„Rozdział 6.: Zabiegaj o cechy Chrystusowe”, Abyście głosili moją ewangelię. Przewodnik do dzielenia się ewangelią Jezusa Chrystusa (2023)
„Rozdział 6.”, Abyście głosili moją ewangelię
Obraz
Powołanie rybaków (Chrystus powołuje Piotra i Andrzeja) — Harry Anderson
Rozdział 6.
Zabiegaj o cechy Chrystusowe
Zastanów się
W jaki sposób zabieganie o cechy Chrystusowe pomoże mi wypełnić mój cel, jaki mam jako misjonarz?
W jaki sposób mogę zabiegać o cechy Chrystusowe oraz je uzyskać?
Na której cesze lub cechach powinienem się teraz skupić?
Wstęp
Na początku Swojej doczesnej posługi Jezus szedł wzdłuż brzegu Morza Galilejskiego i zawołał do dwóch rybaków, Piotra i Andrzeja. „Pójdźcie za mną”, powiedział, „a zrobię was rybakami ludzi!” (Ew. Mateusza 4:19; zob. także Ew. Marka 1:17).
Pan także ciebie powołał do Swego dzieła, a także zaprasza cię, abyś za Nim podążał. „Jakimi ludźmi powinniście być?”, zapytał. „Zaprawdę powiadam wam, takimi jak Ja” (III Nefi 27:27).
Niektóre rozdziały z podręcznika Abyście głosili moją ewangelię skupiają się na tym, co musisz robić jako misjonarz, na przykład: jak studiować, jak nauczać i jak wyznaczać cele. Tak samo istotne, jak to, co robisz, jest to, kim jesteś i kim się stajesz. O tym właśnie jest ten rozdział.
Pisma święte opisują cechy Chrystusowe, o które musisz zabiegać jako misjonarz, a także przez całe swoje życie. Cecha Chrystusowa to zaleta lub cecha osobowości i charakteru Zbawiciela. W tym rozdziale opisano niektóre z tych cech. Studiuj te i powiązane z nimi fragmenty pism świętych. Podczas studiowania innych fragmentów pism świętych szukaj innych cech Chrystusowych.
Osobiste studiowanie
Przestudiuj Doktrynę i Przymierza 4. Jakie cechy, według Pana, są ważne dla misjonarzy? W jaki sposób dążenie do uzyskania tych cech pomaga ci wypełnić twój cel misjonarski?
„[Szukaj] tego Jezusa”
Prorok Moroni nawoływał nas: „Nakłaniam was, abyście szukali tego Jezusa, o którym pisali prorocy i apostołowie” (Ks. Etera 12:41). Jednym z ważnych sposobów szukania Jezusa jest pilne staranie się, by uczyć się o Nim i stawać się bardziej do Niego podobnym. Twoja misja jest idealnym czasem, aby się na tym skupić.
Kiedy będziesz starać się bardziej upodobnić do Chrystusa, lepiej wypełnisz swój cel jako misjonarz. Doświadczysz radości, pokoju i duchowego wzrostu, kiedy Jego cechy staną się częścią twojego charakteru. Ustanowisz również podstawę do tego, aby podążać za Nim przez całe życie.
Dary od Boga
Cechy Chrystusa to dary od Boga. Podobnie jak wszystko, co dobre, dary te przychodzą poprzez „[łaskę] Boga Ojca, a także Pana Jezusa Chrystusa i Ducha Świętego” (Ks. Etera 12:41).
Skupiaj się na Chrystusie, w miarę jak starasz się rozwijać Jego cechy (zob. Doktryna i Przymierza 6:36). Te cechy nie są pozycjami z listy rzeczy do zrobienia. Nie są to techniki, które rozwijasz w programie samodoskonalenia. Nie można ich osiągnąć jedynie poprzez osobistą determinację. Możesz jednak je otrzymać, kiedy dążysz do tego, żeby być bardziej oddanym uczniem Jezusa Chrystusa.
Módl się, aby Bóg pobłogosławił cię tymi cechami. Z pokorą przyznaj się do swojej słabości i do tego, że potrzebujesz Jego mocy w twoim życiu. Kiedy to zrobisz, On „uczyni, że to, co w [tobie] słabe, stanie się mocne” (Ks. Etera 12:27).
Stopniowy proces
Stawanie się bardziej podobnym do Zbawiciela jest stopniowym procesem, który trwa całe życie. Mając pragnienie, by zadowolić Boga, doskonal się decyzja po decyzji.
Miej do siebie cierpliwość. Bóg wie, że zmiana i rozwój wymaga czasu. Jest zadowolony z twoich szczerych pragnień i pobłogosławi cię za każdy twój wysiłek.
W miarę jak będziesz starać się bardziej upodobniać do Chrystusa, zmienią się twoje pragnienia, myśli i czyny. Dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa i mocy Ducha Świętego twoja natura ulegnie zmianie (zob. Ks. Mosjasza 3:19).
Obraz
Parley P. Pratt
Duch Święty poszerza i zwiększa nasze zdolności. „Wzbudza cnotę, uprzejmość, dobroć, czułość, łagodność i miłosierdzie […]. Mówiąc w skrócie, jest niejako jak szpik dla kości, radość dla serca, światło dla oczu, muzyka dla uszu i życie dla całego jestestwa” (Parley P. Pratt, Key to the Science of Theology [Klucz do nauki teologii] [1855], str. 98–99).
Studiowanie pism świętych
Czego te fragmenty pism świętych uczą nas na temat podążania za przykładem Jezusa Chrystusa?
Aby wiara prowadziła do zbawienia, musi koncentrować się na Jezusie Chrystusie (zob. Dzieje Apostolskie 4:10–12; Ks. Mosjasza 3:17; Ks. Moroniego 7:24–26). Kiedy masz wiarę w Chrystusa, ufasz Mu jako Jednorodzonemu Synowi Boga. Jesteś przekonany, że w miarę jak będziesz dokonywać pokuty, otrzymasz przebaczenie grzechów poprzez Jego zadość czyniącą ofiarę i zostaniesz uświęcony przez Ducha Świętego (zob. III Nefi 27:16, 20).
Wiara oznacza, że nie ma się pełnego poznania. Jest to raczej zapewnienie od Ducha o rzeczach, których nie widzisz, a które są prawdą. (Zob. Ks. Almy 32:21).
Wyrażasz swoją wiarę poprzez działanie. Te działania obejmują przestrzeganie nauk i podążanie za przykładem Zbawiciela. Obejmują one służbę bliźnim i pomaganie im w podjęciu decyzji, by podążać za Chrystusem. Wyrażasz swoją wiarę także poprzez pilność, pokutę i miłość.
Wiara jest zasadą mocy. Kiedy będziesz wykazywać się wiarą w Jezusa Chrystusa, zostaniesz pobłogosławiony Jego mocą dostosowaną do twojej sytuacji. Będziesz mógł doświadczyć cudów zgodnie z wolą Pana. (Zob. Ks. Jakuba 4:4–7; Ks. Moroniego 7:33; 10:7).
Twa wiara w Jezusa Chrystusa będzie wzrastać w miarę, jak będziesz poznawać Jego i Jego nauki. Będzie wzrastać, gdy będziesz badać pisma święte, szczerze się modlić i przestrzegać przykazań. Zwątpienie i grzech podważają wiarę.
Obraz
Starszy Neil L. Andersen
„Wiara nie jest tylko uczuciem — jest decyzją. Budujemy i wzmacniamy naszą wiarę modlitwą, studiowaniem, posłuszeństwem i przymierzami. Nasze przekonanie o Zbawicielu i Jego pracy w dniach ostatnich staje się tą silną soczewką, przez którą widzimy wszystko inne. Wówczas, gdy znajdziemy się w wirze życia […], będziemy mieli siłę, by obrać właściwy kurs” (Neil L. Andersen, „To prawda, czyż nie? Zatem, cóż jeszcze ma znaczenie?”, Liahona, maj 2007, str. 74).
Nadzieja to nie tylko pobożne życzenie. Jest to trwała pewność, zakorzeniona w twojej wierze w Chrystusa, że Bóg wypełni Swoje obietnice wobec ciebie (zob. Ks. Moroniego 7:42). To oczekiwanie „dóbr przyszłych”, które nastąpią poprzez Chrystusa (List do Hebrajczyków 9:11).
Twoim ostatecznym źródłem nadziei jest Jezus Chrystus. Prorok Mormon pytał: „I na co powinniście mieć nadzieję?”. Odpowiedział: „Oto powiadam wam, powinniście mieć nadzieję, że dzięki zadośćuczynieniu Chrystusa i mocy Jego zmartwychwstania zostaniecie podniesieni ku życiu wiecznemu, a to ze względu na waszą wiarę w Niego, zgodnie z obietnicą” (Ks. Moroniego 7:41; zob. wersety 40–43).
Gdy koncentrujesz swoją nadzieję w Chrystusie, masz pewność, że wszystko będzie działać razem dla twojego dobra (zob. Doktryna i Przymierza 90:24). To zapewnienie pomaga ci wytrwać z wiarą, kiedy przechodzisz przez próby. Może również pomóc ci wzrastać w obliczu prób oraz rozwinąć duchową odporność i siłę. Nadzieja w Chrystusie stanowi kotwicę dla twojej duszy (zob. Ks. Etera 12:4).
Jednym ze sposobów zwiększania nadziei jest pokuta. Oczyszczenie i wybaczenie poprzez zadość czyniącą ofiarę Jezusa Chrystusa rodzi i ożywia nadzieję (zob. Ks. Almy 22:16).
Nefi napominał: „Musicie więc nieprzerwanie dążyć naprzód w Chrystusie, mając doskonałą jasność nadziei i miłość do Boga oraz wszystkich ludzi” (II Ks. Nefiego 31:20). Kiedy będziesz żyć zgodnie z ewangelią, będziesz wzrastał w swojej zdolności do „[obfitowania] w nadzieję” (List do Rzymian 15:13).
Obraz
Prezydent Dieter F. Uchtdorf
„W czasach cierpienia możemy mocno uchwycić się nadziei, że rzeczy będą ‘działać razem dla [naszego] dobra’, kiedy będziemy stosować się do rady proroków Boga. Ten typ nadziei pokładanej w Bogu, Jego dobroci i Jego mocy orzeźwia nas odwagą w obliczu trudnych wyzwań i daje siłę tym, którzy czują się zastraszeni przez otaczające mury strachu, zwątpienia i rozpaczy” (Dieter F. Uchtdorf, „Nieskończona moc nadziei”, Liahona, listopad 2008, str. 23).
Ktoś kiedyś zapytał Jezusa: „Które przykazanie jest największe?”. Jezus powiedział: „Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy i z całej myśli swojej. To jest największe i pierwsze przykazanie. A drugie podobne temu: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego” (Ew. Mateusza 22:36–39).
Prawdziwa miłość jest „nieskalaną miłością Chrystusa” (Ks. Moroniego 7:47). Obejmuje wieczną miłość Boga do wszystkich Jego dzieci.
Prorok Moroni nauczał: „Módlcie się do Ojca z całym zapałem serca, aby przepełniała was ta miłość” (Ks. Moroniego 7:48). Kiedy będziesz modlić się o to, by prawdziwa miłość wypełniła twoje serce, zakosztujesz miłości Boga. Twoja miłość do ludzi wzrośnie i poczujesz szczerą troskę o ich wieczne szczęście. Będziesz postrzegać ich jako dzieci Boga z potencjałem stania się takimi, jak On, i będziesz trudzić się w ich imieniu.
Modląc się o dar prawdziwej miłości, będziesz mniej skłonny do rozpamiętywania negatywnych uczuć, takich jak złość czy zazdrość. Będziesz mniej skłonny do osądzania lub krytykowania innych ludzi. Będziesz miał większe pragnienie, by próbować zrozumieć ich oraz ich punkt widzenia. Staniesz się wobec nich bardziej cierpliwy i będziesz starał się im pomagać, gdy będą zmagać się z trudnościami i zniechęceniem. (Zob. Ks. Moroniego 7:45).
Prawdziwa miłość, podobnie jak wiara, prowadzi do działania. Wzmacniasz ją, kiedy służysz bliźnim i dajesz coś z siebie.
Prawdziwa miłość przemienia. Ojciec Niebieski obdarza nią „wszystkich prawdziwie naśladujących Jego Syna, Jezusa Chrystusa, abyście […], gdy ukaże się […], byli jak On […], abyśmy zostali oczyszczeni, tak jak On jest czysty” (Ks. Moroniego 7:48).
Jak mówią Artykuły wiary: „Wierzymy w bycie […] cnotliwym” (1:13). Cnota jest wzorem myślenia i zachowania, opartym o wysokie wzorce moralne. Jest to wierność Bogu i bliźnim. Niezbędnym elementem cnoty jest dążenie do bycia czystym i nieskazitelnym duchowo i fizycznie.
Cnota bierze swój początek w twych najskrytszych myślach i pragnieniach. Pan powiedział: „Niechaj cnota nieprzerwanie ozdabia twoje myśli” (Doktryna i Przymierza 121:45). Skup się na prawych, podnoszących na duchu myślach. Zamiast rozpamiętywać niegodne myśli, usuń je ze swojego umysłu.
Twój umysł jest jak scena w teatrze. Jeśli pozwolisz, aby szkodliwe myśli pozostawały na scenie twojego umysłu, będziesz bardziej skłonny do grzechu. Jeśli będziesz aktywnie wypełniać swój umysł tym, co dobre, będziesz bardziej skłonny do przyjęcia tego, co cnotliwe, i wzgardzisz tym, co złe. Bądź mądry i zwracaj uwagę na to, co wpuszczasz i czemu pozwalasz pozostawać na scenie twojego umysłu.
W miarę jak będziesz starać się prowadzić cnotliwe życie, twoja „pewność siebie umocni się w obecności Boga”, a „Duch Święty będzie twoim stałym towarzyszem” (Doktryna i Przymierza 121:45–46).
Uczciwość wynika z pierwszego wielkiego przykazania, by kochać Boga (zob. Ew. Mateusza 22:37). Ponieważ kochasz Boga, jesteś Mu zawsze wierny. Podobnie jak synowie Helamana, „[postępujesz] zacnie przed Nim” (Ks. Almy 53:21).
Kiedy jesteś uczciwy, rozumiesz, że istnieje dobro i zło oraz że istnieje absolutna prawda — prawda Boga. Korzystasz z wolnej woli, by dokonywać wyborów zgodnie z Bożą prawdą, i bezzwłocznie dokonujesz pokuty, gdy tego nie czynisz. To, co decydujesz się myśleć — i co robisz, kiedy uważasz, że nikt cię nie obserwuje — jest silną miarą twojej uczciwości.
Obraz
Daniel w lwiej jamie — Clark Kelley Price
Uczciwość oznacza, że nie obniżasz swoich norm ani nie zmieniasz zachowań, abyś mógł zrobić wrażenie lub być akceptowany przez innych ludzi. Czynisz to, co właściwe, nawet gdy inni drwią z twojego pragnienia, by być wiernym Bogu (zob. I Ks. Nefiego 8:24–28). W każdej sytuacji cechuje cię honor, włączając w to sposób, w jaki prezentujesz się on-line.
Kiedy jesteś uczciwy, dotrzymujesz swoich przymierzy z Bogiem, jak również prawych zobowiązań wobec bliźnich.
Uczciwość oznacza rzetelne postępowanie wobec Boga, siebie, swoich przywódców i innych ludzi. Nie kłamiesz, nie kradniesz, nie oszukujesz ani nie zwodzisz. Kiedy robisz coś złego, przyjmujesz odpowiedzialność i dokonujesz pokuty, zamiast usprawiedliwiać się lub racjonalizować swoje wybory.
Kiedy będziesz żyć uczciwie, będziesz mieć wewnętrzny spokój i szacunek do samego siebie. Pan i inni będą ci ufać.
Studiowanie pism świętych
W jaki sposób Jezus okazywał uczciwość nawet wtedy, kiedy był najbardziej podatny na zranienie?
Pan doradził nam, abyśmy „[szukali] nauki przez studiowanie, a także przez wiarę” (Doktryna i Przymierza 88:118). Podczas misji i przez całe życie szukaj wiedzy, szczególnie wiedzy duchowej.
Codziennie studiuj pisma święte, jak również słowa żyjących proroków. Poprzez studiowanie i modlitwę szukaj pomocy przy konkretnych pytaniach, wyzwaniach i okazjach. Szukaj fragmentów pism świętych, których możesz użyć podczas nauczania i odpowiadania na pytania dotyczące ewangelii.
Kiedy będziesz studiować pilnie i w duchu modlitwy, Duch Święty oświeci twój umysł. Nauczy cię i ześle na ciebie zrozumienie. Pomoże ci zastosować nauki z pism świętych i nauki proroków w dniach ostatnich w twoim życiu. Podobnie jak Nefi możesz powiedzieć:
„Moja dusza lubuje się w pismach świętych, a moje serce rozważa je […]. Moja dusza lubuje się w tym, co odnosi się do Pana, i w sercu rozważam ciągle, co widziałem i słyszałem” (II Ks. Nefiego 4:15–16).
Studiowanie pism świętych
W jaki sposób wiedza może się przydać w wykonywaniu pracy Pana?
Cierpliwość jest zdolnością do zaufania Bogu, kiedy stawiasz czoła opóźnieniom, przeciwnościom czy cierpieniu. Dzięki swojej wierze ufasz wyczuciu czasu Boga co do wypełnienia się obiecanych przez Niego błogosławieństw.
Kiedy jesteś cierpliwy, patrzysz na życie z wiecznej perspektywy. Nie oczekujesz natychmiastowych błogosławieństw ani rezultatów. Twoje prawe pragnienia zazwyczaj będą zrealizowane „wiersz za wierszem […], trochę tu i trochę tam” (II Ks. Nefiego 28:30). Niektóre prawe pragnienia mogą nie zrealizować się w tym życiu.
Cierpliwość nie jest bezczynnością ani pasywną rezygnacją. Jest to „[radosne czynienie wszystkiego], co leży w [twojej] mocy”, kiedy służysz Bogu (Doktryna i Przymierza 123:17). Zasadzasz, podlewasz i pielęgnujesz nasiono, a Bóg „niebawem” daje plon (Ks. Almy 32:42; zob. także I List do Koryntian 3:6–8). Stajesz się partnerem Boga, ufając, że kiedy wykonasz swoją część, On wykona Swoje dzieło w Swoim czasie i w zgodzie z wolną wolą danej osoby.
Cierpliwość oznacza również, że kiedy czegoś nie można zmienić, akceptujesz to z odwagą, łaską i wiarą.
Rozwijaj cierpliwość wobec innych ludzi, w tym do swojego towarzysza i osób, którym służysz. Bądź cierpliwy również wobec siebie. Staraj się dać z siebie to, co najlepsze, zdając sobie sprawę z tego, że będziesz wzrastać krok po kroku.
Podobnie jak w przypadku innych cech Chrystusowych, rozwijanie cierpliwości jest procesem trwającym całe życie. Wykazywanie się cierpliwością może mieć uzdrawiający wpływ na twoją duszę i na otaczających cię ludzi.
Obraz
Prezydent Dieter F. Uchtdorf
„Cierpliwość oznacza aktywne czekanie i wytrwanie. Oznacza ona obstawanie przy czymś i robienie wszystkiego, co możemy — pracę, ufność i rozwijanie wiary, przyjmowanie mężnie trudności, nawet gdy pragnienia naszych serc nie spełniają się. Cierpliwość nie jest tylko trwaniem, jest ona wytrwaniem w dobrym stylu!” (Dieter F. Uchtdorf, „Nie ustawajcie w cierpliwości”, Liahona, maj 2010, str. 57).
Łaska u Boga (Jezus modli się ze Swoją matką) — Simon Dewey
Pokora
Pokora to gotowość poddania się woli Pana. Jest to gotowość, by oddać Mu chwałę za to, co się osiąga. To gotowość do przyjmowania nauki (zob. Doktryna i Przymierza 136:32). Pokora zawiera w sobie wdzięczność za błogosławieństwa Boga oraz zaakceptowanie faktu, iż ciągle potrzebujemy Jego pomocy. On pomaga tym, którzy są pokorni.
Pokora jest oznaką duchowej siły, a nie słabości. Pokora jest niezbędnym katalizatorem duchowego wzrostu (zob. Ks. Etera 12:27).
Kiedy z pokorą ufasz Panu, czujesz pewność, że Jego przykazania są dla twego dobra. Jesteś przekonany, że możesz uczynić wszystko, czego Pan od ciebie wymaga, jeśli na Nim polegasz. Pragniesz również ufać Jego sługom i postępować zgodnie z ich radami. Pokora pomoże ci być posłusznym, ciężko pracować i służyć.
Przeciwieństwem pokory jest duma. Być dumnym to ufać bardziej we własne siły, niż polegać na Bogu. Oznacza także stawianie na pierwszym miejscu spraw doczesnych ponad sprawy Boże. Duma skłania do rywalizacji; ci, którzy są dumni, dążą do tego, by mieć więcej, i zakładają, że są lepsi od innych. Duma jest wielką przeszkodą, o którą się potykamy.
Pilność to konsekwentny, gorliwy wysiłek. W pracy misjonarskiej pilność jest wyrazem twojej miłości do Pana. Kiedy jesteś pilny, odnajdujesz radość i satysfakcję w pracy Pana (zob. Ks. Almy 26:16).
Pilność to robienie wielu dobrych rzeczy z własnej wolnej woli, a nie czekanie na przywódców, którzy powiedzą, co robić (zob. Doktryna i Przymierza 58:27–29).
Nie ustawaj w czynieniu dobra, nawet jeśli jest to trudne lub jesteś zmęczony. Rozpoznaj jednak potrzebę równowagi i odpoczynku, abyś nie biegł „szybciej, niż starcza [ci] na to siły” (Ks. Mosjasza 4:27).
Ukierunkuj swoje serce i zainteresowania na Pana i Jego dziele. Unikaj rzeczy, które odciągają cię od twoich priorytetów. Poświęć swój czas i wysiłki na zajęcia, które będą najbardziej efektywne w twoim obszarze i najbardziej korzystne dla nauczanych przez ciebie osób.
Obraz
Prezydent Henry B. Eyring
„To jest Kościół Pana. On nas powołał i zaufał nam pomimo naszych słabości, o których wcześniej wiedział. Wiedział o próbach, jakie napotkamy. Poprzez wierną służbę i dzięki Jego Zadośćuczynieniu możemy chcieć tego, czego chce On, i być tymi, kim musimy być, aby błogosławić osoby, którym służymy w Jego imieniu. Kiedy będziemy służyć Mu wystarczająco długo i gorliwie, zmienimy się. Możemy stawać się coraz bardziej podobnymi do Niego” (Henry B. Eyring, „Działajcie z całą gorliwością”, Liahona, maj 2010, str. 62–63).
Twoja służba misjonarska jest przedłużeniem przymierzy, które zawarłeś z Bogiem podczas chrztu i w świątyni. Kiedy otrzymałeś obrzędy chrztu i obdarowania, zawarłeś przymierze, że będziesz przestrzegał Jego przykazań.
Król Beniamin nauczał: „A ponadto pragnę, abyście rozważyli błogosławiony i szczęśliwy stan tych, którzy przestrzegają przykazań Boga. Albowiem oto oni są błogosławieni we wszystkim, zarówno sprawach doczesnych, jak i duchowych; i jeśli pozostaną wierni do końca, zostaną przyjęci w niebie, aby tam przebywać z Bogiem w stanie niekończącego się szczęścia” (Ks. Mosjasza 2:41).
Przestrzeganie przykazań jest wyrazem miłości do Ojca Niebieskiego i Jezusa Chrystusa (zob. Ew. Jana 14:15). Jezus powiedział: „Jeśli przykazań moich przestrzegać będziecie, trwać będziecie w miłości mojej, jak i Ja przestrzegałem przykazań Ojca mego i trwam w miłości jego” (Ew. Jana 15:10).
Podążaj za wskazówkami zawartymi w broszurze: Normy misjonarskie dla uczniów Jezusa Chrystusa. Postępuj również zgodnie z radami twojego prezydenta misji i jego żony, którzy doradzają ci w prawości.
Obraz
Starszy Dale G. Renlund
„Posłuszeństwo to nasz wybór. Zbawiciel wyjaśnił to jasno. Jak podaje Tłumaczenie Józefa Smitha, Ew. Łukasza 14:28, Jezus powiedział: ‘Przeto postanówcie w sercach waszych, że będziecie czynić te rzeczy, których będę was nauczał i które wam nakażę’. To takie proste […]. Kiedy tak uczynimy, nasza duchowa stabilność znacznie się polepszy. Unikniemy trwonienia danych przez Boga zasobów oraz jałowych i destrukcyjnych objazdów w naszym życiu” (Dale G. Renlund, „Constructing Spiritual Stability” [Budowanie duchowej stabilności] [uroczyste spotkanie na Uniwersytecie Brighama Younga, 16 września 2014], str. 2, speeches.byu.edu).
Studiowanie pism świętych
Czego mogę się nauczyć o posłuszeństwie z następujących fragmentów pism świętych?
Chrystus i rybacy (Miłujesz mnie więcej niż [to]?) — J. Kirk Richards
Schemat stawania się bardziej podobnym do Chrystusa
Poniższy wzór może pomóc ci w rozwinięciu i otrzymaniu cech opisanych w tym rozdziale oraz innych cech opisanych w pismach świętych:
Określ cechę, o którą chcesz zabiegać.
Opisz tę cechę na piśmie.
Wypisz i przestudiuj fragmenty pism świętych, które zawierają przykłady tej cechy lub które o niej uczą.
Zapisz swoje myśli i uczucia.
Wyznacz cele i zaplanuj rozwinięcie tej cechy w sobie.
Módl się, aby Bóg pomógł ci rozwinąć i otrzymać tę cechę.
Regularnie oceniaj swoje postępy.
Obraz
Starszy Jeffrey R. Holland
„Pan błogosławi tych, którzy pragną doskonalić się, którzy rozumieją, że potrzebują przykazań i starają się ich przestrzegać, którzy cenią Chrystusowe cechy i z całej siły dążą do ich rozwinięcia. Jeśli w tych dążeniach potykacie się, to pamiętajcie, że wszystkim się to zdarza […]. Wkrótce ujrzycie oznaki sukcesu, który pragniecie odnieść” (Jeffrey R. Holland, „Jutro Pan dokona wśród was cudów”, Liahona, maj 2016, str. 126).
Osobiste studiowanie
Znajdź cechę z tego rozdziału lub z pism świętych. Postępuj według opisanego właśnie wzoru, aby zrozumieć daną cechę i zabiegać o nią.
Spójrz na swoją misjonarską plakietkę z twoim nazwiskiem. Czym różni się od tych, które noszą pracownicy firmy? Zwróć uwagę na to, że dwa najbardziej rzucające się w oczy elementy to twoje nazwisko i imię Zbawiciela.
W jaki sposób możesz lepiej reprezentować Zbawiciela jako jeden z Jego uczniów?
Dlaczego ważne jest, aby ludzie kojarzyli twoje imię z imieniem Zbawiciela w pozytywny sposób?
Swoje przemyślenia zapisz w dzienniku do studiowania.
Studiowanie pism świętych
Przejrzyj cechy wymienione w następujących fragmentach pism świętych. Zapisz wszelkie spostrzeżenia w dzienniku do studiowania.
Od czasu do czasu wykonuj zadanie „Cechy charakteru”, znajdujące się na końcu tego rozdziału.
Znajdź cechę w tym rozdziale. Zadaj sobie następujące pytania:
W jaki sposób mogę dowiedzieć się więcej na temat tej cechy?
W jaki sposób zabieganie o tę cechę pomoże mi stać się lepszym sługą ewangelii Jezusa Chrystusa?
Znajdź przykłady cech Chrystusowych w życiu mężczyzn i kobiet w pismach świętych. Zapisz swoje wrażenia w dzienniku do studiowania.
Znajdź przykłady cech Chrystusowych w uświęconej muzyce Kościoła. Kiedy zabiegasz o jakąś cechę, naucz się na pamięć słów hymnów lub pieśni, aby znaleźć siłę i moc. Powtarzaj lub śpiewaj sobie te słowa, aby uzyskać natchnienie i zaprosić wpływ Ducha.
Studiowanie z towarzyszem i wymiana zdań
Przestudiuj odsyłacze do cech Chrystusowych w Bibliotece ewangelii lub w innych zatwierdzonych materiałach. Przedyskutuj, jak stosować zdobywaną wiedzę. Możesz również omówić to, czego się nauczyłeś podczas osobistych wysiłków zmierzających do upodobnienia się do Chrystusa.
Rada dystryktu, konferencje strefy i rada przywódców misji
Na kilka dni przed radą lub konferencją poproś każdego misjonarza, aby przygotował pięciominutowe przemówienie na temat jakiejś cechy Chrystusowej. Daj kilku misjonarzom czas na podzielenie się swoimi przemówieniami.
Podziel misjonarzy na cztery grupy i przydziel im następujące zadanie:
Grupa 1.: Przeczytajcie I Ks. Nefiego 17:7–16 i odpowiedzcie na następujące pytania:
W jaki sposób Nefi wykazał się wiarą?
Co takiego zrobił Nefi, co było na podobieństwo Chrystusa?
Jakie obietnice Pan złożył Nefiemu?
W jaki sposób ta historia odnosi się do pracy misjonarskiej?
Grupa 2.: Przeczytajcie Ew. Marka 5:24–34 i odpowiedzcie na następujące pytania:
W jaki sposób ta kobieta wykazała się wiarą w Jezusa Chrystusa?
Dlaczego została uzdrowiona?
W jaki sposób możemy ją naśladować w naszych wysiłkach misjonarskich?
Group 3.: Przeczytajcie Ks. Jakuba 7:1–15 i odpowiedzcie na następujące pytania:
Dlaczego wiara Jakuba była wystarczająco silna, aby oprzeć się atakowi Szerema?
W jaki sposób Jakub wykazał się wiarą, kiedy rozmawiał z Szeremem?
W jaki sposób Józef Smith wykazał się wiarą w Jezusa Chrystusa?
W jaki sposób jego wiara została wypróbowana?
Co zrobił, co przypominało czyny Chrystusa?
W jaki sposób możemy podążać za przykładem Józefa Smitha?
Kiedy grupy skończą, poproś misjonarzy, aby opowiedzieli o tym, co omówili.
Przywódcy misji i doradcy w misji
Poproś misjonarzy o przeczytanie jednej z czterech Ewangelii z Nowego Testamentu lub III Nefiego 11–28. Niech podkreślą to, co zrobił Zbawiciel, a co oni również mogą uczynić.
Użyj zasad wyznaczania celów i planowania, by nauczać misjonarzy o pilności. Pokaż, w jaki sposób pilność w skupianiu się na ludziach jest wyrazem miłości.
Podczas wywiadów lub rozmów poproś misjonarzy, aby opowiedzieli o cesze Chrystusowej, o którą zabiegają.
Cechy charakteru
Celem tych zajęć jest pomoc ci w określeniu możliwości duchowego wzrostu. Przeczytaj każdy z poniższych punktów. Zdecyduj, jak prawdziwe jest dane zdanie w twoim przypadku i wybierz właściwą odpowiedź. Swoje odpowiedzi zapisz w dzienniku do studiowania.
Nikt nie jest w stanie odpowiedzieć „zawsze” na każdy z punktów. Rozwój duchowy jest procesem trwającym całe życie. Jest to jeden z powodów, dla których jest on ekscytujący i satysfakcjonujący — ponieważ istnieje niezliczona liczba możliwości wzrostu i doświadczania jego błogosławieństw.
Nie obawiaj się zacząć od punktu, w którym się znajdujesz. Zobowiąż się do wykonywania duchowej pracy potrzebnej do wzrostu. Zabiegaj o pomoc Boga. Kiedy doświadczasz trudności, miej pewność, że On ci pomoże. Podczas modlitwy dąż do uzyskania przewodnictwa odnośnie do cech, na których powinieneś się skupić w różnych okresach swojej misji.
Klucz do odpowiedzi
1 = nigdy
2 = czasami
3 = często
4 = prawie zawsze
5 = zawsze
Wiara
Wierzę w Jezusa Chrystusa i przyjmuję Go jako mojego Zbawiciela. (II Ks. Nefiego 25:29)
Ufam Zbawicielowi na tyle, aby przyjąć Jego wolę i czynić to, o co On mnie prosi. (I Ks. Nefiego 3:7)
Wierzę, że dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa i mocy Ducha Świętego mogę uzyskać wybaczenie moich grzechów i zostać uświęconym, kiedy dokonuję pokuty. (Ks. Enosa 1:2–8)
Wierzę, że Bóg słyszy moje modlitwy i odpowiada na nie. (Ks. Mosjasza 27:14)