Νέο άτομο

Δυσκολεύτηκα να αισθανθώ ότι ήμουν αποδεκτός. Η οικογένειά μου είχε πρόσφατα μετακομίσει από την άλλη μεριά της χώρας. Ο τομέας στον οποίο μετακομίσαμε είχε μια μεγάλη ομάδα νέων, όμως ήταν η πρώτη φορά που θα ήμουν το «νέο άτομο». Το χειρότερο ήταν ότι έπρεπε να πάω σε ένα νέο σχολείο και αμέσως πέρασε σαν αστραπή από το νου μου η σκέψη: «Με ποιον θα καθίσω στο μεσημεριανό;» Ίσως να έβρισκα κάποιον από την εκκλησία, όμως δεν ήθελα να καθίσω απρόσκλητος στο τραπέζι κάποιου άλλου, ειδικά όταν δεν ήξερα καν αν με ήθελαν εκεί!

Η πρώτη ημέρα στο σχολείο έμοιαζε ατελείωτη. Τελικά, χτύπησε το κουδούνι για το μεσημεριανό. Καθώς έμπαινα αργά στην τραπεζαρία, προσευχήθηκα στον Επουράνιο Πατέρα να με βοηθήσει να βρω κάποιον γνωστό. Κοίταξα τριγύρω για να δω αν μπορούσα να αναγνωρίσω κάποιον. Κανένας. Κατευθύνθηκα, λοιπόν, σε ένα τραπέζι στην άλλη άκρη της τραπεζαρίας και έφαγα το μεσημεριανό μου.

Αργότερα την ίδια μέρα στη διάρκεια των μαθηματικών, είδα ένα γνωστό πρόσωπο. Είχα δει τον Ντέιβιντ εκείνο το πρωί στο σεμινάριο. Ζήτησε να δει το πρόγραμμά μου και ανακάλυψε ότι είχαμε μεσημεριανό την ίδια ακριβώς ώρα. «Πού καθόσουν στο μεσημεριανό σήμερα;» ρώτησε.

«Έτρωγα στην άλλη άκρη της αίθουσας» απάντησα.

«Κοίτα, αύριο έλα και κάτσε μαζί μου στο μεσημεριανό», είπε.

Είμαι ευγνώμων για ένα στοργικό Επουράνιο Πατέρα που ξέρει κάθε ανάγκη μας και απαντά σε καθεμιά από τις προσευχές μας. Ακόμα, είμαι ευγνώμων για κάποιον που πρόθυμα έτεινε χέρι φιλίας. Κάτι απλό, όπως μια πρόσκληση, μπορεί να κάνει τα πράγματα διαφορετικά.