Kapłaństwo i zadość czyniąca moc Zbawiciela

Wyobraźcie sobie transportowaną ku wyrzutni rakietę, która zostanie wystrzelona w niebo. Następnie wyobraźcie sobie moment zapłonu jej silnika. Paliwo, w wyniku kontrolowanego spalania, jest przekształcane w gorący gaz, który wydzielając się, zapewnia ciąg niezbędny do wystrzelenia rakiety w przestrzeń kosmiczną. Wreszcie wyobraźcie sobie ładunek, który umieszczono na szczycie rakiety. Jego wartość zostanie w pełni doceniona tylko wtedy, gdy dotrze on do miejsca, w którym jest potrzebny i będzie funkcjonować tak, jak powinien. Nie trzeba być naukowcem, aby wiedzieć, że kosztowny globalny satelita telekomunikacyjny ma niewielką wartość, jeśli znajduje się w magazynie. Misją rakiety jest dostarczyć ładunek.

Dziś chciałbym porównać kapłaństwo, które dzierżymy, do rakiety, a możliwość skorzystania z zadość czyniącej mocy Zbawiciela do ładunku, który dostarcza rakieta.

Dzięki Swej zadość czyniącej ofierze, Jezus Chrystus posiada moc i upoważnienie, aby odkupić całą ludzkość. Aby umożliwić ludziom skorzystanie z Jego zadość czyniącej mocy, przekazał On część Swojej mocy i upoważnienia mężczyznom na ziemi. Tę moc i to upoważnienie nazywamy kapłaństwem. Dzięki niemu posiadacze kapłaństwa pomagają Ojcu Niebieskiemu i Jezusowi Chrystusowi w wypełnieniu Ich dzieła — doprowadzeniu do zbawienia i wywyższenia Bożych dzieci. Dzieje się tak, ponieważ kapłaństwo umożliwia otrzymanie błogosławieństw płynących z zadość czyniącej mocy Zbawiciela.

Zadość czyniąca moc Jezusa Chrystusa jest niezbędna, gdyż nikt z nas nie może samodzielnie powrócić do niebiańskiego domu. W życiu doczesnym stale popełniamy błędy i przekraczamy prawo Boże. Grzech pozostawia plamy na naszej duszy, przez co nie możemy żyć w obecności Boga. Potrzebujemy zadość czyniącej mocy Zbawiciela, aby pojednać się z Ojcem Niebieskim. Jezus Chrystus zerwał więzy śmierci fizycznej i umożliwił zmartwychwstanie całej ludzkości. Oferuje On wybaczenie grzechów, które uwarunkowane jest posłuszeństwem prawom i obrzędom Jego ewangelii. Dzięki Niemu każdy człowiek może zostać wywyższony. Najważniejszym celem stworzenia jest umożliwienie skorzystania z zadość czyniącej mocy Zbawiciela.

Aby jednak cele Ojca Niebieskiego mogły zostać osiągnięte, zadość czyniąca moc Zbawiciela musi być dostępna dla Bożych dzieci¹. Kapłaństwo daje taką możliwość. Kapłaństwo jest tą rakietą. Jest podstawą, ponieważ niezbędne obrzędy i przymierza dostępne na ziemi są udzielane w oparciu o upoważnienie kapłańskie. Jeśli kapłaństwo nie umożliwiałoby skorzystania z zadość czyniącej mocy Zbawiciela, jaki byłby jego sens? Czy miałoby być jedynie skomplikowaną, przyciągającą uwagę petardą? Bóg pragnie, aby kapłaństwo było używane nie tylko do prowadzenia lekcji w niedzielę czy jako powód do służby. Pragnie, aby kapłaństwo dostarczyło ten istotny ładunek.

Niewielkie uszkodzenia w rakiecie mogą spowodować niepowodzenie misji. Skruszałe uszczelki lub inne wady mogą przyczynić się do usterki rakiety. Aby zabezpieczyć kapłaństwo przed takimi uszkodzeniami, Bóg chroni zarówno sposób nadawania go, jak i używania². Nadanie kapłaństwa jest zabezpieczone przez klucze kapłaństwa, które stanowią prawo do prezydentury, jakie jest udzielane mężczyźnie³. W podobny sposób użycie kapłaństwa jest zabezpieczone przez klucze kapłaństwa, ale też przez przymierza, jakie zawiera posiadacz kapłaństwa. W konsekwencji użycie kapłaństwa jest zarządzane zarówno przez klucze kapłaństwa, jak i przymierza. Pełnomocnictwo kapłańskie jest dane indywidualnie mężczyźnie i nie istnieje niezależnie od niego⁴; kapłaństwo nie jest amorficznym źródłem autonomicznej mocy.

Zarówno Kapłaństwo Aarona, jak i Kapłaństwo Melchizedeka są otrzymywane przez zawarcie przymierza⁵. Bóg określa zasady, a człowiek je przyjmuje. Mówiąc ogólnie, posiadacze kapłaństwa zawierają przymierze, że będą pomagać Bogu w wypełnieniu Jego dzieła. Na początku tej dyspensacji Jezus Chrystus wyjaśnił, że przymierze kapłańskie „jest wam nadane dla waszego dobra, i nie tylko dla waszego dobra, ale dla dobra całego świata […], bo nie przychodzą do mnie”⁶.

Z wersetów tych uczymy się, że celem kapłaństwa jest zaproszenie innych, aby przyszli do Chrystusa poprzez umożliwienie im przyjęcia przywróconej ewangelii. Dzierżymy kapłaństwo, aby pomóc dzieciom Ojca Niebieskiego w porzuceniu ciężaru, jakim jest grzech, i upodobnieniu się do Niego. Poprzez kapłaństwo moc boskości objawia się w życiu wszystkich tych, którzy zawierają i dotrzymują przymierzy ewangelii i otrzymują związane z nimi obrzędy⁷. W ten sposób każdy z nas przychodzi do Chrystusa, zostaje oczyszczony i jedna się z Bogiem. Kapłaństwo dostarcza ładunek — zapewnia dostęp do zadość czyniącej mocy Chrystusa.

Przymierza zawierane z Bogiem są poważne i uroczyste. Mężczyzna powinien przygotować się do nich, uczyć się o nich i zawrzeć je, mając postanowienie dotrzymania ich. Przymierze stanowi pełne zobowiązanie się do czegoś. Parafrazując słowa angielskiego dramaturga, Roberta Bolta, człowiek zawiera przymierze, jedynie kiedy pragnie zobowiązać siebie w dość wyjątkowy sposób do dotrzymania obietnicy. Dostrzega zależność pomiędzy prawdą obietnicy a swoją własną cnotą. Kiedy człowiek zawiera przymierze, wystawia siebie na próbę. Jeśli nie wypełni tego, co obiecał, utraci część siebie. Człowiek stale łamiący przymierza nie może już się w pełni do czegoś zobowiązać lub czegoś zagwarantować czy zaoferować⁸.

Posiadacz Kapłaństwa Aarona zobowiązuje się do unikania zła, do pomocy bliźnim w pojednaniu się z Bogiem i przygotowania się do otrzymania Kapłaństwa Melchizedeka⁹. Wypełnia te święte obowiązki, nauczając, chrzcząc, wzmacniając członków Kościoła i zapraszając innych do przyjęcia ewangelii. Są to funkcje jego „rakiety”. W zamian Bóg obiecuje nadzieję, wybaczenie, posługujących aniołów oraz klucze ewangelii pokuty i chrztu¹⁰.

Posiadacz Kapłaństwa Melchizedeka zawiera przymierze, że wypełni swoje obowiązki związane z Kapłaństwem Aarona i będzie rozwijał swoje powołanie w Kapłaństwie Melchizedeka¹¹. Czyni to poprzez przestrzeganie przykazań związanych z tym przymierzem. Należą do nich: „[pilne zważanie] na słowa życia wiecznego” poprzez życie „według każdego słowa, które wychodzi z ust Bożych”¹², składanie świadectwa o Jezusie Chrystusie i Jego dziele w dniach ostatnich¹³, niechełpienie się swoją osobą¹⁴, stawanie się przyjacielem Zbawiciela i pokładanie w Nim całkowitej przyjacielskiej ufności¹⁵.

W zamian Bóg obiecuje, że posiadacz Kapłaństwa Melchizedeka otrzyma klucze zrozumienia Bożych tajemnic. Stanie się na tyle doskonały, aby móc stanąć w obecności Boga. Będzie mógł wypełnić swoją rolę w dziele zbawienia. Jezus Chrystus przygotuje mu drogę i będzie mu towarzyszył. Duch Święty będzie obecny w jego sercu, a aniołowie go podtrzymają. Jego ciało zostanie wzmocnione i odnowione. Odziedziczy on błogosławieństwa dane Abrahamowi i wspólnie ze swoją żoną będzie tak, jak Jezus Chrystus, współdziedzicem królestwa Ojca Niebieskiego¹⁶. To są „drogie i największe obietnice”¹⁷. Nie istnieją cudowniejsze błogosławieństwa.

W przypadku każdego mężczyzny, który otrzymuje Kapłaństwo Melchizedeka, Bóg zatwierdza Swoje przymierze danych obietnic przysięgą¹⁸. Przysięga ta odnosi się jedynie do Kapłaństwa Melchizedeka¹⁹, i to Bóg ją składa, a nie posiadacz kapłaństwa²⁰. Ponieważ ta wyjątkowa sytuacja opiera się na Jego boskiej mocy i upoważnieniu, Bóg składa przysięgę, wyrażając się jasno i dosadnie, aby zapewnić nas, że Jego obietnice są wiążące i nieodwracalne.

Łamanie i niedotrzymywanie przymierzy kapłaństwa wiąże się z poważnymi konsekwencjami²¹. Lekkie traktowanie lub bycie obojętnym wobec dzierżonego kapłaństwa jest jak uszkodzenie jednego z elementów rakiety. Zagraża to przymierzu kapłaństwa, ponieważ może doprowadzić do niepowodzenia misji. Nieposłuszeństwo Bożym przykazaniom stanowi złamanie przymierza. Osoba, która stale łamie przymierza i nie dokonuje pokuty, traci obiecane błogosławieństwa.

Związek pomiędzy rakietą „kapłańską” a „możliwością skorzystania z zadość czyniącej mocy Chrystusa” w pełni zrozumiałem kilka lat temu. Podczas jednego z weekendów miałem do wypełnienia dwa zadania. Jednym z nich było stworzenie pierwszego palika w pewnym kraju, a drugim — wywiad z młodym mężczyzną i, jeśli wszystko będzie w porządku, przywrócenie mu kapłaństwa i błogosławieństw świątyni. Ten 30-letni mężczyzna przystąpił do Kościoła, będąc nastolatkiem. Honorowo ukończył misję. Lecz kiedy powrócił do domu, zszedł z obranej wcześniej drogi i utracił członkostwo w Kościele. Kilka lat później, „[wejrzał] w siebie”²² i z pomocą troskliwych przywódców kapłańskich oraz życzliwych członków, odpokutował i poprzez chrzest został ponownie przyjęty do Kościoła.

Później złożył wniosek o przywrócenie kapłaństwa i błogosławieństw świątynnych. Wywiad miał się odbyć w sobotę o 10. rano w domu spotkań. Kiedy przyjechałem na wcześniejsze wywiady, on już tam był. Był niezmiernie podekscytowany ponownym otrzymaniem kapłaństwa, po prostu nie mógł się doczekać.

Podczas wywiadu pokazałem mu list, w którym było wytłumaczone, że Prezydent Thomas S. Monson osobiście zapoznał się z jego wnioskiem i wyraził zgodę na wywiad. Ten opanowany młody człowiek nagle się rozpłakał. Wtedy powiedziałem mu, że z formalnego punktu widzenia nasz wywiad nie będzie miał znaczenia w jego życiu. Wydawał się być zmieszany. Poinformowałem go, że po tym, jak przywrócę mu jego błogosławieństwa, w rejestrze członkowskim będą widniały jedynie daty jego pierwszego chrztu, konfirmacji, nadania kapłaństwa i otrzymania obdarowania świątynnego. Ponownie zapłakał.

Poprosiłem go, aby przeczytał z Nauk i Przymierzy następujący fragment:

„Oto przebaczono temu, co odpokutował za swe grzechy, i ja, Pan, nie pamiętam ich więcej.

Przez to możecie wiedzieć, czy człowiek odpokutował za swe grzechy — oto wyzna je i wyrzeknie się ich”²³.

Po raz trzeci jego oczy napełniły się łzami. Następnie położyłem swe dłonie na jego głowie i w imię Jezusa Chrystusa oraz z upoważnienia Kapłaństwa Melchizedeka i za zgodą Prezydenta Kościoła, przywróciłem mu kapłaństwo i błogosławieństwa świątynne.

Nie jestem w stanie opisać radości, jaka nas przepełniła. On wiedział, że ponownie był upoważniony do dzierżenia i korzystania z Bożego kapłaństwa. Wiedział, że błogosławieństwa świątynne ponownie miały moc wiążącą w jego życiu. Z energią stawiał każdy krok, a światło przepełniło jego oblicze. Byłem z niego bardzo dumny i odczuwałem, jak bardzo dumny był też z niego Ojciec Niebieski.

Następnie zorganizowałem tam palik. Na spotkania przyszli podekscytowani i wierni święci, a podczas jednego z nich poparto wspaniałe prezydium palika. Jednakże dla mnie to historyczne wydarzenie polegające na zorganizowaniu pierwszego palika w tym kraju zostało przyćmione przez radość, jaką odczuwałem z powodu przywrócenia błogosławieństw temu młodemu mężczyźnie.

Zdałem sobie sprawę, że celem zorganizowania palika lub używania Bożego kapłaństwa do czegokolwiek jest pomoc Ojcu Niebieskiemu i Jezusowi Chrystusowi w wypełnieniu Ich dzieła — umożliwienia odkupienia i wywyższenia każdemu z Bożych dzieci. Tak samo jak rakieta, której celem jest dostarczenie ładunku, kapłaństwo dostarcza ewangelię Jezusa Chrystusa, umożliwiając wszystkim ludziom zawarcie przymierzy i otrzymanie związanych z nimi obrzędów. „[Zadość czyniąca krew] Chrystusa”²⁴ może zatem zostać wykorzystana w naszym życiu, kiedy doświadczamy uświęcającego wpływu Ducha Świętego i przyjmujemy błogosławieństwa, które obiecał Bóg.

Zachęcam was, abyście prócz przestrzegania praw i obrzędów ewangelii, zawarli przymierza kapłańskie i dotrzymywali ich. Przyjmijcie przysięgę i obietnicę, jaką złożył Bóg. Rozwijajcie swoje obowiązki kapłańskie, aby służyć pomocą Ojcu Niebieskiemu i Jezusowi Chrystusowi. Użyjcie kapłaństwa do tego, aby umożliwić innym skorzystanie z zadość czyniącej mocy Zbawiciela. Czyniąc to, zarówno wasze rodziny, jak i wy sami otrzymacie wspaniałe błogosławieństwa. Świadczę, że Odkupiciel żyje i kieruje wypełnieniem Swojego dzieła, w imię Jezusa Chrystusa, amen.