Lud motywowany przez świątynię

Jakaż to cudowna rzecz, że mamy przywilej chodzenia do świątyni, by otrzymać własne błogosławieństwa. Później, po otrzymaniu własnych błogosławieństw, jakimż przywilejem jest wykonywanie pracy za tych, którzy odeszli przed nami. Tym aspektem pracy świątynnej jest praca bezinteresowna. A jednak zawsze, kiedy wykonujemy pracę świątynną za innych ludzi, wraca do nas jakieś błogosławieństwo. Zatem nie powinno być dla nas zaskoczeniem, że Pan pragnie, aby Jego lud był ludem zmotywowanym przez świątynię.

To sam Pan, w Swych objawieniach dla nas, uczynił świątynię wspaniałym symbolem dla członków Kościoła. Pomyślcie o nastawieniu i prawym zachowaniu, do którego nakłania nas Pan słowami rady, której poprzez Proroka Józefa Smitha udzielił Świętym w Kirtland, kiedy przygotowywali się do budowy świątyni. Ta rada jest nadal aktualna:

„Zorganizujcie się; przygotujcie każdą potrzebną rzecz; i ustanówcie dom, dom modlitwy, dom postu, dom wiary, dom nauki, dom chwały, dom porządku, dom Boga” (Nauki i Przymierza 88:119). Czy te postawy i zachowania naprawdę są odbiciem tego, kim pragnie i stara się być każdy z nas?

Wszystkie nasze wysiłki związane z głoszeniem ewangelii, doskonaleniem Świętych i odkupieniem zmarłych prowadzą do świętej świątyni. Jest tak, ponieważ obrzędy świątynne są absolutnie zasadnicze. Bez nich nie możemy powrócić do obecności Boga.

Zaiste, Pan pragnie, aby jego lud był ludem zmotywowanym przez świątynię. Największym pragnieniem mego serca jest to, żeby każdy członek Kościoła był godny wejścia do świątyni. Chciałbym, aby każdy z dorosłych członków był godny i posiadał ważną rekomendację świątynną, nawet jeśli odległość od świątyni nie pozwala na szybkie czy częste korzystanie z niej.

Bądźmy ludem, który uczęszcza do świątyni i kocha świątynię. Spieszmy do świątyni tak często, jak pozwalają nam na to czas, środki i osobista sytuacja życiowa. Chodźmy tam nie tylko ze względu na naszych drogich zmarłych, ale również po to, by otrzymać osobiste błogosławieństwa oddawania czci w świątyni, dla świętości i bezpieczeństwa, które zapewniają te otoczone czcią, poświęcone mury. Świątynia jest miejscem piękna, miejscem objawień i miejscem pokoju. To dom Pana. Jest dla Pana święta. Powinna być święta również dla nas.

Dzielmy się z naszymi dziećmi duchowymi odczuciami, jakie spływają na nas w świątyni. Z większą gorliwością i bez skrępowania nauczajmy je stosownych rzeczy na temat celów, którym służy dom Pana. Niech zdjęcie świątyni będzie w waszym domu tam, gdzie dzieci będą mogły je widzieć. Nauczajcie je o celach, jakim służy dom Pana. Niech od najmłodszych lat planują, by się do niej udać i pozostać godnymi tego błogosławieństwa.

Miłe jest Panu, gdy nasza młodzież jest godna, by chodzić do świątyni i dokonywać chrztów w zastępstwie za tych, którzy nie mieli sposobności ochrzcić się w tym życiu. Miłe jest Panu, gdy godnie chodzimy do świątyni, by osobiście zawrzeć z Nim przymierza i zostać zapieczętowani jako pary i jako rodziny. Miłe jest Panu, gdy godnie chodzimy do świątyni, by dokonywać tych samych zbawczych obrzędów za tych, którzy zmarli, a których wielu z utęsknieniem czeka na wypełnienie tych obrzędów w ich imieniu.

Aby świątynia naprawdę była dla nas symbolem, musimy tego naprawdę pragnąć. Musimy żyć tak, abyśmy byli godni wejścia do świątyni. Musimy przestrzegać przykazań naszego Pana. Jeśli możemy wzorować swoje życie na życiu Mistrza i przyjąć Jego nauki za przykład nadrzędnego wzorca, bycie godnymi wejścia do świątyni nie przysporzy nam trudności, nie będzie nam trudno być wytrwałymi i lojalnymi we wszystkich aspektach życia, gdyż będziemy oddani jednemu, uświęconemu standardowi postępowania i wierzeń. Czy to w domu czy na targu, czy jesteśmy w szkole, czy lata szkolne dawno już za nami, czy działamy w pojedynkę, czy w grupie z całą rzeszą innych osób, nasz kurs będzie jasno wytyczony, a zasady, którymi się kierujemy, oczywiste.

Zdolność trwania przy swoich zasadach, życia z prawością i wiarą, w zgodzie z własnymi przekonaniami — oto co ma znaczenie. To oddanie prawdziwym zasadom — w życiu osobistym, w naszych domach i rodzinach oraz we wszystkich miejscach, gdzie spotykamy innych ludzi i wywieramy na nich wpływ — to oddanie to właśnie to, czego ostatecznie wymaga od nas Bóg. Wymaga ono poświęcenia — z całej duszy, wynikającego z głębokiego przekonania, cenionego przez wieczność oddania zasadom, o których wiemy, że są prawdą w przykazaniach, które dał Bóg. Jeśli będziemy wierni i oddani zasadom Pana, zawsze będziemy godni wejścia do świątyni, a Pan i Jego święte świątynie będą wspaniałymi symbolami tego, że jesteśmy Jego uczniami.