Miłość bliźniego: Doskonała i nieustająca miłość

Pan powiedział, że miłość bliźniego to „prawdziwa miłość Chrystusa”¹, która „daje duszy największą radość”², „największy ze wszystkich darów Boga”³ — dar „prawdziwy” i „nieskończony”⁴.

Miłość bliźniego jest trudno opisać, natomiast dość łatwo rozpoznać ją w życiu tych, którzy ją posiadają.

• Możemy ją ujrzeć w schorowanej babci, która prenumeruje popołudniową gazetę, wiedząc, że codziennie dostarczy ją do jej domu jej wnuczek roznoszący gazety, i kiedy klęczą razem, ona uczy go, jak się modlić.

• Dostrzeżemy ją w matce, która w trudnej sytuacji ekonomicznej, nie mając mięsa, ku zdumieniu wszystkich, przyrządza potrawę jedynie ze skrzydełek kurczaka.

• Zobaczymy ją w człowieku, który cierpi z powodu niezasłużonego publicznego zarzutu, lecz przyjmuje to i tak z pokorą.

Czyż w tych przykładach wspólnym wątkiem nie jest miłość bliźniego, bezinteresowność i niespodziewanie się czegoś w zamian? Wydaje się, że wszystkie nasze boskie cechy wypływają i są zawarte w tej jednej.⁵ Być może wszyscy ludzie posiadają dar miłości, ale miłość bliźniego jest przelana tylko na tych, którzy prawdziwie naśladują Chrystusa.⁶

Istotę mocy Boga znajdujemy w Jego boskich cechach.⁷ Moc kapłaństwa utrzymuje się dzięki tym cechom.⁸ Zabiegamy o te cechy, a szczególnie o miłość bliźniego i prawdziwą miłość Chrystusa.⁹

Istnieje również diabeł, niszczyciel tej miłości, którą zamienia na złość i wrogość.¹⁰ Mój przyjaciel William, odczuwał właśnie tak — był wrogo usposobiony. Wydawało mu się, że cokolwiek się wydarzyło, stało się z winy Boga — choroba, śmierć, niegrzeczne dziecko, osobista słabość, modlitwa bez odpowiedzi — wszystko to sprawiało, że jego serce stawało się twarde. Jego wewnętrzna złość, która szybko wybuchała, zwracała się w stronę Boga, jego bliźnich i niego samego. Z jego serca emanował brak wiary, upór, duma, niezgoda, utrata nadziei, miłości i przewodnictwa. Był nieszczęśliwy!

Ci niszczyciele pokoju¹¹ uczynili go ślepym na uczucia, jakie Bóg żywił do niego. Nie był w stanie odkryć ani nawet poczuć miłości Boga. Nie widział, zwłaszcza w trudnych chwilach, że Bóg, który mu wielce błogosławił, nadal to czyni. Zamiast tego, za miłość odpłacał złością. Czy czasami nie czujemy tego wszyscy? Nawet wtedy, gdy nie zasługiwaliśmy na miłość, On nas kochał najbardziej. Kocha nas prawdziwie i stale.¹²

Natomiast moja, naśladująca Chrystusa, przyjaciółka Betty była jego zupełnym przeciwieństwem. Zetknęła się z większością przeciwności, które przeżył William, jednak ponieważ czuła miłość Boga, przyjmowała cierpienie w imię naszego Zbawiciela¹³ i stała się częścią Jego boskiej natury¹⁴, a przez to zyskała głębszą wiarę i miłość do Boga, wraz z siłą, by zmagać się ze wszystkim, co ją spotykało.

Wzrosła jej miłość do innych. Wydawało się, że z wyprzedzeniem potrafi wybaczać bliźnim. Nauczyła się, jak sprawiać, aby inni czuli jej miłość. Nauczyła się, że dzielić się miłością, to znaczy pomnażać ją.

Na koniec nauczyła się też bardziej kochać siebie, być bardziej uprzejmą, miłą i cierpliwą. Przestała walczyć o poczucie własnej wartości i pokochała siebie w taki sposób, w jaki kocha ją Bóg. Zobaczyła siebie w sposób, w jaki widział ją On.

Jak więc możemy lepiej „[odziać] się w więzy miłości Chrystusowej […] doskonałości i pokoju”?¹⁵ Chciałbym podzielić się z wami trzema sugestiami.

1. . Rozpoznajcie Jego miłość. „Módlcie się […] z całego serca”¹⁶ o ten dar. Czyńcie to będąc potulni, ze skruchą w sercu, a będziecie napełnieni nadzieją i miłością od samego Ducha Świętego. On objawi wam Chrystusa.¹⁷

   Ta część daru miłości bliźniego pozwoli na rozpoznanie ręki Pana i odczuwanie Jego miłości we wszystkim, co nas otacza. Czasem nie będzie łatwo odkryć miłość Pana do nas we wszystkim, czego doświadczamy, ponieważ On jest doskonałym, anonimowym Dawcą. Będziecie poszukiwać przez całe życie, by odsłonić Jego rękę i Jego dary, którymi obdarzył was na Jego osobisty, skromny i pokorny sposób, udzielając tak cudownych darów.

   Rozważcie, proszę, ze mną przez chwilę następujące majestatyczne dary: chwałę całego stworzenia¹⁸, ziemię i niebo; wasze uczucia miłości i szczęścia; Jego miłosierne reakcje; przebaczenie i niezliczone odpowiedzi na modlitwy; dar tych, których kochamy i w końcu — największy dar z wszystkich — zadość czyniący dar Ojca ze swego Syna, doskonałego w miłości bliźniego i miłości Boga.¹⁹

2. Przyjmujcie Jego miłość z pokorą. Bądźcie wdzięczni za dar a szczególnie za Dawcę tego daru.²⁰ Prawdziwa wdzięczność przejawia się w zdolności do pokornego dostrzegania, czucia i odbierania miłości.²¹ Wdzięczność jest sposobem, w jaki oddajemy miłość Bogu. Dostrzegając Jego rękę, dajemy wyraz naszej miłości do Niego.²² Kiedy naprawdę poznacie Pana, zobaczycie osobistą i świętą relację zbudowaną na zaufaniu. Dowiecie się, że On rozumie wasze cierpienie²³ i zawsze ze współczuciem odpowie wam miłością.

   Przyjmijcie ją. Poczujcie. Nie wystarczy wiedzieć, że Bóg was kocha. Ten dar jest po to, by czuć go nieustannie i codziennie.²⁴ To stanie się dla was boską motywacją na całe wasze życie. Odpokutujcie. Odrzućcie doczesność z waszego życia²⁵ łącznie z gniewnym usposobieniem. Otrzymujcie nieustanne odpuszczenie waszych grzechów²⁶ i zapanujcie nad swymi uczuciami, abyście byli przepełnieni miłością²⁷.

3. Przekazujcie Jego miłość. Gdy Bóg odpowiada nam, zawsze czujemy Jego miłość. Czyż nie powinniśmy zwracać się do Niego z życzliwością i prawdziwym uczuciem miłości? On daje łaskę (lub dobroć) za łaską, przymiot za przymiot. Gdy nasze posłuszeństwo wzrośnie, otrzymamy więcej łask (lub dobroci) za łaskę, którą Mu oddajemy.²⁸ Ofiarujcie Mu udoskonalenie waszych cech, tak że gdy przyjdzie, będziecie do Niego podobni.²⁹

   Gdy człowiek najpierw pogrąży się myślami w miłości i przekaże te uczucia Bogu, innym ludziom lub sobie, olbrzymia część tego uczucia wypłynie z Ducha. To jest istota wszystkich boskich cech. Wydaje się, że prawe uczucia, które rodzą się w człowieku, poprzedzają wzrost tych uczuć, przynoszony przez Ducha. Dopóki nie czujecie miłości, nie możecie dzielić się z innymi prawdziwą miłością. Pan powiedział nam, abyśmy kochali się wzajemnie, tak On was umiłował³⁰, więc pamiętajcie: abyście byli kochani, naprawdę kochajcie³¹.

Bracia i siostry, jestem specjalnym świadkiem Chrystusa. Ponownie dzielę się z wami tym świadectwem o przemożnej miłości Boga, jaką ma dla każdego z nas z osobna. Powiększając ten dar od Boga otrzymamy nowe, czyste serce oraz ciągle wzrastające miłość i spokój. Kiedy będziemy coraz bardziej myśleć i postępować jak On, pozbędziemy się cech człowieka naturalnego, a w ich miejsce otrzymamy Chrystusowy umysł i serce.³² Staniemy się Mu podobni i prawdziwie Go poznamy.³³

Moi bracia, prorok Pana was kocha, tak jak wszyscy tutaj. Oby Pan mógł was zawsze błogosławić „uczuciem waszego serca […] wypływającego z Niego na zawsze”³⁴, „tak, że [nasze] jarzma będą lżejsze dzięki radości płynącej z Syna”³⁵ — to jest moja modlitwa, w imię Jezusa Chrystusa, amen.