնը:

Նախքան երկրի վրա ծնվելը, մենք ապրում էինք Աստծո հետ որպես նրա հոգևոր զավակներ: Մենք Նրա ընտանիքի անդամներն ենք։

Նկար

Նախագահ Մ․ Ռասսել Բալլարդ

«Կա մեկ կարևոր ինքնություն, որը մենք բոլորս կիսում ենք այժմ և հավիտյան, որից մենք երբեք չպետք է շեղվենք, և որին մենք պետք է երախտապարտ լինենք: Դա այն է, ինչ դուք միշտ եղել եք՝ Աստծո որդին կամ դուստրը, ունենալով հավերժության հոգևոր արմատներ:

«… Այս ճշմարտությունը հասկանալը՝ իսկապես հասկանալը և ընդունելը, կարող է փոխել ձեր կյանքը: Դա ձեզ տալիս է արտասովոր մի էություն, որը ոչ ոք ձեզանից չի կարող խլել: Բայց դրանից առավել դա պետք է ձեզ տա արժեքավորության հսկայական զգացում: Ի վերջո, դա ձեզ աստվածային, վեհանձն և արժեքավոր կյանքի նպատակ է տալիս» (Մ. Ռասսել Բալլարդ, «Երկնային Հոր զավակները» [Բրիգամ Յանգ Համալսարանի հոգևոր հավաք, մարտի 3, 2020], 2, speeches.byu.edu).

Մեր Երկնային Հայրը սիրում է մեզ և ցանկանում է, որ մենք նմանվենք Իրեն: Նա վեհացած անձնավորություն է, ով ունի փառավորված ֆիզիկական մարմին:

Մեր նախաերկրային կյանքում մենք իմացանք, որ Աստված ծրագիր ունի մեզ համար, որ մենք նմանվենք Նրան: Նրա ծրագրի մի մասն այն էր, որ մենք թողնեինք մեր երկնային տունը և գայինք երկիր՝ ֆիզիկական մարմիններ ստանալու համար: Մեզ նաև անհրաժեշտ էր փորձ ձեռք բերել և հավատք զարգացնել այն ժամանակ, երբ բացակայում էր Աստծո ներկայությունը: Մենք չենք հիշում, թե ինչպես ենք ապրել Աստծո հետ: Այնուամենայնիվ, Նա կտրամադրի այն, ինչ մեզ անհրաժեշտ է, որպեսզի մենք կարողանանք վերադառնալ ապրելու Նրա հետ:

Ազատ կամքը կամ ընտրության ազատությունն ու կարողությունն Աստծո ծրագրի կարևոր մասն է մեզ համար: Մեր նախաերկրային կյանքում մեզանից յուրաքանչյուրն ընտրեց հետևել Աստծո ծրագրին և գալ երկիր, որպեսզի կարողանանք կատարել մեր հավերժական առաջընթացի հաջորդ քայլը: Մենք հասկանում էինք, որ քանի դեռ այստեղ ենք, մենք աճելու և ուրախություն զգալու շատ նոր հնարավորություններ կունենանք: Մենք նույնպես հասկանում էինք, որ հանդիպելու ենք հակադրության։ Մենք հանդիպելու ենք գայթակղությանը, փորձությունների, զգալու ենք վիշտ և մահ:

Երբ որոշեցինք երկիր գալ, մենք վստահեցինք Աստծո սիրուն և օգնությանը: Մենք վստահեցինք մեր փրկության համար Նրա ծրագրին։

Հիսուս Քրիստոսի դերն առանցքային է Աստծո ծրագրում։ Մինչ երկիր գալը մենք գիտեինք, որ չենք կարող ինքնուրույն վերադառնալ Աստծո ներկայություն: Երկնային Հայրն ընտրեց Հիսուս Քրիստոսին՝ Իր անդրանիկ Որդուն, ինչը մեզ հնարավորություն տվեց վերադառնալ Նրա մոտ և ունենալ հավերժական կյանք:

Հիսուսը պատրաստակամորեն ընդունեց այն։ Նա համաձայնեց գալ երկիր և փրկագնել մեզ Իր քավիչ զոհաբերության միջոցով: Նրա Քավությունը և Հարությունը հնարավորություն կտան իրականացնել Աստծո նպատակները մեզ համար:

Ադամն ու Եվան Երկնային Հոր հոգևոր առաջին զավակներն էին, որ եկան երկիր: Աստված ստեղծեց նրանց ֆիզիկական մարմիններն Իր պատկերով և դրեց Եդեմի պարտեզում: Պարտեզում նրանք անմեղ վիճակում էին, և Աստված հոգում էր նրանց կարիքները:

Մինչ Ադամն ու Եվան պարտեզում էին, Աստված պատվիրեց նրանց չուտել բարու և չարի գիտության ծառի պտուղը։ Եթե նրանք հնազանդվեին այս պատվիրանին, նրանք կարող էին մնալ պարտեզում: Այնուամենայնիվ, նրանք չեին կարողանա զարգանալ՝ սովորելով հակադրությունից և մահկանացու կյանքի մարտահրավերներից: Նրանք չէին կարողանա ճաշակել ուրախությունը, քանի որ չէին կարող վիշտ ու ցավ զգալ։

Սատանան գայթակղեց Ադամին ու Եվային ուտել արգելված պտուղը, և նրանք որոշեցին անել դա։ Այդ ընտրության հետևանքով նրանք վտարվեցին պարտեզից և հեռացան Աստծո ներկայությունից: Այս իրադարձությունը կոչվում է անկում։

Անկումից հետո Ադամն ու Եվան դարձան մահկանացու: Այլևս չգտնվելով անմեղ վիճակում, նրանք հասկացան և զգացին և՛ բարին, և՛ չարը: Նրանք կարող էին օգտագործել իրենց ազատ կամքը՝ այդ երկուսի միջև ընտրություն կատարելու համար: Քանի որ Ադամն ու Եվան հանդիպեցին հակադրության և դժվարությունների, նրանք կարողացան սովորել և զարգանալ: Քանի որ նրանք վիշտ էին զգացել, նրանք կարող էին նաև ուրախություն զգալ (տես 2 Նեփի 2․22–25 հատվածները)։

Չնայած իրենց հանդիպած դժվարություններին, Ադամն ու Եվան զգացին, որ մահկանացու լինելը մեծ օրհնություն է: Օրհնություններից մեկն այն էր, որ նրանք կարող էին երեխաներ ունենալ: Այն Աստծո մյուս հոգևոր զավակների համար երկիր գալու և ֆիզիկական մարմիններ ստանալու ուղի տրամադրեց։

Ինչ վերաբերվում է անկման օրհնություններին՝ և՛ Ադամը, և՛ Եվան ցնծացին: Եվան ասաց․«Եթե չլիներ մեր օրինազանցությունը մենք երբեք [երեխաներ] չէինք ունենա, երբեք չէինք գիտենա բարին և չարը, և մեր փրկագնման ուրախությունը, և հավերժական կյանքը, որն Աստված տալիս է բոլոր հնազանդներին» (Մովսես 5․11, տես նաև հատված 10)։

Նկար

ժպտացող տղան

Ստանում եք ֆիզիկական մարմին

Երկիր գալու նպատակներից մեկը ֆիզիկական մարմին ստանալն է, որտեղ կարող է բնակվել մեր հոգին: Մեր մարմիններն աստծո սրբազան, հրաշագործ ստեղծագործություններ են: Ֆիզիկական մարմիններով մենք կարող ենք անել, սովորել և զգալ շատ բաներ, որոնք մեր հոգիները չէին կարողացել անել: Մենք կարող ենք առաջադիմել այնպես, ինչպես մենք դա չէինք կարող անել որպես հոգիներ:

Քանի որ մեր մարմինները մահկանացու են, մենք ցավ, հիվանդություն և այլ փորձություններ ենք զգում: Այս փորձառությունները կարող են օգնել մեզ սովորել համբերել, կարեկցել և ձեռք բերել աստվածային այլ հատկանիշներ: Դրանք կարող են լինել մեր ուրախության ճանապարհի մի մասը: Հաճախ հավատքը, հույսը և գթությունը դառնում են մեր բնավորության գծերը, երբ մենք ընտրում ենք ճիշտը, անգամ եթե դա անելը դժվար է:

Մահկանացու կյանքի մեկ այլ նպատակն է սովորել խելամտորեն օգտագործել մեր ազատ կամքը՝ ընտրելով այն, ինչը ճիշտ է: Աստծուն նմանվելու համար կարևոր է սովորել մեր ազատ կամքը խելամտորեն օգտագործել:

Երկնային Հայրը և Հիսուս Քրիստոսը սովորեցնում են մեզ, թե ինչն է ճիշտ և տալիս են պատվիրաններ, որպեսզի առաջնորդեն մեզ դեպի երջանկություն: Սատանան, գայթակղելով մեզ սխալ գործել, ցանկանում է, որ մենք իր նման թշվառ լինենք։ Մենք բախվում ենք բարու և չարի հակադրությանը, որն անհրաժեշտ է, որպեսզի սովորենք օգտագործել մեր ազատ կամքը (տես 2 Նեփի 2.11 հատվածը):

Երբ մենք հնազանդվում ենք Աստծուն, մենք աճում ենք և ստանում Նրա խոստացված օրհնությունները: Երբ մենք չենք հնազանդվում, մենք հեռանում ենք Նրանից և ստանում մեղքի հետևանքները: Չնայած դա երբեմն այլ կերպ է երևում, մեղքն ի վերջո տանում է դեպի դժբախտություն: Հաճախ հնազանդության օրհնությունները և մեղքի հետևանքներն անմիջապես ակներև կամ արտաքինից տեսանելի չեն: Բայց դրանք կան, քանի որ Աստված արդար է։

Նույնիսկ, երբ մենք առավելագունն ենք անում, մենք բոլորս մեղք ենք գործում և «զրկվում Աստծո փառքից» (Հռովմեացիս 3.23): Իմանալով այդ՝ Երկնային Հայրը մեզ համար ապաշխարելու ուղի է տրամադրել, որպեսզի կարողանանք վերադառնալ դեպի Նա:

Ապաշխարությունը մեր Քավիչի՝ Հիսուս Քրիստոսի զորությունը բերում է մեր կյանք (տես Հելաման 5.11): Ապաշխարելով մենք մաքրվում ենք մեղքից Հիսուս Քրիստոսի քավիչ զոհաբերության և Սուրբ Հոգու պարգևի միջոցով (տես 3 Նեփի 27.16–20 հատվածները): Ապաշխարության միջոցով մենք ուրախություն ենք զգում: Վերադարձի ճանապարհը դեպի մեր Երկնային Հայր բաց է մեզ համար, քանզի Նա ողորմած է (տես «Ապաշխարություն»-ը դաս 3-ում)։

Այս կյանքի մեկ այլ նպատակը փորձ ձեռք բերելն է, որը կարող է գալ միայն Երկնային Հորից բաժանման միջոցով: Քանի որ մենք չենք տեսնում Նրան, մենք պետք է սովորենք քայլել հավատքով (տես Բ Կորնթացիս 5.6–7 հատվածները):

Աստված մեզ մենակ չի թողել այս ճամփորդության մեջ: Սուրբ Հոգու միջոցով Նա առաջնորդում, մխիթարում և քաջալերում է մեզ: Նա նաև տրամադրել է սուրբ գրություններ, մարգարեներ, աղոթք և Հիսուս Քրիստոսի ավետարանը:

Մեր մահկանացու կյանքի յուրաքանչյուր մասը՝ ուրախություններն ու վշտերը, հաջողություններն ու անհաջողությունները, կարող են օգնել մեզ աճել, երբ պատրաստվենք վերադառնալ դեպի Աստծո ներկայություն:

Նկար

Խաչելությունը, Հարի Անդերսոն

Հիսուս Քրիստոսը հաղթեց մահին բոլորի համար

Երբ Հիսուս Քրիստոսը մահացավ խաչի վրա, Նրա հոգին բաժանվեց Նրա մարմնից: Երրորդ օրը Նրա հոգին և Նրա մարմինը վերամիավորվեցին, որպեսզի այլևս երբեք չբաժանվեն: Նա հայտնվեց շատ մարդկանց՝ ցույց տալով, որ Ինքն ունի մսից ու ոսկորից անմահ մարմին: Հոգու և մարմնի այս վերամիավորումը կոչվում է Հարություն:

Մեզանից յուրաքանչյուրը կմահանա որպես մահկանացու: Այնուամենայնիվ, քանի որ Հիսուսը հաղթեց մահին, երկրի վրա ծնված յուրաքանչյուր անձ հարություն կառնի: Հարությունն աստվածային պարգև է բոլորի համար՝ տրված Փրկչի ողորմությամբ և փրկագնման շնորհով: Յուրաքանչյուր մարդու հոգին և մարմինը նորից կմիավորվեն, և մեզանից յուրաքանչյուրը հավերժ կապրի կատարյալ, հարություն առած մարմնում: Եթե չլիներ Հիսուս Քրիստոսը, մահը վերջ կդներ Երկնային Հոր հետ ապագա գոյության հույսին (տես 2 Նեփի 9.8–12 հատվածները)։

Որպեսզի հասկանանք, թե ինչ հույս կարող ենք ստանալ Քրիստոսի միջոցով, մենք պետք է հասկանանք արդարության օրենքը: Սա այն անփոփոխ օրենքն է, որն իր հետևանքներն է թողնում մեր գործողությունների վրա։ Աստծուն հնազանդվելը թողնում է դրական հետևանքներ, իսկ անհնազանդությունը՝ բացասական (տես Ալմա 42․14–18 հատվածները)։ Երբ մենք մեղք ենք գործում, մենք դառնում ենք հոգևորապես անմաքուր, և ոչ մի անմաքուր բան չի կարող ապրել Աստծո ներկայության մեջ (տես 3 Նեփի 27.19 հատվածը):

Նկար

Հիսուսն աղոթում է Գեթսեմանիում, Հարի Անդերսոն

Հիսուս Քրիստոսի քավիչ զոհաբերության ժամանակ Նա կանգնեց մեր տեղում, տառապեց և վճարեց մեր մեղքերի դիմաց (տես 3 Նեփի 27.16–20 հատվածները): Աստծո ծրագիրը Հիսուս Քրիստոսին իշխանություն է տալիս բարեխոսել մեր անունից՝ կանգնելով մեր և արդարության միջև (տես Մոսիա 15.9 հատվածը): Երբ մենք հավատք ենք գործադրում դեպի ապաշխարություն, Հիսուսն Իր քավիչ զոհաբերության շնորհիվ կարող է մեր անունից պահանջել ողորմության Իր իրավունքները (տես Մորոնի 7.27, Վարդապետություն և Ուխտեր 45.3–5 հատվածները): «Այսպիսով, ողորմությունը կարող է բավարարել արդարադատության պահանջները և օղակում է [մեզ] ապահովության բազուկների մեջ» (Ալմա 34.16):

Միայն Փրկչի Քավության պարգևի և մեր ապաշխարության միջոցով մենք կարող ենք վերադառնալ ապրելու Աստծո հետ: Երբ մենք ապաշխարում ենք, մենք ներվում և հոգևորապես մաքրվում ենք: Մենք ազատվում ենք մեր մեղավորության զգացողության բեռից: Մեր վիրավոր հոգիները բժշկվում են։ Մենք լցվում ենք ուրախությամբ (տես Ալմա 36.24 հատվածը):

Չնայած այն հանգամանքին, որ մենք անկատար ենք և կարող ենք կրկին թերանալ, Հիսուս Քրիստոսի մեջ ավելի շատ շնորհ, սեր և ողորմություն կա, քան մեր մեջ ձախողում, թերություն կամ մեղք: Աստված միշտ պատրաստ է և ցանկանում է առնել մեզ Իր գիրկը, երբ մենք դառնում ենք դեպի Իրեն և ապաշխարում ենք (տես Ղուկաս 15.11–32 հատվածները): Ոչինչ և ոչ ոք «չի կարող մեզ բաժանել Աստծու սիրուց, որ մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի մեջ է» (Հռովմայեցիս 8․39)։

Իր քավիչ զոհաբերությամբ Հիսուս Քրիստոսն իր վրա վերցրեց մեր ցավերը, չարչարանքներն ու թուլությունները: Դրա շնորհիվ Նա գիտի «ըստ մարմնի, ինչպես սատարել իր ժողովրդին՝ ըստ նրանց թուլությունների» (Ալմա 7.12, տես նաև հատված 11-ը): Նա հրավիրում է. «Ինձ մոտ եկեք», և երբ մենք այդպես ենք վարվում, Նա տալիս է մեզ հանգստություն, հույս, ուժ, իմաստություն և բժշկություն (Մատթեոս 11.28, տես նաև հատվածներ 29–30):

Երբ մենք ապավինում ենք Հիսուս Քրիստոսին և Նրա Քավությանը, Նա կարող է օգնել մեզ դիմանալ մեր փորձություններին, հիվանդություններին և ցավին: Մենք կարող ենք լցվել ուրախությամբ, խաղաղությամբ և մխիթարությամբ: Այն ամենը, ինչ անարդար է կյանքում, կարող է ճիշտ դարձվել Հիսուս Քրիստոսի Քավության միջոցով:

Աստծո ծրագիրը հնարավորություն է տալիս մեզ աճել և ստանալ հավերժական կյանք: Հոգևոր աշխարհում մեզ հատկացված ժամանակից հետո Հարությունը մեր աճի հաջորդ քայլն է:

Հարությունը մեր մարմնի և հոգու վերամիավորումն է: Մեզանից յուրաքանչյուրը հարություն կառնի: Սա հնարավոր դարձվեց Փրկիչի Քավության և Հարության շնորհիվ (տես Ալմա 11․42–44 հատվածները)։

Երբ մենք հարություն առնենք, մենք յուրաքանչյուրս կունենանք առանց ցավի և հիվանդությունների կատարյալ ֆիզիկական մարմին: Մենք անմահ ենք լինելու՝ ապրելով հավիտյան։

Քանի որ մենք բոլորս հարություն ենք առնելու, մենք բոլորս կփրկվենք կամ փրկություն կստանանք ֆիզիկական մահից: Այս պարգևը տրված է մեզ Հիսուս Քրիստոսի շնորհի միջոցով:

Մենք կարող ենք նաև փրկվել կամ փրկություն ստանալ, այն հետևանքներից, որոնք արդարության օրենքը պահանջում է մեր մեղքերի համար: Հիսուս Քրիստոսի արժանիքների և ողորմածության շնորհիվ այս պարգևը հնարավոր է դառնում նաև այն ժամանակ, երբ մենք ապաշխարում ենք (տես Ալմա 42․13–15, 21–25 հատվածները)։

Վեհացումը կամ հավերժական կյանքը սելեստիալ արքայությունում երջանկության և փառքի բարձրագույն վիճակն է: Վեհացումը պայմանական նվեր է: Նախագահ Ռասել Մ. Նելսոնն ուսուցանել է. «Այդ արժանավոր պայմանները ներառում են հավատք առ Տերը, ապաշխարությունը, մկրտությունը, Սուրբ Հոգին ստանալը և տաճարի արարողություններին և ուխտերին հավատարիմ մնալը» («Փրկություն և վեհացում», Լիահոնա, մայիս 2008, 9):

Վեհացում նշանակում է հավերժ ապրել Աստծո հետ հավերժական ընտանիքներում: Այն Աստծուն և Հիսուս Քրիստոսին ճանաչելն է, նրանց նմանվելը և նրանց վայելած կյանքը զգալը: