Ω, τι μεγάλο το σχέδιο τού Θεού μας!
Περιβαλλόμαστε από έναν τέτοιο εκπληκτικό πλούτο φωτός και αλήθειας, που διερωτώμαι αν εκτιμούμε πράγματι αυτό που έχουμε.
Πόσο ευλογημένοι είμαστε που συναθροιζόμαστε ξανά σε αυτήν την παγκόσμια συνέλευση υπό τη διεύθυνση και ηγεσία του αγαπητού μας προφήτη και Προέδρου Τόμας Μόνσον. Πρόεδρε, σε αγαπάμε και σε υποστηρίζουμε με όλη μας την καρδιά!
Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής μου ζωής ως κυβερνήτη, βασιζόμουν σε μεγάλο βαθμό στην ακρίβεια και την αξιοπιστία των συστημάτων υπολογιστών, αλλά σπάνια έπρεπε να χρησιμοποιήσω τον δικό μου προσωπικό υπολογιστή. Στην εργασία μου στο γραφείο ως επιτελικός, είχα βοηθούς και γραμματείς που με βοηθούσαν ευγενικά με τις εργασίες.
Όλα αυτά άλλαξαν το 1994, όταν εκλήθη ως Μέλος της Γενικής Εξουσίας. Η κλήση μου αποτελείτο από πολλές υπέροχες ευκαιρίες να εκτελώ διακονία, αλλά περιελάμβανε επίσης πολλή εργασία γραφείου της Εκκλησίας -- περισσότερο από αυτό που νόμιζα ποτέ δυνατόν.
Προς κατάπληξή μου, το κύριο εργαλείο για να οργανώνω το έργο μου ήταν ένας προσωπικός υπολογιστής.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου, έπρεπε να αναδιφώ σε αυτόν τον παράξενο, που προκαλεί απορία, ακατανόητο κόσμο.
Από την αρχή, ο υπολογιστής κι εγώ δεν είχαμε και τις πιο φιλικές σχέσεις.
Ικανά άτομα τεχνολογίας προσπάθησαν να με διδάξουν πώς να χρησιμοποιώ τον υπολογιστή. Στην κυριολεξία στέκονταν πίσω μου, πλησιάζοντας επάνω από τους ώμους μου, με τα δάχτυλά τους να κινούνται γρήγορα καθώς πληκτρολογούσαν στο πληκτρολόγιο.
«Βλέπετε;» έλεγαν με υπερηφάνεια. «Έτσι το κάνετε».
Δεν έβλεπα. Ήταν μια δύσκολη μετάβαση.
Δυσκολευόμουν πάρα πολύ να μάθω να χρησιμοποιώ τον υπολογιστή.
Έπαιρνε πάρα πολύ χρόνο, επανάληψη, υπομονή, πάρα πολλή ελπίδα και πίστη, πολλή καθησύχαση από τη σύζυγό μου και πολλά λίτρα σόδα διαίτης που θα παραμείνει απροσδιόριστη.
Τώρα, 22 χρόνια αργότερα, περιβάλλομαι από την τεχνολογία υπολογιστών. Έχω ηλεκτρονική διεύθυνση, έναν λογαριασμό στο Twitter και μία σελίδα στο Facebook. Έχω έξυπνο κινητό, τάμπλετ, φορητό υπολογιστή και ψηφιακή φωτογραφική μηχανή. Και ενώ οι ικανότητές μου όσον αφορά στην τεχνολογία μπορεί να μην είναι τόσο καλές όσο εκείνες ενός χαρακτηριστικού επτάχρονου, ως ένας εβδομηκοντούτης, τα πάω μια χαρά.
Όμως έχω παρατηρήσει κάτι ενδιαφέρον. Όσο περισσότερο εντριβώ στην τεχνολογία τόσο περισσότερο την λαμβάνω ως δεδομένη.
Για ένα μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, η επικοινωνία συνέβαινε με την ταχύτητα ενός αλόγου. Η αποστολή ενός μηνύματος και η λήψη απάντησης μπορεί να έπαιρνε ημέρες ή ακόμη και μήνες. Σήμερα τα μηνύματά μας ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα στον ουρανό ή χιλιάδες μέτρα κάτω από τους ωκεανούς για να φθάσουν κάποιον στην άλλη πλευρά του κόσμου και αν υπάρχει καθυστέρηση ακόμη και λίγων δευτερολέπτων, απογοητευόμαστε και ανυπομονούμε.
Φαίνεται ότι είναι η ανθρώπινη φύση: καθώς εξοικειωνόμαστε με κάτι, ακόμη και κάτι θαυμαστό και καταπληκτικό, χάνουμε την αίσθηση του δέους και του φερόμαστε ως κοινοτοπία.
Λαμβάνουμε τις πνευματικές αλήθειες ως δεδομένες;
Το να λαμβάνουμε τις σύγχρονες τεχνολογίες και τις ανέσεις μας ως δεδομένες μπορεί να είναι σχετικώς μικρό θέμα. Όμως δυστυχώς, έχουμε ενίοτε παρόμοια στάση απέναντι στην αιώνια διδαχή του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού που διευρύνει την ψυχή. Στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού, μας έχουν δοθεί τόσα πολλά. Περιβαλλόμαστε από έναν τέτοιο εκπληκτικό πλούτο φωτός και αλήθειας, που διερωτώμαι αν εκτιμούμε πράγματι αυτό που έχουμε.
Σκεφθείτε τους πρώτους μαθητές που βάδισαν και μίλησαν με τον Σωτήρα κατά τη διάρκεια της επίγειας διακονίας Του. Φαντασθείτε την ευχαριστία και την ευλάβεια που πρέπει να πλημμύρισε την καρδιά τους και να γέμισε τον νου τους, όταν Τον είδαν να εγείρεται από τον τάφο, όταν ένιωσαν τις πληγές στα χέρια Του. Η ζωή τους δεν θα ήταν ποτέ ίδια!
Σκεφθείτε τους πρώτους Αγίους αυτής της θεϊκής νομής που γνώριζαν τον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ και τον άκουγαν να κηρύττει το αποκατεστημένο Ευαγγέλιο. Φαντασθείτε πώς πρέπει να ένιωσαν που έμαθαν ότι ο πέπλος μεταξύ των ουρανών και της γης είχε χωριστεί ξανά, ρίχνοντας φως και γνώση επάνω στον κόσμο από το σελέστιο σπιτικό μας επάνω.
Όμως πάνω απ’ όλα, σκεφθείτε πώς νιώσατε όταν για πρώτη φορά πιστέψατε και καταλάβατε ότι είστε πράγματι Θεού παιδί· ότι ο Ιησούς Χριστός προθύμως υπέφερε για τις αμαρτίες σας, ώστε να καθαρισθείτε ξανά· ότι η δύναμη τής ιεροσύνης είναι πραγματική και μπορεί να σας δέσει με τα αγαπημένα σας πρόσωπα για τον παρόντα καιρό και για όλη την αιωνιότητα· ότι υπάρχει ένας ζων προφήτης επάνω στη γη σήμερα. Δεν είναι αυτό υπέροχο και καταπληκτικό;
Λαμβάνοντας αυτό υπ’ όψιν, πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν εμείς από όλους τους ανθρώπους να μην ενθουσιαζόμασταν για την προσέλευσή μας στις συγκεντρώσεις λατρείας της Εκκλησίας μας; Ή να βαριόμασταν να διαβάζουμε τις άγιες γραφές; Υποθέτω ότι αυτό θα ήταν μόνο δυνατόν αν η καρδιά μας γινόταν αναίσθητη να βιώνει ευγνωμοσύνη και δέος για τα ιερά και υπέρτατα δώρα που μας έχει δώσει ο Θεός. Οι αλήθειες που αλλάζουν τη ζωή είναι μπροστά στα μάτια μας και στις άκρες των δακτύλων μας, αλλά ενίοτε υπνοβατούμε στο μονοπάτι της ιδιότητος του μαθητού. Πολύ συχνά αφήνουμε τον εαυτό μας να αποσπάται η προσοχή του από τις ατέλειες των έτερων μελών μας αντί να ακολουθούμε το παράδειγμα του Διδασκάλου μας. Βαδίζουμε σε ένα μονοπάτι καλυμμένο με διαμάντια, αλλά μετά βίας μπορούμε να τα διακρίνουμε από τα συνηθισμένα βότσαλα.
Ένα οικείο μήνυμα
Όταν ήμουν νέος άνδρας, οι φίλοι μου με ρωτούσαν για τη θρησκεία μου. Συχνά άρχιζα να εξηγώ τις διαφορές, όπως τον Λόγο Σοφίας. Άλλοτε τόνιζα τις ομοιότητες με άλλες χριστιανικές θρησκείες. Τίποτε από αυτά δεν τους εντυπωσίαζε πάρα πολύ. Όμως όταν μιλούσα για το μεγάλο σχέδιο της ευδαιμονίας που έχει ο Πατέρας μας στους Ουρανούς για εμάς ως τέκνα Του, είχα την προσοχή τους.
Θυμάμαι ότι προσπαθούσα να σχεδιάσω το σχέδιο σωτηρίας σε έναν μαυροπίνακα, σε μία αίθουσα της κυρίως εκκλησίας μας στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας. Έκανα κύκλους που αντιπροσώπευαν την προθνητή ζωή, τη θνητότητα και την επιστροφή στους Επουράνιους Γονείς μας ύστερα από αυτήν τη ζωή.
Ως έφηβος, πόσο μου άρεσε να αναφέρω αυτό το συναρπαστικό μήνυμα. Όταν εξηγούσα αυτές τις αρχές με δικά μου απλά λόγια, η καρδιά μου υπερχείλιζε με ευγνωμοσύνη για τον Θεό που αγαπά τα τέκνα Του και τον Σωτήρα που λύτρωσε όλους μας από τον θάνατο και την κόλαση. Ήμουν τόσο υπερήφανος γι’ αυτό το μήνυμα αγάπης, χαράς και ελπίδος.
Κάποιοι από τους φίλους μου έλεγαν ότι αυτό το μήνυμα έμοιαζε οικείο, μολονότι τέτοια πράγματα δεν διδάσκονταν ποτέ στη θρησκευτική τους ανατροφή. Ήταν σαν να ήξεραν πάντοτε ότι αυτά ήταν αληθινά, σαν να έριχνα εγώ απλώς φως σε κάτι που ήταν πάντοτε και βαθιά ριζωμένο στην καρδιά τους.
Έχουμε απαντήσεις!
Πιστεύω ότι κάθε ανθρώπινο ον φέρει στην καρδιά του κάποιο είδος θεμελιωδών ερωτήσεων αναφορικώς προς την ίδια τη ζωή. Από πού ήλθα; Γιατί είμαι εδώ; Τι θα συμβεί, αφού πεθάνω;
Αυτά τα είδη ερωτήσεων έχουν γίνει από θνητούς από την αυγή του χρόνου. Φιλόσοφοι, λόγιοι και ειδικοί έχουν δαπανήσει τη ζωή και την περιουσία τους ψάχνοντας για απαντήσεις.
Είμαι ευγνώμων που το αποκατεστημένο Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού έχει απαντήσεις στα πιο πολύπλοκα ερωτήματα στη ζωή. Αυτές οι απαντήσεις διδάσκονται στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Είναι αληθινές, απλές, σαφείς και ευνόητες. Είναι θεόπνευστες και τις διδάσκουμε στα τρίχρονά μας στην τάξη των Ηλιαχτίδων.
Αδελφοί και αδελφές, είμαστε αιώνια όντα, δίχως αρχή και δίχως τέλος. Πάντοτε υπήρχαμε1. Είμαστε στην κυριολεξία τα παιδιά-πνεύματα θείων, αθάνατων και παντοδύναμων Επουράνιων Γονέων!
Προερχόμαστε από την επουράνια αυλή του Κυρίου του Θεού μας. Είμαστε από τον βασιλικό οίκο του Ελοχίμ, του Υψίστου Θεού. Βαδίζαμε μαζί Του στην προθνητή μας ζωή. Τον ακούγαμε να μιλά, ήμαστε μάρτυρες του μεγαλείου Του, μαθαίναμε τους τρόπους Του.
Εσείς κι εγώ συμμετείχαμε στο Μέγα Συμβούλιο όπου ο αγαπημένος μας Πατέρας παρουσίασε το σχέδιό Του για εμάς -- ότι θα ερχόμασταν στη γη, θα λαμβάναμε θνητά σώματα, θα μαθαίναμε να επιλέγουμε ανάμεσα στο καλό και το κακό και θα προοδεύαμε με τρόπους που άλλως δεν θα ήταν δυνατόν.
Όταν περάσαμε μέσα από το πέπλο και εισήλθαμε σε αυτήν τη θνητή ζωή, ξέραμε ότι δεν θα θυμόμασταν πλέον την προηγούμενη ζωή. Θα υπήρχε εναντίωση και αντιξοότητα και πειρασμός. Όμως γνωρίζαμε επίσης ότι η απόκτηση ενός υλικού σώματος ήταν μεγίστης σημασίας για εμάς.. Ω, πόσο ελπίζαμε ότι θα μαθαίναμε γρήγορα να κάνουμε τις σωστές επιλογές, να αντιστεκόμαστε στους πειρασμούς του Σατανά και τελικώς να επιστρέψουμε στους αγαπημένους μας γονείς στους ουρανούς.
Ξέραμε ότι θα αμαρτάναμε και θα κάναμε λάθη -- ίσως ακόμη και σοβαρά. Όμως ξέραμε ότι ο Σωτήρας μας, Ιησούς Χριστός, είχε υποσχεθεί να έλθει στη γη, να ζήσει μία αναμάρτητη ζωή και να δώσει εθελουσίως τη ζωή Του σε αιώνια θυσία. Ξέραμε ότι αν Του δίναμε την καρδιά μας, Τον εμπιστευόμασταν και πασχίζαμε με όλη την ενέργεια της ψυχής μας να βαδίζουμε στο μονοπάτι της ιδιότητος του μαθητού, θα μπορούσαμε να γίνουμε καθαροί και για άλλη μια φορά να εισέλθουμε στην παρουσία του αγαπημένου μας Πατέρα στους Ουρανούς.
Έτσι, με πίστη στη θυσία του Ιησού Χριστού, εσείς κι εγώ αποδεχθήκαμε, με την ελεύθερη βούλησή μας, το σχέδιο του Επουράνιου Πατέρα μας.
Γι’ αυτό είμαστε εδώ σε αυτόν τον όμορφο πλανήτη γη -- επειδή ο Θεός μάς προσέφερε την ευκαιρία και εμείς επιλέξαμε να την αποδεχθούμε. Η θνητή μας ζωή, ωστόσο, είναι απλώς προσωρινή και θα τελειώσει με τον θάνατο του υλικού μας σώματος. Όμως η ουσία αυτού που εσείς κι εγώ είμαστε δεν θα καταστραφεί. Το πνεύμα μας θα εξακολουθήσει να ζει και να αναμένει την Ανάσταση -- μία δωρεά σε όλους από τον στοργικό μας Επουράνιο Πατέρα και τον Υιό Του, Ιησού Χριστό2. Κατά την Ανάσταση, το πνεύμα και το σώμα μας θα ενωθούν εκ νέου, απηλλαγμένα από πόνο και υλικές ατέλειες.
Μετά την Ανάσταση, θα υπάρξει η ημέρα της κρίσεως. Ενώ θα σωθούμε όλοι τελικώς και θα κληρονομήσουμε ένα βασίλειο δόξας, όσοι εμπιστεύονται τον Θεό και επιζητούν να ακολουθούν τους νόμους και τις διατάξεις Του θα κληρονομήσουν ζωές στην αιωνιότητα που είναι αφάνταστες σε δόξα και συγκλονιστικές σε μεγαλοπρέπεια.
Εκείνη η ημέρα της κρίσεως θα είναι μία ημέρα ελέους και αγάπης -- μία ημέρα κατά την οποία οι ραγισμένες καρδιές θα θεραπευτούν, τα δάκρυα θλίψης θα αντικατασταθούν από δάκρυα ευγνωμοσύνης, κατά την οποία όλα θα διορθωθούν3.
Ναι, θα υπάρχει βαθιά λύπη εξαιτίας της αμαρτίας. Ναι, θα υπάρχουν τύψεις και ακόμη και αγωνία εξαιτίας των λαθών μας, της ανοησίας μας και της ξεροκεφαλιάς μας που μας έκανε να χάσουμε ευκαιρίες για ένα πολύ πιο σπουδαίο μέλλον.
Όμως έχω την πεποίθηση ότι όχι μόνο θα ικανοποιηθούμε με την κρίση του Θεού, αλλά επίσης θα εκπλαγούμε και θα κατακλυσθούμε από την απέραντη χάρη, έλεος, γενναιοδωρία και αγάπη Του για εμάς τα τέκνα Του. Αν οι επιθυμίες και τα έργα μας είναι καλά, αν έχουμε πίστη στον ζώντα Θεό, τότε μπορούμε να προσδοκούμε αυτό που απεκάλεσε ο Μορόνι «αρεστό βήμα του μεγάλου Ιεχωβά, του Αιώνιου Κριτή»4.
Pro Tanto Quid Retribuamus
Αγαπημένοι μου αδελφοί και αδελφές, αγαπητοί μου φίλοι, δεν γεμίζει την καρδιά και τον νου μας με θαυμασμό και δέος να συλλογιζόμαστε το μέγα σχέδιο της ευδαιμονίας που έχει προετοιμάσει ο Επουράνιος Πατέρας μας για εμάς; Δεν μας γεμίζει με ανείπωτη χαρά να ξέρουμε για το ένδοξο μέλλον που έχει προετοιμασθεί για όλους που περιμένουν τον Κύριο;
Αν δεν έχετε νιώσει ποτέ τέτοιον θαυμασμό και χαρά, σας προσκαλώ να επιζητήσετε, να μελετήσετε και να συλλογισθείτε τις απλές κι όμως βαθιές αλήθειες του αποκατεστημένου Ευαγγελίου. «Οι κοσμιότητες τής αιωνιότητας ας βασιλεύουν μέσα στο μυαλό σας»5. Ας καταθέτουν μαρτυρία προς εσάς για το θείο σχέδιο σωτηρίας.
Αν έχετε νιώσει αυτά τα πράγματα πριν, σας ερωτώ σήμερα: «Μπορείτε να νιώσετε το ίδιο τώρα;»6
Προσφάτως είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω στο Μπέλφαστ της Βορείου Ιρλανδίας. Ενώ ήμουν εκεί, παρατήρησα τον θυρεό του Μπέλφαστ, που περιλαμβάνει το λόγιον «Pro tanto quid retribuamus» ή «Τι θα δώσουμε ως αντάλλαγμα για τόσα πολλά;»7
Προσκαλώ τον καθέναν από εμάς να συλλογισθούμε αυτήν την ερώτηση. Τι θα δώσουμε ως αντάλλαγμα για την πλημμύρα φωτός και αλήθειας που έχει εκχύσει ο Θεός επάνω μας;
Ο αγαπημένος μας Πατέρας απλώς ζητεί να ζούμε σύμφωνα με την αλήθεια που έχουμε λάβει και να ακολουθούμε το μονοπάτι που Εκείνος έχει παράσχει. Επομένως, ας παίρνουμε θάρρος και εμπιστοσύνη στην καθοδήγηση του Πνεύματος. Ας εκφράσουμε με λόγια και με πράξεις με τους συνανθρώπους μας το θαυμάσιο και εκπληκτικό μήνυμα του σχεδίου ευδαιμονίας του Θεού. Είθε να είναι κίνητρό μας να είναι η αγάπη μας για τον Θεό και για τα τέκνα Του, επειδή είναι αδελφοί και αδελφές μας. Αυτή είναι η αρχή του τι μπορούμε να κάνουμε ως αντάλλαγμα για τα τόσα πολλά.
Κάποια ημέρα «κάθε γόνατο θα κλίνει, και κάθε γλώσσα θα ομολογήσει» ότι οι τρόποι του Θεού είναι δίκαιοι και το σχέδιό Του είναι τέλειο8. Για σας και για μένα, ας είναι εκείνη η ημέρα σήμερα. Ας διακηρύξουμε μαζί με τον Ιακώβ της αρχαίας εποχής: «Ω, τι μεγάλο το σχέδιο τού Θεού μας!»9
Για αυτό καταθέτω μαρτυρία με βαθιά ευγνωμοσύνη στον Επουράνιο Πατέρα μας, καθώς σας αφήνω την ευλογία μου, στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.