Pokuta jest zawsze pozytywna

Zbyt często myślimy, że pokuta jest czymś smutnym i przygnębiającym. Plan Boga jest jednak planem szczęścia, a nie smutku! Pokuta podbudowuje i uszlachetnia. To grzech sprowadza nieszczęście². Pokuta to nasza droga ucieczki! Starszy D. Todd Christofferson wyjaśnił: „Bez pokuty jednak nie można się w życiu doskonalić ani dokonywać postępów […]. Jedynie przez pokutę uzyskujemy dostęp do zadość czyniącej łaski Jezusa Chrystusa i do zbawienia. Pokuta […] wskazuje nam drogę do wolności, pewności siebie i spokoju”³. Moje przesłanie do wszystkich — a szczególnie do młodzieży — brzmi: pokuta jest zawsze pozytywna.

Mówiąc o pokucie, nie chodzi nam jedynie o wysiłki związane z samodoskonaleniem się. Prawdziwa pokuta to coś więcej — jest natchniona przez wiarę w Pana Jezusa Chrystusa i Jego moc do przebaczania naszych grzechów. Starszy Dale G. Renlund nauczał: „Bez Odkupiciela […] [pokuta stanowi] tylko mierną zmianę zachowania”⁴. Możemy samodzielnie starać się zmienić zachowanie, ale jedynie Zbawiciel może usunąć nasze plamy i podnieść ciężary, umożliwiając podążanie ścieżką posłuszeństwa z pewnością siebie i siłą. Radość pokuty to coś więcej niż radość z przyzwoitego życia. To radość wywodząca się z wybaczania, bycia ponownie oczyszczonym i zbliżania się do Boga. Po doświadczeniu tej radości zdajemy sobie sprawę, że nic innego nie przyniesie tego samego efektu.

Prawdziwa pokuta daje natchnienie, by posłuszeństwo było zobowiązaniem — przymierzem rozpoczynającym się od chrztu i co tydzień odnawianym podczas Wieczerzy Pańskiej, sakramentu. Otrzymujemy wówczas obietnicę, że będziemy „zawsze mogli mieć z sobą Jego Ducha”⁵, z całą radością i pokojem, których źródłem jest Jego stała obecność. To jest owoc pokuty i to sprawia, że pokuta jest radosna!

Uwielbiam przypowieść o synu marnotrawnym⁶. Jest coś przejmującego w tej istotnej chwili, kiedy syn marnotrawny „wejrzał w siebie”. Siedząc w chlewie, pragnął „napełnić brzuch swój omłotem, którym karmiły się świnie” i wtedy zdał sobie sprawę, że nie tylko zmarnował ojcowskie dziedzictwo, ale także swoje życie. Z wiarą, że ojciec przyjmie go — jeśli nie jako syna, to przynajmniej jako sługę — zdecydował się pozostawić za sobą buntowniczą przeszłość i udać się do domu.

Często rozważałem jego długą drogę powrotną do domu. Czy czasem wahał się i zastanawiał: „Czy mój ojciec mnie przyjmie z powrotem?”. Być może zrobił kilka kroków wstecz. Jakże inna byłaby ta historia, gdyby się poddał. Dzięki wierze szedł naprzód, i to dzięki wierze jego ojciec wypatrywał go i cierpliwie czekał, aż w końcu:

„A gdy jeszcze był daleko, ujrzał go jego ojciec, użalił się i pobiegłszy rzucił mu się na szyję, i pocałował go.

Syn zaś rzekł do niego: Ojcze, zgrzeszyłem przeciwko niebu i przeciwko tobie, już nie jestem godzien nazywać się synem twoim.

Ojciec zaś rzekł do sług swoich: Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie też pierścień na jego rękę i sandały na nogi […],

dlatego że ten syn mój był umarły, a ożył, zginął, a odnalazł się”.

Bracia i siostry, wszyscy jesteśmy dziećmi marnotrawnymi. Wszyscy musimy „wejrzeć w siebie” — zwykle więcej niż jednokrotnie — i wybrać ścieżkę, która prowadzi z powrotem do domu. To wybór, którego dokonujemy codziennie, przez całe życie.

Często pokuta kojarzy nam się z poważnymi grzechami wymagającymi „wielkiej przemiany”⁷. Pokuta jest dla każdego — zarówno dla tych, którzy zbłądzili na „zakazane ścieżki i [zgubili się]”⁸, jak i dla tych, którzy „dostali się na tę wąską ścieżkę” i teraz potrzebują „dążyć naprzód”⁹. Pokuta stawia nas na właściwej ścieżce i utrzymuje nas na niej. Jest dla tych, którzy zaledwie zaczynają wierzyć, dla tych, którzy od zawsze wierzyli, i dla tych, którzy muszą zacząć od nowa, by uwierzyć. Starszy David A. Bednar nauczał: „Większość z nas dobrze rozumie, że Zadośćuczynienie jest dla grzeszników. Nie jestem do końca pewien jednak, czy wiemy i rozumiemy, iż Zadośćuczynienie jest także dla świętych — dla dobrych mężczyzn i kobiet, którzy są posłuszni, godni i […] starają się stać lepszymi”¹⁰.

Kiedy niedawno odwiedziłem centrum szkolenia misjonarzy, przybyła właśnie grupa nowych misjonarzy. Byłem głęboko poruszony ich widokiem i zauważyłem światło w ich oczach. Byli promienni, szczęśliwi i pełni entuzjazmu. Pomyślałem wówczas: „Doświadczyli wiary, która skłania do pokuty. To dlatego są napełnieni radością i nadzieją”.

Nie twierdzę, że oznacza to, iż wszyscy popełnili poważne wykroczenia w przeszłości, ale to, że wiedzieli, jak odpokutować. Dowiedzieli się, że pokuta jest pozytywna i byli gotowi oraz skorzy, by podzielić się tym radosnym przesłaniem ze światem.

To są owoce odczuwania radości płynącej z pokuty. Rozważcie przykład Enosa. Doświadczył „wejrzenia w siebie”, następnie „opuściło [go] poczucie winy”, a jego serce niezwłocznie zwróciło się, by czynić dobro. Enos przez resztę życia zapraszał wszystkich ludzi do pokuty i „[znalazł] w tym radość ponad radość świata”¹¹. Tak działa pokuta. Zwraca nasze serca ku bliźnim, ponieważ wiemy, że odczuwana przez nas radość jest przeznaczona dla każdego.

Mam przyjaciela, który dorastał w mniej aktywnej rodzinie członków Kościoła. Kiedy był młodym dorosłym, on także „wejrzał w siebie” i zdecydował się przygotować do służby na misji.

Stał się wspaniałym misjonarzem. Ostatniego dnia przed powrotem do domu prezydent misji przeprowadził z nim wywiad i poprosił, aby złożył świadectwo. Potem prezydent, uściskawszy go serdecznie, powiedział: „Starszy, możesz zapomnieć wszystko, o czym właśnie świadczyłeś lub wyprzeć się tego w ciągu kilku miesięcy, jeśli nie będziesz nadal czynił tego, co dało podstawę twojemu świadectwu”.

Mój przyjaciel później powiedział mi, że modlił się i studiował pisma święte każdego dnia od powrotu z misji. Bycie stale „[wzmacnianym] […] dobrym słowem Bożym” utrzymało go „na właściwej drodze”¹².

Osoby przygotowujące się do pełnoetatowej misji i osoby kończące misję, uważnie słuchajcie! Nie wystarczy jedynie uzyskać świadectwo. Musicie je utrzymać i wzmacniać. Każdy misjonarz wie, że jeśli przestaniecie pedałować, rower przewróci się, a jeśli przestaniecie pielęgnować świadectwo, ono osłabnie. Taka sama zasada ma zastosowanie w pokucie — to trwający całe życie proces, a nie tylko drobny epizod.

Wszystkich poszukujących wybaczenia — młodzież, młodych dorosłych stanu wolnego, rodziców, dziadków i, tak, nawet pradziadków — zapraszam, by powrócili do domu. Teraz jest czas, by zacząć. Nie odkładajcie dnia waszej pokuty¹³.

A kiedy podejmiecie już tę decyzję, wciąż podążajcie obraną ścieżką. Nasz Ojciec czeka i pragnie was przyjąć. Jego ramiona są wyciągnięte do was „przez cały dzień”¹⁴. Nagroda jest warta wysiłku.

Pamiętajcie słowa Nefiego: „Potrzebujecie więc dążyć naprzód mając nieugiętą wiarę w Chrystusa, pełną światła nadzieję i miłość do Boga oraz do wszystkich ludzi. Jeśli więc będziecie dążyć naprzód, napawając się słowem Chrystusa i wytrwacie do końca, tak mówi Ojciec: Będziecie mieli życie wieczne”¹⁵.

Czasem podróż zdaje się długa — ale przecież jest to podróż ku życiu wiecznemu. Może to być radosna podróż, jeśli będziemy podążać z wiarą w Jezusa Chrystusa i nadzieją w Jego Zadośćuczynienie. Świadczę, że w chwili, gdy postawicie stopę na ścieżce pokuty, zaskarbicie sobie niosącą odkupienie moc Zbawiciela. Moc ta podtrzyma nasze stopy, wyostrzy wzrok i pogłębi postanowienie podążania naprzód, krok za krokiem, aż do tego chwalebnego dnia, kiedy w końcu wrócimy do naszego niebiańskiego domu i usłyszymy naszego Ojca w Niebie, który powie: „Dobrze”¹⁶. W imię Jezusa Chrystusa, amen.