Plan zbawienia i proklamacja

Jezus w przypowieści opisał osoby, które „[słuchają] słowa”, ale „plonu nie [wydają]”, gdyż zostaje ono „zaduszone” przez „umiłowanie tego świata i [ułudę] bogactwa” (Ew. Mateusza 13:22). Później Jezus zganił Piotra, że nie myśli „o tym, co Boskie, lecz o tym, co ludzkie”. Stwierdził: „Albowiem cóż pomoże człowiekowi, choćby cały świat pozyskał, a na duszy swej szkodę poniósł?” (Ew. Mateusza 16:23, 26). W Swojej ostatniej doczesnej nauce powiedział Apostołom: „Gdybyście byli ze świata, świat miłowałby to, co jest jego; że jednak ze świata nie jesteście […], dlatego was świat nienawidzi” (Ew. Jana 15:19; zob. takżeEw. Jana 17:14, 16).

Również w zapisach pierwszych Apostołów Jezusa określenie „świat” często oznacza przeciwieństwo nauk ewangelii. „Ale nie upodabniajcie się do tego świata” (List do Rzymian 12:2), jak nauczał Apostoł Paweł. „Albowiem mądrość tego świata jest u Boga głupstwem” (I List do Koryntian 3:19). Ostrzegał: „Baczcie, aby was kto nie sprowadził na manowce […], [opierając się] na podaniach ludzkich i na żywiołach świata, a nie na Chrystusie” (List do Kolosan 2:8). Apostoł Jakub nauczał, że „przyjaźń ze światem, to wrogość wobec Boga. Jeśli więc kto chce być przyjacielem świata, staje się nieprzyjacielem Boga” (List Jakuba 4:4).

Księga Mormona często używa obrazu przeciwności „świata”. Nefi prorokował o ostatecznej zagładzie ludzi, których celem jest „[zdobycie] popularności świata […], których dążeniem jest […] to, co ma wartość tylko dla świata” (1 Nefi 22:23; zob. także2 Nefi 9:30). Alma potępiał tych, którzy są dumni z tego, „co przedstawia wartość tylko dla świata” (Alma 31:27). Sen Lehiego pokazuje, że ci, którzy będą trzymać się żelaznego pręta, czyli słowa Boga, będą spotykać się ze sprzeciwem świata. Widziani przez Lehiego ludzie, przebywający w „[ogromnym i przestronnym budynku], wskazywali palcami i szydzili” (1 Nefi 8:26–27, 33). Z wizji, która wyjaśniała ten sen, Nefi dowiedział się, że za ten sprzeciw i kpiny odpowiedzialne były „tłumy świata […], świat i jego mądrość […], [pycha] świata” (1 Nefi 11:34–36).

Obraz

Portret Prezydenta Thomasa S. Monsona

Jakie jest znaczenie tych ostrzeżeń z pism świętych i przykazań, abyśmy nie byli „ze świata”, lub współczesnego przykazania, by „poniechać świat”? (NiP 53:2). Prezydent Thomas S. Monson podsumował te nauki: „Musimy być ostrożni w świecie, który tak daleko odsunął się od tego, co duchowe. Kluczową sprawą jest odrzucenie przez nas wszystkiego, co nie pasuje do naszych standardów, nie rezygnując przy tym z tego, na czym zależy nam najbardziej — z życia wiecznego w królestwie Boga”¹.

Bóg stworzył ziemię według Swego planu, aby zapewnić Swoim duchowym dzieciom miejsce, w którym doświadczą życia doczesnego — niezbędnego kroku do otrzymania chwały, której pragnie On dla wszystkich Swych dzieci. Choć istnieją różne królestwa i chwały, największym pragnieniem naszego Ojca Niebieskiego dla Jego dzieci jest to, co Prezydent Monson nazywa „życiem wiecznym w królestwie Boga”, czyli wywyższenie rodzin. To jest coś więcej niż zbawienie. Prezydent Russell M. Nelson przypomniał nam: „W wiecznym planie Boga zbawienie jest sprawą indywidualną, [ale] wywyższenie jest sprawą rodziny”².

Przywrócona ewangelia Jezusa Chrystusa i natchniona deklaracja o rodzinie, którą omówię za chwilę, są kluczowymi naukami, które przyświecają doczesnym przygotowaniom do wywyższenia. Choć żyjemy w upadającym świecie, który ma swoje normy małżeńskie oraz inne tradycje, to jeśli dążymy do wywyższenia, musimy na sposób Pana dokonywać osobistych wyborów w życiu rodzinnym za każdym razem, gdy różnią się one od wyborów świata.

W tym doczesnym życiu nie pamiętamy tego, co poprzedzało nasze narodziny, a także doświadczamy przeciwności. Wzrastamy i dojrzewamy duchowo, gdy przestrzegamy przykazań Boga, dokonując właściwych wyborów. Obejmują one przymierza i obrzędy oraz pokutę, gdy dokonamy złych wyborów. Natomiast jeśli brakuje nam wiary w plan Boga i jesteśmy nieposłuszni lub celowo powstrzymujemy się od koniecznych działań, porzucamy ten wzrost i dojrzałość. Księga Mormona naucza: „To życie dane jest ludziom, aby przygotowali się na spotkanie z Bogiem” (Alma 34:32).

Święci w dniach ostatnich, którzy rozumieją boski plan zbawienia, mają jedyny w swoim rodzaju światopogląd, który pomaga im dostrzec cel przykazań Boga, niezmienną naturę wymaganych przez Niego obrzędów i fundamentalną rolę naszego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. Zadośćuczynienie naszego Zbawiciela uwalnia nas od śmierci, a pod warunkiem pokuty, zbawia nas od grzechu. Z takim światopoglądem święci w dniach ostatnich mają szczególne priorytety i praktyki, dzięki którym są błogosławieni siłą, aby znosić frustracje i ból w doczesnym życiu.

Niewątpliwie działania osób, które starają się podążać za boskim planem zbawienia, mogą być źródłem nieporozumień, a nawet konfliktów z członkami rodziny bądź przyjaciółmi, którzy nie wierzą w zasady tego planu. Tego rodzaju konflikty będą istniały zawsze. Każde pokolenie, które starało się dążyć za planem Boga, stawało przed wyzwaniami. W starożytności prorok Izajasz dodał siły Izraelitom, których nazywał „[tymi], którzy [znają] sprawiedliwość […], w [których] sercach jest zakon”. Powiedział do nich: „Nie lękajcie się zniewagi ludzkiej, nie dajcie się zastraszyć obelgami ludzi!” (Ks. Izajasza 51:7; zob. także2 Nefi 8:7). Niezależnie od tego, co powoduje konflikt z tymi, którzy nie rozumieją planu Boga, bądź w niego nie wierzą, ci, którzy rozumieją ten plan, muszą stosować przykazanie, by zawsze wybierać drogę Pana, a nie drogi świata.

Plan ewangelii, według którego powinna postępować każda rodzina, aby przygotować się na życie wieczne i wywyższenie, jest nakreślony w kościelnym dokumencie z 1995 r. zatytułowanym „Rodzina: Proklamacja dla świata”³. Znajdujące się tam oświadczenia wyraźnie różnią się od obecnych praw, praktyk czy oczekiwań świata, w którym żyjemy. Współcześnie te różnice są najbardziej zauważalne w kwestii pożycia bez ślubu, małżeństw homoseksualnych i wychowywania dzieci w takich związkach. Osoby, które nie wierzą w wywyższenie, ani do niego nie dążą, lub bardziej przekonuje ich droga świata, traktują proklamację o rodzinie jako definicję zasad, które należy zmienić. Święci w dniach ostatnich potwierdzają natomiast, że proklamacja o rodzinie definiuje ten rodzaj relacji rodzinnych, w którym mogą występować najważniejsze elementy naszego wiecznego rozwoju.

Obserwujemy bardzo szybki wzrost publicznego przyzwolenia na pożycie bez małżeństwa i małżeństwa homoseksualne. Wsparcie ze strony mediów, systemu edukacji, a nawet wymagania zawodowe w obliczu tych praktyk są dla świętych w dniach ostatnich źródłem wielkich wyzwań. Musimy starać się znaleźć równowagę pomiędzy konkurującymi ze sobą wymaganiami i naukami związanymi z przestrzeganiem prawa ewangelii w naszym życiu a miłością, którą powinniśmy okazywać wszystkim ludziom⁴. Czyniąc to, możemy, według słów Izajasza, doświadczyć „lżenia ludzi”, jednak nie powinniśmy się go bać.

Nawróceni święci w dniach ostatnich wierzą, że proklamacja o rodzinie — opublikowana prawie ćwierć wieku temu i przetłumaczona obecnie na wiele języków — jest Pańskim przypomnieniem prawd ewangelii, które wspierają nas w kwestii obecnych wyzwań związanych z rodziną. Dwa przykłady owych wyzwań to małżeństwa homoseksualne i pożycie bez ślubu. 20 lat po ogłoszeniu proklamacji o rodzinie Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych zalegalizował małżeństwa homoseksualne, obalając znaną od tysiącleci praktykę małżeństwa ograniczonego jedynie do związku pomiędzy mężczyzną a kobietą. Szokująco duży odsetek amerykańskich dzieci, które urodziły się z matki niepozostającej w związku małżeńskim z ojcem, narasta stopniowo: od 5 procent w roku 1960⁵, 32 procent w roku 1995⁶ do 40 procent w chwili obecnej⁷.

Proklamacja o rodzinie rozpoczyna się od deklaracji, „że małżeństwo między mężczyzną i kobietą jest wyświęcone od Boga i że rodzina zajmuje centralne miejsce w planie Stworzyciela dotyczącym wiecznego przeznaczenia Jego dzieci”. Potwierdza również, że „płeć stanowi zasadniczą cechę tożsamości i celu istnienia każdej osoby w jej życiu przed przyjściem na ziemię, podczas życia ziemskiego i w wieczności”. Oświadcza także, iż „Bóg nakazał, aby święta moc prokreacji była wykorzystywana tylko pomiędzy mężczyzną a kobietą, prawnie zaślubionymi jako mąż i żona”.

Proklamacja potwierdza, że niezmiennym obowiązkiem męża i żony jest rozmnażanie się i zapełnianie ziemi. Mają oni też „święty obowiązek kochać i dbać o siebie nawzajem oraz o swoje dzieci”. „Dzieci mają prawo do tego, aby przyjść na świat w prawnie zaślubionym związku i być wychowywane przez ojca i matkę, którzy szanują przysięgę małżeńską i są jej całkowicie wierni”. Ostrzega przed przemocą wobec współmałżonka lub potomstwa, a także potwierdza, że „szczęście w życiu rodzinnym może być najpewniej osiągnięte, kiedy opiera się na naukach Pana Jezusa Chrystusa”. W końcu wzywa do promowania oficjalnych „[zasad], które mają na celu zachowanie i wzmacnianie rodziny jako podstawowej jednostki społeczeństwa”.

W 1995 roku Prezydent Kościoła i 14 innych Apostołów Pana ogłosiło to ważne doktrynalne oświadczenie. Jako jeden z siedmiu żyjących nadal Apostołów z tego grona, czuję się zobligowany, aby opowiedzieć wszystkim, którzy są tego ciekawi, jak powstała proklamacja o rodzinie.

Przywódcy Kościoła, ponad 23 lata temu, otrzymali natchnienie związane z potrzebą wydania proklamacji na temat rodziny. Zaskoczyło to niektórych, gdyż uważali, że doktrynalne prawdy o małżeństwie i rodzinie są dobrze rozumiane bez konieczności ich powtarzania⁸. Niemniej jednak otrzymaliśmy potwierdzenie i zabraliśmy się do pracy. Zagadnienia były określane i omawiane przez członków Kworum Dwunastu przez prawie rok. Tekst proklamacji został przedstawiony, przeanalizowany i sprawdzony. W modlitwach nieustannie błagaliśmy Pana o natchnienie odnośnie do tego, co powinniśmy zawrzeć w tej deklaracji i jakich użyć słów. Wszyscy uczyliśmy się „wiersz za wierszem, przykazanie po przykazaniu”, jak to obiecał Pan (NiP 98:12).

Obraz

Portret Prezydenta Gordona B. Hinckleya

W trakcie tego procesu objawień proponowany tekst został przedstawiony Pierwszemu Prezydium, które nadzoruje i ogłasza nauki oraz doktrynę Kościoła. Gdy Prezydium dokonało ostatecznych poprawek, proklamacja dotycząca rodziny została ogłoszona przez Prezydenta Kościoła, Gordona B. Hinckleya. Podczas spotkania dla kobiet, które odbyło się 23 września 1995 roku, przedstawił on proklamację następującymi słowami: „Przy tak wielu przemądrzałych słowach, które mienią się prawdą, przy tylu zwodniczych teoriach odnoszących się do norm i wartości, tylu pokusach i zachętach, by przyjąć do siebie grzechy tego świata, czuliśmy, że należy wydać ostrzeżenie i przestrogę”⁹.

Składam świadectwo, że proklamacja o rodzinie zawiera wieczną prawdę — wolę Pana dla Jego dzieci, które szukają wiecznego życia. Jest podstawą nauczania i praktyk Kościoła od 22 lat i będzie nią w przyszłości. Tak ją traktujcie, nauczajcie jej i żyjcie według niej, a będziecie błogosławieni, gdy zmierzacie ku życiu wiecznemu.

Czterdzieści lat temu Prezydent Ezra Taft Benson nauczał, że „każde pokolenie ma własne próby i szansę na to, aby powstać i się wykazać”¹⁰. Uważam, że nasze podejście do proklamacji o rodzinie i korzystanie z niej to jedna z prób, jakim obecne pokolenie musi stawić czoło. Modlę się, aby wszyscy święci w dniach ostatnich pozostali niezachwiani podczas tej próby.

Zakończę, przytaczając nauki Prezydenta Gordona B. Hinckleya wygłoszone dwa lata po ogłoszeniu proklamacji o rodzinie. Powiedział: „Widzę cudowną przyszłość w tym wielce niepewnym świecie. Jeżeli będziemy się trzymać naszych wartości, czerpać z naszego dziedzictwa, jeżeli będziemy kroczyć w posłuszeństwie przed Panem, jeśli będziemy po prostu żyć ewangelią, będziemy wielce i wspaniale błogosławieni. Będziemy postrzegani jako wyjątkowi ludzie, którzy odnaleźli klucz do szczęścia szczególnego rodzaju”¹¹.

Świadczę o prawdzie i wiecznym znaczeniu proklamacji o rodzinie, objawionej przez Pana Jezusa Chrystusa Jego Apostołom dla wywyższenia dzieci Boga (zob.Nauki i Przymierza 131:1–4), w imię Jezusa Chrystusa, amen.