Zbawiciel powołuje do służby

Każdy, kto uczył się matematyki, wie, co oznacza pojęcie „wspólny mianownik”. Dla Świętych w Dniach Ostatnich istnieje pewien wspólny mianownik, który nas łączy. Tym wspólnym mianownikiem jest indywidualne powołanie do służby, które każdy z nas otrzymuje, by wypełniać zadania w królestwie Boga tutaj na ziemi.

Czy kiedykolwiek zawiniliście, narzekając na swoje powołanie w momencie, gdy je otrzymywaliście? Czy raczej zaakceptowaliście z dziękczynieniem każdą okazję, by służyć waszym braciom i siostrom, wiedząc, że nasz Ojciec Niebieski pobłogosławi tych, których powołuje?

Chciałbym wierzyć, że nie stracimy z oczu prawdziwego celu, który łączy te cenne okazje, które mamy, by służyć. To zadanie, ten wieczny cel jest określony przez Pana i można go znaleźć w Perle Wielkiej Wartości: „Albowiem to dzieło moje i chwała moja — by przynieść nieśmiertelność i wieczny żywot człowiekowi”¹.

Pamiętajmy zawsze o tym, że płaszcz członkostwa w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich to nie peleryna wygody, lecz raczej szata odpowiedzialności. Naszym obowiązkiem, poza doprowadzeniem nas samych do zbawienia, jest przewodzenie innym w drodze do królestwa celestialnego Boga.

Jeśli chętnie będziemy podążać ścieżką służby Bogu, nigdy nie znajdziemy się w położeniu szekspirowskiego Kardynała Wolseya. Pozbawiony swych wpływów, u schyłku życia poświęconego służbie królowi, żałośnie załkał:

Jakiego rodzaju służby wymagają od nas niebiosa? „Oto Pan wymaga serca i ochotnego umysłu; a ochotni i posłuszni spożywać będą dobra ziemi Syjonu w tych dniach ostatnich”³.

Do zadumy skłaniają mnie słowa prezydenta Johna Taylora (1808–1887): „Jeśli nie będziecie pracować pilnie w swoich powołaniach, Bóg pociągnie was do odpowiedzialności za ludzi, których mogliście zbawić, gdybyście wykonywali swe obowiązki”⁴.

Życie Jezusa podczas Jego ziemskiej służby ludziom jest jak gorejąca pochodnia dobroci. „Ja jestem wśród was jako ten, który usługuje”⁵ — mówił Jezus, przywracając siłę w kończynach kaleki, widzenie oczom ślepca, słuch uszom głuchego i życie ciału zmarłego.

W przypowieści o miłosiernym Samarytaninie Mistrz uczył nas miłości do naszych bliźnich równej miłości do siebie samych⁶. Odpowiedź, jakiej Mistrz udzielił bogatemu młodzieńcowi, uczy nas wyzbycia się egoizmu⁷. Karmiąc pięć tysięcy ludzi, uczył nas dostrzegania potrzeb innych⁸. A podczas Kazania na górze uczył nas, by szukać przede wszystkim królestwa Bożego⁹.

Na kontynencie amerykańskim zmartwychwstały Pan powiedział: „I wiecie, co macie czynić w Moim Kościele, albowiem widzieliście, co czyniłem. I macie czynić to, co widzieliście, że czyniłem”¹⁰.

Błogosławimy innych, gdy służymy im w cieniu Jezusa z Nazaretu, który „chodził, czyniąc dobrze”¹¹. Bóg błogosławi nas radością służenia naszemu Ojcu w Niebie, gdy służymy Jego dzieciom na ziemi.