Het oude familiealbum: de invloed van familieverhalen
De auteur woont in New York (VS).
Het erfgoed van mijn voorouders wordt door mij voortgezet en beïnvloedt mijn leven ten goede.
Op een zomerochtend vóór de Tweede Wereldoorlog werd mijn overgrootvader zoals altijd voor zonsopgang wakker. Hij ging naar buiten en keek uit over de groene vallei en zijn dorp in Roemenië. Hij ging in het vochtige gras zitten om goed na te denken. Hij dacht na over iets wat hem al een hele tijd bezighield. Hij was goed opgeleid, hij was gulhartig en hij was nieuwsgierig van aard. Hij was geliefd en werd door iedereen in het dorp gerespecteerd.
Nadat de zon was opgekomen, ging hij naar huis en zei tegen zijn vrouw dat hij zich afvroeg hoe zijn begrafenis zou zijn. Hij wilde een generale repetitie voor zijn begrafenis houden. Hij stelde een datum vast, kocht een kist, regelde een priester en beroepsrouwenden. Hij regelde alles wat volgens de Grieks-orthodoxe traditie nodig was. Toen brak de dag van de generale repetitie aan. De tafels werden in het midden van het dorp gezet voor de herdenkingsmaaltijd, de familieleden waren in het zwart gekleed, de priester kwam, en mijn overgrootvader ging in de kist liggen. Hij legde het kussen anders neer zodat hij een goed uitzicht had, en toen begon de begrafenisplechtigheid. Toen de uitvaart voorbij was, werd het hele dorp voor het feest uitgenodigd. De droom van mijn overgrootvader ging in vervulling: hij danste op zijn eigen begrafenis. Hij leefde nog twintig jaar, en controleerde geregeld of hij nog in de kist paste.
Niet alleen namen en datums
Ik heb mijn overgrootvader nooit ontmoet, maar zijn verhaal, dat ik van mijn grootouders heb gehoord, is een van mijn lievelingsverhalen. Elke dag vertelden mijn grootouders mijn broer, mijn zussen en mij verhalen over onze voorouders: waar ze vandaan kwamen, wat voor mensen ze waren, wat hun normen, waarden, dromen en verwachtingen waren. Na elke zondagse maaltijd pakten mijn grootouders het familiealbum, en bij elke foto hoorde een verhaal. De verhalen kwamen tot leven en harten werden samengevlochten in een weefsel van liefde dat zes generaties omvat. We hadden niet alleen oude foto’s met namen en datums op de achterkant. Achter elk gezicht schuilde een vader of moeder, een zoon of dochter, een broer of zus, en dus hun erfgoed dat samen met andere tradities aan mij is doorgegeven.
Kracht in moeilijke tijden
Toen ik negentien was, waren mijn ouders en de meeste van mijn familieleden overleden. Veel bezittingen die ik had geërfd, waren kwijtgeraakt of gestolen. En toch is er iets dat niet door tijd, natuurrampen of zelfs de dood verwoest kan worden: de brug die mijn familieleden hebben gebouwd, en die het verleden, heden en de toekomst verbindt. Door hun ijver heeft de rode draad in onze familie mij de kracht gegeven om moeilijke omstandigheden te overwinnen.
Toen mijn ouders en grootouders stierven, was ik zo verdrietig dat ik me afvroeg of ik de kracht zou hebben om door te gaan. Gelukkig bleef ik hun invloed voelen en daardoor kreeg ik een sterk getuigenis van het heilsplan, van het leven na de dood, en later van de tempelverordeningen die zo belangrijk voor ons eeuwig heil zijn. Ik heb mijn overgrootouders en de meeste van mijn ooms en tantes nooit gekend, maar elke keer als ik het oude fotoalbum van de familie opensla, zie ik mezelf in hun ogen. Ik ben wie ik ben door iedereen die mij is voorgegaan. Door hun ervaringen en wijsheid is mijn karakter gevormd en ben ik geleid.
Een van de grootste gaven die mijn familie mij van jongs af aan heeft gegeven, is onze familiegeschiedenis en de overtuiging dat ik de schakel tussen het verleden en de toekomst ben. Ik weet ook dat ik op aarde ben gekomen om mijn eigen verhaal te leven — om het te ontdekken, te ervaren en te koesteren. Door deze kennis van mijn familiegeschiedenis word ik in alle beproevingen van het leven gesterkt.
Ik denk vaak aan mijn familieleden aan de andere kant van de sluier en aan de offers die zij hebben gebracht om mij een beter leven te geven. Ik denk aan de tempelverordeningen waardoor wij op een dag weer als familie bij elkaar zijn. En ik denk aan de verzoening van mijn Heiland, die dat alles mogelijk heeft gemaakt. Hij heeft de losprijs voldaan zodat wij kunnen leven. Daarom hebben wij Hem lief en aanbidden wij Hem met eeuwige dankbaarheid.