Του έχουμε εμπιστοσύνη; Το δύσκολο είναι καλό

Ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον συχνά μας υπενθυμίζει: «Έχε εμπιστοσύνη στον Κύριο με όλη την καρδιά σου και μη βασίζεσαι στη δική σου κατανόηση.

»σε όλους τους δρόμους σου γνώριζε αυτόν, κι αυτός θα διευθύνει τα βήματά σου.

»Nα μη φαντάζεσαι τoν εαυτό σoυ σoφό»(Παροιμίες 3:5–7).

Έχουμε εμπιστοσύνη ότι οι εντολές Του είναι για το καλό μας; Τους ηγέτες Του, αν και ατελείς, να ηγούνται ημών καλώς; Ότι οι υποσχέσεις Του είναι βέβαιες; Έχουμε εμπιστοσύνη ότι ο Επουράνιος Πατέρας και ο Ιησούς Χριστός μάς γνωρίζουν και θέλουν να μας βοηθήσουν; Ακόμη και εν μέσω δοκιμασιών, δυσκολιών, δύσκολων καταστάσεων και δυσχερειών, Του έχουμε ακόμη εμπιστοσύνη;

Αναπολώντας έμαθα κάποια από τα καλύτερα μαθήματα κατά τη διάρκεια των πιο δύσκολων στιγμών -- είτε ως νέος, σε μια ιεραποστολή, αρχίζοντας μια νέα σταδιοδρομία, προσπαθώντας να μεγαλύνω τις κλήσεις μου, μεγαλώνοντας μία μεγάλη οικογένεια ή παλεύοντας να είμαι αυτοδύναμος. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι το δύσκολο είναι καλό!

Το δύσκολο μας κάνει δυνατότερους, μας ταπεινώνει και μας δίδει την ευκαιρία να αποδείξουμε τι αξίζουμε. Οι αγαπημένοι μας πρωτοπόροι με τις χειράμαξες γνώρισαν τον Θεό σε ακραίες καταστάσεις. Γιατί χρειάζονταν δύο κεφάλαια να αποκτήσει ο Νεφί και οι αδελφοί του τις ορειχάλκινες πλάκες και μόνον τρία εδάφια για να συμμετάσχει η οικογένεια του Ισμαήλ μαζί τους στην έρημο; (Βλέπε Νεφί Α´ 3-4, 7:3-5). Φαίνεται ότι ο Κύριος ήθελε να ενδυναμώσει τον Νεφί μέσω του αγώνα της απόκτησης των πλακών.

Τα δύσκολα στη ζωή μας δεν θα πρέπει να έρχονται ως έκπληξη. Μία από τις πρώτες διαθήκες που συνάπτουμε με τον Κύριο είναι να ζούμε τον νόμο της θυσίας. Η θυσία εξ ορισμού ενέχει την εγκατάλειψη κάποιου επιθυμητού. Με την εμπειρία συνειδητοποιούμε ότι είναι μικρό το τίμημα που πληρώνουμε σε σχέση με τις ευλογίες που ακολουθούν. Υπό την καθοδήγηση του Τζόζεφ Σμιθ, ειπώθηκε ότι «μία θρησκεία που δεν απαιτεί τη θυσία πάντων των πραγμάτων, ποτέ δεν έχει αρκετή δύναμη για να παράγει την απαραίτητη πίστη στη ζωή και τη σωτηρία»¹.

Τα μέλη της Θεϊκής Κεφαλής είναι εξοικειωμένα με τα δύσκολα. Ο Θεός Πατέρας θυσίασε τον Μονογενή Του Υιό για τα τρομερά δεινά της Εξιλέωσης, μεταξύ άλλων του θανάτου διά σταυρώσεως. Οι γραφές λένε ότι ο Ιησούς Χριστός έμαθε «την υπακοή από όσα έπαθε» (Προς Εβραίους 5:8). Εθελουσίως υπέφερε την αγωνία τής Εξιλεώσεως. Το Άγιο Πνεύμα πρέπει να είναι μακρόθυμο για να παρακινεί, να προειδοποιεί και να μας καθοδηγεί και μετά αγνοείται, ερμηνεύεται εσφαλμένως ή λησμονείται.

Το δύσκολο είναι μέρος του σχεδίου του Ευαγγελίου. Ένας από τους σκοπούς αυτής της ζωής είναι να αποδειχθούμε άξιοι (βλέπε Αβραάμ 3:25). Λίγοι έχουν υποφέρει περισσότερο αδίκως από τον λαό του Άλμα. Ετράπησαν σε φυγή από τον άνομο βασιλέα Νώε και έγιναν μετά δούλοι των Λαμανιτών!Μέσω αυτών των δοκιμασιών, ο Κύριος τούς δίδαξε ότι επιτιμά τον λαό Του και δοκιμάζει «την υπομονή του και την πίστη του» (Μωσία 23:21).

Κατά τις τρομερές ημέρες στη φυλακή Λίμπερτυ, ο Κύριος δίδαξε τον Τζόζεφ Σμιθ να «το υπομείνει σωστά» (Δ&Δ 121:8) και υποσχέθηκε ότι αν το υπομείνει σωστά, «όλα αυτά θα σου δώσουν πείρα, και θα είναι για το καλό σου» (Δ&Δ 122:7).

Ο Πρόεδρος Μόνσον έχει παρακαλέσει: «Είθε να επιλέγουμε πάντοτε το δυσκολότερο σωστό αντί για το ευκολότερο λάθος»². Όσον αφορά στους ναούς μας, δήλωσε ότι «καμία θυσία δεν είναι πολύ μεγάλη, κανένα τίμημα πολύ βαρύ, κανένας αγώνας πολύ δύσκολος, προκειμένου να λάβουμε τις ευλογίες [του ναού]»³.

Στον κόσμο της φύσεως, το δύσκολο είναι μέρος του κύκλου της ζωής. Είναι δύσκολο να εκκολαφθεί ένας νεοσσός έξω από το σκληρό κέλυφος του αβγού. Όμως όταν κάποιος προσπαθεί να το κάνει ευκολότερο, ο νεοσσός δεν αναπτύσσει την απαραίτητη δύναμη για να ζήσει. Με παρόμοιο τρόπο, ο αγώνας μίας πεταλούδας να διαφύγει από το κουκούλι την ενδυναμώνει για τη ζωή που θα ζήσει.

Μέσω αυτών των παραδειγμάτων, βλέπουμε ότι το δύσκολο είναι το σταθερό! Όλοι έχουμε δυσκολίες. Η μεταβλητή είναι η αντίδρασή μας στο δύσκολο.

Σε κάποιο σημείο ορισμένοι άνθρωποι στο Βιβλίο του Μόρμον υπέστησαν «μεγάλες καταδιώξεις» και «πολλά βάσανα» (Ήλαμαν 3:34). Πώς αντέδρασαν; «Νήστευαν και προσεύχονταν συχνά, και γίνονταν ισχυρότεροι και ισχυρότεροι στην ταπεινοφροσύνη τους, και σταθερότεροι και σταθερότεροι στην πίστη του Χριστού, μέχρι που γέμιζε η καρδιά τους με αγαλλίαση και παρηγοριά» (Ήλαμαν 3:35). Ένα άλλο παράδειγμα συνέβη ύστερα από χρόνια πολέμου: «Εξαιτίας της τόσο μεγάλης διάρκειας του πολέμου μεταξύ των Νεφιτών και των Λαμανιτών, πολλοί είχαν σκληρύνει… και πολλοί μαλάκωσαν εξαιτίας των ταλαιπωριών τους, τόσο που ταπείνωσαν τους εαυτούς τους ενώπιον του Θεού» (Άλμα 62:41).

Καθένας μας επιλέγει την αντίδρασή του στο δύσκολο.

Πριν από αυτήν την κλήση ήμουν οικονομικός σύμβουλος στο Χιούστον του Τέξας. Το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας μου ήταν με πολυεκατομμυριούχους οι οποίοι είχαν τις δικές τους επιχειρήσεις. Σχεδόν όλοι τους είχαν δημιουργήσει τις επιτυχημένες επιχειρήσεις τους από το τίποτα με πολλή σκληρή δουλειά. Το πιο λυπηρό για μένα ήταν να ακούσω κάποιους από αυτούς να λένε ότι ήθελαν να το κάνουν πιο εύκολο για τα παιδιά τους. Δεν ήθελαν τα παιδιά τους να υποφέρουν όσο υπέφεραν εκείνοι. Με άλλα λόγια, θα στερούσαν από τα παιδιά τους το ίδιο πράγμα που τους είχε κάνει επιτυχημένους.

Εν αντιθέσει, γνωρίζουμε μία οικογένεια που πήρε μια διαφορετική προσέγγιση. Οι γονείς εμπνεύσθηκαν από την εμπειρία του Τ. Κ. Πέννυ, όπου ο πατέρας του τού είπε όταν έγινε οκτώ ετών ότι ήταν οικονομικώς υπεύθυνος για τον εαυτό του. Βρήκαν τη δική τους εκδοχή: καθώς κάθε παιδί αποφοιτούσε από το λύκειο, ήταν οικονομικώς υπεύθυνο για τον εαυτό του -- για περαιτέρω μόρφωση, (κολλέγιο, μεταπτυχιακή εκπαίδευση) και για την οικονομική του συντήρηση (πραγματικά αυτοδύναμο) (βλέπε Δ&Δ 83:4). Ευτυχώς τα παιδιά αντέδρασαν συνετά. Όλα τους είναι απόφοιτοι κολλεγίου και ορισμένα επίσης έχουν μεταπτυχιακή εκπαίδευση -- όλα από μόνα τους. Δεν ήταν εύκολο, αλλά τα κατάφεραν. Το έκαναν με σκληρή δουλειά και πίστη.

Η ερώτηση: «Εμείς Τον εμπιστευόμαστε;» μπορεί να δηλωθεί καλύτερα: «Έχουμε την πίστη να Τον εμπιστευόμαστε;»

Έχουμε την πίστη να εμπιστευθούμε τις υποσχέσεις Του σχετικά με τα δέκατα ότι με 90 τοις εκατό του εισοδήματός μας συν τη βοήθεια του Κυρίου είμαστε πολύ καλύτερα παρά με το 100 τοις εκατό από το ετήσιο εισόδημά μας από μόνοι μας;

Έχουμε επαρκή πίστη να εμπιστευόμαστε ότι θα μας επισκεφθεί στα βάσανά μας (βλέπε Μωσία 24:14), ότι θα μάχεται με εκείνους που μάχονται με εμάς (βλέπε Ησαΐας 49:25, Νεφί Β΄ 6:17), και ότι θα αφιερώσει τα βάσανά μας προς όφελός μας (βλέπε Νεφί Β΄ 2:2); (Βλέπε Νεφί Β΄ 2:2).

Θα ασκήσουμε την απαραίτητη πίστη να τηρούμε τις εντολές Του, ώστε να μας ευλογήσει τόσο υλικώς όσο και πνευματικώς; Και θα συνεχίσουμε πιστοί ώς το τέλος, ώστε να μας υποδεχθεί στην παρουσία Του; (βλέπε Μωσία 2:41).

Αδελφοί και αδελφές, μπορούμε να έχουμε την πίστη να Τον εμπιστευόμαστε! Θέλει το καλύτερο για εμάς (βλέπε Μωυσή 1:39). Θα απαντά στις προσευχές μας (βλέπε Δ&Δ 112:10). Θα τηρεί τις υποσχέσεις Του (βλέπε Δ&Δ 1:38). Έχει τη δύναμη να τηρεί αυτές τις υποσχέσεις (βλέπε Άλμα 37:16). Γνωρίζει τα πάντα! Και το πιο σημαντικό, γνωρίζει ποιο είναι το καλύτερο (βλέπε Ησαΐας 55:8-9).

Ο κόσμος μας σήμερα είναι δύσκολος. Έχουμε ανεξέλεγκτο κακό, διαφθορά σε κάθε έθνος, τρομοκρατία που φθάνει ακόμη και σε ασφαλή μέρη, οικονομική κατάρρευση, ανεργία, ασθένεια, φυσικές καταστροφές, εμφύλιους πολέμους, δεσποτικούς ηγέτες, κ.τ.λ. Τι θα πρέπει να κάνουμε; Τρεπόμεθα σε φυγή ή πολεμούμε; Ποιο είναι το σωστό; Οποιαδήποτε επιλογή μπορεί να είναι επικίνδυνη. Ήταν δύσκολο να πολεμήσουν ο Τζωρτζ Ουάσινγκτον και τα στρατεύματά του αλλά επίσης για τους πρωτοπόρους προγόνους μας να τραπούν σε φυγή. Ήταν επικίνδυνο να αγωνισθεί ο Νέλσον Μαντέλα για την ελευθερία. Έχει λεχθεί ότι για να επικρατήσει το κακό, είναι απαραίτητο οι καλοί άνθρωποι να μην κάνουν τίποτε⁴.

Σε οτιδήποτε κάνουμε, δεν θα πρέπει να αποφασίζουμε ούτε να ενεργούμε από ένα πνεύμα φόβου. Αληθώς «Eπειδή, ο Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας» (Προς Τιμόθεον Β´ 1:7). (Συνειδητοποιείτε ότι η ιδέα του «μη φοβάστε» τονίζεται στις γραφές;) Ο Κύριος με έχει διδάξει ότι η αποθάρρυνση και ο φόβος είναι εργαλεία του εναντίου. Η απάντηση του Κυρίου στις δύσκολες στιγμές είναι να προχωρήσουμε με πίστη.

Καθένας μας μπορεί να έχει διαφορετική γνώμη για το τι είναι δύσκολο. Ορισμένοι θεωρούν δύσκολο να πληρώνουν δέκατα όταν τα οικονομικά είναι στενά. Οι ηγέτες ενίοτε το βρίσκουν δύσκολο να αναμένουν από τους φτωχούς να πληρώσουν δέκατα. Μπορεί να είναι δύσκολο για κάποιους από μας να προχωρήσουμε με πίστη να παντρευτούμε ή να αποκτήσουμε οικογένεια. Υπάρχουν εκείνοι που το βρίσκουν δύσκολο να «εί[ναι] ικανοποιημένο[ι] με αυτά που ο Κύριος [τους] έχει κατανείμει» (Άλμα 29:3). Μπορεί να είναι δύσκολο να είμαστε ικανοποιημένοι με την τρέχουσα κλήση μας (βλέπε Άλμα 29:6). Η πειθαρχία της Εκκλησίας μπορεί να φαίνεται πολύ δύσκολη, αλλά για μερικούς σημειώνει την αρχή της αληθινής διαδικασίας της μετάνοιας.

Ασχέτως του ζητήματος, το δύσκολο μπορεί να είναι καλό για όσους θα προχωρήσουν με πίστη και εμπιστευθούν τον Κύριο και το σχέδιό Του.

Αδελφοί και αδελφές, καταθέτω μαρτυρία ότι αυτοί οι ηγέτες καθήμενοι πίσω μου έχουν κληθεί από τον Θεό. Η επιθυμία τους είναι να υπηρετούν τον Κύριο καλά και να μας βοηθήσουν να εδραιώσουμε το Ευαγγέλιο στην καρδιά μας. Τους αγαπώ και τους υποστηρίζω.

Αγαπώ τον Σωτήρα μας, Ιησού Χριστό. Θαυμάζω που αγάπησε τον Πατέρα και εμάς αρκετά ώστε να γίνει ο Σωτήρας και Λυτρωτής μας, ότι κάνοντάς το αυτό έπρεπε να υποφέρει τόσα που Τον έκαναν «να τρέμ[ει] από τον πόνο, και να αιμορραγ[εί] από κάθε πόρο, και να υποφέρ[ει] τόσο κατά το σώμα όσο και κατά το πνεύμα» (Δ&Δ 19:18). Ωστόσο, αντιμέτωπος με αυτήν την απαίσια προοπτική και την αναγκαιότητά της, διαβεβαίωσε τον Πατέρα: «Όχι το δικό μου θέλημα, αλλά το δικό σου ας γίνει» (Κατά Λουκάν 22:42). Αγαλλιώ με τα λόγια του αγγέλου: «Δεν είναι εδώ· επειδή, αναστήθηκε»(Κατά Ματθαίον 28:6).

Το παράδειγμά Του αληθώς είναι «ο δρόμος, και η αλήθεια, και η ζωή» (Κατά Ιωάννην 14:6). Μόνον με το να ακολουθήσουμε αυτό το παράδειγμα μπορούμε να βρούμε «ειρήνη σε τούτον τον κόσμο, και ζωή αιώνια στον μελλοντικό κόσμο» (Δ&Δ 59:23). Καθώς έχω ακολουθήσει το παράδειγμά Του και έχω εφαρμόσει τις διδασκαλίες Του, έχω μάθει αφ’ εαυτού μου ότι καθεμία από τις «πιο μεγάλες και πολύτιμες υποσχέσεις» Του (Πέτρου Β΄ 1:4) είναι αληθινή.

Οι μεγαλύτερες επιθυμίες μου είναι να σταθώ με τον Μόρμον ως αληθινός μαθητής του Ιησού Χριστού (βλέπε Νεφί Γ΄ 5:13) και μια μέρα να ακούσω από τα χείλη Του: «Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ» (Κατά Ματθαίον 25:21). Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.