Üzüntülerimi Bırakabildim

Arkadaşlarım Kardeş Chen ve hanımı mahallemizde vaftiz olduğunda çok sevinmiştim. Vaftizlerinden bir sene sonra tapınakta mühürlendiler ve Kilise’ye katılmadan önce vefat etmiş olan oğulları onlara mühürlendi. Chen’lerin sevindirici haberde gelişmelerini görmek harikaydı.

Kardeş Chen ertesi yıl bir araba kazasında öldü. Kazadan sonra onun ölümü sanki her zaman aklımdaydı ve sık sık rüyalarıma girdi. Ağlayarak uyandım ve tekrar tekrar “Neden?” diye sordum. Neden Rab böyle bir trajedinin olmasına izin veriyordu? Neden böyle bir şey bu güzel ailenin başına gelmek zorundaydı?” Bir gün bu sorularla boğuşurken, bir ders kitabını elime aldım ve Başkan Spencer W. Kimball (1895–1985) ’ın şu sözlerini okudum:

“Eğer ölümlü hayata varoluşun tamamı şeklinde bakarsak, o zaman acı, keder, başarısızlık ve kısa hayat bir felaket olurdu. Ama hayata ölümlülük öncesi geçmişe ve ölüm sonrası sonsuz geleceğe doğru uzanan sonsuz bir şey gibi baktığımızda, o zaman tüm olaylar gerçek bir bakış açısı içine sokulabilir …

“Gücümüzü sınayan ayartmalara, sabretmeyi öğrenebileceğimiz hastalıklara, ölümsüzleştirilip yüceltilmek için ölüme maruz bırakılmadık mı?”¹

O anda, üzüntülerimi bırakmaya ve dikkatimi vaat edilen ve mümkün olan geleceğe yöneltmeye karar verdim. Kardeş Chen’in ailesiyle mutlu bir şekilde yeniden birleştiğini hayal ettim. Bu görme gücü bana huzur verdi. Cennetteki Baba’nın bize sıkıntılarla yüzleşmemiz için gerekli akıl ve cesareti vereceğini biliyorum.