Halina, Siya’y Ating Sambahin

Sa pamilyar na mga talata sa Lucas 2, nalaman natin ang mahahalagang katotohanan tungkol sa mga unang saksi sa pagsilang ni Cristo, ang mga pastol sa kaparangan na malapit sa Bet-lehem. Nang “tumayo sa tabi nila ang isang anghel ng Panginoon, … sila’y totoong nangatakot” (talata 9). Ngunit narinig nila ang “mabubuting balita ng malaking kagalakan” na ang ipinropesiyang Tagapagligtas, ang Mesiyas, ang Cristo, ay isinilang na (talata 10). Nakinig sila upang malaman ang palatandaan para makilala nila ang Tagapagligtas, na Siya ay “nababalot ng lampin, at nakahiga sa isang pasabsaban” (talata 12). Nang matapos ng mga anghel ang kanilang masayang pagpapahayag, tumugon kaagad ang mga pastol, na sinasabing, “Magsiparoon nga tayo ngayon hanggang sa Bet-lehem, at tingnan natin itong nangyari” (talata 15). “Dalidali” silang nagsiparoon (talata 16) at natagpuan ang batang Cristo tulad ng sabi ng anghel, at pagkatapos ay “nangagbalik [sila], na niluluwalhati at pinupuri ang Dios” (talata 20). Sa hangaring ibahagi ang maluwalhating balita ng pagsilang ng Tagapagligtas, “inihayag nila [ito sa iba]” (talata 17).

Gaya ng mga pastol, dapat tayong tumugon kaagad, nang dali-dali, tuwing mangungusap sa atin ang Espiritu. Sabi nga ni Pangulong Thomas S. Monson, “huwag na huwag nating ipagpaliban ang pagsunod sa isang panghihikayat.”¹ Kung minsan matapos sumunod sa isang panghihikayat, hindi natin gaanong maunawaan kung bakit tayo ginabayan ng Espiritu na kumilos sa isang partikular na paraan. Ngunit kadalasan, gaya ng mga pastol, nakikita natin ang nangyayaring mga himala, at napagtitibay ang tapat nating pagtugon sa isang pahiwatig. Sa gayon ay magagamit natin ang mga pagkakataong ibahagi sa iba ang ating kagalakan at patotoo. Sa paggawa niyon mapapalakas natin ang pananampalataya at pag-asa ng iba, mas mapagtitibay natin ang ating sariling patotoo at mas mapapalapit tayo sa Tagapagligtas at sa Kanyang mga pamamaraan.

Ang isa pang kinasihang saksi ng batang Cristo ay si Simeon. Siya ay isang “matuwid at masipag” na tao na nakatatanggap ng inspirasyon sa tuwina mula sa Espiritu Santo (Lucas 2:25). Inihayag sa kanya “na di niya makikita ang kamatayan, hanggang sa makita muna niya ang Cristo ng Panginoon” (talata 26), at nabuhay siya sa pag-asa at pag-asam sa masayang kaganapang iyon. Hinikayat siya ng Espiritu na magpunta sa templo noong araw na dinala nina Maria at Jose ang batang si Jesus sa Jerusalem “upang iharap siya sa Panginoon” (talata 22). Nakilala ni Simeon na ang sanggol ang ipinangakong Mesiyas at “tinanggap nga niya siya sa kaniyang mga bisig, at pinuri ang Dios” (talata 28), na ipinopropesiya ang tadhana ng banal na bata bilang “ilaw upang ipahayag sa mga Gentil, at ang kaluwalhatian ng iyong bayang Israel” (talata 32).

Dahil sa mabuti at tapat na pamumuhay ni Simeon nagawa niyang pumaroon sa templo upang mapatotohanan ang Ilaw nang matagpuan niya ito sa wakas. Gaya ni Simeon, kaya nating higit na makahiwatig at makasunod sa mga bulong ng Espiritu Santo upang matahak natin sa ating buhay ang landas na gustong ipatahak sa atin ng ating Ama sa Langit. Dahil pinagbuti ni Simeon ang kanyang kakayahang makinig at tumugon sa Espiritu, nasa tamang lugar siya sa tamang oras, at ang mga pangako sa kanya ng Panginoon ay natupad sa napakaluwalhating paraan.

Bibigyan ng gayon ding mga pagkakataon ang bawat isa sa atin at ipaaalam din nito ang plano ng Panginoon sa ating buhay. Kapag naharap tayo sa mga pagpapasiya na mahalaga sa kawalang-hanggan, kapag tayo ay nasa mga sangandaan sa ating buhay, kailangan natin ng malinaw na isipan at tamang pananaw. Kung minsan ang mismong paggawa ng mahahalagang desisyong ito ang sanhi ng ating kaligaligan, paghapay, at kawalan ng kakayahang kumilos, sa madilim na lambak na tiwarik ang kalagayan. Ngunit habang unti-unti tayong sumasampalataya at kumikilos ayon sa mabubuting alituntunin, unti-unti nating nauunawaan ang plano ng Diyos sa ating buhay, at naibabalik tayo sa ningning ng pag-ibig ng Diyos.

Si Ana ay isang babaeng “lubhang matanda na,” isang biyudang inilarawan bilang isang “propetisa” (Lucas 2:36), na ang mahaba at tapat na buhay ay puspos ng katapatan sa pag-aayuno at panalangin kaya siya ay “hindi humihiwalay sa templo” (talata 37). Nang masilayan ang sanggol na si Jesus sa templo, siya ay “nagpasalamat” para sa batang Cristo “at nagsalita ng tungkol sa sanggol sa lahat ng nagsisipaghintay ng katubusan sa Jerusalem” (talata 38).

Nalaman natin mula sa karanasan ni Ana na maaari tayong mabuhay nang tapat sa lahat ng sitwasyon kung tayo ay palaging mag-aayuno at mananalangin at kung hindi tayo hihiwalay sa templo sa ating puso. Kung hindi pa tayo nagkakaroon ng pagkakataong magpunta sa templo at tumanggap ng mga pagpapala nito, matatamasa pa rin natin ang mga pagpapalang dadaloy sa ating buhay kapag karapat-dapat tayong magkaroon ng temple recommend. Paulit-ulit tayong inaanyayahan ng mga propeta na magkaroon ng temple recommend kahit hindi tayo makapunta sa templo dahil sa ating sitwasyon.² Mapapasigla natin ang ating sarili sa malulungkot na sandali tungo sa liwanag ng pasasalamat sa pamamagitan ng ating pagsamba sa templo at pagpapatotoo kay Jesus sa lahat ng naghahanap ng kapayapaan at pag-asa.

Ang huli, sa Mateo 2 mababasa natin ang tungkol sa mga Pantas, na malayo ang nilakbay, na “nakita ang kaniyang bituin sa silanganan” at naunawaan ang palatandaan (talata 2). May dalang mga regalo ng papuri at pagsamba, hinanap nila Siya, na nagtatanong, “Saan naroon ang ipinanganak na hari ng mga Judio?” (talata 2). Nang matapos ang kanilang paghahanap at matagpuan nila ang batang Cristo, “nangagpatirapa sila at nangagsisamba sa kaniya” at ibinigay ang kanilang mga kayamanan (talata 11). Bagaman sinalubong sila ng panlilinlang ni Herodes, “pinagsabihan sila ng Dios sa panaginip na huwag silang mangagbalik kay Herodes” kundi dapat silang magdaan “sa ibang daan” pauwi (talata 12). Kumilos ang mga Pantas ayon sa paghahayag na ito mula sa Diyos at pinrotektahan ang banal na pamilya mula sa masasamang hangarin ni Herodes.

Marami tayong matututuhan mula sa mga Pantas. Gaya nila, dapat nating pag-aralan ang mga banal na kasulatan at malaman ang mga palatandaang babantayan habang inihahanda nating lahat ang mundo para sa Ikalawang Pagparito ng Tagapagligtas. Sa gayon, habang sinasaliksik at pinag-iisipan natin ang mga banal na kasulatan, mas lubos nating gugustuhing hanapin ang Panginoon araw-araw sa ating buhay at, bilang regalo sa Kanya, isuko ang ating kasakiman, kayabangan, at paghihimagsik. Kapag dumarating ang personal na paghahayag upang baguhin ang mga planong ginawa natin, maaari tayong sumunod, nang may pananampalataya at tiwala na alam ng Diyos ang pinakamainam para sa atin. At sa huli, sa pamumuhay bilang tunay na disipulo, dapat tayong magpatirapa at sumamba sa Tagapagligtas nang may pagpapakumbaba at pagmamahal.