Pozostań w łodzi i trzymaj się jej!

Ostatnio mój przyjaciel zabrał swojego syna na spływ Kanionem Katarakt na rzece Kolorado w południowo–wschodnim Utah. Kanion jest znany z 23–kilometrowego odcinka progów rzecznych, które są szczególnie niebezpieczne.

Szykując się do tej wyprawy, dokładnie przeczytali stronę internetową parku narodowego, która zawiera ważne informacje o tym, jak należy się przygotować i jakie są najczęstsze ukryte zagrożenia.

Przed spływem doświadczony przewodnik omówił zasady bezpieczeństwa, podkreślając trzy nadrzędne reguły, które miały zapewnić grupie bezpieczną przeprawę przez progi rzeczne. „Zasada numer 1: pozostań w łodzi! Zasada numer 2: zawsze miej na sobie kamizelkę ratunkową! Zasada numer 3: zawsze trzymaj się łodzi obiema rękami!”. Potem jeszcze raz dobitnie powtórzył: „Nade wszystko pamiętajcie o zasadzie numer 1: pozostań w łodzi!”.

Ten spływ przypomina mi naszą ziemską podróż. Większość z nas przechodzi przez okresy życia, w których cieszymy się „spokojnymi wodami”. Lecz zdarzają się również momenty, które można metaforycznie porównać do spływu przez progi rzeczne w 23–kilometrowym Kanionie Katarakt. Są to wyzwania takie jak choroby fizyczne i psychiczne, śmierć ukochanej osoby, przekreślone marzenia i nadzieje, a dla niektórych nawet kryzys wiary w obliczu życiowych trudności, wątpliwości i pytań.

Pan w Swej dobroci zapewnił nam pomoc: łódź, niezbędne przybory, takie jak kamizelka ratunkowa, oraz doświadczonego przewodnika, który daje wskazówki, którędy bezpiecznie spłynąć rzeką życia do miejsca przeznaczenia.

Zastanówmy się nad zasadą numer 1: „Pozostań w łodzi!”.

Prezydent Brigham Young często mówił o „starym, dobrym statku Syjon” jako metaforze Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich.

Powiedział kiedyś: „Jesteśmy na środku oceanu. Nadchodzi sztorm i statek ciężko pracuje na fali, jak mówią żeglarze. Ktoś stwierdza: ‘Nie zamierzam tutaj zostać. Nie wierzę, że to jest statek Syjon’. ‘Ale jesteśmy na środku oceanu’. ‘Co z tego? Nie zostanę tu’. Ten ktoś zdejmuje płaszcz i wyskakuje przez burtę. Czyż nie utonie? Tak. Tak samo jak ludzie, którzy opuszczają ten Kościół. To jest stary, dobry statek Syjon, pozostańmy na nim”¹.

Przy innej okazji Prezydent Young powiedział, że martwią go też ludzie, którzy zbaczają z kursu z powodu błogosławieństw i pomyślności w życiu: „Przy ładnej pogodzie, gdy stary, dobry statek Syjon płynie z łagodną bryzą, a na pokładzie panuje cisza, zdarza się, że bracia chcą spuścić szalupy i […] popływać. Niektórzy z nich toną, innych porywa prąd, jeszcze inni wracają. Trzymajmy się naszego starego statku, a on zabierze nas bezpiecznie do portu. Nie musicie się o to martwić”².

Wreszcie, Prezydent Young przypominał świętym: „Znajdujemy się na starym, dobrym statku Syjon. […] Bóg jest u steru i to się nie zmieni. […] Wszystko jest dobrze. Śpiewajcie ‘Alleluja!’, bo jest tu Pan. On wydaje komendy, przewodzi i wskazuje kierunek. Jeśli ten lud będzie całkowicie ufał swemu Bogu, nie będzie zaniedbywał swoich przymierzy ani swego Boga, On poprowadzi nas właściwie”³.

Biorąc pod uwagę wyzwania współczesnego życia, co trzeba robić, by pozostać na starym, dobrym statku Syjon?

Już wyjaśniam. Musimy stale się nawracać, zwiększając naszą wiarę w Jezusa Chrystusa i oddanie Jego ewangelii — musimy robić to regularnie, przez całe życie, a nie jednorazowo. Alma mówił: „I teraz pytam was, moi bracia [i siostry], jeśli kiedyś doznaliście przemiany serca i pragnęliście śpiewać pieśń o miłości Odkupiciela, czy macie teraz to pragnienie?”⁴.

Doświadczeni przewodnicy rzeczni mogą być symbolem dzisiejszych apostołów i proroków Kościoła oraz natchnionych lokalnych przywódców kapłańskich i przywódców organizacji pomocniczych. Dzięki nim bezpiecznie dopływamy do celu podróży.

Niedawno przemawiałem na seminarium dla nowych prezydentów misji i udzieliłem tam następującej rady:

„Niech misjonarze zważają na przywódców Kościoła. My nie możemy i nie sprowadzimy was na manowce.

A gdy uczycie misjonarzy, by zważali na nas, uczcie ich, by nigdy nie szli za kimś, kto uważa, że wie, jak zarządzać sprawami Kościoła lepiej, niż czynią to Ojciec Niebieski i Pan Jezus Chrystus” poprzez przywódców kapłańskich, którzy dzierżą klucze przywództwa.

„W czasie swojej służby odkryłem, że osoby zagubione i zdezorientowane to zazwyczaj ludzie, którzy […] zapomnieli, że gdy Rada Prezydenta Kościoła i Kworum Dwunastu mówią jednym głosem, jest to głos Pana i Jego wskazówka na dany czas. Pan przypomina nam: ‘co sam rzekłem, lub co powiedzieli moi słudzy, […] jest to jedno’ [NiP 1:38]”⁵.

Innymi słowy, osoby te opuszczają stary, dobry statek Syjon — przestają się go trzymać, dopuszczają się odstępstwa. Co tragiczne, często spadają na nich i ich rodziny najpierw krótkotrwałe, a ostatecznie długotrwałe, niechciane skutki tej sytuacji.

Nasi lokalni przywódcy kościelni, niczym wprawni przewodnicy rzeczni, są doświadczeni życiowo, wyszkoleni i wspierani przez apostołów, proroków oraz innych urzędników Kościoła i, co najważniejsze, nauczani przez samego Pana.

Przy innej okazji — na uroczystym spotkaniu KSE w maju tego roku — przemawiałem do młodych dorosłych. Powiedziałem:

„Słyszałem, że niektórzy ludzie myślą, że życie przywódców Kościoła to bajka. Zapominają jednak o tym, że jesteśmy mężczyznami i kobietami z doświadczeniem, że mieszkaliśmy w wielu miejscach i pracowaliśmy z wieloma ludźmi z różnych środowisk. W ramach naszych obecnych zadań podróżujemy po całym świecie i spotykamy się z różnymi przywódcami, którzy stoją na czele partii politycznych, światowych organizacji religijnych, gospodarczych lub też humanitarnych. Nie tylko odwiedziliśmy [przywódców] [w Białym Domu] w Waszyngtonie i mieliśmy okazję poznać przywódców narodów [i religii] z różnych zakątków świata, ale odwiedziliśmy także najskromniejsze [rodziny i osoby] na ziemi. […]

Jeśli zastanowicie się uważnie nad naszym życiem i posługą, najprawdopodobniej przyznacie, że patrzymy na świat i doświadczamy go w sposób znacznie różniący się od tego, jak postrzega go większość ludzi. Zdacie sobie sprawę, że nie żyjemy w bajce tak, jak większość osób. […]

W indywidualnej i połączonej mądrości [przywódców Kościoła] tkwi coś specjalnego i powinno wam to dać poczucie spokoju. Doświadczyliśmy wszystkiego, czego można doświadczyć — konsekwencji różnych przepisów prawa i zasad, a także rozczarowań, tragedii i śmierci w naszych własnych rodzinach. Nie jesteśmy oderwani od rzeczywistości”⁶.

Za zasadą numer 1, którą podałem, idzie zasada numer 2 i numer 3: „zawsze miej na sobie kamizelkę ratunkową” i „trzymaj się łodzi obiema rękami”. Słowa Pana zapisane są w pismach świętych i naukach apostołów i proroków. Zawierają one rady i drogowskazy, i jeśli kierować się nimi, spełniają funkcję duchowej kamizelki ratunkowej i instrukcji, jak trzymać się łodzi obiema rękami.

Musimy stać się podobni do synów Mosjasza, którzy „umocnili się w poznaniu prawdy”. Możemy stać się „trzeźwo myślącymi” mężczyznami i kobietami. Będzie to możliwe tylko dzięki „[pilnemu badaniu pism świętych] w celu poznania słowa Bożego”⁷.

Gdy badamy pisma święte i słowa dawnych i współczesnych apostołów i proroków, powinniśmy studiować, przestrzegać i kochać przede wszystkim doktrynę Chrystusa.

Poza rozwijaniem nawyku indywidualnego czytania pism świętych, powinniśmy, jak synowie Mosjasza, „[modlić] się usilnie i [pościć]”⁸.

Zdaje się, że te niełatwe do zmierzenia rzeczy mają wielkie znaczenie. Przestrzegajcie tych prostych zasad i unikajcie tego, co rozprasza uwagę.

Znam ludzi, którzy nie pozostali w łodzi i nie trzymali się jej obiema rękami w czasie prób i trudności, jak i ludzi, którzy opuścili ją w czasie względnego spokoju. Zaobserwowałem, że wielu z nich straciło zrozumienie najważniejszych prawd ewangelii — głównych powodów, dla których przystąpili do Kościoła, powodów, dla których żyli zgodnie z normami ewangelii i błogosławili ludzi oddaną, uświęconą służbą oraz tego, w jaki sposób Kościół był w ich życiu „miejscem duchowego pokrzepienia i wzrostu”⁹.

Józef Smith głosił następującą główną prawdę: „Podstawowe zasady naszej religii wywodzą się ze świadectwa apostołów i proroków o Jezusie Chrystusie; o tym, że zmarł, został pochowany i powstał trzeciego dnia, i wstąpił do nieba. Wszystkie inne sprawy odnoszące się do naszej religii stanowią zaledwie dodatek do tego”¹⁰.

Jeśli zważamy na Pana, mamy obiecane pewne błogosławieństwo przewyższające wszystko: „Potrzebujecie więc dążyć naprzód mając nieugiętą wiarę w Chrystusa, pełną światła nadzieję i miłość do Boga oraz do wszystkich ludzi. Jeśli więc będziecie dążyć naprzód, napawając się słowem Chrystusa i wytrwacie do końca, tak mówi Ojciec: Będziecie mieli życie wieczne”¹¹.

Czasem wierni święci w dniach ostatnich i gorliwi zainteresowani zaczynają skupiać się na owych „dodatkach”, zamiast na podstawowych zasadach. To Szatan kusi nas, byśmy przestali koncentrować się na prostym i jasnym przesłaniu przywróconej ewangelii. Osoby, które w ten sposób rozproszyły swoją uwagę, często rezygnują z przyjmowania sakramentu, bo skupiły się, czasem zanadto, na mniej istotnych praktykach lub naukach.

Inne osoby mogą koncentrować się na własnych pytaniach i wątpliwościach. Oczywiście, pytania i wątpliwości nie są niczym niewłaściwym, gdy z gorliwością naśladujemy Pana. Niedawno Rada Prezydenta Kościoła i Kworum Dwunastu Apostołów wydały następujące oświadczenie: „Od czasu do czasu członkowie będą mieli pytania na temat doktryn Kościoła, jego historii czy praktyk. Rozumiemy to. Członkowie zawsze mogą pytać o te zagadnienia i z zaangażowaniem dążyć do uzyskania pełniejszego zrozumienia”¹².

Pamiętajcie, że sam Józef Smith miał pytania, które zapoczątkowały Przywrócenie. Był dociekliwy i — podobnie jak Abraham — znalazł odpowiedzi na najważniejsze życiowe pytania.

Ważne pytania dotyczą tego, co liczy się najbardziej — planu Ojca Niebieskiego i Zadośćuczynienia Zbawiciela. Nasze poszukiwanie odpowiedzi powinno sprawić, że staniemy się życzliwymi, łagodnymi, pełnymi miłości i wybaczenia, cierpliwymi i oddanymi uczniami Pana. Musimy chcieć „jedni drugich brzemiona [nosić], a tak [wypełniać] zakon Chrystusowy”, jak uczył Paweł¹³.

Dźwiganie brzemion innych ludzi oznacza pomoc, wsparcie i współczucie względem każdego bliźniego: chorego, słabego, ubogiego w duchu, poszukującego i zmęczonego, a także względem innych członków–uczniów, włączając w to przywódców Kościoła, którzy zostali powołani przez Pana do tej służby na jakiś czas.

Bracia i siostry, pozostawajcie w łodzi, noście kamizelkę ratunkową i trzymajcie się łodzi obiema rękami. Unikajcie tego, co was rozprasza! A jeśli ktoś z was wypadnie za burtę, będziemy go szukać, znajdziemy go, pomożemy mu i wciągniemy go bezpiecznie na pokład starego, dobrego statku Syjon, na którym Bóg, nasz Ojciec i Pan Jezus Chrystus są u steru i właściwie nas prowadzą, o czym z pokorą świadczę w imię Jezusa Chrystusa, amen.