ในพระคัมภีร์, การสาปแช่งคือการนำกฎอันศักดิ์สิทธิ์มาใช้ซึ่งยอมให้หรือนำการพิพากษาและผลของการพิพากษามาสู่สิ่งของ, บุคคล, หรือผู้คนเนื่องจากความไม่ชอบธรรมเป็นอันดับแรก. การสาปแช่งเป็นการแสดงให้ประจักษ์ถึงความรักและความยุติธรรมอันล้ำเลิศของพระผู้เป็นเจ้า. การสาปแช่งอาจเกิดขึ้นโดยตรงจากพระผู้เป็นเจ้าหรือประกาศโดยผู้รับใช้ที่ได้รับมอบอำนาจจากพระองค์. บางครั้ง, เหตุผลอันครบถ้วนอันพึงก่อให้เกิดการสาปแช่งมีพระผู้เป็นเจ้าเท่านั้นที่ทรงทราบ. นอกจากนี้, สภาวะของการสาปแช่งมักจะเกิดกับผู้ที่จงใจไม่เชื่อฟังพระผู้เป็นเจ้าและสาเหตุดังกล่าวทำให้พวกเขาออกห่างไปจากพระวิญญาณของพระเจ้า.
พระเจ้าอาจถอนคำสาปแช่งเพราะศรัทธาที่แต่ละบุคคลหรือผู้คนมีในพระเยซูคริสต์และการเชื่อฟังกฎและศาสนพิธีของพระกิตติคุณ (แอลมา ๒๓:๑๖–๑๘; ๓ นี. ๒:๑๔–๑๖; ลช. ๑:๓).
การสาปแช่งหมายรวมถึงการใช้ภาษาที่ดูแคลน, ลบหลู่, หรือเหยียดหยามด้วย.