សំឡេងនៃការព្រមាន
ទោះជាព្យាការីមានកាតព្វកិច្ចពិសេសដើម្បីព្រមានក្ដី ក៏វាជាកាតព្វកិច្ចរបស់មនុស្សដទៃទៀតផងដែរ ។
ព្យាការី អេសេគាល បានកើតប្រហែលជាពីរទសវត្សរពីមុនលីហៃ និងគ្រួសារលោកចាកចេញពីយេរូសាឡិម ។ នៅឆ្នាំ ៥៩៧ មុនគ.ស. ក្នុងវ័យ ២៥ ឆ្នាំ អេសេគាលគឺជាបុគ្គលម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សជាច្រើនដែលយកទៅធ្វើជាឈ្លើយនៅបាប៊ីឡូន ដោយស្ដេចនេប៊ូក្នេសា ហើយតាមយើងដឹង គាត់បានចំណាយពេលអស់មួយជីវិតនៅទីនោះ ។១ គាត់មានតំណពូជពង្សជាសង្ឃដូចអើរ៉ុនដែរ ហើយកាលគាត់មានវ័យ ៣០ ឆ្នាំ គាត់បានក្លាយជាព្យាការី ។២
ក្នុងការហៅអេសេគាល ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រើនូវនិមិត្តរូបនៃអ្នកចាំយាមម្នាក់ ។
« បើ [ អ្នកចាំយាម ] នោះឃើញដាវមកលើស្រុកក៏ផ្លុំត្រែដាស់បណ្តាជន
« ហើយមានអ្នកណាឮសូរត្រែ តែមិនអើពើសោះបើដាវមកពិត ហើយយកជីវិតគេទៅ នោះឈាមគេនឹងធ្លាក់ទៅលើក្បាលគេវិញ » ។៣
ម្យ៉ាងវិញទៀត « បើអ្នកចាំយាមឃើញដាវមក ហើយមិនផ្លុំត្រែឲ្យបណ្តាជនបានដឹង រួចដាវក៏មកដល់យកជីវិតអ្នកណាចេញពីពួកគេទៅ … យើងនឹងទារឈាមរបស់អ្នកនោះពីដៃអ្នកចាំយាមវិញ » ។៤
បន្ទាប់មក ដោយមានបន្ទូលទៅអេសេគាលផ្ទាល់ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រកាសថា « កូនមនុស្សអើយ គឺយ៉ាងនោះឯងដែលយើងបានតាំងឯងឡើងឲ្យធ្វើជាអ្នកចាំយាមដល់ពួកវង្សអ៊ីស្រាអែល ដូច្នេះចូរស្តាប់ពាក្យពីមាត់យើង ហើយប្រកាសប្រាប់គេ [ ឲ្យ ] យើង » ។៥ ការព្រមាននោះគឺការងាកចេញពីអំពើបាប ។
« កាលណាយើងប្រាប់ដល់មនុស្សអាក្រក់ថា ឱមនុស្សអាក្រក់អើយឯងនឹងត្រូវស្លាប់ជាពិត តែឯងមិនពន្យល់ប្រាប់មនុស្សអាក្រក់នោះ ឲ្យលះចោលផ្លូវរបស់ខ្លួនទេ ដូច្នេះមនុស្សអាក្រក់នោះនឹងស្លាប់ក្នុងអំពើទុច្ចរិតរបស់ខ្លួនមែន តែយើងនឹងទារឈាមវាពីដៃឯងវិញ ។
« ប៉ុន្តែបើឯងពន្យល់ប្រាប់ដល់មនុស្សអាក្រក់ពីផ្លូវរបស់វា ឲ្យបានលះចោលផ្លូវនោះចេញតែវាមិនបែរចេញពីផ្លូវ របស់ខ្លួននោះវានឹងស្លាប់ក្នុងអំពើទុច្ចរិតរបស់វា តែឯងបានដោះខ្លួនឲ្យរួចវិញ។…
« មួយទៀតបើកាលណាយើងប្រាប់ដល់មនុស្សអាក្រក់ថា ឯងនឹងត្រូវស្លាប់ជាពិត នោះបើគេបែរចេញពីអំពើបាបរបស់ខ្លួនទៅប្រព្រឹត្តសេចក្តីដែលទៀងត្រង់ ហើយត្រឹមត្រូវវិញ …
« ដូច្នេះនឹងគ្មានអ្នកណានឹកចាំពីអំពើបាបទាំងប៉ុន្មានដែលអ្នកនោះបានប្រព្រឹត្តឲ្យទាស់នឹងខ្លួនទៀតឡើយ ដ្បិតគេបានប្រព្រឹត្តតាមសេចក្តីទៀងត្រង់ត្រឹមត្រូវ ហើយគេនឹងរស់នៅជាពិត » ។៦
រឿងគួរចាប់អារម្មណ៍គឺថា ការព្រមាននេះក៏អនុវត្តចំពោះជនសុចរិតដែរ ។ « កាលណាយើងប្រាប់ដល់មនុស្សសុចរិតថា គេនឹងរស់នៅជាពិត នោះបើគេពឹងដល់សេចក្តីសុចរិតរបស់ខ្លួនទៅប្រព្រឹត្តអំពើទុច្ចរិតវិញ នោះនឹងគ្មានអ្នកណានឹកចាំពី [ ទង្វើសុចរិត ] ទាំងប៉ុន្មានរបស់អ្នកនោះទេ គឺគេនឹងស្លាប់ទៅក្នុងអំពើទុច្ចរិតដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្តនោះវិញ » ។៧
ដោយអង្វរដល់កូនចៅរបស់ទ្រង់ ព្រះប្រាប់ទៅអេសេគាលថា « ចូរប្រាប់គេថា ព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ាទ្រង់ស្បថថា ដូចជាអញរស់នៅ នោះប្រាកដជាអញមិនរីករាយចំពោះសេចក្តីស្លាប់របស់មនុស្សអាក្រក់ឡើយ គឺចូលចិត្តឲ្យគេលះចោលផ្លូវរបស់ខ្លួន ហើយមានជីវិតរស់នៅវិញទេតើ ចូរឲ្យឯងរាល់គ្នាបែរមក ចូរបែរមកពីផ្លូវអាក្រក់របស់ខ្លួនចុះ ដ្បិតឱពួកវង្សអ៊ីស្រាអែលអើយ ហេតុអ្វីបានជាចង់ស្លាប់ ? »៨
ជំនួសឲ្យការចង់ថ្កោលទោសយើង ព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះអង្គសង្គ្រោះយើងស្វែងរកសុភមង្គលយើង ហើយអង្វរឲ្យយើងប្រែចិត្ត ដោយត្រាស់ដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា « សេចក្ដីទុច្ចរិតពុំដែល [ និងពុំ ] ជាសុភមង្គលឡើយ » ។៩ ដូច្នេះអេសេគាល និងព្យាការីគ្រប់រូបពីមុន និងចាប់ពីនោះមក ដោយថ្លែងពីបន្ទូលរបស់ព្រះចេញពីចិត្ត បានព្រមានជនដែលធ្វើដូច្នេះឲ្យងាកចេញពីសាតាំង ជាមារសត្រូវនៃ ព្រលឹងពួកគេ ហើយ« រើសយកឥស្សរភាព និង ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច តាមរយៈព្រះជាអ្នកសង្រួបសង្រួមដ៏ធំរបស់មនុស្សលោកទាំងអស់ » ។១០
ទោះជាព្យាការីមានកាតព្វកិច្ចពិសេសដើម្បីព្រមានក្ដី ក៏វាជាកាតព្វកិច្ចរបស់មនុស្សដទៃទៀតផងដែរ ។ តាមពិត វា « តម្រូវឲ្យមនុស្សម្នាក់ៗណាដែលបានព្រមាននោះត្រូវព្រមានអ្នកជិតខាងរបស់ខ្លួន » ។១១ យើងដែលបានទទួលចំណេះដឹងអំពីផែនការនៃសុភមង្គលដ៏មហិមា—និងបទបញ្ញត្តិដែលមានក្នុងផែនការនោះ—គួរមានបំណងចែកចាយចំណេះដឹងនោះ ដោយសារវាធ្វើឲ្យមានភាពខុសប្លែក និងភាពអស់កល្បជានិច្ច ។ ហើយបើយើងសួរថា « តើអ្នកជិតខាងដែលខ្ញុំគួរព្រមាននោះជានរណាទៅ ? » ប្រាកដណាស់ចម្លើយនឹងបានរកឃើញនៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចមួយដែលចាប់ផ្ដើមថា « មានមនុស្សម្នាក់កំពុងតែធ្វើដំណើរពីក្រុងយេរូសាឡិម ចុះទៅឯក្រុងយេរីខូរ ក៏ធ្លាក់ខ្លួនទៅក្នុងកណ្តាប់ដៃនៃពួកចោរ » ១២ ។ល។
ការពិចារណាពីរឿងប្រៀបប្រដូចស្ដីពីសាសន៍សាម៉ារីដ៏សប្បុរសក្នុងបរិបទនេះ រំឭកយើងថាសំណួរ « តើអ្នកជិតខាងខ្ញុំជានរណា ? » បានចងភ្ជាប់ទៅនឹងបទបញ្ញត្តិធំពីរ ៖ « ត្រូវឲ្យស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះនៃឯងឲ្យអស់អំពីចិត្តអស់ពីព្រលឹង ហើយអស់អំពីគំនិតឯង ព្រមទាំងអ្នកជិតខាង ដូចខ្លួនឯងដែរ » ។១៣ ការលើកទឹកចិត្តឲ្យបន្លឺសំឡេងព្រមានគឺជាក្ដីស្រឡាញ់—ជាក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះ និងមនុស្សដទៃ ។ ការព្រមានគឺជាការខ្វល់ខ្វាយ ។ ព្រះអម្ចាស់បង្គាប់ថា វាត្រូវធ្វើឡើង« ដោយនូវភាពទន់ភ្លន់ និងស្លូតបូត »១៤ និង« ដោយការលួងលោម ដោយការអត់ធ្មត់ … និងដោយការស្រឡាញ់ស្មោះត្រង់ » ។១៥ វាអាចជារឿងបន្ទាន់ ដូចជាពេលយើងហាមកុំឲ្យក្មេងម្នាក់ដាក់ដៃវាលើភ្លើងដែរ ។ វាត្រូវតែច្បាស់លាស់ ហើយពេលខ្លះម៉ឺងម៉ាត់ ។ ពេលខ្លះ ការព្រមានអាចជាការប្រៀនប្រដៅ « កាលបានដឹកនាំដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ » ១៦ ប៉ុន្តែជានិច្ចកាលវាចាក់ឫសនៅក្នុងក្ដីស្រឡាញ់ ។ ឧទាហរណ៍ សាក្សីនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលជំរុញដល់ការបម្រើ និងការបូជារបស់អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។
ក្ដីស្រឡាញ់ពិតនឹងជំរុញឲ្យឪពុកម្ដាយព្រមាន « ពួកអ្នកជិតខាង » ដ៏ជិតស្និទ្ធបំផុត— គឺកូនចៅពួកគេ ។ នេះមានន័យថា ការបង្រៀន និងការថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិតនៃដំណឹងល្អ ។ វាមានន័យថា បង្រៀនកូនចៅពីគោលលទ្ធិនៃព្រះគ្រីស្ទ រួមមាន ៖សេចក្ដីជំនឿ ការប្រែចិត្ត ពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក និងអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាះបរិសុទ្ធ ។១៧ ព្រះអម្ចាស់រំឭកដល់ឪពុកម្ដាយថា « យើងបានបញ្ជាដល់អ្នក ឲ្យចិញ្ចឹមកូនចៅរបស់ខ្លួននៅក្នុងពន្លឺ និង សេចក្ដីពិត » ។១៨
កត្តាដ៏សំខាន់មួយនៃកាតព្វកិច្ចជាឪពុកម្ដាយដើម្បីព្រមានមិនត្រឹមតែគូរបង្ហាញពីផលវិបាកនៃអំពើបាបប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែពីអំណរនៃការដើរក្នុងការគោរពប្រតិបត្តិបទបញ្ញត្តិដែរ ។ សូមនឹកចាំសម្ដីរបស់អេណុសអំពីអ្វីដែលបានដឹកនាំលោកឲ្យស្វែងរកព្រះ ទទួលការផ្តាច់បាប ហើយបានប្រែចិត្តជឿ ៖
« មើលចុះ ខ្ញុំបានទៅបរបាញ់សត្វនៅក្នុងព្រៃ ហើយពាក្យទាំងឡាយដែលខ្ញុំតែងបានឮឪពុកខ្ញុំនិយាយជាញឹកញាប់អំពីជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច និងសេចក្ដីអំណរនៃពួកបរិសុទ្ធ បានជ្រួតជ្រាបទៅក្នុងដួងចិត្តខ្ញុំ ។
« ហើយព្រលឹងខ្ញុំស្រេកឃ្លាន ហើយខ្ញុំបានលុតជង្គង់ចុះនៅចំពោះព្រះដែលបង្កើតខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានអំពាវនាវដល់ព្រះអង្គដោយការអធិស្ឋាន និងការទូលអង្វរដ៏ខ្លាំង » ។១៩
ដោយសារក្ដីស្រឡាញ់ និងខ្វល់ខ្វាយដ៏ធំរបស់ទ្រង់សម្រាប់មនុស្សដទៃ និងសុភមង្គលពួកគេ ព្រះយេស៊ូវមិនខ្លាចនឹងព្រមានឡើយ ។ នៅដើមនៃការងារបម្រើរបស់ទ្រង់ « ព្រះយេស៊ូវក៏ចាប់តាំងប្រកាស ដោយព្រះបន្ទូលថា ចូរប្រែចិត្តឡើង ដ្បិតនគរស្ថានសួគ៌ជិតដល់ហើយ » ។២០ ដោយសារទ្រង់ជ្រាបថា ពុំមែនគ្រប់ផ្លូវសុទ្ធតែនាំទៅស្ថានសួគ៌ទាំងអស់ទេ នោះទ្រង់បានបង្គាប់ថា
« ចូរឲ្យចូលតាមទ្វារចង្អៀត ដ្បិតទ្វារដែលនាំទៅឯសេចក្តីហិនវិនាស នោះធំ ហើយទូលាយផង ក៏មានមនុស្សជាច្រើនដែលចូលតាមទ្វារនោះ ៖
« តែឯទ្វារដែលនាំទៅឯជីវិត នោះតូចហើយចង្អៀតវិញ ក៏មានមនុស្សតិចណាស់ដែលរកផ្លូវនោះឃើញ » ។២១
ទ្រង់បានចំណាយពេលនៅជាមួយនឹងពួកអ្នកមានបាប ដោយមានបន្ទូលថា « ខ្ញុំមិនបានហៅពួកមនុស្សសុចរិតទេ គឺមកហៅតែមនុស្សមានបាប ឲ្យគេប្រែចិត្តវិញទេតើ » ។២២
ទាក់ទងនឹងពួកអាចារ្យ ពួកផារិស៊ី និងពួកសាឌូស៊ី ព្រះយេស៊ូវមានភាពម៉ឺងម៉ាត់ក្នុងការថ្កោលទោសដល់ការលាក់ពុតរបស់ពួកគេ ។ ការព្រមាន និងបទបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់គឺត្រង់ៗថា ៖ « វេទនាដល់អ្នករាល់គ្នា ពួកអាចារ្យ និងពួកផារិស៊ី ជាមនុស្សកំពុតអើយ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាថ្វាយមួយភាគក្នុងដប់ ទាំងជីរអង្កាម ជីរលីងលាក់ និងល្ងផង តែបានចោលសេចក្តីសំខាន់ជាងដែលនៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យវិញ ដូចជាសេចក្តីយុត្តិធម៌ សេចក្តីមេត្តាករុណា និងសេចក្តីជំនឿគួរតែឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានប្រព្រឹត្តការទាំងនេះ ហើយការឯទៀតនោះក៏មិនត្រូវចោលផង » ។២៣ ពិតណាស់ គ្មាននរណាម្នាក់នឹងចោទប្រកាន់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដោយសារតែមិនស្រឡាញ់ដល់ពួកអាចារ្យ និងពួកផារិស៊ីឡើយ—ក្រោយពីអ្វីដែលទ្រង់បានរងទុក្ខ ហើយសុគតដើម្បីសង្គ្រោះពួកគេដែរ ។ ប៉ុន្តែដោយការស្រឡាញ់ពួកគេ នោះទ្រង់ពុំអាចបណ្ដោយឲ្យពួកគេបន្តស្ថិតក្នុងអំពើបាបដោយមិនកែតម្រូវពួកគេឲ្យច្បាស់នោះឡើយ ។ មានអ្នកសង្កេតការណ៍ម្នាក់បានសម្គាល់ឃើញថា « ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនពួកអ្នកដើរតាមទ្រង់ឲ្យធ្វើដូចជាទ្រង់ ៖ ស្វាគមន៍មនុស្សគ្រប់គ្នា ប៉ុន្តែក៏បង្រៀនអំពីអំពើបាបដែរ ដោយសារក្ដីស្រឡាញ់តម្រូវឲ្យព្រមានមនុស្សពីអ្វីដែលអាចធ្វើឲ្យពួកគេឈឺចាប់ » ។២៤
ពេលខ្លះ ជនដែលបន្លឺសំឡេងព្រមានត្រូវគេយល់ខុសថាជាការវិនិច្ឆ័យ ។ ប៉ុន្តែ ជនដែលអះអាងថា សេចក្ដីពិតគឺជាទស្សនៈបុគ្គល ហើយបទដ្ឋានសីលធម៌គឺជាចំណង់ចំណូលចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនមួយ ជារឿយៗគឺជាបុគ្គលដែលរិះគន់ខ្លាំងបំផុតដល់មនុស្សដែលមិនទទួលយកបទដ្ឋានបច្ចុប្បន្ននៃ « ការគិតត្រឹមត្រូវ » ដោយមិនសមហេតុផល ។ មានអ្នកនិពន្ធម្នាក់បានហៅការណ៍នេះ ថា « វប្បធម៌នៃភាពអាម៉ាស់ » ៖
« ក្នុងវប្បធម៌មួយដែលគិតពីកំហុស អ្នកដឹងថា អ្នកល្អ ឬអាក្រក់តាមមនសិការបស់អ្នក ។ ក្នុងវប្បធម៌មួយនៃភាពអាម៉ាស់ អ្នកដឹងថា អ្នកល្អ ឬអាក្រក់ដោយសង្គមរបស់អ្នក ដោយវាឲ្យតម្លៃ ឬដកអ្នកចេញ ។ … [ ក្នុងវប្បធម៌នៃភាពអាម៉ាស់ ] ជីវិតរមែងស្លាប់មិនបានស្ថាបនានៅលើការបន្តនៃរឿងត្រូវ និងខុសនោះទេ វាស្ថាបនាឡើងនៅលើការបន្តនៃការរាប់បញ្ចូល និងការបដិសេធ ។ …
« … មនុស្សគ្រប់គ្នាគ្មានសុវត្ថិភាពរហូតក្នុងប្រព័ន្ធសីលធម៌មួយដែលផ្អែកលើការរាប់បញ្ចូល និងការបដិសេធ ។ វាគ្មាននូវបទដ្ឋានអចិន្ត្រៃយ៍នោះទេ វាគ្រាន់តែជាការវិនិច្ឆ័យដែលផ្លាស់ប្ដូររបស់ក្រុមមនុស្សប៉ុណ្ណោះ ។ វាគឺជាវប្បធម៌មួយនៃការងាយប៉ះទង្គិចចិត្តហួសពេក ការមានប្រតិកម្មហួសពេក និងភាពស្លន់ស្លោខាងសីលធម៌ជាទៀងទាត់ អំឡុងពេលដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវបង្ខំចិត្តធ្វើតាម ។ …
« វប្បធម៌ដែលគិតពីកំហុសអាចមើលទៅថាជារឿងអាក្រក់ ប៉ុន្តែយ៉ាងហោចណាស់អ្នកអាចស្អប់អំពើបាប ហើយនៅតែស្រឡាញ់អ្នកធ្វើបាប ។ វប្បធម៌នៃភាពអាម៉ាស់បច្ចុប្បន្ននេះឲ្យតម្លៃយ៉ាងងាយទៅលើការរាប់បញ្ចូល និងមិនប្រឆាំង ប៉ុន្តែវាដូចជាខ្វះក្ដីមេត្តាដល់ជនដែលមិនយល់ព្រម និងជនដែលចូលមិនចុះចំណោមនឹងគេ » ។២៥
ផ្ទុយពីការណ៍នេះគឺ « សិលានៃព្រះដ៏ប្រោសលោះនៃយើង »២៦ ជាគ្រឹះមានស្ថេរភាព ហើយអចិន្ត្រៃយ៍នៃយុត្តិធម៌ និងគុណធម៌ ។ តើវាប្រសើរប៉ុណ្ណាទៅដើម្បីមានក្រឹត្យវិន័យដែលមិនផ្លាស់ប្ដូររបស់ព្រះ ដែលយើងអាចធ្វើសកម្មភាពដើម្បីជ្រើសយកជោគវាសនាយើង ជាជាងជាប់ជាចំណាប់ខ្មាំងទៅនឹងច្បាប់ប្រែប្រួល និងកំហឹងរបស់ក្រុមមនុស្សអាក្រក់ក្នុងបណ្ដាញសង្គម ។ តើវាប្រសើរប៉ុណ្ណាទៅដោយបានស្គាល់សេចក្ដីពិតជាជាងត្រូវបាន « គ្រប់អស់ទាំងខ្យល់នៃសេចក្ដីបង្រៀនបោក ហើយផាត់យើងចុះឡើង » ។២៧ តើវាប្រសើរប៉ុណ្ណាទៅដើម្បីប្រែចិត្ត ហើយព្យាយាមរស់នៅតាមបទដ្ឋានដំណឹងល្អ ជាជាងធ្វើពុតថាគ្មានរឿងខុស ឬត្រូវ ហើយចុះអន់ថយក្នុងអំពើបាប និងភាពសោកស្ដាយ ។
ព្រះអម្ចាស់បានប្រកាសថា « សំឡេងនៃការព្រមាន នឹងត្រូវប្រាប់ដល់មនុស្សទាំងអស់ ដោយមាត់នៃពួកសិស្សទាំងឡាយរបស់យើង ដែលយើងបានរើសនៅគ្រាចុងក្រោយបង្អស់នេះ » ។២៨ ក្នុងនាមជាអ្នកចាំយាម និងជាពួកសិស្ស យើងមិនអាចមិនគិតពី « ផ្លូវមួយដ៏ប្រសើរលើសលែង » នេះបានឡើយ ។២៩ ដូចជាអេសេគាលដែរ យើងមិនអាចឃើញដាវធ្លាក់មកលើដែនដី ហើយ «មិនផ្លុំត្រែ » នោះឡើយ ។៣០ នេះពុំមែនមានន័យថា យើងគួរគោះទ្វារអ្នកជិតខាងយើង ឬឈរស្រែកតាមទីសាធារណៈថា « ប្រែចិត្ត ! » នោះទេ ! » ពិតណាស់ ពេលបងប្អូនគិតអំពីរឿងនេះ យើងមាននៅក្នុងដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញនូវអ្វីដែលមនុស្សពិតជាចង់បានយ៉ាងខ្លាំង ។ ដូច្នេះ ជាទូទៅ សំឡេងព្រមានពុំគ្រាន់តែជាពាក្យគួរសមប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែនៅក្នុងឃ្លារបស់ទំនុកតម្កើង វាគឺជាការ « ឡើងសំឡេងដោយអំណរ » ផងដែឬ ។៣១
មតិរបស់នាយកនិពន្ធ Deseret News ឈ្មោះហល ប៊យដ៍បានលើកឡើងពីគំរូមួយនៃការនៅស្ងៀមនាំផលអាក្រក់ដល់មនុស្សដទៃ ។ គាត់បានសង្កេតឃើញថា កាលដែលគំនិតនៃការរៀបការគឺនៅតែជាបញ្ហាមួយនៃ « ការពិភាក្សាខាងបញ្ញា » ក្នុងចំណោមឥស្សរជនក្នុងសង្គមអាមេរិក ការរៀបការនោះឯងពុំមែនជាបញ្ហានៃការពិភាក្សាសម្រាប់ពួកគេចំពោះអ្វីដែលពួកគេធ្វើនោះទេ ។ « ឥស្សរជនទាំងនោះរៀបការ ហើយបន្តរួមរស់នឹងគ្នា ហើយត្រូវបានប្រាកដថាកូនចៅពួកគេរីករាយនឹងអត្ថប្រយោជន៍នៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលមានស្ថេរភាពនោះ ។ … ប៉ុន្តែបញ្ហានោះគឺថា [ ពួកគេ ] មិនចង់ផ្សាយអ្វីដែលពួកគេធ្វើ » ។ ពួកគេមិនចង់ « បង្ខំ » ជនដែលអាចប្រើភាពដឹកនាំខាងសីលធម៌របស់ពួកគេឡើយ ប៉ុន្តែ « វា … ជាពេលសម្រាប់ជនដែលមានការអប់រំ និងក្រុមគ្រួសាររឹងមាំដើម្បីបញ្ឈប់អព្យាក្រឹត្យភាពក្លែងក្លាយ ហើយចាប់ផ្ដើមផ្សាយអ្វីដែលពួកគេធ្វើទាក់ទងនឹងអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងភាពជាឪពុកម្ដាយ… [ ហើយ ] ជួយជនជាតិអាមេរិកផ្សេងទៀតឲ្យឱបក្រសោបវា » ។៣២
យើងទុកចិត្តជាពិសេសថា បងប្អូនដែលជាអ្នកកំពុងពេញវ័យ ជាយុវវ័យ និងយុវមជ្ឈិមវ័យដែលព្រះអម្ចាស់ត្រូវពឹងផ្អែកដើម្បីទទួលបានជោគជ័យក្នុងកិច្ចការទ្រង់នាពេលខាងមុខ នឹងគាំទ្រដល់ការបង្រៀននៃដំណឹងល្អ និងបទដ្ឋានរបស់សាសនាចក្រជាសាធារណៈ ក៏ដូចជាពេលនៅតែឯងដែរ ។ សូមកុំបោះបង់ជនដែលនឹងស្វាគមន៍ការពិតឲ្យស្មុគស្មាញ ហើយបរាជ័យនៅក្នុងសេចក្ដីល្ងង់ខ្លៅឡើយ ។ សូមកុំបន្ទន់តាមការយល់ខុសឆ្គងនៃការអត់ឱន ឬភ័យខ្លាច—ភ័យខ្លាចនឹងការលំបាក ការខកចិត្ត ឬសូម្បីតែការរងទុក្ខ ។ សូមចងចាំការសន្យារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ៖
« អ្នករាល់គ្នាមានពរក្នុងកាលដែលគេជេរ បៀតបៀន ហើយនិយាយបង្ខុសគ្រប់ទាំងសេចក្តីអាក្រក់ពីអ្នករាល់គ្នាដោយព្រោះខ្ញុំ ។
« ចូរមានចិត្តអំណរ ហើយរីករាយជាខ្លាំងចុះ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាមានរង្វាន់ជាធំនៅឯស្ថានសួគ៌ពីព្រោះគេក៏បានធ្វើទុក្ខដល់ពួកហោរាដែលនៅមុនអ្នករាល់គ្នាបែបដូច្នោះដែរ » ។៣៣
នៅទីបំផុត យើងទាំងអស់នឹងទទួលខុសត្រូវចំពោះព្រះសម្រាប់ការជ្រើសរើស និងជីវិតដែលយើងរស់នៅ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រកាសថា « ហើយព្រះវរបិតាយើងទ្រង់បានចាត់ឲ្យយើងមកដើម្បីឲ្យយើងអាចត្រូវបានលើកឡើងលើឈើឆ្កាង ហើយបន្ទាប់ពីយើងត្រូវបានលើកឡើងលើឈើឆ្កាងគឺប្រយោជន៍ឲ្យយើងអាចទាញនាំគ្រប់មនុស្សទាំងអស់ឲ្យមករកយើងហើយដូចជាយើងត្រូវបានលើកឡើងលើឈើឆ្កាងដោយមនុស្សលោកយ៉ាងណា នោះមនុស្សលោកក៏នឹងត្រូវបានលើកឡើងដោយព្រះវរបិតាយ៉ាងនោះដែរ ដើម្បីឲ្យឈរចំពោះយើងដើម្បីទទួលការជំរុំជម្រះស្របតាមកិច្ចការទាំងឡាយរបស់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យឃើញថាពួកគេល្អ ឬក៏អាក្រក់ » ។៣៤
ដោយទទួលស្គាល់ការណ៍នេះ ជាភាពដ៏ធំឧត្តមរបស់ព្រះអម្ចាស់ ខ្ញុំសូមអង្វរដោយពាក្យរបស់អាលម៉ាថា ៖
« ហើយឥឡូវនេះ ឱបងប្អូនរបស់ខ្ញុំអើយ ខ្ញុំមានបំណងពីជម្រៅចិត្តខ្ញុំ មែនហើយ ដោយក្ដីបារម្ភដ៏ធំ គឺដល់ការឈឺចាប់ សូមឲ្យអ្នករាល់គ្នា … បោះបង់ចោលអំពើបាបទាំងឡាយរបស់អ្នក ហើយកុំបង្អែរបង្អង់ដល់ថ្ងៃ សម្រាប់ប្រែចិត្តរបស់អ្នកឡើយ។
« តែសូមឲ្យអ្នករាល់គ្នាបន្ទាបខ្លួនចំពោះព្រះអម្ចាស់ ហើយអំពាវនាវដល់ព្រះនាមដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ ហើយចាំយាម និងអធិស្ឋានជានិច្ច ដើម្បីកុំឲ្យអ្នកត្រូវល្បួងលើសជាងអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាអាចអត់ទ្រាំបានឡើយ ម្ល៉ោះហើយ សូមឲ្យបាននាំដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ …
« សូមឲ្យមានសេចក្ដីជំនឿជឿដល់ព្រះអម្ចាស់ សូមឲ្យមានសេចក្ដីសង្ឃឹមមួយថា អ្នករាល់គ្នានឹងទទួលជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច សូមឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់នៃព្រះនៅក្នុងចិត្តអ្នកជានិច្ច ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានលើកឡើងនៅថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់ ហើយចូលទៅក្នុងសេចក្ដីសម្រាករបស់ទ្រង់ » ។៣៥
សូមយើងម្នាក់ៗអាចទូលទៅព្រះអម្ចាស់ ជាមួយនឹងដាវីឌថា « ទូលបង្គំមិនបានលាក់សេចក្តីសុចរិតរបស់ទ្រង់នៅក្នុងចិត្តទេគឺបានថ្លែងប្រាប់ពីសេចក្តីស្មោះត្រង់ និង សេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់វិញក៏មិនបានបំបិទសេចក្តីសប្បុរស និង សេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់នៅក្នុងក្រុមជំនុំធំដែរ ។ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមកុំបង្ខាំងសេចក្តីមេត្តាករុណា របស់ទ្រង់ចំពោះទូលបង្គំឡើយ » ។៣៦ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។