Αδελφέ, έχω δεσμευθεί

Δύο νεαρά αδέλφια στάθηκαν στην κορυφή ενός απότομου βράχου που είχε θέα προς τα καθαρά νερά μιας γαλάζιας λίμνης. Ήταν ένα δημοφιλές σημείο για βουτιές και τα αδέλφια συζητούσαν συχνά να κάνουν τη βουτιά—όπως είχαν δει άλλους να κάνουν.

Μολονότι και οι δύο ήθελαν να κάνουν το άλμα, κανένας τους δεν ήθελε να είναι ο πρώτος. Το ύψος του βράχου δεν ήταν τόσο μεγάλο, όμως για τα δύο νεαρά αγόρια η απόσταση φαινόταν να μεγαλώνει κάθε φορά που δοκίμαζαν να σκύψουν μπροστά—και το θάρρος τους γρήγορα χανόταν.

Τελικά, ο ένας αδελφός έφερε το πόδι του στην άκρη του βράχου και κινήθηκε αποφασιστικά προς τα εμπρός. Εκείνη τη στιγμή ο αδελφός του, ψιθύρισε: «Ίσως να περιμέναμε μέχρι το άλλο καλοκαίρι».

Όμως η κεκτημένη ταχύτητα του πρώτου αδελφού, τον έσπρωχνε ήδη μπροστά. «Αδελφέ», απάντησε, «έχω δεσμευθεί!»

Βούτηξε στα νερά και βγήκε γρήγορα στην επιφάνεια με μια κραυγή νίκης. Ο δεύτερος αδελφός ακολούθησε στη στιγμή. Ύστερα, και οι δυο τους γελούσαν με τα τελευταία λόγια του πρώτου αγοριού πριν βουτήξει στα νερά: «Αδελφέ», «έχω δεσμευθεί».

Η δέσμευση είναι λίγο σαν να κάνεις βουτιά στο νερό. Ή έχετε δεσμευθεί ή όχι. Ή κινήστε προς τα εμπρός ή στέκεστε ακίνητοι. Δεν υπάρχει μέση οδός. Όλοι αντιμετωπίζουμε στιγμές όπου θα πάρουμε αποφάσεις που αλλάζουν την υπόλοιπη ζωή μας. Ως μέλη της Εκκλησίας πρέπει να αναρωτηθούμε: «Θα κάνω τη βουτιά ή απλώς θα στέκω στην άκρη; Θα κάνω το βήμα εμπρός ή απλώς θα ελέγχω τη θερμοκρασία του νερού με τα δάχτυλα των ποδιών μου;»

Κάποιες αμαρτίες διαπράττονται επειδή πράττουμε λανθασμένα. Άλλες αμαρτίες διαπράττονται επειδή δεν κάνουμε τίποτα. Εάν είμαστε εν μέρει δεσμευμένοι απέναντι στο ευαγγέλιο, μπορεί να οδηγήσει σε απογοήτευση, δυστυχία και ενοχές. Αυτό δε θα πρέπει να ισχύει για εμάς, διότι είμαστε λαός διαθήκης. Συνάπτουμε διαθήκες με τον Κύριο όταν βαπτιζόμαστε και όταν εισερχόμαστε στον οίκο του Κυρίου. Οι άνθρωποι συνάπτουν διαθήκες με τον Κύριο όταν χειροτονούνται στην ιεροσύνη. Τίποτα δεν είναι σημαντικότερο από την τήρηση μιας δέσμευσης που έχουμε κάνει προς τον Κύριο. Ας θυμηθούμε την απάντηση της Ραχήλ και της Λεία στον Ιακώβ της Παλαιάς Διαθήκης. Ήταν απλή και ξεκάθαρη και έδειχνε τη δέσμευση που είχαν αναλάβει: «Κάνε όσα σου είπε ο Θεός» (Γένεση 31:16).

Εκείνοι οι οποίοι έχουν εν μέρει δεσμευθεί, μπορούν να περιμένουν να λάβουν εν μέρει τις ευλογίες της μαρτυρίας, της χαράς και της ειρήνης. Τα παράθυρα των ουρανών μπορεί να είναι εν μέρει ανοιχτά σε αυτούς. Δε θα ήταν ανόητο να σκεφθούμε: «Θα δεσμευθώ κατά 50 τοις εκατό τώρα, όμως όταν έλθει ο Χριστός κατά τη Δευτέρα Παρουσία, θα δεσμευθώ 100 τα εκατό».

Η δέσμευση απέναντι στις διαθήκες μας με τον Κύριο, αποτελεί καρπό της μεταστροφής μας. Η δέσμευσή μας προς τον Σωτήρα μας και την Εκκλησία Του οικοδομεί το χαρακτήρα μας και ενδυναμώνει το πνεύμα μας, ώστε όταν συναντήσουμε τον Χριστό, θα μας αγκαλιάσει και θα πει: «Εύγε, δούλε αγαθέ, και πιστέ» (Κατά Ματθαίον 25:21).

Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στην πρόθεση και τη δράση. Εκείνοι οι οποίοι έχουν απλώς την πρόθεση να δεσμευθούν, ίσως να βρίσκουν δικαιολογίες σε κάθε βήμα. Εκείνοι οι οποίοι πραγματικά δεσμεύονται, αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες τους ευθέως και λένε στον εαυτό τους: «Ναι, θα ήταν ένας πολύ καλός λόγος να αναβάλλω, όμως έχω συνάψει διαθήκες και έτσι θα κάνω αυτό για το οποίο έχω δεσμευθεί». Ερευνούν τις γραφές και με εντιμότητα επιζητούν την καθοδήγηση του Πατέρα τους στους Ουρανούς. Αποδέχονται και μεγαλύνουν τις κλήσεις τους στην Εκκλησία. Παρευρίσκονται στις συγκεντρώσεις τους. Έχουν την οικογενειακή διδασκαλία τους ή την επίσκεψη διδασκαλισσών.

Μια γερμανική παροιμία λέει: «Οι υποσχέσεις είναι σαν το ολόγεμο φεγγάρι. Αν δεν τηρηθούν αμέσως, μειώνονται μέρα με τη μέρα». Ως μέλη της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, έχουμε δεσμευθεί να περπατούμε στην οδό της ιδιότητας ως μαθητές. Έχουμε δεσμευθεί να ακολουθούμε το παράδειγμα του Σωτήρα μας. Σκεφθείτε πώς θα ευλογηθεί ο κόσμος και πώς θα αλλάξει προς το καλό όταν όλα τα μέλη της Εκκλησίας του Κυρίου ζουν σύμφωνα με την πραγματική δυνητικότητά τους—που έχει μετασχηματιστεί στα βάθη της ψυχής τους και έχουν δεσμευθεί στην οικοδόμηση του βασιλείου του Θεού.

Με κάποιο τρόπο, ο καθένας μας στέκει σε ένα σημείο απόφασης που έχει θέα προς το νερό. Προσεύχομαι ώστε να έχουμε πίστη, να κινούμαστε προς τα εμπρός, να αντιμετωπίζουμε τους φόβους και τις αμφιβολίες μας με θάρρος και να λέμε στον εαυτό μας: «Έχω δεσμευθεί!»